Παρασκευή 27 Φεβρουαρίου 2009

Καλό κόψιμο της μούττης της Σαρακοστής

Για τους φίλους Ελλαδίτες έτσι λέμε για την Καθαρά Δευτέρα πάμε στην εξοχή να κόψουμε την μύτη της Σαρακοστής ,είναι η αρχή της νηστείας.

Τρίτη 24 Φεβρουαρίου 2009

Το γέλιο ήλθε από ΨΗΛΑ

Ως γνωστόν εγώ πολιτικά θέματα και πολύ σοβαρά ενημερωτικά δεν γράφω, όχι γιατί δεν με ενδιαφέρουν αλλά είναι άλλοι που τα ξέρουν και τα γράφουν καλύτερα.
Τώρα αν μου πείτε και τι γράφεις εσύ? Θα απαντήσω με περηφάνια περί ανέμων και υδάτων(όσο έχουμε ακόμα ύδατα μην λέμε και ότι θέλουμε) και όποιον πάρει ...........το ελικόπτερο.
Σκεφτόμουν που λέτε όχι και πολύ ώρα βέβαια ,γιατί φοβάμαι μην μπλοκάρει και το μυαλό( δεν θέλω κακίες).
Σκεφτόμουν που λέτε ότι εδώ και κάμποσο καιρό το μόνο που ακούμε είναι η ΚΡΙΣΗ που έρχεται που θα έρθει που ήρθεεεεε.Και λίγο πολύ ένα άγχος όλοι το είχαμε ,θα έχουμε δεν θα έχουμε δουλειά και τα γνωστά αχ και βαχ και υπήρχε μια κατήφεια στο πρόσωπο του Έλληνα ο οποίος είχε να γελάσει από τότε που σηκώσαμε το ΤΙΜΗΜΕΝΟ.Και περιμέναμε τι άλλο θα σηκωθεί εκτός από το( γνωστό) και ξαφνικά ήλθε από μηχανής .....ελικοπτέρου .ΝΑΙ ήλθε από τον ουρανό και κάθισε κάτω και ξανασηκώθηκε παίρνοντας την κατήφεια από τα πρόσωπα των (κατηφειασμένων ) και ξαναφάνηκε το γέλιο στα χείλη και τρέξανε δάκρυα (όχι από χαρά) από τα γέλια.
Και είπε ο λαός ΝΑΙ υπάρχει κράτος και μας δίνει λόγους για να γελάμε.


Σάββατο 21 Φεβρουαρίου 2009

Καλές Απoκριές


Στη Κύπρο τα παλιά χρόνια τότε που ακόμα τα προξενιά ήταν σχεδόν και ο μόνος τρόπος για να γίνει ένας γάμος οι μέρες των αποκριών ήταν οι ευνοϊκότερες για τέτοιου είδους συναλλαγές.
Αυτές τις μέρες λοιπόν οι κοπέλες που ήταν και σε ηλικία γάμου τις περίμεναν με ανυπομονησία γιατί ίσως τότε κάποιος που (συμπαθούσαν) έστελνε προξενιά.
Σκεφτείτε όμως την απογοήτευση τους όταν δεν γινόταν αυτό !!!

Το πιο κάτω τραγούδι το έλεγαν στα τραπέζια που μαζευόντουσαν φίλοι και συγγενείς για να γιορτάσουν όλοι μαζί τις αποκριές και αφορά τις ανύπαντρες που ήταν σε ηλικία γάμου.

Επήασιν οι σήκωσες
επήαν τζ' οι Τυρινάες
τζ' έμείνασιν οι κοπελιές
με δίχα τους αντράες.
Για τους φίλους Ελλαδίτες
σήκωσες λέμε τις αποκριές γιατί σηκώνουν (καθαρίζουν) ότι υπάρχει στο τραπέζι για να μην το φάνε τη Σαρακοστή που αρχίζει η νηστεία.

Πέρασαν οι αποκριές
πέρασαν και της Τυρινής
και έμειναν οι κοπέλες
δίχως συζύγους


ΑΠΟΚΡΙΑΤΙΚΟ
Εψόφησεν το γαούριν του Σωτήρη
τζι' ο Σωτήρης έκλαιεν
Τζι' Σωτηρού του λάλε
Μεν κλαίεις Σωτήρη
Η πετσιά του κάμνει γούνα
τάντερα του μακαρούνια
η κκελέ του ζαλατίνα
τζι' ο νούρος μουγιαστήρι
να μουγιάζει το Σωτήρη
κάθε Σάββατον το δείλις

Γαούριν==γαϊδούρι
κκελέ==κεφάλι
νούρος---ουρά
ζαλατίνα ---πηχτή
μουγιαστήρι---μυγοσκοτώστρα

Καλές αποκριές κοπέλια


Τρίτη 17 Φεβρουαρίου 2009

ΚΥΠΡΟΣ

Έχω ένα τόμο του εκδοτικού οίκου Χάρη Πάτση ,έκδοση του 1971 ο οποίος είναι αφιερωμένος εξολοκλήρου στη Κύπρο ,έχει φωτογραφίες πεζογραφήματα ,για την ιστορία της Κύπρου και πολλά ποιήματα για την Κύπρο από Έλληνες και Ελληνοκύπριους ποιητές. Μερικά είναι γραμμένα στην κυπριακή διάλεκτο. Σήμερα βρήκα ένα με τίτλο ΚΎΠΡΟΣ και είναι του Γιάννη Κ. Παπαδόπουλου και για να είμαι ειλικρινής δεν τον γνωρίζω.


ΚΥΠΡΟΣ

Απόψε ήρθε στο νου μου
το σκλαβωμένο μου νησί
και μου γέμισε δάκρυα τα μάτια
με τον μεγάλο του καημό.
Κι 'έμοιαζε σαν κυνηγημένο πουλί
που το πετροβολούνε χρόνια
σκληρόκαρδα παιδιά
κι' είχε μια βαθειά πληγή στο λευκό στήθος
κι' άλλα αίματα στις φτερούγες
που μου γέμισαν δάκρυα τα μάτια.
Τ' όνειρο μου είναι τόνειρο
του σκλαβωμένου πουλιού
που χρόνια τρεμοφτερουγάει
μέσα σε σκουριασμένα τέλεια
(κι' αν τ'ασημώσουν
δεν αλλάζει τ' όνειρο του πουλιού)
......Συλλογίζομαι τες γενιές των γενιών
που ζήσανε το δράμα
της καρφιτσωμένης πεταλούδας
Κύριε του δικαίου και της λεφτεριάς,
πεινάμε και διψάμε δικαιοσύνη
πεινάμε και διψάμε λεφτεριά.
Δώσε μας πίστη και δύναμη
κι'ευλογία.

Εγώ απλά το έγραψα όπως είναι τυπωμένο.

Κυριακή 15 Φεβρουαρίου 2009

Δεν είδα όμορφες βουνοκορφές είδα μόνο νερό




Μέχρι τώρα νόμιζα πως ήμουν ρομαντική όμως εδώ και δυο χρόνια τον χειμώνα δεν τον βλέπω σαν εποχή που μαζεύετε κάποιος γύρω από το τζάκι αλλά σαν ανάγκη .
Για παράδειγμα παλιά όταν έβρεχε μου άρεσε να κάθομαι και να ακούω τη βροχή να φαντάζομαι τζάκια κάστανα ζεστά ροφήματα καλή παρέα μην σας πω και κανένα κοψίδι στη φωτιά του τζακιού.(Τζάκι δεν έχω , με το μυαλό μου έκανα γλέντια).
Τα δε χιόνια όταν ήμουν μικρή τα φανταζόμουν μόνο γιατί εκεί που έμενα ποτέ δεν χιόνιζε, μου άρεσαν οι κάρτες με χιονισμένα τοπία ειδικά αυτές των Χριστουγέννων.
Αργότερα όταν τα έζησα και ταλαιπωρήθηκα δεν ήθελα ούτε να τα βλέπω, άλλοι τα έβλεπαν σαν γιορτή και ευκαιρία να πάνε εκδρομή να κάνουν σκι να παίξουν χιονοπόλεμο ,εγώ τα έβλεπα σαν μπελά και αυτό από το 1980 και μετά πιο πριν όταν τα έβλεπα ήμουν μέσα στη ρομάντζα.
Όμως εδώ και 2-3 χρόνια τα βλέπω όλα αλλιώς και δεν μπορώ να πω ότι με ενθουσιάζει αυτό το γεγονός.
Βλέπω τη βροχή και λέω άσε να ρίξει να ποτίσει η γη γιατί θα ξεραθούν όλα και θα ερημοποιηθεί ο τόπος( έχουμε μάθει και την ερημοποίηση τώρα δεν μας έφτανε η έρημος της Σαχάρας)
Τα χιόνια τώρα το ρομαντικό μου το μυαλό τα βλέπει με άλλο μάτι , άσε να ρίξει να λιώσουν αργότερα για να γεμίσουν τα ποτάμια να το ρίξουν στις λίμνες να έχουμε νερό να πιούμε ,μην πεθάνει ο κόσμος από τη δίψα μην πάθουμε όπως αλλού που πεθαίνουν για λίγο νερό.(Βέβαια είναι και άλλοι που τα χιόνια τα θέλουν γιατί θα γεμίσουν τα χιονοδρομικά κέντρα κατ επέκταση και οι ταβέρνες και οι ξενώνες, τα μαγαζιά και θα πουλήσουν τα σκι τα τρέντι μπουφάν και άλλα αξεσουάρ πιθανόν μάρκες ακριβές, γιατί δεν θα πας για σκι με ότι κι' ότι που λέει και η διαφήμιση
Εγώ πάλι το πρωί όταν βγήκα στο μπαλκόνι για να ελέγξω τι γίνετε στα πέριξ είδα με ικανοποίηση τα βουνά χιονισμένα και αμέσως σκέφτηκα ότι σε λίγο θα γεμίσει και η λίμνη του Μόρνου που κοντεύει να στερέψει. Μπήκα μέσα φόρεσα και το σκούφο μου γιατί έκανε ψοφόκρυο και έβγαλα και φωτογραφίες να δείτε τι είδα. Έλεγα να βγω στη ταράτσα, αλλά αργότερα, για πιο καλές φωτογραφίες όμως είχαν μαζευτεί σύννεφα και σκέπασαν τα βουνά.
Γι' αυτό λέω που πήγε το ρομαντικό μου που όλα τα βλέπω σαν ανάγκη για επιβίωση? Πως έχω γίνει έτσι?Να δω τι θα λέω για το Καλοκαίρι που τόσο μου αρέσει ,να δω τι θα λέω που θα με βαρά ο ήλιος και θα ζαλίζομαι. Με τίποτα ευχαριστημένη ρε παιδί μου.


Τρίτη 10 Φεβρουαρίου 2009

Ο τίτλος δικός σας.

Τον πρώτο καιρό δεν ήξεραν τίποτα ο ένας για τον άλλον ,το κακό τους βρήκε αναπάντεχα πήραν τις οικογένειες τους και τράβηξαν για τα βουνά,πέταξαν μέσα στο αυτοκίνητο δυο τρεις κουβέρτες για να περάσουν το βράδυ,στα βουνά ίσως να έκανε κρύο και ας ήταν καλοκαίρι . Όταν πια ανηφόρησαν για τα καλά και δεν ακουγόντουσαν τα αεροπλάνα μπήκε στη πλατεία του πρώτου χωριού που βρήκε μπροστά του και σταμάτησε. Τα κορίτσια στο πίσω κάθισμα 18 και 20 χρονών ηρέμησαν κάπως η γυναίκα του τους κρατούσε το χέρι και προσπαθούσε από ώρα τώρα να τις ηρεμήσει παρόλο που και η ίδια έτρεμε από το φόβο της. Δίπλα του καθόταν ο πατέρας του σκεφτικός και ταλαιπωρημένος ,δεν τολμούσε να κοιτάξει τον γιο του που τα χέρια του είχαν ασπρίσει σφίγγοντας το τιμόνι και η αγωνία ήταν ζωγραφισμένη στο πρόσωπο του.
Έπρεπε να πάρει την οικογένεια του από αυτή τη κόλαση ,κανείς δεν περίμενε αυτό το κακό και όμως έπρεπε να το ξέρουν ,τώρα πια δεν είχε σημασία το κακό έγινε και έπρεπε πάσι θυσία να προστατέψει την οικογένεια του.
Έφερε στο μυαλό του την αδελφή του που ζούσε στη Λεμεσό, τι να έγινε εκεί? Άραγε είναι ασφαλής? Ο γιος της είχε πάει φαντάρος πριν έξι μήνες που να βρίσκετε τώρα?
Αλλά και ο πατέρας του δίπλα τα ίδια σκεφτόταν και η γυναίκα του, ο αδελφός της με τη νύφη της θα πήγαιναν και αυτοί σε κάποιο ορεινό χωριό για να γλυτώσουν τους βομβαρδισμούς και όταν θα ηρεμούσαν τα πράματα θα ξαναγύριζαν στα χωριά τους.
Όλοι έτσι σκεφτόντουσαν να ηρεμήσουν τα πράγματα και να γυρίσουν στα σπίτια τους. Και ο αγαπημένος τους γείτονας που τόσα χρόνια τώρα άσχημη κουβέντα δεν αντάλλαξαν , ακόμα και όταν τα παιδιά μικρά που ήταν, όταν τσακωνόντουσαν έπαιρνε ο καθένας το δικό του και μα με το καλό μα με το άγριο τους έδιναν να καταλάβουν ότι τίποτα δεν πρόκειται να χαλάσει αυτή τη φιλία.
Και αυτά όμως τα έβλεπες μετά από καμιά ώρα να παίζουν ανέμελα λες και δεν ήταν αυτά που ξεσήκωναν τον τόπο με τους τσακωμούς τους. Μεγαλώνοντας τα κορίτσια έγιναν αχώριστα με τα γειτονόπουλα τις συνομήλικες τους και τον Αντρίκο το μικρό που όλες μαζί τον πείραζαν .
Σε κάποιο άλλο χωριό ο Δημήτρης με τη γυναίκα του και τα τρία του παιδιά βρίσκονταν στο σπίτι ενός κουμπάρου του που θα τους φιλοξενούσε , ο Δημήτρης του είπε πως δεν πειράζει θα βολευόντουσαν στο αυτοκίνητο, τώρα βέβαια πως θα βολευόντουσαν εφτά άτομα η ψυχή του το ήξερε .
Πέντε άτομα ήταν αυτός με την γυναίκα του και τα τρία του παιδιά συν δυο άτομα τα πεθερικά του ,με το ζόρι χωρούσαν μέσα στο αυτοκίνητο,ήξερε όμως και τις δυσκολίες που περνούσαν οι κουμπάροι του με τέσσερα παιδιά και τους παππούδες μέσα σ' ένα σπίτι τριών δωματίων.
Στο τέλος βάλανε τα πεθερικά στο σπίτι για να μην ταλαιπωρούνται και οι άλλοι κοιμήθηκαν, τρόπος που λέγει στο αυτοκίνητο καθιστοί .Αυτός κάθισε σε ένα παγκάκι στην πλατεία μαζί με τη γυναίκα του ρίξανε μια κουβέρτα στους ώμους τους και προσπαθούσαν να καταλάβουν τι στην ευχή έγινε ,σε λίγο η πλατεία γέμισε από αυτοκίνητα ,τρακτέρ με ότι μέσον έβρισκε ο καθένας φτάνει να γλυτώσει τα παιδιά του από το κακό, ήλθε και ένα λεωφορείο γεμάτο κόσμο ,ο οδηγός του λεωφορείου έβαλε όσους χωριανούς χωρούσε ,βασικά διπλάσιους έβαλε δεν είχαν όλοι δικά τουςαυτοκίνητα ,κάποιος έπρεπε να τους μεταφέρει, σε κάποιες ανηφόρες οι άνδρες κατέβαιναν και έσπρωχναν για να τα καταφέρει να βγάλει την ανηφόρα.
Πόλεμος αυτό γινόταν ένας πόλεμος που δεν έμελλε να αφήσει τους δυο φίλους να πάνε ποτέ στα σπίτια τους. Τα χρόνια περνούσαν και οι δυο φίλοι βρέθηκαν ο ένας οικογενειακώς στην Αυστραλία και άλλος στη Λεμεσό καμιά φορά ο Δημήτρης μάθαινε νέα τους Γιώργη από την αδελφή του ,ο πόλεμος στάθηκε ακόμα πιο σκληρός γι' αυτήν ο γιος της το παλικάρι της ακόμη αγνοείτε άλλοι της είπαν ότι σκοτώθηκε άλλοι ότι τον είδαν στα Άδανα και ήταν ζωντανός, ο γιος της δεν γύρισε ποτέ και κανένας δεν βγήκε να της πει ούτε αυτής ούτε και στις άλλες μανάδες τι απέγιναν τα παιδιά τους ,ίσως αυτές μόνο ξέρουν τι έγιναν τα παιδιά τους αφού οι περισσότερες έχουν πεθάνει μετά από 35 χρόνια προσμονής ,με αυτό το καημό και με το μαράζι του γιου του πέθανε και ο άνδρας της.
Μετά από είκοσι χρόνια ξενιτιάς ο Γιώργης αποφάσισε να γυρίσει πίσω οι κόρες του δεν θέλησαν, είχαν παντρευτεί εκεί είχαν τις δουλειές τους και τα παιδιά τους πήγαιναν εκεί σχολείο ,έτσι αποφάσισαν να μείνουν και να έρχονται να βλέπουν τους γονείς τους. Ο Δημήτρης είχε χάσει τη γυναίκα του πριν δυο χρόνια τα πεθερικά του είχαν πεθάνει και αυτά με τον μεγάλο καημό ότι δεν μπόρεσαν να γυρίσουν στους τόπους τους.
Η αδελφή του Γιώργη μόλις έμαθε ότι ο αδελφός της θα ερχόταν να μείνει για πάντα στη Κύπρο πήρε τηλέφωνο και το είπε στον Δημήτρη ,έτσι εκείνη την Κυριακή ο Δημήτρης με τη γυναίκα του πήγαν στην εκκλησία όπου και έγινε και το μνημόσυνο της αγαπημένης τους φίλης και γειτόνισσας και μετά τη λειτουργία όλοι μαζί πήγαν στον τάφο όπου έκλαψαν για τα χρόνια που πέρασαν μέσα στη προσφυγιά, έκλαψαν που αναγκάστηκαν να ξεσπιτωθούν και να ζήσουν σε ξένους τόπους μακριά από αγαπημένα πρόσωπα,έκλαψαν για τα χαμένα παλικάρια που χάθηκαν έτσι άδικα ΄και για τις ψεύτικες υποσχέσεις των μεγάλων. Έκλαψαν που ξέρουν πως και αυτοί θα πεθάνουν κάποια στιγμή χωρίς να δουν την πατρίδα τους ενωμένη και ελεύθερη από τους κατακτητές.
Αυτή είναι η προσφυγιά ξεριζωμός νεκροί και μεγάλα λόγια από τους μεγάλους ψεύτικα λόγια ,και ψεύτικες υποσχέσεις.
.


Πέμπτη 5 Φεβρουαρίου 2009

Αν μπορείς πιάσε με

Συννεφούλα συννεφούλα να γυρίσεις σου ............
Συννεφιές συννεφιές όταν δεν σε βλέπω έχω......................
Συννεφιασμένη ΚΥΡΙΑΚΉ............................


Συννέφιασε συννέφιασε συννέφιασε ο ουρανός....................


Βάζω μερικές φωτογραφίες από σύννεφα που κανείς δεν μπορεί να τα φτάσει και να τα θυμώσει.