Σάββατο 10 Μαΐου 2008

Λουλούδια










Τετάρτη 30 Απριλίου 2008

Το όνειρο δεν έλεγε ψέματα

Είπα να γράψω για το χωριό μου .Όμως είναι πολύ δύσκολο,είναι πράγματα που ο καθένας μας τα έχει μέσα του με τα χρώματα που θέλει .Το χωριό σου δεν πρέπει να το φαντάζεσαι ,πρέπει να το ζεις , η λέξη απαγορεύεται δεν πρέπει να υπάρχει πρέπει να μπορείς να πηγαίνεις μέρα,νύκτα και πάντα να υπάρχει κάποιος αγαπημένος εκεί να σε προσμένει. Δυστυχώς μόνο να το φαντάζομαι μπορώ , η λέξη απαγορεύετε είναι παντού και δεν υπάρχει κανείς να σε περιμένει .
Από το χωριό μου έφυγα μια νύκτα με άλλους συχωριανούς. Μετά από μια μέρα μπήκαν τα τούρκικα στρατεύματα μέσα στο χωριό .।Αυτό ήταν . Μέχρι το 2004 το χωριό μου το ονειρεύτηκα 3-4 φορές και σε αυτά τα όνειρα ποτέ δεν μπόρεσα να δω το σπίτι μου πάντα κάτι με εμπόδιζε και την άλλη μέρα είχα τα μούτρα κατεβασμένα. Το 2004 που άνοιξαν τα οδοφράγματα κάθε μεσημέρι έριχνα το κλάμα της ζωής μου, βλέποντας στην τηλεόραση το κόσμο που πήγαινε στα κατεχόμενα ,τότε αποφάσισα να έλθω στη Κύπρο να πάω να δω το χωριό και το σπίτι μας το αγαπημένο(όχι που θα με ξεγελούσε ξανά το όνειρο}. Βγάζω εισιτήριο και πάω να προλάβω μήπως και ξανακλείσει ο Ντεκτάς τα οδοφράγματα, αυτό το πράγμα το έτρεμα,φοβόμουν ότι κάποια στιγμή θα έκλεινε τα οδοφράγματα δεν ήξερα η χαζή ότι για αυτούς ήταν κερδοφόρα επιχείρηση .Στο Πέργαμο έτσι όπως περιμέναμε μου θύμισε ταινίες από το 1940 που πηγαίνανε τους Εβραίους στους φούρνους, η αλήθεια είναι πως λυπήθηκα τον εαυτό μου και όλους τους πρόσφυγες που βρεθήκαμε σε αυτή τη θέση σαν τους ζητιάνους, όχι για ένα κομμάτι ψωμί .Όταν έφτασε η σειρά μου και πήρε ο Τούρκος στρατιώτης το διαβατήριο μου ,μόνο που δεν του το άρπαξα από τα χέρια και να γυρίσω πίσω .Ένιωσα τόσο άσχημα να με ελέγχουν λες και ήμουν παράνομη ,για να μπορέσω να πάω εκεί που πονούσα τόσο πολύ,εκεί που με βίαιο τρόπο αφήσαμε σε μια νύκτα πίσω μας.Για να μπορέσουμε να δούμε το σπίτι, την αυλή, ένα δένδρο ,την εκκλησία, το σχολείο την γειτονιά που κάποτε .........αυτό ήταν κάποτε.Έτρεξα σαν τρελή να δω το σπίτι και δεν ήταν όνειρο, μόνο που το σπίτι δεν ήταν εκεί, το σπίτι είχε κάνει φτερά και δεν ήταν όνειρο.Κοίταγα σαν χαμένη πήγα και αγκάλιασα το πεύκο μας αυτό ήταν στη θέση του μια πια θέση ?έπρεπε να υπολογίσω ποιο ήταν ,τα άλλα τρία τα κόψανε και την κληματαριά την ξηλώσανε ,δεν είχα από που να πιαστώ .Ένας Τούρκος μαστόρευε ένα τρακτέρ στη σκιά του (δικού μου πεύκου)τον καλημερίσαμε ,με το ζόρι μας απάντησε εξάλλου κανείς δεν είχε όρεξη για κουβέντα,σε λίγο ήλθε μια Τουρκοκύπρια είπε ότι είναι από την Πάφο ή κάτι τέτοιο τη ρωτήσαμε για το σπίτι μας αλλά δεν ήξερε, όταν εγκαταστάθηκε αυτή στο χωριό μας το σπίτι ήδη το είχαν κατεδαφίσει,όταν δε ρώτησε η αδελφή μου γιατί το ρίξανε ?εμένα με έπιασε υστερικό γέλιο( μα δικά τους είναι ότι θέλουν τα κάνουν έλεγα)φαντάζομαι καταλάβατε πως μετά τα γέλια τελείωσαν με κλάμα .
Μάζεψα λίγο χώμα 2-3 κουκουνάρια τα οποία ένιωσα ότι τα έκλεβα και τα φύλαξα σε ένα βάζο. Πάντα θα θυμάμαι το μικρό κορίτσι που καθόταν δίπλα στον νέο που μαστόρευε το τρακτέρ και μας κοιτούσε γύρισα χρόνια πίσω και είδα εμένα με τον πατέρα μου τη μάνα μου κάτι που δεν θα το ξαναδώ ποτέ όσες φορές και να πάω γιατί για μερικούς ΄ήρθε πολύ αργά αυτό το άνοιγμα.Πίκρα νιώθω τόση πίκρα για το μικρό φτωχικό μου σπίτι που δεν πρόλαβα να φιλήσω τους τοίχους του.Μερικά όνειρα δεν τα προλαβαίνεις σε ξεγελάνε.Αλήθεια πόσο δίκαιο ή πόσο άδικο θάναι κάποια στιγμή να ξεριζωθεί και το μικρό κορίτσι που μένει στη γειτονιά μου?

Κυριακή 20 Απριλίου 2008

ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ

Εύχομαι σε όλες και σε όλους ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ και οι πρόσφυγες του χρόνου να κάνουν πάσχα στα χωριά τους । Χλωμό το βλέπω

Τετάρτη 5 Μαρτίου 2008

ΕΧΟΥΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΨΗΦΟΥ ΟΛΟΙ ΟΙ ΚΥΠΡΙΟΙ ΠΟΥ ΖΟΥΝ ΕΚΤΟΣ ΚΥΠΡΟΥ

Όταν μιλάω για τον πρόεδρο της πατρίδας μου δεν λέω ποτέ ο πρόεδρος μας ,πάντα λέω ο πρόεδρος της Κύπρου και πάντα με πονάει। ΑΓΑΠΑΩ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΟΥ .Δεν αγαπάω κανένα από τους κυβερνώντες ούτε τους τωρινούς ούτε τους απερχόμενους ούτε την αντιπολίτευση ।Γιατί να τους χειροκροτήσω ?μου δώσανε αυτό το δικαίωμα?όταν μου στερούν το δικαίωμα να αποφασίζω ποιός θέλω να κυβερνά την πατρίδα μου?Πως γίνετε μια μερίδα ανθρώπων να έχει αυτό το δικαίωμα και μια άλλη μερίδα με τα ίδια κριτήρια να μην μπορεί?
Που είναι το πρόβλημα? Γιατί δεν βγαίνουν να που δεν σας θέλουμε ? Στείλανε στην Αθήνα πριν τις εκλογές εκπρόσωπο να μας πει το ΟΧΙ δεν γίνετε αυτό που θέλετε δεν θα ψηφίζετε στην Κύπρο।Πείτε μου γιατί οι εκάστοτε κυβερνήσεις βγάζουν κρυφά σε όσους θέλουν αυτοί εκλογικά βιβλιάρια και μάλιστα σε άτομα που δεν γεννήθηκαν καν στη Κύπρο και μένουν μόνιμα στο εξωτερικό? Αυτό είναι εξυπνάδα?αρμόζει σε ένα[ σοβαρό] κράτος ? Γιατί σπρώχνουν τους πολίτες να πηγαίνουν από το [παράθυρο] για να βγάλουν το εκλογικό βιβλιάριο? Ας σοβαρευτούν λοιπόν και ας μην αφήνουν στο περιθώριο τους απόδημους,δεν ζητάμε ελεημοσύνη κύριοι τα εκλογικά μας δικαιώματα ζητάμε θέλουμε και εμείς να αποφασίζουμε για την τύχη του τόπου μας.

Κυριακή 17 Φεβρουαρίου 2008

ΕΚΛΟΓΕΣ

  • Κοπέλια και κοπέλλες κάνατε το καθήκον σας?
  • Τους σταυρώσατε?
  • Άτε που εφτομάς πάλε

Τρίτη 22 Ιανουαρίου 2008

ΔΕΝ ΖΗΤΑΩ ΑΠΑΙΤΩ

Είμαι Ελληνοκύπρια πρόσφυγας, στη ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΟΥ δεν έχω δικαίωμα να εκφέρω καμιά γνώμη.
Όταν δεν έχεις δικαίωμα ψήφου στη χώρα που γεννήθηκες δεν μπορείς να ζητήσεις τίποτα.
Μπορώ όμως να απαιτήσω να φύγουν ο τουρκικός κατοχικός στρατός και οι έπικοι από τη ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΟΥ.Και ΑΠΑΙΤΩ από τους υποψήφιους για τη προεδρία της Κύπρου της ΠΑΤΡΙΔΑΣ ΜΟΥ να γυρίσουν τη γη ανάποδα και να βρουν μια λύση ώστε να γυρίσουν οι πρόσφυγες στους τόπους τους.Και να μη ξεγράφουν έτσι εύκολα τους απόδημους Κύπριους.

Κυριακή 30 Δεκεμβρίου 2007

Απολογισμός

Κυριακή σήμερα δυο μέρες πριν το 2008 .Σκέφτομαι το 2008 να κάνω πράγματα που να με ευχαριστούν μεν, να μη ζορίζομαι δε.Εδώ και δυο χρόνια τρέχω να προλάβω πολλά πράγματα και σε μια ηλικία που οι αντοχές δεν είναι όπως πριν 30 χρόνια.Βέβαια μπορώ να πω ότι τα κατάφερα αρκετά καλά έχω αυτό το κακό ή καλό να το πω όπως το πάρει κανείς, γιατί πολλές φορές καταφέρνουμε πλλά πράγματα που βάζουμε σαν στόχο αλλά σίγουρα αρκετές φορές είναι εις βάρος άλλων, μπορεί και πιο σημαντικών.
Το 2008 να είμαστε καλά θα τελειώσω το σχολείο δεύτερης ευκαιρίας που ισοδυναμεί με 3 τάξεις γυμνασίου , όποιος θέλει μπορεί να πάει και στο νυκτερινό λύκειο 4 χρόνια ,που είναι μεν ελαστικό σχετικά με τα μαθήματα ,αλλά προϋποθέτει για μένα τουλάχιστο να φεύγω από το σπίτι μου για άλλα 4 χρόνια από το πρωί 7 η ώρα μέχρι τις 10 το βράδυ.
Μέχρι τώρα για 2 χρόνια κανείς από το σπίτι δεν διαμαρτυρήθηκε ούτε για το φαί που δεν ήταν στην ώρα του ή και ανύπαρκτο ούτε για το σιδέρωμα ούτε για τίποτα,δεν προλάβαινα να δω 2 φίλες καμιά φορά ούτε το σύζυγο είχα γίνει ρομπότ.
Όπως καταλαβαίνετε άρχισαν οι διαμαρτυρίες όχι για το φαί ούτε για το άνω κάτω πολλές φορές του σπιτιού ,ο σύζυγος φοβάτε ότι το καμάρι του εγώ κάποια στιγμή θα τα φτύσω ε δεν είμαι και κανένα θεριό.
Τα παιδιά μου τα καμάρια μου, λένε να κάνω αυτό που θέλω αλλά η αλήθεια είναι ότι ούτε σ'αυτά προλαβαίνω να πάω στην Αθήνα που σπουδάζουν γιατί δουλεύω και τα Σάββατα και στη πολλή φούρια και τις Κυριακές .Από τη μια λέω τράβα και στο λύκειο, η λογική μου λέει κάτσε σπίτι σου και κοίτα την οικογένεια σου,τρελλοπενηντάρα.
Εγω έχω και τρίτη λύση να είμαστε καλά πρώτα , το καλοκαίρι τελειώνω το δεύτερης ευκαιρίας θα σας ενημερώσω για το βαθμό και μετά πάω για βυζαντινή μουσική ενημέρωσα το καθηγητή που είναι και φίλος και μένει στο απέναντι διαμέρισμα για να προετιμαστεί ψυχολογικά χα χα χα ότι θα με έχει μαθήτρια θα μπορούσα να του το πω μετά τις γιορτές για να κάνει πιο ευχάριστες διακοπές αλλά είμαι μαζόχα.
Και θα παρακολουθώ και λίγα εργαστήρια πιθανόν αγγλικά, κομπιούτερ ή δεν ξέρω τι άλλο αυτά δεν θα μου τρώνε όλες τις ώρες τα απογεύματα και θα διαβάσω και κανένα βιβλίο
Να κάθομαι στο σπίτι και να πλέκω τη κάλτσα του στρατιώτη δε μούρχετε.Χώρια που θα έχω και πιο πολύ χρόνο για εδώ στο κομπιούτερ, τι έγινε σας τρόμαξα?
Άντε καλά να μας μπεί ο καινούργιος χρόνος και όλοι να υλοποιήσετε τα όνειρα σας .