Τετάρτη 30 Απριλίου 2008

Το όνειρο δεν έλεγε ψέματα

Είπα να γράψω για το χωριό μου .Όμως είναι πολύ δύσκολο,είναι πράγματα που ο καθένας μας τα έχει μέσα του με τα χρώματα που θέλει .Το χωριό σου δεν πρέπει να το φαντάζεσαι ,πρέπει να το ζεις , η λέξη απαγορεύεται δεν πρέπει να υπάρχει πρέπει να μπορείς να πηγαίνεις μέρα,νύκτα και πάντα να υπάρχει κάποιος αγαπημένος εκεί να σε προσμένει. Δυστυχώς μόνο να το φαντάζομαι μπορώ , η λέξη απαγορεύετε είναι παντού και δεν υπάρχει κανείς να σε περιμένει .
Από το χωριό μου έφυγα μια νύκτα με άλλους συχωριανούς. Μετά από μια μέρα μπήκαν τα τούρκικα στρατεύματα μέσα στο χωριό .।Αυτό ήταν . Μέχρι το 2004 το χωριό μου το ονειρεύτηκα 3-4 φορές και σε αυτά τα όνειρα ποτέ δεν μπόρεσα να δω το σπίτι μου πάντα κάτι με εμπόδιζε και την άλλη μέρα είχα τα μούτρα κατεβασμένα. Το 2004 που άνοιξαν τα οδοφράγματα κάθε μεσημέρι έριχνα το κλάμα της ζωής μου, βλέποντας στην τηλεόραση το κόσμο που πήγαινε στα κατεχόμενα ,τότε αποφάσισα να έλθω στη Κύπρο να πάω να δω το χωριό και το σπίτι μας το αγαπημένο(όχι που θα με ξεγελούσε ξανά το όνειρο}. Βγάζω εισιτήριο και πάω να προλάβω μήπως και ξανακλείσει ο Ντεκτάς τα οδοφράγματα, αυτό το πράγμα το έτρεμα,φοβόμουν ότι κάποια στιγμή θα έκλεινε τα οδοφράγματα δεν ήξερα η χαζή ότι για αυτούς ήταν κερδοφόρα επιχείρηση .Στο Πέργαμο έτσι όπως περιμέναμε μου θύμισε ταινίες από το 1940 που πηγαίνανε τους Εβραίους στους φούρνους, η αλήθεια είναι πως λυπήθηκα τον εαυτό μου και όλους τους πρόσφυγες που βρεθήκαμε σε αυτή τη θέση σαν τους ζητιάνους, όχι για ένα κομμάτι ψωμί .Όταν έφτασε η σειρά μου και πήρε ο Τούρκος στρατιώτης το διαβατήριο μου ,μόνο που δεν του το άρπαξα από τα χέρια και να γυρίσω πίσω .Ένιωσα τόσο άσχημα να με ελέγχουν λες και ήμουν παράνομη ,για να μπορέσω να πάω εκεί που πονούσα τόσο πολύ,εκεί που με βίαιο τρόπο αφήσαμε σε μια νύκτα πίσω μας.Για να μπορέσουμε να δούμε το σπίτι, την αυλή, ένα δένδρο ,την εκκλησία, το σχολείο την γειτονιά που κάποτε .........αυτό ήταν κάποτε.Έτρεξα σαν τρελή να δω το σπίτι και δεν ήταν όνειρο, μόνο που το σπίτι δεν ήταν εκεί, το σπίτι είχε κάνει φτερά και δεν ήταν όνειρο.Κοίταγα σαν χαμένη πήγα και αγκάλιασα το πεύκο μας αυτό ήταν στη θέση του μια πια θέση ?έπρεπε να υπολογίσω ποιο ήταν ,τα άλλα τρία τα κόψανε και την κληματαριά την ξηλώσανε ,δεν είχα από που να πιαστώ .Ένας Τούρκος μαστόρευε ένα τρακτέρ στη σκιά του (δικού μου πεύκου)τον καλημερίσαμε ,με το ζόρι μας απάντησε εξάλλου κανείς δεν είχε όρεξη για κουβέντα,σε λίγο ήλθε μια Τουρκοκύπρια είπε ότι είναι από την Πάφο ή κάτι τέτοιο τη ρωτήσαμε για το σπίτι μας αλλά δεν ήξερε, όταν εγκαταστάθηκε αυτή στο χωριό μας το σπίτι ήδη το είχαν κατεδαφίσει,όταν δε ρώτησε η αδελφή μου γιατί το ρίξανε ?εμένα με έπιασε υστερικό γέλιο( μα δικά τους είναι ότι θέλουν τα κάνουν έλεγα)φαντάζομαι καταλάβατε πως μετά τα γέλια τελείωσαν με κλάμα .
Μάζεψα λίγο χώμα 2-3 κουκουνάρια τα οποία ένιωσα ότι τα έκλεβα και τα φύλαξα σε ένα βάζο. Πάντα θα θυμάμαι το μικρό κορίτσι που καθόταν δίπλα στον νέο που μαστόρευε το τρακτέρ και μας κοιτούσε γύρισα χρόνια πίσω και είδα εμένα με τον πατέρα μου τη μάνα μου κάτι που δεν θα το ξαναδώ ποτέ όσες φορές και να πάω γιατί για μερικούς ΄ήρθε πολύ αργά αυτό το άνοιγμα.Πίκρα νιώθω τόση πίκρα για το μικρό φτωχικό μου σπίτι που δεν πρόλαβα να φιλήσω τους τοίχους του.Μερικά όνειρα δεν τα προλαβαίνεις σε ξεγελάνε.Αλήθεια πόσο δίκαιο ή πόσο άδικο θάναι κάποια στιγμή να ξεριζωθεί και το μικρό κορίτσι που μένει στη γειτονιά μου?

17 σχόλια:

Meropi είπε...

Αχ Σταλαματιά μου,
τι μου θύμισες τώρα!! Αντίθετα με σένα εγώ, σχεδόν κάθε βράδυ, μετά την Τουρκική Εισβολή, έβλεπα το σπίτι μου στον ύπνο μου. Ακόμα και με τον άντρα μου και τα παιδιά μου (που δεν γνώρισαν τα κατεχόμενα) κάθε βράδυ εκεί ήμουν, στο χωριό μου στην Κερύνεια.... Όταν επέστρεψα, 30 χρόνια μετά,το 2004, δεν μπορώ να περιγράψω τι αισθάνθηκα. Σαν να βρισκόμουν μέσα σ' ένα γκρίζο σύννεφο. Το σπίτι το δικό μου ήταν εκεί στη θέση του. Μια οικογένεια Τουρκοκυπρίων από την Αναρίτα της Πάφου το είχε κάνει πια δικό της σπίτι. Συμπαθητική οικογένεια. Μέχρι και την εικόνα του Άη Γιώργη άφησαν στον τοίχο.
Τι να σου πω καλή μου Σταλαματιά;; Τότε το πήρα απόφαση. Το σπίτι μου το φωτεινό των ωραίων παιδικών μου χρόνων είχε σκοτεινιάσει για πάντα. Είχε γίνει το σπίτι άλλων, ξένων.
Θα κάτσω μια μέρα να γράψω κι εγώ αναλυτικά τα συναισθήματα μου...
ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ να έχουμε

entelech1a είπε...

Θελει κουραγιο και θαρρος να "επισκεφτεις" τον τοπο σου.Και ειναι αδικο γιατι ειναι λες και επισκεφτεσαι αλλη χωρα.Δεν πηγα στα κατεχωμενα, δεν θελω να παω με τετοιες συνθηκες αλλα καταλαβαινω τον ποθο οσων γεννηθηκαν και εζησαν εκει.Αυτο που δεν καταλαβαινω ειναι το ξεπεσμο ολων αυτων που πανε για τους δικους τους ηληθιους λογους..Ειμαι σιγουρη οτι ολοι καταλαβαινετε..

jf είπε...

"Δεν μου αρέσει να ξαναγυρίζω
στις πόλεις και τους τόπους
που αγάπησα
παρά μόνο αν πρόκειται
να επιστρέφω συχνά.
Η νοσταλγία γι' αυτό που θυμάσαι
και η απόσταση μ' αυτό
που βλέπεις πια μπροστά σου
σε καταθλίβει... "

Γι αυτό αγαπητή μου Σταλαματιά, αρνήθηκα αυτού του είδους την 'επιστροφή' Θέλω να τα θυμάμαι όπως ήταν...

Χριστός Ανέστη και Καλό μήνα

stalamatia είπε...

Μερόπη μου από εκείνη την ημέρα έχασα και την τελευταία μου ελπίδα.Ποιός δίνει πίσω ότι κατάκτησε?
entelech1a
jf
Πάντως εγώ σηκώθηκα και πήγα στην Κύπρο ειδικά για να πάω στο χωριό μου,βεβαίως ξέρω αρκετά άτομα που δενθέλουν να πάνε κάτω από αυτές τις συνθήκες, ίσως να είναι πιο δυνατοί από μένα.Το χωριό μου το σκέφτομαι όπως ήταν όχι όπως είναι τώρα,τώρα είναι ξένο προς εμένα.

Kai Na Katharisoume Tous Kakomoutsounous είπε...

Σταλαματιά,

Το σπίτι ΣΟΥ, τη ρίζα της ζωής σου άμα χάσεις σε κάνει καράβι χωρίς μουράγιο, χωρίς καν άγκυρα. Και άν δεν περάσεις αυτή την εμπειρία - που να μήν την περάση ξανά άνθρωπος- δεν καταλαβαίνεις τον απέραντο καθημερινό πόνο που ανελλιπώς σε συντροφεύει στα όνειρα σου.

Είναι όμως κάτι που ΚΑΝΕΙΣ δεν μπορεί να σου πάρει, όσους τοίχους και άν χαλάσουν. Τις μυρωδιές σου, τις μνήμες σου, τις χαρές και λύπες που ένοιωσες κοντά του και κοντά στ' αγαπημένα σου πρόσωπα και πράγματα.

Επέστρεφε, όπως λέει κι' ο ποιητής, επέστρεφε όποτε θέλεις και απολάμβανέ τα. Μπορείς! Και συγχρόνως, προχώρα, όπως την παίρνεις την ζωή σου γιατί ξέρουμε πολύ καλά ποιά είναι αυτά που έχουν σημασία στη ζωή. Και προχωρούμε...

dokisisofi είπε...

Σε βρίσκω αρχοντικά μεγαλόψυχη ρε Σταλαματιά, τί να σου πώ... Είναι πολλά τραγικό τούτο που περιγράφεις. Είναι σαν να σου έκαναν ντιλήτ την΄παιδική σου ηλικία, και κάποιος είπε ότι η πιο αγαπημένη μας πατρίδα είναι η παιδική μας ηλικία. Ειλικρινά δε μπορώ να φανταστώ να κατεδαφίσουν το σπίτι στο οποίο μένω ενόσω λείπω στο εξωτερικό. Το να μένουν μέσα άλλοι πε τζιαι να πείς αλλά το να βρείς μιαν αλάνα, έναν κενό, έναν τίποτε είναι άγριο πράμα...
Λυπάμαι, ειλικρινά.

Ανώνυμος είπε...

Αν πούλαγες το σπίτι σου και μετανάστευες, για οικονομικούς λόγους στο εξωτερικό (Αγγλία ας πούμε) όπως τόσοι Κύπριοι μετά τον πόλεμο, σε τι θα διέφερε (επί της ουσίας) από αυτό που περιγράφεις. Δεν είναι το σπιτι λοιπόν που θα πρέπει να σε στεναχωρεί τόσο πολύ αλλά ο ΤΟΠΟΣ. Αυτός ούτε γκρεμίζεται, ούτε φεύγει από τη θέση του.Η Κερύνεια για παράδειγμα, το ότι κατελήφθει, μπορεί να πει κανείς ότι διέσωσε το φυσικό της περιβάλλον. Το 2003 , που άνοιξε την βρήκα περιβαλλοντικά άθικτη, σαν να σταμάτησε ο χρόνος. Βλέπεις δεν υπέστη την άναρχη ανάπτυξη των παραλιακών πόλεων στη μη κατεχόμενη Κύπρο. Οι διάφοροι Τζερυνιώτες developers πχ Leptos Estates, τα 33 χρόνια που μεσολάβησαν πήγαν και κατάστρεψαν το περιβάλλον της Πάφου,με αισθητική Κιτς και περιβαλλοντικές μη αναστρέψιμες πολλές φορές, ζημιογόνες επεμβάσεις.(πχ καταστροφή βιοτόπων για κατασκευή γηπέδων γκολφ κλπ). Και όλα αυτά βέβαια με ανοχή, αν όχι συμπαιγνία των αρχών, με ιδιοτελή κίνητρα λόγω της αύξησης της αξίας της γης. Η περιβαλλοντική καταστροφή της Κερύνειας και γενικότερα όλων των βόρειων ακτών άρχισε να επιτελείται μετά το 2004, με την ανοχή όλων ( και δει των κυβερνώντων στο Νότο που απέτρεπαν τους πρόσφυγες να πάνε για να επισκεφτούν το σπίτι τους στο Βορρά)ενώ την ίδια στιγμή υποκριτικά επιτρέπουν και αποδέχονται την παγίωση των τετελεσμένων της κατοχής, μη επιδιώκοντας μια λύση συμβιβασμού (αναγκαίο αποτέλεσμα των αμαρτιών τους), ώστε να περισώσουν ότι είναι να περισωθεί. Εγω προσωπικά (παρ' όλο που δεν είμαι πρόσφυγας, έχω όμως άρρηκτους δεσμούς με Βαρώσι και Κερύνεια)όταν πήγα στα κατεχόμενα με πλημμύρισε το αίσθημα του ΙΔΙΟΚΤΗΤΗ... του ΚΑΤΟΧΟΥ! Τι εννοώ μ΄αυτό. Μα ακριβώς ότι,όπως λεει και ο Ρίτσος στη Ρωμιοσύνη, ΤΟΥΤΟ ΤΟ ΧΩΜΑ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΟ ΤΟΥΣ (των Τ/Κ δηλαδή)ΚΑΙ ΔΙΚΟ ΜΑΣ. ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΝΑ ΜΑΣ ΤΟ ΠΑΡΕΙ!!
Άρχισα λοιπόν να απαγέλλω Ρίτσο Σεφέρη, Χαραλαμπίδη, ακόμα και Μόντη ("είναι αδύνατο να μας τους έφερε η θάλασσα της Κερύνειας" κλπ). Δεν τρελλάθηκα ξαφνικά. Ήθελα να ακούγεται στην ατμόσφαιρα η ελληνική γλώσσα, ήθελα να πιάσω κουβέντα με τον Πενταδάτυλο και την ακτή της Γλυκιώτισσας.Να τους θυμίσω την παλιά μας φιλία, τη συγγένεια μας. Για μένα οι κακόμοιροι οι Γιουρούκηδες (Έποικοι) που ξάπλωναν κατάχαμα στα πεζούλια του λιμανιού ήταν σαν να μην υπήρχαν. Εκτός που τους λυπόμουνα από τη μια πλευρά λόγω της φτώχιας και της εξαθλίωσης τους,τούς έβλεπα ξένους, παρείσακτους, εντελώς αταίριαστους.
ΑΡΧΟΝΤΑΣ ΤΗΣ ΚΕΡΥΝΕΙΑΣ ΗΜΟΥΝ ΕΓΩ, μαζί βεβαίως και με τον Κερυνειώτη Τ/Κ φίλο μου τον Ιμπραχήμ, που δυστυχώς η πολιτική του διαχωρισμού μας επέτρεψε να γνωριστούμε και να "φιλέψουμε" στα 50.
Αν με το καλό επικρατήσει επιτέλους η λογική στις πολιτικές μας ηγεσίες και προχωρήσουν σε λύση, νάσαι βέβαιη ΣΤΑΛΑΜΑΤΙΑ μου ότι με λίγη θέληση έτσι ώστε να ξεχάσεις το άσκημο παρελθόν της προσφυγιάς, χάριν του μέλλοντος, είναι σίγουρο πως το νέο σου όνειρο θάναι φωτεινό και χαρούμενο, χωρίς κλάμα και θλίψη. Θάναι το όνειρο για την οικοδόμηση μιας νέας ειρηνικής Κύπρου, όπως ο καθένας μας τη φαντάζεται και τη θέλει. Τούτη τη φορά όμως δεν θα πρέπει να επιτρέψουμε σε κανένα να καθορίσει τη ζωή μας ΕΣΣΩ ΜΑΣ.

Ανώνυμος είπε...

Σταλαματιά, σ' ευχαριστώ για τήν επίσκεψη και για τα καλά σου λόγια. Το να πει κάποιος ότι καταλαβαίνει τα συναισθήματά σου όταν αντίκρισες τήν "απουσία" τού πατρικού σου είναι σα να σού λέει ότι πονάει κι αυτός όταν εσύ έχεις κόψει το χέρι σου. Άλλο να ακούς κάτι κι άλλο να το βιώνεις. Σε όλους μας φτάνει μια αύρα αυτού τού δυσάρεστου συναισθήματος και μετά ξεκλειδώνουμε τα δικά μας σπίτια και χωνόμαστε στη θαλπωρή τους. Στον τόπο μας. Εσύ μακριά από τόν δικό σου. Κι εκείνο που μάς απομένει τελικά είναι να σού πούμε απλά: "Σε καταλαβαίνουμε".

spyros1000 είπε...

ΤΙ ΝΑ ΠΩ,ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΠΡΟΣΦΥΓΑΣ,ΟΥΤΕ ΕΧΩ ΖΗΣΕΙ ΠΑΡΟΜΟΙΕΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ,ΕΡΧΟΜΑΙ ΟΜΩΣ ΣΤΗΝ ΘΕΣΗ ΣΟΥ ΚΑΙ ΠΡΟΣΠΑΘΩ ΝΑ ΣΕ ΝΙΩΣΩ.....
ΕΓΩ ΠΑΝΤΩΣ ΑΝ ΠΗΓΑΙΝΑ ΝΑ ΔΩ ΜΕ ΤΟΣΗ ΛΑΧΤΑΡΑ ΤΟ ΠΑΤΡΙΚΟ ΜΟΥ ΚΙ ΤΟ ΕΒΡΙΣΚΑ ΚΑΤΕΔΑΦΙΣΜΕΝΟ ΘΑ ΞΕΣΠΟΥΣΑ ΣΕ ΛΥΓΜΟΥΣ.....

dokisisofi είπε...

@Αντώνη, λες: "Αν πούλαγες το σπίτι σου και μετανάστευες, για οικονομικούς λόγους στο εξωτερικό (Αγγλία ας πούμε) όπως τόσοι Κύπριοι μετά τον πόλεμο, σε τι θα διέφερε (επί της ουσίας) από αυτό που περιγράφεις"

ναι μόνο που δεν έγινε έτσι..Και γώ μπορεί να θέλω να πάρω των ομματιών μου και να ρίξω μάυρη πέτρα πίσω μου, όμως κάποιοι άνθρωποι δεν θέλουν. Και πόσο μάλλον με το ζόρι. Οφείλουμε να το σεβαστούμε. Το δικαίωμα της ιδιοκτησίας και της ελεύθερης διακίνησης είναι πανανθρώπινα δικαιώματα.

stalamatia είπε...

Μπλογκούλη και Σπύρο καλωσορίσατε σίγουρα είναι δύσκολη κατάσταση να φεύγεις από τον τόπο σου με αυτόν τον τρόπο.
Και σίγουρα Αντώνη υπάρχει μεγάλη διαφορά να πουλάς από το να στο κλέβουν.Εγώ αγαπάω ακόμα και τον ουρανό που είναι πάνω από το χωριό μου,και ας είναι παντού ο ίδιος,δεν είναι μόνο τα ντουβάρια που σε δένουν είναι τα πάντα γύρω από αυτά,ο αέρας οι μυρωδιές το χώμα και ο πιο υπέροχος γαλάζιος ουρανός με τα πιο πολλά αστέρια.

stalamatia είπε...

dokisisofi
Μπα δεν είμαι μεγαλόψυχη αολά μεγάλωσα και σαν ώριμο άτομο δεν έχω ζήση στο χωριό μου ,οπότε οι αναμνήσεις είναι από τα παιδικά και νεανικά μου χρόνια ήμουν 17 χρονών κατά την εσβολή.
Κακομούτσουνε
Και βέβαια θα ξαναπάω και βέβαια όχι μόνο νοητά .
Να είστε όλοι καλά

ΑΧΤΙΔΑ είπε...

Προσπαθώ να νοιώσω γιατί είναι αδύνατον να καταλάβω στη πραγματική διάσταση του αυτό που βίωσες εσύ και τόσοι άλλοι.Φοιτήτρια ήμουν στην Αθήνα όταν έγινε η εισβολή, προσπάθησα να γυρίσω πίσω στη Θεσσαλονίκη, πήγα με τα πόδια και λίγο ωτο στοπ στο αεροδρόμιο και δάκρυσαν τα μάτια μου όταν αντίκρυσα εκείνο το πρωινό τα φέρετρα με την ελληνική σημαία που κατέβαζαν απο τα στρ. αεροπλάνα.Ήρθα στη Κύπρο σαν τουρίστρια, πέρασα πολύ ωραία γιατί είχα μια φίλη με σημαντική θέση να με ξεναγήσει, είδα την διαχωρηστική γραμμή μα όσο κιαν πικράθηκα αρνούμε να παραδεχθώ οτι μπορώ να καταλάβω το πόνο σας γιατί εγώ η ..βολεμένη είχα το σπίτι μου και την οικογένεια μου που με περίμενε στο ίδιο μέρος.Εύχομαι..εύχομαι..τι θαύμα θα ήταν αν οι ευχές μας παίρνανε μορφή.Νάσαι καλά και να ονειρεύεσαι το σπίτι σου , ίσως γίνι αληθεια!

MonachusX2 είπε...

Stalamatia μου, πόσο ειλικρινές και πόσο ανθρώπινο αυτό που περιγράφεις. Σε διάβαζα και ήταν λες και σε έβλεπα να πονάς για αυτή την σκληρή ακύρωση της παιδικής σου μνήμης. Ελπίζω να κράτησες τις μνήμες σου βαθειά μέσα σου και αν σε παρηγορεί, σου λέω ότι και να το έβρισκες εκεί το σπίτι, δεν θα άλλαζαν πολλά από τα συναισθήματά σου. Το έζησα στα μάτια του συζύγου μου όταν επέστρεψε στο πατρικό του για μια και τελευταία φορά.

MonachusX2 είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
Lexi_penitas είπε...

Το 96 όταν ο Έρολ από την Αυδήμου γύρισε για πρώτη φορά στο χωριό του από τη Κερύνεια που ζει πρόσφυγας έπαθε ακριβώς το ίδιο πράγμα. Αυτός είχε φύγει λίγο μικρότερος από σένα Σταλαματιά και η μνήμες του ήταν πιο αδύνατες. Πήγε στο μέρος που ήταν το σπίτι το και το έψαχνε σαν χαμένος. Εγυρε στο κάγκελο του σπιτιού του θείου του που ήταν όρθιο δίπλα από το δικό του που κατεδαφίστηκε και έκλαιγε σαν παιδάκι. Δεν θα ξεχάσω ποτέ την εικόνα. Μπορώ να σε καταλάβω καλή μου φίλη.

Anef_Oriwn είπε...

@ Stalamatia & Monachus,

(Το πιο κάτω κείμενο θα το στείλω τόσο στο blog της Stalamatias όσο και της Monachus καθώς το θέμα των δύο εμπλεκόμενων posts είναι περίπου το ίδιο – οι πρώτες επισκέψεις των δύο κυρίων στα κατεχόμενα, μετά το άνοιγμα των οδοφραγμάτων).

Τα ονείρατα της Stalamatias (για το χωριό της) και η εκεί επίσκεψη της καθώς και το κείμενο της Monachus (στο δικό της blog) για την επέτειο της πρώτης της επίσκεψη στα κατεχόμενα (μετά που άνοιξαν τα οδοφράγματα τον Απρίλη του 2003), έφεραν στο νου μου έντονες και δυνατές θύμισες από κείνες τις μέρες.

Αναπόλησα τα δικά μου περάσματα στα κατεχόμενα. Το πρώτο στις 25 του Απρίλη (Μεγάλη Παρασκευή) μετά από 6 ολόκληρες ώρες αναμονής στο οδόφραγμα της Λήδρας (και κάποιες στιγμές κάτω από ψιχαλίσματα) και το δεύτερο στις 30 τ’ Απρίλη (Τετάρτη μετά το Πάσχα) από το οδόφραγμα των Βρυσούλλων (νομίζω ότι 2 ώρες και κάτι περιμέναμε εκεί).

Πρόσφυγας δεν είμαι, αλλά καις τις δυο περιπτώσεις συνόδευα πολύ καλούς φίλους που ήθελαν να επισκεφτούν τα σπίτια και τα χωριά τους, ο πρώτος στην Μεσαορία και η δεύτερη στην Καρπασία.

Κάποια στιγμή θα γράψω με πιο πολλές λεπτομέρειες (στο νεότευκτο blog μου) για τα συναισθήματα και τις εμπειρίες μου από εκείνες τις επισκέψεις (για την αμηχανία και τη συγκίνηση των φίλων, την υποδοχή που τύχαμε από τους τουρκοκύπριους, τις εγκαταλελειμμένες εκκλησιές και πολλά άλλα).
Τώρα θα πω μόνο ότι όντας μη πρόσφυγας και χωρίς βιωματική και συναισθηματική σύνδεση με τα κατεχόμενα ίσως να μην ένοιωσα και τόσο την αγωνία, την ανησυχία και την συγκίνηση εκείνων των φίλων που μετά από τόσα χρόνια (κοντά 30 – έφυγαν παιδιά και τώρα ήταν αρκετά μεγάλοι), πήγαιναν ως επισκέπτες στα σπίτια.
Να πω ακόμα ότι το άνοιγμα των οδοφραγμάτων το είχα αρχικά αντικρίσει συγκρατημένα και επιφυλακτικά.

Να αναφέρω χαρακτηριστικά ότι αναμένοντας (για ώρες) την πρώτη φορά για να περάσουμε (στα κατεχόμενα) στο οδόφραγμα της Λήδρας, κάποιας στιγμή απηύδησα από την σκόπιμη κωλυσιεργία του ντενκτασικού καθεστώτος και τη μεγάλη καθυστέρηση και αποφάσισα να γυρίσω πίσω. Όμως τόσο πολύς ήταν ο κόσμος που καρτερούσε για να περάσει που δεν μπορούσα να προχωρήσω προς τα πίσω. Πήγαινα ενάντια στο ρέμα και (ευτυχώς) άλλαξα γνώμη και παρέμεινα!
Έκτοτε όμως οι επισκέψεις μου στα κατεχόμενα ήταν πολύ λίγες. Μετρούνται στα δάχτυλα των δύο χεριών και περισσεύουν και δάχτυλα. (Μάλλον θα ξαναπάω μετά από καιρό, την Παρασκευή για να λάβω μέρος σε μια δικοινοτική συνάντηση).

Anef_Oriwn
Σάββατο 17/05/2008 – 11:46 μ.μ.