ΚΑΛΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ

Αγαπημένοι συνμπλόγκερ σας εύχομαι ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΚΑΙ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟ ΤΟ ΝΕΟ ΕΤΟΣ.
Εύχομαι σε όλους και στον καθένα χωριστά να περάσει όμορφα με τους αγαπημένους τους .
Σας βάζω και 2-3 φωτογραφίες από το στολισμό της πόλης δεν μπόρεσα κάτι καλύτερο γιατί δεν προλαβαίνω λόγω φόρτου δουλειάς.

Το ορφανό

Ένιωθε περίεργα βλέποντας μετά από δεκαπέντε χρόνια τον τόπο αυτόν που γεννήθηκε και αγαπήθηκε τόσο πολύ από τη μάνα του ,αυτό θυμόταν μόνο αυτό ήταν και το μόνο ευχάριστο που θυμόταν .
Την ίδια την μάνα του ,τη μορφή της δηλαδή με δυσκολία έφερνε στο μυαλό του ,πιο πολύ θυμόταν μια φιγούρα λεπτή όχι πολύ ψηλή ,αλλά χαρακτηριστικά δεν θυμόταν.

Σταμάτησε το αυτοκίνητο του στην άκρη του δρόμου στην αρχή του χωριού και κοίταξε πέρα τον στενό δρόμο με τα καινούρια σπίτια που φανέρωναν την ευημερία των κατοίκων .Βέβαια θάλεγε κανείς πως ήταν ακατοίκητο μια και δεν έβλεπε ψυχή πουθενά ,εκτός από ένα σκυλί που κυνηγούσε μια γάτα.

Ξαφνικά το σκηνικό άλλαξε και μια γυναίκα φτωχικά ντυμένη έτρεχε πίσω από ένα παιδί φωνάζοντας του να σταματήσει γιατί δεν το προλάβαινε, κι' αυτό αναψοκοκκινισμένο σταματούσε κοιτούσε πίσω του για μια στιγμή και όταν το πλησίαζε η γυναικεία φιγούρα ξανάρχιζε το τρέξιμο γελώντας.

Θυμόταν και το βράδυ που ένα γυναικείο χέρι το χάιδευε λέγοντας του όμορφα λόγια μέχρι να το πάρει ο ύπνος ,ένας ύπνος που δεν ερχόταν γρήγορα γιατί το στομάχι διαμαρτυρόταν .

Στα έξι του η φιγούρα χάθηκε μόλις είχε αρχίσει να πηγαίνει σχολείο ,του είπανε πως η μάνα του πήγε στους ουρανούς και αυτός πίστεψε ότι σε λίγο θα πήγαινε να την βρει και ρώτησε μια μέρα τον δάσκαλο κύριε πότε θα έρθει το αυτοκίνητο να με πάρει κοντά στη μανούλα μου που είναι στους ουρανούς?Ο Δάσκαλος εκείνη τη μέρα κάθισε και του εξήγησε όσο μπορούσε για τον θάνατο, να μπορέσει ένα παιδί έξι χρονών να κατανοήσει την απώλεια της μάνας του μια και πατέρας δεν υπήρχε πουθενά? .

Κανείς δεν ήξερε ποιος είναι ο πατέρας εκτός από τη μάνα του και τον ίδιο τον πατέρα που απείλησε την γυναίκα ότι αν τολμήσει να μιλήσει θα της έπαιρνε το παιδί και θα το έστελνε σε ορφανοτροφείο ή ακόμα θα το έστελνε μακριά σε άλλη χώρα να το μεγαλώσουν ξένοι.

Έτσι η φουκαριάρα μπροστά στο φόβο να χάσει το μονάκριβο της δεν μίλησε, εξάλλου που θα μιλούσε δεν είχε κανένα συγγενή, μοναχοπαίδι ήταν και οι γονείς της είχαν έρθει από αλλού σ' αυτό το μικρό χωριό, μόνο μία φορά έφυγε από το χωριό της και αυτό ήταν μόλις ο γιος της έκλεισε ενός έτους, τότε έγιναν και τα βαφτίσια του , νονά του έγινε μια σε μεγάλη ηλικία γυναίκα που πήγαινε καμιά φορά και τη βοηθούσε στις δουλειές του σπιτιού.

Εκείνη την ημέρα που έλειψε από το χωριό πήγε στη πόλη μαζί με το παιδί και γύρισε το βράδυ, σε κανένα δεν είπε τίποτα ούτε που πήγε, ούτε τι έκανε και στη κουμπάρα της ακόμα είπε ψέματα, πως γύρεψε το παιδί σε γιατρό γιατί τώρα τελευταία έκλαιγε συνέχεια το βράδυ.

Μια μέρα αρρώστησε η μάνα του Σωτήρη και σε δυο μήνες πέθανε, τους πρώτους τρεις μήνες τον πήρε κοντά της η νονά του αλλά καθώς ήταν μεγάλη δεν μπορούσε να τον κουμαντάρει καθώς αυτός ήταν σε μια ηλικία που ήθελε φροντίδα ,εξάλλου δεν άντεχε κάθε μέρα να τον βλέπει να κλαίει και να ζητά τη μάνα του,έτσι πήγε στον δάσκαλο και αυτός με τη σειρά του στον πρόεδρο του χωριού για να δούνε τι θα κάνουν με το ορφανό.

Ο πρόεδρος του χωριού ήταν ένας ψηλός και γεροδεμένος άντρας, ήταν παντρεμένος και είχε πέντε παιδιά από δεκαεφτά έως πέντε χρονών ,είχε δυο γιους και τρία κορίτσια ,η γυναίκα του ήταν μικροκαμωμένη που βλέποντας την απορούσες πως τα έβγαζε πέρα με τόσα παιδιά και με έναν άντρα σαν τον κύριο πρόεδρο που του έφτανε μέχρι τη μέση.

Ο μικρός Σωτήρης έβλεπε μια τον πρόεδρο μια τον δάσκαλο μια την νονά του και προσπαθούσε να καταλάβει τι είναι το ίδρυμα , αν και καμιά φορά ξέφευγε από τη προσοχή τους και κοιτούσε προς την πόρτα που ένα μικρό κορίτσι παρακολουθούσε και του έγνεφε να πάει προς τα κει,αυτός όμως δεν μπορούσε να κουνηθεί από τη θέση του ,του το ξεκαθάρισε η νονά του ,εκεί που θα πάμε δεν θα βγάλεις άχνα, ήταν και ο κύριος πρόεδρος που τον κοιτούσε σχεδόν θυμωμένα ,αλλά δεν μπορούσε να καταλάβει τον λόγο, αυτός δεν κουνήθηκε από τη θέση του ούτε άπλωσε το χέρι του να πάρει το γλυκάκι που πρόσφερε η κυρία του προέδρου,γιατί φοβόταν έτσι που τον κοιτούσε ο πρόεδρος.

Μετά από ώρα και αφού κόντευε να τον πάρει ο ύπνος μια και δεν μπορούσε να καταλάβει τι έλεγαν οι μεγάλοι, παρόλο που μιλούσαν γι' αυτόν, η νονά του τον σκούντηξε και αυτός κόντεψε να πέσει από την καρέκλα.Αρχισε τότε ο δάσκαλος να του λέει για το ίδρυμα και πόσο ωραία θα ήταν, θα είχε φίλους ,ζεστό φαΐ, ρούχα και πολλά άλλα που δεν είχαν σημασία γιατί αυτός δεν ήθελε να πάει πουθενά. Αυτός προτιμούσε να μείνει με την νονά του και τους φίλος που είχε τώρα. Κλαίγοντας υποσχόταν πως θα ήταν καλό παιδί και δεν θα έτρωγε κάθε βράδυ για να μην τη κουράζει,δεν ξέρει γιατί αλλά ο δάσκαλος σκούπισε τα μάτια του και ο πρόεδρος κοιτούσε αλλού όταν τους παρακαλούσε να μην τον διώξουν μακριά.

Μετά από δυο μέρες ήλθαν στο χωριό ένας κύριος μαζί με δυο κυρίες και τον πήραν, η νονά του ετοίμασε ένα μικρό μπογαλάκι με τα ρούχα του και το φίλησε συμβουλεύοντας τον να είναι καλό παιδί, αυτός γαντζώθηκε πάνω της και η ηλικιωμένη γυναίκα για πρώτη φορά λίγησε και άρχισε να κλαίει κοίταξε τον πρόεδρο ζητώντας του ένα ίχνος πως αν την βοηθούσε θα κρατούσε το παιδί, αυτός αντίθετα το τράβηξε απότομα από κοντά της και το παρέδωσε στους ξένους που ήλθαν να τον πάρουν.

Τα χρόνια πέρασαν ,δύσκολα χρόνια χωρίς μητρική αγάπη μόνο κάποια καλά λόγια από κάποιες κυρίες που ερχόντουσαν και φέρνανε ρούχα γλυκά και αυτά στις γιορτές,έκανε και καναδυό φίλους τον Θανάση και τον Περικλή στα δεκαοχτώ τους φύγανε από το ίδρυμα και ψάξανε για δουλειά , το σχολείο το τελείωσε με καλούς βαθμούς αλλά δεν μπόρεσε να πάρει υποτροφία για περαιτέρω σπουδές έτσι βρήκε μια δουλειά σε κάποιο συνεργείο και σιγά σιγά έμαθε την τέχνη,εκεί δούλευε όταν ήλθε ένας κύριος και τον ζήτησε, πρώτη φορά τον έβλεπε,αυτός του έδωσε μια κάρτα που έγραφε το όνομα ενός δικηγόρου και τη διεύθυνση , του είπε να πάει εκεί για δική του υπόθεση.

Κάτι πήγε να πει αλλά ο κύριος που του έδωσε την κάρτα είχε ήδη φύγει,έτσι την άλλη μέρα πήρε άδεια από τον εργοδότη του και πήγε στο γραφείο του δικηγόρου όλο απορία ,γιατί αυτός δεν είχε ποτέ καμιά υπόθεση με δικηγόρους,δεν βαριέσαι είπε μέσα του θα μάθω τι με θέλει, πήγε και η γραμματέας μόλις άκουσε το όνομα του τον πέρασε μέσα.

Καλημέρα σας, καλημέρα καθίστε παρακαλώ ,ο δικηγόρος θα ήταν γύρω στα εξήντα με κάτασπρα μαλλιά και με μερικά κιλά παραπανίσια τον κοίταξε μέσα από τα γυαλιά του και χαμογελώντας του έδωσε το χέρι .

Είστε ο κύριος Σωτήρης Τάδε? Μάλιστα! Η μητέρα σας ήταν η Κατερίνα Τάδε? Μάλιστα !! Τι θέλει τώρα αυτός? ξέρει και τη μάνα μου !!εγώ πρώτη φορά τον βλέπω,κάτι πήγε να πει αλλά ο δικηγόρος τον σταμάτησε. Ακούστε κύριε Τάδε πριν από δεκαοχτώ χρόνια περίπου σε αυτό το γραφείο ήλθε η μητέρας σας με ένα μωρό στην αγκαλιά και αυτό το μωρό ήσασταν εσείς. Μα τι λέτε τώρα? Αφήστε με να τελειώσω , η μητέρα σας μου έδωσε εντολή πως όταν γίνετε δεκαοχτώ χρονών και αν αυτή δεν βρίσκετε εν ζωή να σας παραδώσω αυτό το φάκελλο.

Ένας φάκελλος από τη μητέρα του που καλά καλά δεν θυμόταν το πρόσωπο της που δεν πέρασε μέρα να μην τη σκεφτεί ,ο δικηγόρος κοίταξε τον νέον άντρα που στα δεκαοχτώ του χρόνια θα μάθαινε ένα μυστικό που οι περισσότεροι άνθρωποι ξέρουν σχεδόν από τη πρώτη στιγμή της ζωής τους .
Θέλετε να σας αφήσω μόνο σας να διαβάσετε τι γράφει?Εσείς ξέρετε? Μάλιστα εγώ το σύνταξα !
! Κανένας άλλος δεν ξέρει τι γράφει εδώ?Όχι ! Με τρεμάμενα χέρια άνοιξε το φάκελλο και άρχισε να διαβάζει συγκινημένος που αυτά τα λόγια ήταν λόγια από τη μάνα του σιγά σιγά τη θέση της συγκίνησης την πήρε ο θυμός. Πως μπόρεσε?Πως μπόρεσε? Ακούστε θα υπάρχει κάποια εξήγηση ,προσπάθησε να τον ηρεμήσει ο δικηγόρος .Καμία καμία εξήγηση τον παρακαλούσα να μην με διώξει από το χωριό και αυτός ατάραχος με έστειλε στο ορφανοτροφείο !!Εκεί πάνε τα ορφανά εγώ είχα πατέρα, ΑΥΤΟΝ αυτό το τέρας .
Αφού ζήτησε συγνώμη από το δικηγόρο για το ξέσπασμα του και άκουσε τις συμβουλές του σηκώθηκε και έφυγε , στην αρχή σκέφτηκε να πάει στο χωριό και να βρει τον πρόεδρο να του τα πει ένα χεράκι αλλά μετά το μετάνοιωσε ,όχι όχι ο δικηγόρος του είπε να μην κάνει καμία κίνηση όσο ήταν θυμωμένος. Ναι θα περίμενε να περάσει λίγος καιρός και μετά θα πήγαινε ,είχε κάθε δικαίωμα να πάρει κάποια εξήγηση και να δει να γνωρίσει τα αδέλφια του , εκείνο το μικρό κοριτσάκι εκείνη τη μέρα που ο πατέρας του έπαιρνε την απόφαση να διώξει το παράνομο παιδί.

Και τώρα μετά από τρία χρόνια από τη μέρα που έμαθε το μυστικό να στέκεται μια ανάσα από το να πει την αλήθεια, ότι ξέρει.Άφησε να περάσουν τρία χρόνια ,ήθελε να πάει καταξιωμένος και νάτος τώρα με το αυτοκίνητο του τη δική του δουλειά και χωρίς οργή για τον άνθρωπο που τον απαρνήθηκε, ήλθε να γιατρέψει τις πληγές του.Ήλθε να κοιτάξει κατάματα αυτόν που του στέρησε την οικογένεια αυτόν που δεν είχε το θάρρος να κοιτάξει στα μάτια ένα εξάχρονο ορφανό ,το παιδί του!,

Ανακύκλωση

Εδώ και 1 μήνα περίπου ο Δήμος μας έβαλε κάδους ανακυκλώσεως κάτι που ο κόσμος το αντιμετώπισε πολύ θετικά σχεδόν κάθε μέρα είναι γεμάτοι .
Για παράδειγμα στα σούπερ μάρκετ έβλεπες στοίβες χαρτόνια που πήγαιναν στα σκουπίδια ,σήμερα που πήγα είδα 3 κάδους έξω από το σούπερ μάρκετ και καθόλου χαρτόνια στο πεζοδρόμιο.
Ο κόσμος εδώ το περίμενε πολύ καιρό ,αναγκαζόμασταν να πετάμε στοίβες χαρτιά ,τενεκεδάκια από αναψυκτικά ,μπουκάλια πλαστικά του νερού και διάφορα άλλα ανακυκλώσιμα υλικά.
Αν και αργήσαμε σαν Δήμος να το εφαρμόσουμε χαίρομαι που τελικά έγινε,μακάρι ο κόσμος να συνεχίσει να μαζεύει αυτά τα υλικά ξεχωριστά από τα σκουπίδια και να μην είναι μόνο ενθουσιασμός για τον πρώτο καιρό.

Στο καλό

Όταν λες αντίο σε νεκρό έχει μεγάλη διαφορά από ένα αντίο σε ζωντανό ν.
Το Σάββατο είπαμε αντίο στο πεθερό μου ήταν 85 χρονών και τον τελευταίο χρόνο ζούσε στην Αθήνα μαζί με την κόρη του .
Πολλές φορές λέμε πως τώρα που έφυγαν από τη ζωή είναι καλύτερα γι' αυτούς γιατί ξεκουράστηκαν εγώ δεν είμαι αυτής της φιλοσοφίας, γιατί κανένας δεν θέλει να πεθάνει, τουλάχιστον όσοι το μυαλό τους λειτουργεί ακόμα παρόλο που το σώμα έχει αδρανήσει.
Πριν ένα μήνα περίπου που τον είχα δει αν και δεν μπορούσε να μιλήσει με τα μάτια του μου έδωσε να καταλάβω πως με γνώρισε,τα χέρια του δεν έλεγαν να αφήσουν τα δικά μου. Είχαμε καλή σχέση ακόμη και όταν δεν συμφωνούσαμε σε κάτι θα έλεγα πως σεβόμασταν την άποψη του άλλου.
Ήταν ο τελευταίος από τα γερόντια μας τα παιδιά μου από εδώ και πέρα δεν θα έχουν παππούδες και γιαγιάδες .Κρίμα γιατί θα τους λείψει.
Όταν ζούνε οι γονείς μας πιστεύουμε ότι πρώτα θα πεθάνουν αυτοί και μετά εμείς (μακάρι να γινόταν πάντα έτσι),συμβαίνει όμως και το αντίθετο οι γονείς να χάνουν τα παιδιά τους όπως το παλικάρι 35 χρονών που ήταν η κηδεία του πριν από του παππού ,μας έδωσαν κουφέτα για να τον μνημονεύσουμε,πόσο άδικο αλήθεια για κείνη την μάνα και τα αδέλφια του.
Δεν ξέρω αν τα παιδιά του πεθερού μου το έχουν ή θα το καταλάβουν αλλά θα τους λείψει πολύ,το ξέρω γιατί εμένα πάντα μου λείπουν οι γονείς μου,είναι διαφορετικά όταν πεθαίνουν και οι δυο ,όσο έχεις τον ένα γονιό νιώθεις και εσύ παιδί κάποιου κι ας είσαι ανεξάρτητος με δική σου οικογένεια ή όχι.
Στο καλό πατέρα και παππού ,άφησες πίσω σου καλά παιδιά και εγγόνια για να σε θυμούνται με αγάπη,

Πορεία κατά της βίας εναντίον των γυναικών

Την Κυριακή 30 Νοεμβρίου 10 η ώρα το πρωί θα πραγματοποιηθεί στη Λευκωσία πορεία από τη πλατεία Ελευθερίας μέχρι το προεδρικό μέγαρο με σκοπό ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΒΙΑΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΩΝ ΓΥΝΑΙΚΩΝ.
Η πορεία πραγματοποιείτε από την ΜΗ ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΗ ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΑΠΑΝΕΜΙ .


Στο μπλογκ της Ρόουζ θα βρείτε περισσότερα σχετικά με το ΑΠΑΝΕΜΙ .

Εύχομαι σε όλη την ομάδα της Ρόουζ καλή επιτυχία στο σκοπό τους.

Μας πήρε και μας σήκωσε

Βρέχει βρέχει και ποτίζει

Έχει τρεις μέρες που βρέχει ,το κρύο έχει γίνει πιο έντονο ,έχει και μια σχετική υγρασία. Μπορεί ο καιρός να είναι μελαγχολικός αλλά δεν βαριέσαι φτάνει που βρέχει και ποτίζετε η γη. Τώρα θα μου πείτε ποια γη ,εντάξει στη Αθήνα το νερό της βροχής θα ξεπλύνει λίγο τη μαυρίλα από τα καυσαέρια ,καλό θα κάνει βέβαια αν και το νερό που θα κυλήσει στους υπονόμους θα είναι μολυσμένο, αλλά τι να γίνει χώμα δεν υπάρχει πουθενά να ποτιστεί η γης. Εδώ όμως που είμαι, στην επαρχία θα ποτιστεί η γη, υπάρχει ΧΏΜΑ ακόμα που όταν πέφτουν οι πρώτες σταλαγματιές μυρίζει ,μυρίζει τόσο που μου κόβετε η ανάσα,παρόλο που είμαι μια σταλαγματιά πάντα μου κόβει την ανάσα.
Ο λόγος που γράφω για τη βροχή είναι γιατί διάβασα κάτι στο φίλο μου τον Διάσπορος σχετικά με τις λιμνούλες που δημιουργούνται στις άκρες του δρόμου εκεί που ίσως υπάρχει μια λακκούβα και που όταν έχει πολύ παγωνιά δημιουργείτε μια λεπτή κρούστα πάγου. Όταν ήμουν μικρή τέτοιες λακκουβίτσες είχε πολλές στο δρόμο που πήγαινα για το σχολείο,πήγαινα πολύ προσεκτικά και με την μύτη του παπουτσιού μου έσπαγα την κρούστα χωρίς να βραχεί το παπούτσι. Δεν ξέρω γιατί αλλά ήταν μεγάλη ευχαρίστηση αν έβρισκα και τώρα το ίδιο θα έκανα.
Μικρές χαρές που τώρα δεν τις βρίσκεις. Αυτές τις μέρες που βρέχει δεν ξέρω πως έχουν φτιάξει αυτούς τους δρόμους αλλά πρέπει να κάνω άλματα για να διασταυρώσω ένα δρόμο. Ενώ έχουμε φαρδιούς ωραίους δρόμους όταν βρέχει το νερό κάτω από το πεζοδρόμιο και από τη μια πλευρά του δρόμου και από την άλλη παρόλο που τρέχει προς την θάλασσα ,(γιατί να το μαζέψουμε έχουμε πολύ) έχει φάρδος ένα μέτρο και βάλε και εσύ θέλεις να κατέβεις από το πεζοδρόμιο για να περάσεις απέναντι ,ε λοιπόν εδώ σε θέλω κάνω που λέτε το σάλτο μου και άντε τα καταφέρνω, τώρα πρέπει να κάνω το άλλο σάλτο για να ανέβω στο απέναντι πεζοδρόμιο ναι δεν γίνετε να πηγαίνω στη μέση του δρόμου γιατί τ' αυτοκίνητα ή θα με πατήσουν ή θα με κάνουν παπί. Έχω υπολογίσει έξι σάλτα το πρωί έξι το απόγευμα τι λέτε δεν θα είμαι έτοιμη για τους ολυμπιακούς του 2012?Στη τσέπη μου έχω το χρυσό. Εύχομαι να βρέξει και στη Κύπρο και όλοι να κάνετε τα σάλτα που κάνω εγώ΄ώ για να πάω στη δουλειά,εντάξει δεν είναι το ίδιο με τη κρούστα του πάγου αλλά έχει μια περιπέτεια θα πέσω μέσα στα νερά δεν θα πέσω?.

Λίγα λουλούδια για όλα τα παιδιά του πολυτεχνείου

Αυτό το ποίημα γράφτηκε για τον Διομήδη Κομνηνό από τον Δημήτρη Ραβανή-Ρέντη
Σε γιορτή που έγινε πέρσι με αφορμή το πολυτεχνείο μου ζήτησαν να πω αυτό το ποίημα
Για μένα ήταν τιμή μου να το πω ,αν ζούσε θα ήταν στην ίδια ηλικία με μένα.
Το ποίημα το είχα αναρτήσει και πέρσι.

Βεβαίως
είχε βεβαρυμένο παρελθόν ο Διομήδης

Πέντε χρονών στους ώμους του πατέρα του
φώναζε για λευτεριά στη Κύπρο
δέκα χρονών ξυπόλυτος
με μια φέτα ψωμί στην τσέπη
βάδιζε στην πορεία της ειρήνης
στα δώδεκα ζητούσε δημοκρατία
στα δέκα επτά
μ' ένα πλακάτ στο χέρι
ψωμί-παιδεία-ελευθερία


Δημήτρης Ραβανής-Ρέντη.

Τι και αν έφυγε ανάψαμε τα φώτα.

Ρίχνεις τις αχτίδες σου για να μπορώ να βλέπω όλα τα όμορφα που ξεκουράζουν το μυαλό και τη ψυχή ,τη φωτεινότητα σου κανείς δεν έχει. Στα μάτια δεν μ' αφήνεις να σε δω με τυφλώνεις, τις κρύες μέρες του χειμώνα γυρεύω τη ζεστασιά σου και τις καυτές μέρες του καλοκαιριού τρέχω να κρυφτώ από σένα. Σε ζητάω και σε διώχνω ,σε θέλω όταν εγώ σε χρειάζομαι , το ξέρεις όμως πως εσύ κάνεις κουμάντο εσύ θα έρθεις και θα φύγεις στην ώρα σου ,δεν ρωτάς ,δεν σ' ενδιαφέρει τι θέλουν οι άλλοι.
Εσύ ο λαμπερός ,ο άρχοντας της μέρας εσύ ο ΉΛΙΟΣ Σήμερα σε κυνήγησα σου έκλεψα λίγη λάμψη πριν να κρυφτής .

7 Αλήθειες και μία

Μου ζητήθηκε από την eirini τον e-ιωάννης
και η neerie να παίξω το παιχνίδι με τις εφτά αλήθειες για τον εαυτό μου.
Δεν μου είναι εύκολο να λέω για μένα ,γιατί εδώ πρέπει να μπω σε βάθος. Άλλο να λέμε πήγα εκεί έκανα εκείνο κ.ο.κ.
Επίσης πρέπει να διαλέξω άλλους εφτά για να παίξουν λοιπόν εγώ προσκαλώ όλους όσους έχω στα λινγκ δίπλα από τις αναρτήσεις μου .Όσοι πιστοί προσέλθετε.

1
Είμαι λίγο ντροπαλή ,τι να κάνω? είμαι.

2Θα ήθελα να γυρίσω όλη την Ευρώπη, η αλήθεια είναι ότι δεν έχω δει ούτε τη μισή Ελλάδα.

3
Μπορεί σε κάτι χαζό να τα κάνω μαντάρα αλλά στις δύσκολες καταστάσεις είμαι δυνατή και δεν το βάζω κάτω.
4
Είμαι ολιγαρκής και βολικό άτομο δεν θέλω να βάζω τους άλλους σε φασαρία .

5
Νευριάζω με τους πονηρούς ανθρώπους και θαυμάζω την εξυπνάδα, καμιά φορά αν δεν προσέξεις την πατάς.

6
Αν πριν τρία χρόνια μου έλεγε κάποιος ότι θα είχα μπλογκ(δεν ήξερα και τι είναι) θα τον έβγαζα τρελό

7
Τα τελευταία δυο χρόνια αποφάσισα ότι πρέπει να κοιτάξω και τον εαυτό μου και όχι μόνο τους άλλους ,έχω γίνει πιο δυνατή και λέω πολλά ΌΧΙ.

Εγώ θα σας γράψω και μια δική μου αλήθεια τελευταία δεν ήθελα να γράψω και ο λόγος ήταν οι αφόρητοι πόνοι που είχα στα κόκαλα μου ,ο γιατρός μου έδωσε αναλγητικά και περιμένω τις αιματολογικές εξετάσεις .Με τα χάπια ηρέμησαν λίγο οι πόνοι.

Λουλούδια

Σας αφήνω όμορφη συντροφιά μέχρι να γυρίσω.

Η ομορφιά του παλιού.

Αυτό το κτίριο βρίσκετε στην οδό Αγίου Ανδρέου στη Λεμεσό,σε μια οδό που κάποτε γινόταν το αδιαχώρητο από τουρίστες και μη. Τώρα οι διαβάτες αυτού του τουριστικού δρόμου είναι μετρημένοι στα δάκτυλα. Και εξάλλου εγώ δεν είμαι ειδική για να το αναλύσω.Πέρσι καθώς έκανα μια βόλτα σε αυτό το δρόμο και ο λόγος που πηγαίνω όποτε πάω στη Κύπρο είναι για να θυμηθώ κάτι από τα πρώτα χρόνια που έμεινα στη Λεμεσό όταν εγκαταλείψαμε το χωριό μας. Που λέτε όπως χαζολόγαγα και κοιτούσα σαν χάνος τα κτίρια είδα αυτό στις φωτογραφίες ,τότε δεν είχα μαζί μου τη μηχανή.Φέτος την είχα και έτσι τράβηξα αυτές τις τρεις δεν ξέρω εσας αν σας αρέσει ,εμένα το κτίριο αυτό μου άρεσε με τα όμορφα του κεντίδια, κάποτε θα ήταν στις δόξες του,τώρα μοιάζει εγκαταλελειμμένο τα κάγκελα μέσα στη σκουριά και το μπαλκόνι έτοιμο να πέσει σε κανένα κεφάλι,ελπίζω όχι τουρίστα και μας πιάσουν στο στόμα τους οι ξένοι.
Το γιασεμί είναι άσχετο αλλά κυπριακό σας το κάνω (δώρο ) να το μυρίσετε.

Φθινοπωρινή καρδιά

Φθινοπώριασε στην καρδούλα σου και ήθελες να βγεις έξω .
Σου είπα όχι μην βγάζεις το αγκαθωτό σου φόρεμα.
Σαν βγεις έξω θα χαθείς ,θα σε αρπάξουν αδηφάγα χέρια και θα σε γδύσουν τελείως και αφού πρώτα σου κάψουν τη καρδιά σου μετά θα σε καταβροχθίσουν
Δεν με άκουσες φούσκωσες τόσο, που σχίστηκε το ρούχο σου και φάνηκες όμορφο λαχταριστό μέσα στα αδηφάγα χέρια .Και έμεινε το αγκαθωτό σου φόρεμα πεταμένο στη γωνιά.

Ρόζα η γενναία

Η Ρόζα αντιστάθηκε με όλες της τις δυνάμεις ενάντια στον επίδοξο βιαστή.Αποτέλεσμα να της σπάσει το πόδι και να χρειαστεί εγχείρηση. Τα κατάφερε και τώρα είναι καλά.

Αυγουστιάτικο φεγγάρι

Δημοψήφισμα

Αυτή η ανάρτηση είναι η τελευταία με παράπονα ,δεν θα ξαναπαραπονεθώ ।Μερικοί μπορεί να με κατηγορήσουν για ρατσίστρια γιατί θα αναφερθώ σε άτομα που δεν μου φταίξανε σε τίποτα αλλά μόνο έτσι θα καταλάβετε την αδικία που γίνετε από το Κυπριακό κράτος σε βάρος του απόδημου Κύπριου ।
Όλοι λένε για το δημοψήφισμα και όλοι οι Κύπριοι θα πάνε να πούνε το ναι ή το όχι।Δηλαδή δικαιούνται να ψηφίσουν οι πρόσφυγες ,αλλά όχι ΕΓΩ οι μη πρόσφυγες αλλά όχι ΕΓΩ οι γυναίκες από άλλες χώρες που έχουν παντρευτεί Κύπριο αλλά όχι ΕΓΩ, οι (καλλιτέχνιδες) που έχουν παντρευτεί κάποιο Κύπριο για να μην τις απελάσουν αλλά όχι ΕΓΩ।
Όλοι οι Τουρκοκύπριοι (γι'αυτούς δεν γράφω τίποτα) Όλοι οι Τούρκοι που ήλθαν σαν κατακτητές και μένουν στα σπίτια μας αυτοί θα ψηφίσουν για να μου πούνε αν θα πάω ΕΓΩ ο πρόσφυγας στον τόπο μου ।Εγώ η πρόσφυγας σύμφωνα με τους κυβερνώντες της Κύπρου δεν έχω αυτό το δικαίωμα γιατί λέει δεν έχω εκλογικό βιβλιάριο ,τι να κάνω κύριοι όταν έφυγα δεν είχα γιατί δεν χρειάστηκε να ψηφίσω।Γιατί δεν μου βγάζετε εσείς τώρα ή γιατί δεν μου επιτρέπετε να έλθω να ψηφίσω με την προσφυγική μου ταυτότητα? τι σκατά την έχω?Γιατί θα πρέπει να αποφασίσουν για μένα όλοι οι παραπάνω?ΓΙΑΤΙ ;

Και ως έσκυψα να πιώ εστέρεψε η πηγή

Αυτή η βρύση βρίσκετε στο κατεχόμενο χωριό μου τις σφράγισαν όταν πια είχαν όλοι νερό στα σπίτια τους και καταμετρητή ,μερικές άλλες τις χάλασαν οι τωρινοί κάτοικοι
Πριν την εισβολή εδώ σε αυτή τη βρύση οι μαθητές του γυμνασίου περίμεναν να περάσει το λεωφορείο για να τους πάει στο σχολείο.

Να ξαναπάει κανείς ή να μην ξαναπατήσει?

Σκεφτόμουνα (εντάξει καμιά φορά σκέφτομαι) τα μπλογκ και συγκεκριμένα τις αναρτήσεις και τα σχόλια। Ο καθένας μας για δικούς του λόγους έφτιαξε ένα μπλογκ και άρχισε να γράφει ,άλλοι γράφουν πολιτικά άλλοι κοινωνικά άλλοι εξειδικευμένα θέματα που πρέπει να έχεις και κανένα πτυχίο για να καταλάβεις τι θέλει να πει ο ποιητής (αυτό με τον ποιητή το έχω μάθει εδώ στα μπλογκ )

Και ερχόμαστε στις αναρτήσεις και στα σχόλια γράφουμε την ανάρτηση (καλή ώρα εγώ τώρα και καλά να κάνω ανάλυση ,όχι αίματος και ούρων αλλά αναρτοσχολιοανάληση ναι δικιά μου λέξη είναι).
Α ξέχασα έχουμε και τους μετρητές όπου βλέπουμε πόσοι περνάνε από το σπίτι μας ,καλά στους 50 ο ένας μπορεί να αφήσει σχόλιο, και λες τώρα πω πω πόσοι περνάνε!!! είμαι διάσημη αλλά με τις μπιτ μπιτ που γράφω παίρνουν δρόμο και δρομάκι ।Ναι αλλά μερικοί από αυτούς μπορεί νάναι φίλοι που άφησαν σχόλιο και περνούν για να δουν τι άλλο ΚΑΛΌ έγραψες।
Είναι και το άλλο πηγαίνεις και αφήνεις σχόλια δεξιά και αριστερά και σε μερικά μπλογκ είσαι σταθερός και αρκετοί σου ανταποδίδουν την επίσκεψη τρώτε το γλυκάκι σας πίνετε τον καφέ σας και χα χα χου και χι χι χι όλα καλά।
Όμως πας και σε μερικούς (αυτό είναι και μαζοχισμός πια) συχνά πυκνά και αφήνεις τα σχόλια σου και ο οικοδεσπότης δεν πατάει ποτέ στο δικό σου τσαρδί, ούτε για ένα σχόλιο και όχι μόνο αυτό αλλά ούτε και απαντάνε ποτέ στα σχόλια που τους αφήνουν οι επισκέπτες δεν έχει ούτε γλυκό , καφέ της παρηγοριάς। Τώρα θα μου πείτε τι θέλεις και ασχολείσε με αυτούς? ασχολήσου με τους άλλους που είναι φιλόξενοι που ακόμα και άσχετο σχόλιο να γράψει κάποιος θα του πούνε ένα για στα πολλά που θα αφήσει, ναι αλλά τι θα έγραφα σήμερα?Είχα να φτιάξω και χυλοπίτες.

Δικαίωμα στη ζωή.

Πετάχτηκε από το κρεβάτι έντρομη προσπαθώντας να θυμηθεί τι μέρα είναι. Κυριακή, σήμερα ήταν Κυριακή,ναι αλλά ποιος κτυπάει το κουδούνι του διαμερίσματος στις οχτώ και μισή το πρωί?
Ο άνδρας δίπλα της κουνήθηκε ελαφρά αλλά ευτυχώς δεν ξύπνησε,αν ήταν η κόρη της ,τι θα έκανε?Τέτοια ώρα ? Θεέ μου κάνε να μην πάθανε κάτι! Άρπαξε τη ρόμπα της κλείνοντας τη πόρτα της κρεβατοκάμαρας και πατώντας στις μύτες των ποδιών της πήγε προς την πόρτα παρακαλώντας να μην ξυπνήσει ο άνδρας που κοιμόταν πριν μαζί του,Τι μπέρδεμα κι' αυτό σήμερα!! Με χαμηλή φωνή ρώτησε ποιος είναι? Εγώ είμαι η κυρία Σοφία από δίπλα ,με συγχωρείτε που σας ενοχλώ τέτοια ώρα Κυριακάτικα αλλά να ,δεν έχω νερό και ήθελα να δω αν είναι γενική διακοπή, εν τω μεταξύ είχε ανοίξει τη πόρτα και απέναντι της ήταν η περίεργη γειτόνισσα που ήξερε τα πάντα σχετικά με την πολυκατοικία।Μια στιγμή να κοιτάξω και πηγαίνοντας προς τη κουζίνα παρακαλούσε να μην μπει παραμέσα η κυρά Σοφία και να μην έχει σηκωθεί ο ,αλήθεια πως τον λένε? Τι ντροπή! κόντεψε να ξεχάσει πως τον λένε ,γρήγορα γύρισε στη γυναίκα που είχε μπει στο εσωτερικό της πόρτας και λέγοντας της ότι δεν έχει ούτε αυτή νερό και για να τελειώνει με αυτήν της πετάει και ένα ,εγώ δεν έχω πρόβλημα γιατί θα λείπω σήμερα από το σπίτι। Και έκλεισε όσο πιο ευγενικά μπορούσε την πόρτα νιώθοντας τύψεις .Θα μπορούσε να της πει να περάσει να πιουν ένα καφέ,δεν ήταν κακός άνθρωπος η κυρία Σοφία απλά λίγο περίεργη, ο σύζυγοςτης είχε πεθάνει πριν δυο χρόνια και τα παιδιά της ζούσαν στα σπίτια τους με τις οικογένειες τους.Ας είναι, σήμερα τα τυπικά δεν είχαν θέση στο μυαλό τώρα έπρεπε να δει τι θα κάνει με τον Βίκτωρ που κοιμόταν στο κρεβάτι της .Όσο για το νερό δεν την ένοιαζε ιδιαίτερα γιατί ο μακαρίτης πρώην άνδρας της, είχε μεριμνήσει και έβαλε παραπανίσιο ντεπόζιτο στη ταράτσα για ώρα ανάγκης. Προχώρησε προς τη κουζίνα και έβαλε να φτιάξει καφέ ενώ συγχρόνως άναβε και ένα τσιγάρο ,μόλις έβαλε τον διπλό καφέ στο φλιτζάνι πήγε στο σαλόνι και χώθηκε σε μια πολυθρόνα προσπαθώντας να βάλει μια τάξη μέσα στο μυαλό της .Το πιοτό της προηγούμενης νύκτας της δημιουργούσε μπέρδεμα το μόνο σίγουρο ήταν ότι κουβάλησε μαζί της έναν ξένον που τώρα κοιμόταν στο κρεβάτι της ,που εδώ και δεκάξι χρόνια ένα άτομο μόνο κοιμόταν εκεί αυτή।Ένιωσε τα μάγουλα της να κοκκινίζουν καθώς έφερε στη μνήμη της τη προηγούμενη νύκτα,την είχε καλέσει μια ξαδέλφη της να πάνε έξω να φάνε γιατί είχε επέτειο γάμου,θα ήταν και κάποιοι άλλοι συνάδελφοι του συζύγου της,δούλευε σε μια ξένη εταιρεία, κανόνισαν που θα ήταν και κατά τις εννέα στολίστηκε και παρόλο τα πενηντατρία της χρόνια ήταν μια γυναίκα αρκετά ωραία και καλοδιατηρημένη η φύση της είχε φερθεί γενναιόδωρα, η ζωή της τα χάλασε και έμεινε μόνη από τα τριάνταεφτά της. Από τα τριάνταεφτά της και δεν έκανε άλλη σχέση,δεν έκανε πράξη τα λόγια του πρώην της που έλεγε για τη φίλη τους την Κατερίνα χήρα από τα εικοσιπέντε της ότι πρέπει να βρει κάποιον,να κάνει τη ζωή της γιατί δεν περνάνε και έτσι τα χρόνια μόνο που δεν είπε,ότι,φρόντιζε αυτός να μην είναι μόνη η φίλη τους,όταν το έμαθε ήταν αργά για τον δικό της έγγαμο βίο χωρίς δεύτερη σκέψη του έδωσε τα παπούτσια στο χέρι και η μόνη επαφή που είχαν ήταν όταν ερχόταν να πάρει την κόρη τους κάθε δεκαπέντε μέρες όσο για τη φίλη τους ούτε την ξαναείδε .Το τσιγάρο της έκαψε τα δάκτυλα και τότε αντιλήφθηκε ότι δίπλα της στεκόταν ο Βίκτορας ντυμένος με τα ρούχα του κοστουμιού αλλά χωρίς τη γραβάτα και τα μαλλιά κάπως ατημέλητα έσκυψε και τη φίλησε απαλά στο μάγουλο χαϊδεύοντας απαλά τα μαλλιά της.Εκείνη τη στιγμή ένιωσε ατημέλητη και έκανε μια κίνηση να διορθώσει τη τούφα που έπεφτε στα μάτια της, είσαι πολύ όμορφη της είπε ,αυτή κοκκινίζοντας κάτι πήγε να πει αλλά ένιωσε τα χείλη του πάνω στα δικά της και ξεχνώντας τις αναστολές τόσων χρόνων τύλιξε τα χέρια της γύρω από το λαιμό του .Ναι είχε και αυτή δικαίωμα στη ζωή .

Δεν είναι μια ομορφιά?

Αντίο

Έμπηξα τα νύχια και σου ξέσκισα τη σάρκα ,ήθελα να πάρω μαζί μου κάτι από το κορμί σου.
Έσκυψα και μάζεψα από χάμω τους καρπούς σου ,δεν ήθελα να τους αφήσω στο έλεος των κατακτητών.
Σε αγκάλιασα και σου ψιθύρισα ,ΕΙΣΑΙ ΔΙΚΟΣ ΜΟΥ και ας σε κοιτάνε ξένα μάτια κάθε μέρα.
Έφυγα και σε άφησα με πόνο στη καρδιά δεν θέλω να ξανάρθω να σε δω γιατί πονάω.
Άραγε εσύ με ένιωσες? Αν μιλούσες τι θα έλεγες στη γυναίκα που σε κοιτούσε ?
Μεγάλωσες, ψήλωσες, το κορμί σου έγινε δυνατό.
Άραγε με θυμήθηκες? Εγώ είμαι που σαν ήμουν μικρή έφτιαχνα κούνιες πάνω στα μικρά σου κλαριά.
Χαιρόμουνα τη σκιά σου και ανεχόσουν τα παιχνίδια μου σε βάρος του κορμιού σου.
Αντίο αγαπημένε μου τα μάτια μου μπορεί να μην σε ξαναδούν,από τη καρδιά μου όμως κανείς δεν θα σε πάρει.

Από το ένα παιχνίδι στο άλλο . Η ξεγνασιά συναντά τη περισυλλογή μιας ολόκληρης ζωής.

Είναι θέμα χρόνου

Αγαπημένοι μου μπλογκόφιλοι καλώς σας ξαναβρίσκω, γύρισα από τα πάτρια εδάφη (γι'αυτά θα γράψω άλλη φορά,γιατί είναι σοβαρό θέμα) . Τώρα θα γράψω για τις αποφάσεις μου σχετικά με το τι θα κάνω το Χειμώνα . Είπε κανένας τίποτα? συνεχίζω ,χθές πήγα και γράφτηκα στο νυκτερινό Λύκειο και μάλιστα παρακολούθησα και τα μαθήματα ,μαθηματικά ,γεωμετρία ,αγγλικά , φυσική , χημεία ,καλά ήταν τα καταλάβαινα , γύρισα στο σπίτι μου δέκα παρά τέταρτο, ( αυτό δεν είναι καλό).

Λοιπόν σήμερα πήγα στο Λύκειο και ξεγράφτηκα τρόπος που λέει δηλαδή γιατί δεν ξεγράφεσαι απλά πήγα να πάρω το απολυτήριο μου πίσω και να τους πω ότι δεν θα ξαναπάω,μου αρέσει να είμαι λίγο τυπική.
Απογοητευθήκατε από μένα έ? Πριν πάω όμως στο Λύκιο πήγα και έκανα αίτηση για το ΚΕΕ όπου και γράφτηκα για να κάνω μαθήματα υπολογιστών και αγγλικά ,αύριο θα γραφτώ και για βυζαντινή μουσική,χαρά που θα κάνει ο γείτονας και φίλος καθηγητής, ούτε φίδι στο κόρφο του χε χε χε
Οι ώρες σε αυτά τα μαθήματα είναι λιγότερες τα δυο μαθήματα αγγλικά και υπολογιστές είναι από το κέντρο εκπαίδευσις ενηλίκων ,μόνο δυο μαθήματα
μπορούμε να πάρουμε। Η μουσική είναι άλλη υπόθεση θα πληρώνω τα μαθήματα στο πολιτιστικό του δήμου και θα μαθαίνω βυζαντινή μουσική, μέχρι να με πετάξει ο καθηγητής έξω .

Εάν πήγαινα Λύκειο δεν θα είχα χρόνο για τίποτα παρά δυο ώρες το μεσημέρι ,που δεν θα προλάβαινα να κάνω τίποτα και άντε να γυρίσεις το βράδυ από το σχολείο δέκα παρά κουρασμένη ,να κάνεις τι? να πλύνεις ?να μαγειρέψεις ?να σιδερώσεις ?να διαβάσεις ?να ξεκουραστείς? ποιος μίλησε για σύζυγο και παιδιά?

Ο χρόνος φίλοι μου αυτός ο άτιμος μου έβαλε τα δυο πόδια σ' ένα παπούτσι δυο νούμερα πιο μικρό .
Χώρια που θα έχω και για σας χρόνο ενώ αν έβαζα άλλο πρόγραμμα θα το είχα κλείσει το μαγαζί, τι είπατε ? θάχανε η Βενετιά βελόνι?????????.

Αγαπημένε μου βράχε.

Αγαπημένε μου βράχε που σ'εχω για πατρίδα μου,εσύ που με δέχτηκες με την πρώτη ανάσα που βγήκε από τα μικρά μου πνευμόνια εσύ που με άφησες να σε πατήσω με τα μικρά μου ποδαράκια, εσύ που δέχτηκες τα πρώτα μου δάκρυα να πέφτουν καυτά πάνω στο βραχένιο σου κορμί θέλω να σου πω ότι σε αγαπώ.
Κάποτε πήρα το κουφάρι μου και έφυγα από κοντά σου αλλά σε πήρα μαζί μου ,όπου πάω θα σ' έχω μαζί μου,εσένα που σε πρόδωσαν τα ίδια σου τα παιδιά που σε βίασαν οι κατακτητές, εσένα που οι ποιητές έγραψαν ύμνους και οι βάρδοι σε τραγούδησαν εσένα που όλοι σε πατάνε αλλά κανένας δεν γίνετε χαλί για το χατήρι σου.Σε αγαπώ όπως ήσουν κάποτε όπως είσαι τώρα και όπως θα είσαι για πάντα
Για μένα δεν έχει δυο κομμάτια να αγαπήσω για μένα ένα κομμάτι είσαι βράχε μου, δεν δέχομαι να σε μοιράσω από όποια μεριά και να είμαι .
Αγαπημένε μου βράχε στέρεψε το νερό σου και παίρνουν την αλμύρα σου για να δροσιστούν.
Κάνουν πολέμους, για χατήρι σου, σε μοιράζουν στη μέση και εσύ πονάς αλλά δεν έχει καμιά σημασία γι' αυτούς,σε θέλουν όλοι .Η δήθεν αγάπη τους για σένα σε κατέστρεψε. Δεν θα σε ρωτήσει κανένας βράχε μου, τι θέλεις εσύ, εξάλλου εσύ δεν μιλάς ,το μόνο που ακούγετε από σένα είναι τα κύματα που σπάνε πάνω στο βραχένιο σου κορμί και σε δροσίζουν.Στα γράφω όλα αυτά για να σε ευχαριστήσω που με δέχεσαι πάντα στην αγκαλιά σου σαν ένα παιδί σου.

Τα γυαλιά μου ρε παιδί μου!!

Τα μάτια μας που τα βλέπουν όλα (έτσι νομίζετε) μάτια πράσινα ,μαύρα καστανά, γαλανά μελισσιά ,που λέει και το τραγούδι।Όμορφα μάτια, μεγάλα, μικρά ,στρογγυλά ,σκιστά (αυτές τις μέρες θα χορτάσουμε σκιστά μάτια λόγω ολυμπιακών αγώνων) μάτια ζεστά, μάτια λάγνα όλο υποσχέσεις ,μάτια ψυχρά με βλέμμα δολοφόνου (είπα να το κάνω θρίλερ)Μάτια τσαχπίνικα, μάτια γουρλωτά ,μάτια μισόκλειστα ,αυγά μάτια। Όλα με τη δική τους χάρι και τη δική τους ιστορία, άλλα ταξίδεψαν και είδαν θαυμαστά πράγματα και άλλα τίποτα το σπουδαίο, άλλα φοράνε γυαλιά μυωπίας και άλλα πιο τυχερά βλέπουν τα πάντα χωρίς βοήθεια ,το Καλοκαίρι φοράνε γυαλιά ηλίου για να τα προφυλάξουν
Όλα όμως τα μάτια κάποια στιγμή θα φορέσουν τα γυαλιά τους. Όταν τα γράμματα από τον τηλεφωνικό κατάλογο όλος περιέργως αρχίζουν και μικραίνουν και εσύ ζητάς να σου βρούνε το τάδε νούμερο(και αρχίζεις και εσυ να νιώθεις νούμερο,τι έγινε ρε παιδιά?που πήγαν τα γράμματα? φέρτε πίσω τον κατάλογο με τα κανονικά γράμματα) .Πηγαίνεις να τηλεφωνήσεις θέλεις τα γυαλιά σου ,παίρνεις την εφημερίδα να δεις πότε θα λυθεί το κυπριακό θέλεις τα γυαλιά σου σε αυτό βέβαια και μικροσκόπιο να βάλεις για να δεις το ίδιο θα σου βγει άλυτο γι'αυτό δες καμιά κηδεία καλύτερα ,πηγαίνεις στο σούπερ μάρκετ μα χωρίς γυαλιά?πως θα δεις τις τιμές ?αν έληξε το γιαουρτάκι? το σαμπουάν πως θα το δεις αν είναι δύο σε ένα,?που πας καραμήτρο στη δουλειά χωρίς τα γυαλιά σου?,πως κάθεσαι στον υπολογιστή χωρίς τα γυαλιά της ΠΡΕΣΒΥΩΠΙΑΣ? Πως θα διαβάσεις εσύ που κοντεύεις τα πενήντα τις κακίες που γράφω? Τι στο καλό?σαν να μίκρυναν τα γράμματα, βρε φέρτε πίσω τα καινούργια μου γυαλιά, όχι τίποτα άλλο αλλά να μπορώ να διαβάζω και τα σχόλια ,δεν φταίω εγώ τα γράμματα είναι μικρά। Τι γελάτε εσείς μικρά? Χμ εκεί που είσαι ήμουν και εδώ που είμαι θάρθεις μαζί με το γυαλλί της πρεσβυωπίας κορόιδο.

Δεκατέσσερις Αυγούστου

Ένιωσε να φεύγει το έδαφος κάτω από τα πόδια του δεν περίμενε να του ζητήσει αυτή τη χάρη ο πατέρας του, τώρα στα τελευταία του।Πριν δυο μέρες του τηλεφώνησε η αδελφή του να ρθει επειγόντως στη Κύπρο ,γιατί ο πατέρας τους δεν ήταν καλά।Δεν έχασε καιρό αφού τακτοποίησε κάποιες εκκρεμότητες στη δουλειά του πήρε το αεροπλάνο από την Αθήνα και τώρα βρισκόταν στο νοσοκομείο δίπλα στον πατέρα του।Οι γιατροί είπαν ότι έπρεπε να γίνει εγχείρηση γιατί υπήρχε σοβαρό πρόβλημα αλλά λόγω της μεγάλης ηλικίας ήταν επικίνδυνο। ,Μίλησε με την αδελφή του και μετά με τον πατέρα του, η μητέρα του τους άφησε χρόνους εδώ και τρία χρόνια και με τον καημό ότι δεν μπόρεσε να δει τους τόπους τους ελεύθερους ।Και τώρα ο πατέρας του τού ζητούσε κάτι αδιανόητο γι' αυτόν, έκανε να μιλήσει αλλά τον διέκοψε ο πατέρας του και του είπε με δάκρυα στα μάτια, υποσχέσου μου πρέπει να το πάω στη μάνα σου της το έταξα।Και νάτος τώρα μαζί με δυο φίλους του να δείχνει το διαβατήριο του στους κατακτητές για να περάσει απέναντι για πρώτη φορά μετά από τρία χρόνια που άνοιξαν τα οδοφράγματα, για να πάει στο χωριό του।Αυτός που όταν άκουσε για το άνοιγμα έβριζε θεούς και δαιμόνους γι' αυτούς που περνάγανε απέναντι και τους θεωρούσε προδότες।Οι φίλοι του είχαν ξαναπάει ο ένας ήταν χωριανός ο άλλος δεν ήταν πρόσφυγας αλλά γνωρίστηκαν από τότε που δέκα χρονών και οι τρεις πήγαιναν στο ίδιο σχολείο στην ίδια πόλη και η φιλία τους κράτησε όλα αυτά τα χρόνια παρόλο που αυτός εδώ και εφτά χρόνια τον περισσότερο καιρό ζούσε στην Αθήνα λόγω δουλειάς।Καθώς προχωρούσε το αυτοκίνητο οι αναμνήσεις άρχισαν να ξεπιδάνε μπροστά του, καθόταν στη θέση του συνοδηγού και κοιτούσε μπροστά φέρνοντας στο μυαλό τις 14 Αυγούστου που στοιβαγμένος μαζί με την αδελφή του και τους γονείς του και άλλους χωριανούς στη καρότσα ενός φορτηγού έβλεπε το χωριό του να μικραίνει όσο ξεμάκρυνε το φορτηγό και ένα παιδί στην ηλικία του να του κουνά το χέρι και αυτός να κρατά σφιχτά στο δικό του χέρι ένα κομμάτι χαρτί।Φτάσαμε, η φωνή του φίλου του τον έκανε να αναπηδήσει κοίταξε γύρω του, ήταν στην άκρη του χωριού μπροστά στα πρώτα σπίτια ,ένιωσε τα πόδια του μουδιασμένα από την ταραχή ,νόμισε ότι είχε παραλύση, έλα φίλε μου άκουσε τον άλλο φίλο να του λέει συγκινημένος।Κατέβηκε από το αυτοκίνητο και κοίταξε γύρω ψάχνοντας κάτι γνώριμο από τις παιδικές του αναμνήσεις αλλά δυσκολευόταν.Πρροχώρησαν με τα πόδια και στρείψανε αριστερά και τότε το είδε του φάνηκε τόσο μικρό είχε κοκαλώσει αν δεν τον τράβαγαν οι φίλοι του ακόμα εκεί θα στεκόταν με τα μάτια δακρυσμένα,Το σπίτι ήταν κλειστό η αυλή είχε κάποια δένδρα δεν θυμόταν αν τα φύτεψαν άλλοι ή ήταν από τον πατέρα του φυτεμένα ,δεν είχε και καμιά σημασία όμως η δεξαμενή ήταν εκεί ,τώρα την έβλεπε ότι ήταν τόσο μικρή, πριν τριάντα χρόνια νόμιζε ότι ήταν ολόκληρη πισίνα, ήταν στεγνή και στον πάτο είχε ένα παπάκι πλαστικό και ένα αυτοκινητάκι, έκανε να χαμογελάσει και τότε άκουσε μια φωνή να λέει ,είναι του γιου μου, σήκωσε το βλέμμα και κοίταξε εκείνα τα μαύρα μάτια να τον κοιτάνε σαν να έβλεπαν φάντασμα καρντάση μου, εσύ είσαι αδελφέ μου και πέφτοντας ο ένας στην αγκαλιά του άλλου κλάψανε σαν μικρά παιδιά όπως τότε που αποχαιρετηστήκαν και ο ένας πήρε το δρόμο της προσφυγιάς।Κάθισαν εκεί που σαν ήταν μικρά παίζανε τσακωνόντουσαν και πάλι τα έβρισκαν είχαν τόσα πολλά να θυμηθούν!!.Όταν ήλθε η ώρα να φύγουν ο φίλος του πήγε δίπλα στο δικό του σπίτι και έφερε ένα κομματάκι

χαρτί και απλώνοντας το χέρι του το έδωσε , τότε βγάζοντας και αυτός το πορτοφόλι του έβγαλε ένα άλλο κομματάκι χαρτί που όταν τα ένωνες έβλεπες ένα περιστέρι ζωγραφισμένο στο χέρι λίγο ξεθωριασμένο ।Σε κάποια στιγμή που ήταν μόνος του έσκυψε κάτι μάζεψε και βάζοντας το στο σακουλάκι που είχε στη τσέπη του ξεκίνησαν για την επιστροφή.Φτάνοντας στο νοσοκομείο πήγε δίπλα στον πατέρα του και παίρνοντας το χέρι του του το έβαλε μέσα στο σακουλάκι στο έφερα πατέρα ,αυτός με τα δάκτυλα του χάιδεψε το χώμα που του έφερε ο γιος του από τον τόπο που γεννήθηκε παντρεύτηκε έκανε οικογένεια,ναι τώρα μπορούσε να φύγη πιο ήσυχος τώρα μπορούσε να πάει να βρει την αγαπημένη του γυναίκα πηγαίνοντας της το πιο όμορφο δώρο ,λίγο χώμα από το χωριό τους.

Τα καλούδια μας

Υπέροχη δεν είναι η θέα από την αυλή του σπιτιού μας στο χωριό? Όλο το χωριό είναι μέσα στα έλατα και έχουμε από όλα τα καλά τα οποία βέβαια για να γίνουν θέλουν πολύ τρέξιμο και αν δεν έτρεχε ο σύζυγος δεν θα τα είχαμε τα έχει σαν δεύτερη ασχολία δεν πρόλαβα να φωτογραφίσω και τις πατάτες γιατί με είχε τσιμπήσει μια μέλισσα και φύγαμε για το νοσοκομείο λόγω της αλεργίας που παθαίνω। Καλά είμαι τώρα έχει πάνω από μήνα που έγινε.

ΤΟ μέλι τρέχει και είναι όλο γλύκα όταν το βάζουμε στα μεγάλα δοχεία τα κομματάκια από κερήθρα βγαίνουν από πάνω και το μέλι το καθαρό τρέχει από το άνοιγμα χαμηλά । Σιγά μαζέψτε τα σάλια σας.

Κερήθρα όλο μέλι παραγωγής μας από έλατο
Πολλά κεράσια ε? όχι γλυκό δεν έφτιαξα μια μέλισσα μου χάλασε τα σχέδια!!!

Μηλαράκι?