Χρόνια πολλά

Καλά Χριστούγεννα και ευτυχισμένο το νέο έτος φίλοι μου!

Τι λογια να σας πω μαλαματένια λόγια ; απλά σας λέω ειμαι εδω!

Να γράψω ! σαν τι μπορώ να γράψω και να είναι αισιόδοξο; ναι αισιόδοξο  ! από απαισιοδοξία έχουμε χορτάσει όλοι μικροί μεγάλο! Όμως δεν υπάρχει κάτι που να το γράψω  να το διαβάσουν οι φίλοι μου και να σκάσουν έστω και ένα  χαμογελάκι όσο όσο να το νιώσουν αυτοί δεν χρειάζεται να το μεταδώσουν!
  Προσπαθώ να βρω αυτό το κάτι που θα κάνει έστω και έναν να χαμογελάσει ( τώρα θα μου πείτε εσένα περιμέναμε ή το άλλο και τι είσαι εσύ για να  κάνεις καποιον να χαμογελάσει;
  Μια φίλη ίσως που και αυτή χρειάζετε ενα χαμογελάκι !  Οπότε σας καταλαβαίνω !Ας αρχίσω λοιπόν την περιπλάνηση μου  και ίσως σκοντάψω κάπου ευχάριστο, βγαίνω έξω στην αγορά ,μικρή α γορά από πάντα   ναι αλλά εδώ και 2-3  χρόνια έχει μικρύνει ακόμη πιο πολύ  πρώτα ήταν γεμάτοι οι δρόμοι με κόσμο αυτο μπορώ να το επιβεβαιώσω  γιατί είμαι μέσα στην αγορά,τώρα  που και που βλέπεις κανέναν  να κυκλοφορεί  με άνεση      χα  ναι με άνεση  γιατί πιο παλιά τα χέρια ήταν φορτωμένα με τσάντες γεμάτες καλούδια  και όσο νάναι τώρα μια δυο τσαντούλες που στον πάτο κάτι  δείχνει να εχει μέσα!!
  Το χαμόγελο που λέγαμε;;      πάει περίπατο  μια καλημέρα σκέτη  και σχεδόν κατσουφικη απ' όλους ,ας μαζευτούμε μέσα μπορεί εκεί να βρούμε κάτι καλύτερο
   Μέσα τώρα   βεβαίως κάποια άτομα δεν βρίσκουν δουλειά  και κάποια δεν πληρώνονται  εδώ και πολύ καιρό  λόγω καθυστέρησης πληρωμών  κάποιους τους έκοψαν  λεφτά  για να πληρωθούν τα μνημόνια  (δεν έχει καμιά σημασία φίλοι μου αν αυτά ατ μνημόνια θα ανοίξουν κάποια στιγμή πολλά μνήματα) 

Ας ανοίξουμε λίγο την τηλεόραση  ,απαπαπαπα  κλειστην και δω μνημόνια  ,ψέματα τσακωμοί ,εσύ φταις όχι εσείς φταίτε ,όχι οι εφταιξαν  βρε άντε και ....  όλοι φταιξατε και πιο πολύ εμείς που σας ψηφίσαμε  καθικια !
  ΑΑΑ  τώρα ας βάλουμε το ιντερνετ ναι αυτό που τώρα κάθεστε και συ μπροστά  του και λες ας δούμε τι έγραψε η Σταλαματιά  η Ανδρούλλα κατά κόσμο(ναι αυτό ειναι το όνομα μου) κοινό κυπριακό όνομα που σε λίγες μέρες θα γιορτάζει κιόλαςς αμέ!
  Αχ φίλοι μου και δω απελπισία όλοι μας ξέρουμε τα πάντα ,ξέρουμε πως θα λυθεί το κυπριακό ,ξέρουμε ποιος φταίει για την εισβολή στη Κύπρο ,ξέρουμε που κάνουν λάθος οι πολιτικοί  και   κοντευουμε να φαλησρισουμε  και να πινασουμε ολοι και εδω στην Ελλαδα και εκει στην Κύπρο (αμαν ρε παιδιά εσείς εκει στη Κύπρο προσέξτε λίγο να έχουμε και μεις που να παμε αμα μας κόψει  η λόρδα) .

  Εγώ πάντως ποτέ δεν βρήκα καμιά λύση και δεν ξερω ακριβως ποιός φταίει   μάλλον φταίνε/με ΟΛΟΙ!!! Χαμογελάστε ειναι μεταδοτικό!! το εχετε ξανακούσει και δεν πιανει;  ειστε μακρυά να σας γαργαλίσω!!! 

Δημοτικό σχολείο

Την πρώτη μέρα που  πήγα στο δημοτικό σχολείο  δεν την θυμάμαι καθόλου,όμως θυμάμαι τις άλλες χρονιές    με τον αγιασμό   και  όταν μπήκαμε στην τάξη ο δάσκαλος μας έδωσε μολύβια  σβηστήρα  και τετράδια μαζί με τα βιβλία  .
 Είχαν όλα μια μυρωδιά  χαρτιού και ξύλου ,όμορφη μυρωδιά μου άρεσε πάντα και πάντα τη νοσταλγώ!Όχι πως ήμουν καμιά μαθήτρια  του άριστα  μια μέτρια μαθήτρια ήμουν όλα τα χρόνια   και πάλι καλά γιατί δεν  στρωνόμουν με τίποτα να διαβάσω.
  Να  σας πω ένα [πράμα που με ενοχλούσε πολύ  στο σχολείο μας  ,οι δάσκαλοι οι πιο πολλοί ήταν από τα γύρω χωριά  και είχαν και συγγενείς στο χωριό μου  ,οπότε  γίνονταν και κάποιες παρατυπίες  που και που αν όχι συνέχεια .Δηλαδή έμπαιναν και βαθμοί σε κάτι κόλοκους  που ήξερες ότι δεν το άξιζαν
Αυτό το ξεπέρασα με χρόνια  ψυχοθεραπείας    ,τώρα είμαι έτοιμη για τον Μικελλίδη !!!!
  Ένα άλλο που με ενοχλούσε  ήταν  που έπρεπε οπωσδήποτε  όσες είχαμε μακριά μαλλιά  να τα δένουμε πάντα πίσω κοτσίδα
 Με πονούσε το κεφάλι από το πολύ τράβηγμα που μου έκανε η μανα μου  για να μην ξεφεύγει ούτε μια τρίχα ,μόλις όμως έβγαινα από το κάγκελο του σχολείο  τράβαγα το λαστιχακι   και έπεφταν κάτω  ανακουφίζοντας  το κεφαλάκι μου ωχ  τι ωραία!!
 Αχ  και κεινο τα  γιακαδάκι το λευκό που έπρεπε πάντα ειναι λαμπίκο!Και αυτό έφευγε μαζί με το λαστιχάκι  ,μέχρι και τη ζώνη που εδενε πίσω στην ασπρόμαυρη   καρώ ποδιά μας έλυνα.
Εγώ τα πολλά ζορίσματα και τα πολλά πρέπει δεν τα μπορώ!

 Φευγω με περιμένει ο ψυχολόγος μου  για να  ξεπεράσω  τους ελέγχους του δημοτικού!!!! Είμαι η τέταρτη  από αριστερά όπως  βλέπετε τη φωτογραφία!!

Για ποιο θέμα να μιλήσω;;;

Είναι αυτές  οι φορές που δεν έχεις τίποτα να  γράψεις  ! Θα μου πείτε  και αφού δεν έχεις τίποτα να γράψεις ,γιατί το κουράζεις;
  Πιστεύω πως για να καθίσει κάποιος μπροστά σε μια σελίδα άδεια και να πατήσει το πρώτο γράμμα τη πρώτη λέξη,πάει να πει πως έχει πολλά  μέσα του  για να γράψει   και όταν είναι πολλά ίσως και να μην ξέρει από που να αρχίσει.
   Να μιλήσει για το τάδε θέμα;   για το άλλο;  μπα δεν νομίζω να ενδιαφέρει και πολύ  τον αναγνώστη τι έκανες εσύ στη δουλειά σου  και αν κουράζεσαι και αν δεν πληρώνεσαι όπως πρέπει   και χίλια δυο άλλα επαγγελματικής φύσεως.
   Να πεις για τις δουλειές του σπιτιού;; αστείο πράμα  οι δουλειές δεν τελειώνουν ποτέ .
Να πεις  τα προσωπικά σου;; εεεε μα τότε τι προσωπικά θα είναι;; να σε πιάσουν και στο στόμα τους!!!!!!!!!
  Να πεις για τη γάτα σου;;  ωραίο θέμα ,αλλά  είναι  και κάποιοι που δεν γουστάρουν τα ζωντανά  και υπάρχουν πιο σοβαρά προβλήματα στον κόσμο από το αν σε τραβά κάθε πρωί η γάτα σου από το πόδι για να σηκωθείς από το κρεβάτι να της βάλεις φαΐ.
   Να πεις για τη βόλτα  που κάνεις  στην παραλία;  
 Ναι θάλεγα οτι είναι καλό θέμα  να ακούς τη θάλασσα  να βλέπεις τις βαρκούλες  να λικνίζονται ,να βλέπεις  στις καφετέριες   τους θαμώνες  να πίνουν τον καφέ τους  ,το ούζο τους την πορτοκαλάδα τους και να ακούς τα γέλια τους!( αυτό μην το πάρετε της μετρητοίς) έχουν κοπεί τα περισσότερα γέλια τώρα τελευταία. Λόγω Τρόικας  εεεε όχι δεν θα πούμε για την τρόικα
  Αυτούς απλά θα τους εξορκίζουμε όσο μπορούμε,
  Ας προχωρήσουμε όμως τη βόλτα μας  ας πάρουμε το δρόμο που η  παραλία δεν έχει πλακόστρωτο και πολυκοσμία  ας πάμε εκεί που είναι τα βότσαλα εκεί    που το κύμα  σκάει  και σβήνει  πάνω στα βότσαλα   εκεί που μπορείς να βγάλεις τα παπούτσια σου και να αφήσεις  τη θάλασσα  να σε χαϊδέψει,εκεί που μπορείς να μαζέψεις κάποια κοχύλια.
 Και  εκεί που κάθετε η  παχουλή κυρία με το παχουλό αγόρι  και με ένα καλάμι  ο καθένας  ψαρεύουν! Ναι είναι όμορφη  σκηνή εδώ  είναι ήσυχα  και το μόνο που ακούγετε είναι το πλαφς της θάλασσας  και κάποια βάρκα  που γύρνα στη μαρίνα γιατί ήδη άρχισε να νυχτώνει.

  Σήκω τώρα  από το πεζούλι    βάλε τα βρεγμένα σου πόδια στα πέδιλα σου και γύρνα σπίτι η ψυχή σου  γαλήνεψε πια!
Και όπως είπε και ένα  γέρος σοφός  ,Όταν η ψυχή ακούει  το θόρυβο από τα κύματα της θάλασσας η ψυχή αναπηδά  και (καπαρτίζει) φουσκώνει από ευχαρίστησή!
 
                                                                     

Η γη μας!!

Η  γη  που αγαπήσαμε  ,η γη που αναστηθήκαμε ,η γη που μεγαλώσαμε,εκεί που κάναμε όνειρα  ,εκεί που νιώσαμε τα πρώτα χάδια των γονιών μας ,εκεί που ακούστηκε το πρώτο κλάμα μας ,το πρώτο γέλιο μας .
  Η γη  που δέχτηκε τα πρώτα μας μικρά βηματάκια  καθώς και όλο μας το μικρό κορμάκι όταν προσπαθούσαμε να σταθούμε και το κέντρο βάρους δεν  υπάκουε με αποτέλεσμα να πέφτουμε πάνω στη γη   που πάντα μας δεχόταν με αγάπη!
  Η γη που νομίζαμε πως πάντα θα είναι δική μας  και από πάνω ο γαλάζιος ουρανός  με τον ολόλαμπρον ήλιο και την νύκτα με τα άπειρα αστέρια .
  Η γη μας  που  μας έδινε   ψωμί να φάμε  ,που κρατούσε τα σπίτια μας  όρθια   για να μπορούμε εμείς  να έχουμε  προφύλαξη από τον ήλιο  ,τη βροχή, τον αέρα.
   Το σπίτι μας   ,ζεστό το Χειμώνα   ,δροσερό το Καλοκαίρι.
 Το σπίτι μας  με τις μυρωδιές  των φαγητών που έφτιαχνε η μάνα ,με τα γέλια  και  τα βάσανα που όλα μαζί ένωναν την οικογένεια!
  Οι μυρωδιές που έβγαιναν ως έξω στην αυλή ,  στο δρόμο,τα γέλια που ακούγονταν  ως έξω στην αυλή .
   Η αυλή μας   με τα λουλούδια της  με τη κληματαριά  που μαζεύαμε  τα φρέσκα κληματόφυλλα  για να κάνουμε κουπέπια και  μετά γινόταν  το βέρικο σταφύλι και γέμιζε ο τόπος σφήκες να το φάνε και μεις βάζαμε σακούλια να το προφυλάξουμε.
  Τα τέσσερα μας πεύκα  ένα για κάθε παιδί  εκεί που έδενε ο πατέρας μου ένα χοντρό σχοινί για να μου κάνει κούνια  και να χαίρομαι.
  Οι αμυγδαλιές   που την Άνοιξη  ήταν σαν νυφούλες  στην άκρη του χωραφιού  και αργότερα  που άρχιζαν οι καρποί  και πριν ακόμα γίνου σκληροί    μαζί με τα άλλα  παιδιά να βάζουμε αλάτι σε ένα χαρτάκι και να σκαρφαλώνουμε  να κόψουμε αμύγδαλα  πράσινα  άγουρα  να φάμε  και να ανακατώνετε  το αλάτι μαζί με το ξινό  αμύγδαλο και μεις να  κλείνουμε τα μάτια από αυτή την ηδονική γεύση.
   Ο δρόμος , αυτός  που σου δείχνει το σπίτι σου ,η σιγουριά του ,που ξέρεις το κάθε καντούνι, τη κάθε λακκούβα ,  την κάθε πέτρα το κάθε λουλουδάκι που βγαίνει,  την κάθε μυρμηγκοφωλιά.
   Η γειτονιά σου ,οι αγαπημένοι σου γείτονες , στα καλά και στα άσχημα   η καλημέρα τους    η καλή τους η κουβέντα ,η καληνύχτα τους.
  Όλα αυτά είναι ο τόπος σου  !    Όλα αυτά  κανείς δεν μπορεί να στα πάρει  ,μπορεί να έφυγες  από εκεί  που έκτισες τις αναμνήσεις σου  και άλλοι να τέρπονται τους κόπους σου  να βλέπουν και να ζουν στη γη σου ,τις αναμνήσεις σου όμως δεν μπορούν να στις πάρουν ! Ποτέ!

  υ.γ.Πολλοί θα πείτε ίσως ,και τι  να κάνω τις αναμνήσεις;   Μα  αν τις ξεχάσουμε  ,αν τις αφήσουμε να φύγουν , θα είναι σαν να ξεχνάμε   και αφήνουμε  να φύγει και η γη μας!

Το πράσινο παράθυρο!

Το παράθυρο  ήταν πράσινο   δίφυλλο  με γρίλιες   από την μέσα μεριά ήταν τα τζάμια δίφυλλα και αυτά ανοιγόμενα ,όχι όπως τα σημερινά που είναι συρόμενα ,ήταν ανοιγόμενα  άνοιγαν διάπλατα και τα έξω και τα μέσα όπως οι καρδιές των ανθρώπων εκείνης της εποχής.Ανάμεσα στα δυο αυτά  ήταν σίδερα  κάθετα και οριζόντια όσο για να μην μπορεί να μπει κα΄ποιος κλέφτης,ποτέ δεν ακούσαμε στο χωριό μας να μπει κλέφτης ,όμως δεν νιώθαμε φυλακισμένοι επειδή υπήρχαν σίδερα ,δεν ήταν όπως της φυλακής τα σίδερα  απλά ένιωθες μια ασφάλεια που κατά βάθος ήξερες πως και να μην υπήρχαν  δεν θα διέτρεχες κανένα κίνδυνο.
  Όταν ήταν ανοικτά   ερχόντουσαν μέσα όλες οι μυρωδιές από τη φύση  από τους ανθούς των πορτοκαλιών από τα λουλούδια,από τη μυρωδιά που έβγαζε το χώμα στις πρώτες σταγόνες βροχής,εκείνη την αποπνικτική μυρωδιά που όμως αγαπούσα.
  Ακόμη και τώρα όταν πέφτει η πρώτη βροχή  αν και με πνίγει εγώ την αγαπώ ,μου θυμίζει....

 Κάθε  φορά που γυρνούσα στο σπίτι μου είτε από παιχνίδι στη πέρα γειτονιά ,είτε από  την δουλειά μου αργότερα που ήμουν πιο μεγάλη ,πάντα κοιτούσα από το παράθυρο να δω  ,ήθελα πάντα να δω αν ήταν η μανα μου μέσα στο σπίτι ,σχεδόν πάντα ήταν  σχεδόν έμπαινα τρέχοντας μόλις την έβλεπα! 
Καλημέρα  μπήκε από το παράθυρο  καληνύκτα βγήκε από το παράθυρο.
Δεν θέλω να γραψω τίποτα άλλο  ,πονάει!