Κυριακή 1 Ιουνίου 2008

ΤΟ ΠΟΔΗΛΑΤΟ

Υπάρχουν ποδήλατα ανδρικά με το σίδερο ανάμεσα στη σέλα και το τιμόνι υπάρχουν ποδήλατα γυναικεία χωρίς το σίδερο ανάμεσα στη σέλα και το τιμόνι και υπάρχουν και τα παιδικά με τις βοηθητικές ρόδες που κάποια στιγμή τις αφαιρούν όταν το παιδί μάθει ισορροπία।।Εδώ και λίγα χρόνια κυκλοφορούν ποδήλατα για μεγάλους με τρεις ρόδες μία μπροστά και δύο πίσω ανάμεσα στις πίσω ρόδες υπάρχει ένα μεγάλο καλάθι για να βάζεις πράγματα, συνήθως αυτά τα ποδήλατα τα οδηγούν άτομα μεγάλης ηλικίας πάνω των πενήντα χρονών।Επειδή έχω πρόβλημα ισορροπίας λέω όταν μεγαλώσω χι χι χι να πάρω ένα τέτοιο ποδήλατο। Και για να μην παραπονεθούν οι πιο σπορτίφ τύποι υπάρχουν και τα ποδήλατα που τα έχουμε στα σπίτια για γυμναστική।
Εγώ θα σας μιλήσω για ένα ξεχωριστό ποδήλατο ,το ποδήλατο του μακαρίτη του πατέρα μου। ।Ο πατέρας μου το είχε για να πηγαίνει στη δουλειά του ήταν ένα μεγάλο ποδήλατο ανδρικό με δυναμό που έδινε φως την νύκτα। Αν και είμασταν μικρά παιδιά ούτε καν το ακουμπούσαμε όχι γιατί θα μας μάλωνε , εξάλλου σχεδόν ποτέ δεν μας μάλωνε αλλά γιατί χωρίς αυτό δεν θα μπορούσε να πάει στη δουλειά του. ।Κάθε πρωί η ώρα τρεις με τρεισήμισι με βροχή ,με κρύο με αέρα ,έπαιρνε το ποδήλατο του για να πάει γύρω στα δέκα χιλιόμετρα και να πάρει το λεωφορείο που θα τον πήγαινε στη Λευκωσία όπου δούλευε και το απόγευμα να γυρίσει ,πάντα κοιτούσα το ρολόι, έξι έπρεπε να φανεί με το ποδήλατο του। Καμιά φορά όταν ήμουν μικρή με έβαζε μπροστά και πηγαίναμε στο διπλανό χωριό να δούμε τη θεία μου αδελφή της μάνας μου।Αργότερα που μεγάλωσα καθόμουν πίσω και πάντα με τις συμβουλές του μακριά τα πόδια από τις ακτίνες ।Το ποδήλατο του πατέρα μου ήταν μια από τις χιλιάδες ευχάριστες αναμνήσεις που είχα στη παιδική και εφηβική ηλικία μου μέσα στην οικογένεια μου।
Μπορεί να ξεχνάμε πολλά άψυχα πράγματα από τη ζωή μας ,αλλά είναι και μερικά που θα μας συνοδεύουν μέχρι να πεθάνουμε γιατί τους δίνουμε εμείς ψυχή। Μπορεί να με θεωρείτε τρελή αλλά εγώ αυτό το ποδήλατο δεν το σκέφτομαι ποτέ σαν κάτι άψυχο.


Σάββατο 10 Μαΐου 2008

Λουλούδια










Τετάρτη 30 Απριλίου 2008

Το όνειρο δεν έλεγε ψέματα

Είπα να γράψω για το χωριό μου .Όμως είναι πολύ δύσκολο,είναι πράγματα που ο καθένας μας τα έχει μέσα του με τα χρώματα που θέλει .Το χωριό σου δεν πρέπει να το φαντάζεσαι ,πρέπει να το ζεις , η λέξη απαγορεύεται δεν πρέπει να υπάρχει πρέπει να μπορείς να πηγαίνεις μέρα,νύκτα και πάντα να υπάρχει κάποιος αγαπημένος εκεί να σε προσμένει. Δυστυχώς μόνο να το φαντάζομαι μπορώ , η λέξη απαγορεύετε είναι παντού και δεν υπάρχει κανείς να σε περιμένει .
Από το χωριό μου έφυγα μια νύκτα με άλλους συχωριανούς. Μετά από μια μέρα μπήκαν τα τούρκικα στρατεύματα μέσα στο χωριό .।Αυτό ήταν . Μέχρι το 2004 το χωριό μου το ονειρεύτηκα 3-4 φορές και σε αυτά τα όνειρα ποτέ δεν μπόρεσα να δω το σπίτι μου πάντα κάτι με εμπόδιζε και την άλλη μέρα είχα τα μούτρα κατεβασμένα. Το 2004 που άνοιξαν τα οδοφράγματα κάθε μεσημέρι έριχνα το κλάμα της ζωής μου, βλέποντας στην τηλεόραση το κόσμο που πήγαινε στα κατεχόμενα ,τότε αποφάσισα να έλθω στη Κύπρο να πάω να δω το χωριό και το σπίτι μας το αγαπημένο(όχι που θα με ξεγελούσε ξανά το όνειρο}. Βγάζω εισιτήριο και πάω να προλάβω μήπως και ξανακλείσει ο Ντεκτάς τα οδοφράγματα, αυτό το πράγμα το έτρεμα,φοβόμουν ότι κάποια στιγμή θα έκλεινε τα οδοφράγματα δεν ήξερα η χαζή ότι για αυτούς ήταν κερδοφόρα επιχείρηση .Στο Πέργαμο έτσι όπως περιμέναμε μου θύμισε ταινίες από το 1940 που πηγαίνανε τους Εβραίους στους φούρνους, η αλήθεια είναι πως λυπήθηκα τον εαυτό μου και όλους τους πρόσφυγες που βρεθήκαμε σε αυτή τη θέση σαν τους ζητιάνους, όχι για ένα κομμάτι ψωμί .Όταν έφτασε η σειρά μου και πήρε ο Τούρκος στρατιώτης το διαβατήριο μου ,μόνο που δεν του το άρπαξα από τα χέρια και να γυρίσω πίσω .Ένιωσα τόσο άσχημα να με ελέγχουν λες και ήμουν παράνομη ,για να μπορέσω να πάω εκεί που πονούσα τόσο πολύ,εκεί που με βίαιο τρόπο αφήσαμε σε μια νύκτα πίσω μας.Για να μπορέσουμε να δούμε το σπίτι, την αυλή, ένα δένδρο ,την εκκλησία, το σχολείο την γειτονιά που κάποτε .........αυτό ήταν κάποτε.Έτρεξα σαν τρελή να δω το σπίτι και δεν ήταν όνειρο, μόνο που το σπίτι δεν ήταν εκεί, το σπίτι είχε κάνει φτερά και δεν ήταν όνειρο.Κοίταγα σαν χαμένη πήγα και αγκάλιασα το πεύκο μας αυτό ήταν στη θέση του μια πια θέση ?έπρεπε να υπολογίσω ποιο ήταν ,τα άλλα τρία τα κόψανε και την κληματαριά την ξηλώσανε ,δεν είχα από που να πιαστώ .Ένας Τούρκος μαστόρευε ένα τρακτέρ στη σκιά του (δικού μου πεύκου)τον καλημερίσαμε ,με το ζόρι μας απάντησε εξάλλου κανείς δεν είχε όρεξη για κουβέντα,σε λίγο ήλθε μια Τουρκοκύπρια είπε ότι είναι από την Πάφο ή κάτι τέτοιο τη ρωτήσαμε για το σπίτι μας αλλά δεν ήξερε, όταν εγκαταστάθηκε αυτή στο χωριό μας το σπίτι ήδη το είχαν κατεδαφίσει,όταν δε ρώτησε η αδελφή μου γιατί το ρίξανε ?εμένα με έπιασε υστερικό γέλιο( μα δικά τους είναι ότι θέλουν τα κάνουν έλεγα)φαντάζομαι καταλάβατε πως μετά τα γέλια τελείωσαν με κλάμα .
Μάζεψα λίγο χώμα 2-3 κουκουνάρια τα οποία ένιωσα ότι τα έκλεβα και τα φύλαξα σε ένα βάζο. Πάντα θα θυμάμαι το μικρό κορίτσι που καθόταν δίπλα στον νέο που μαστόρευε το τρακτέρ και μας κοιτούσε γύρισα χρόνια πίσω και είδα εμένα με τον πατέρα μου τη μάνα μου κάτι που δεν θα το ξαναδώ ποτέ όσες φορές και να πάω γιατί για μερικούς ΄ήρθε πολύ αργά αυτό το άνοιγμα.Πίκρα νιώθω τόση πίκρα για το μικρό φτωχικό μου σπίτι που δεν πρόλαβα να φιλήσω τους τοίχους του.Μερικά όνειρα δεν τα προλαβαίνεις σε ξεγελάνε.Αλήθεια πόσο δίκαιο ή πόσο άδικο θάναι κάποια στιγμή να ξεριζωθεί και το μικρό κορίτσι που μένει στη γειτονιά μου?

Κυριακή 20 Απριλίου 2008

ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ

Εύχομαι σε όλες και σε όλους ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ και οι πρόσφυγες του χρόνου να κάνουν πάσχα στα χωριά τους । Χλωμό το βλέπω

Τετάρτη 5 Μαρτίου 2008

ΕΧΟΥΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΨΗΦΟΥ ΟΛΟΙ ΟΙ ΚΥΠΡΙΟΙ ΠΟΥ ΖΟΥΝ ΕΚΤΟΣ ΚΥΠΡΟΥ

Όταν μιλάω για τον πρόεδρο της πατρίδας μου δεν λέω ποτέ ο πρόεδρος μας ,πάντα λέω ο πρόεδρος της Κύπρου και πάντα με πονάει। ΑΓΑΠΑΩ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΟΥ .Δεν αγαπάω κανένα από τους κυβερνώντες ούτε τους τωρινούς ούτε τους απερχόμενους ούτε την αντιπολίτευση ।Γιατί να τους χειροκροτήσω ?μου δώσανε αυτό το δικαίωμα?όταν μου στερούν το δικαίωμα να αποφασίζω ποιός θέλω να κυβερνά την πατρίδα μου?Πως γίνετε μια μερίδα ανθρώπων να έχει αυτό το δικαίωμα και μια άλλη μερίδα με τα ίδια κριτήρια να μην μπορεί?
Που είναι το πρόβλημα? Γιατί δεν βγαίνουν να που δεν σας θέλουμε ? Στείλανε στην Αθήνα πριν τις εκλογές εκπρόσωπο να μας πει το ΟΧΙ δεν γίνετε αυτό που θέλετε δεν θα ψηφίζετε στην Κύπρο।Πείτε μου γιατί οι εκάστοτε κυβερνήσεις βγάζουν κρυφά σε όσους θέλουν αυτοί εκλογικά βιβλιάρια και μάλιστα σε άτομα που δεν γεννήθηκαν καν στη Κύπρο και μένουν μόνιμα στο εξωτερικό? Αυτό είναι εξυπνάδα?αρμόζει σε ένα[ σοβαρό] κράτος ? Γιατί σπρώχνουν τους πολίτες να πηγαίνουν από το [παράθυρο] για να βγάλουν το εκλογικό βιβλιάριο? Ας σοβαρευτούν λοιπόν και ας μην αφήνουν στο περιθώριο τους απόδημους,δεν ζητάμε ελεημοσύνη κύριοι τα εκλογικά μας δικαιώματα ζητάμε θέλουμε και εμείς να αποφασίζουμε για την τύχη του τόπου μας.

Κυριακή 17 Φεβρουαρίου 2008

ΕΚΛΟΓΕΣ

  • Κοπέλια και κοπέλλες κάνατε το καθήκον σας?
  • Τους σταυρώσατε?
  • Άτε που εφτομάς πάλε

Τρίτη 22 Ιανουαρίου 2008

ΔΕΝ ΖΗΤΑΩ ΑΠΑΙΤΩ

Είμαι Ελληνοκύπρια πρόσφυγας, στη ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΟΥ δεν έχω δικαίωμα να εκφέρω καμιά γνώμη.
Όταν δεν έχεις δικαίωμα ψήφου στη χώρα που γεννήθηκες δεν μπορείς να ζητήσεις τίποτα.
Μπορώ όμως να απαιτήσω να φύγουν ο τουρκικός κατοχικός στρατός και οι έπικοι από τη ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΟΥ.Και ΑΠΑΙΤΩ από τους υποψήφιους για τη προεδρία της Κύπρου της ΠΑΤΡΙΔΑΣ ΜΟΥ να γυρίσουν τη γη ανάποδα και να βρουν μια λύση ώστε να γυρίσουν οι πρόσφυγες στους τόπους τους.Και να μη ξεγράφουν έτσι εύκολα τους απόδημους Κύπριους.