Σάββατο 2 Αυγούστου 2008

Δεκατέσσερις Αυγούστου

Ένιωσε να φεύγει το έδαφος κάτω από τα πόδια του δεν περίμενε να του ζητήσει αυτή τη χάρη ο πατέρας του, τώρα στα τελευταία του।Πριν δυο μέρες του τηλεφώνησε η αδελφή του να ρθει επειγόντως στη Κύπρο ,γιατί ο πατέρας τους δεν ήταν καλά।Δεν έχασε καιρό αφού τακτοποίησε κάποιες εκκρεμότητες στη δουλειά του πήρε το αεροπλάνο από την Αθήνα και τώρα βρισκόταν στο νοσοκομείο δίπλα στον πατέρα του।Οι γιατροί είπαν ότι έπρεπε να γίνει εγχείρηση γιατί υπήρχε σοβαρό πρόβλημα αλλά λόγω της μεγάλης ηλικίας ήταν επικίνδυνο। ,Μίλησε με την αδελφή του και μετά με τον πατέρα του, η μητέρα του τους άφησε χρόνους εδώ και τρία χρόνια και με τον καημό ότι δεν μπόρεσε να δει τους τόπους τους ελεύθερους ।Και τώρα ο πατέρας του τού ζητούσε κάτι αδιανόητο γι' αυτόν, έκανε να μιλήσει αλλά τον διέκοψε ο πατέρας του και του είπε με δάκρυα στα μάτια, υποσχέσου μου πρέπει να το πάω στη μάνα σου της το έταξα।Και νάτος τώρα μαζί με δυο φίλους του να δείχνει το διαβατήριο του στους κατακτητές για να περάσει απέναντι για πρώτη φορά μετά από τρία χρόνια που άνοιξαν τα οδοφράγματα, για να πάει στο χωριό του।Αυτός που όταν άκουσε για το άνοιγμα έβριζε θεούς και δαιμόνους γι' αυτούς που περνάγανε απέναντι και τους θεωρούσε προδότες।Οι φίλοι του είχαν ξαναπάει ο ένας ήταν χωριανός ο άλλος δεν ήταν πρόσφυγας αλλά γνωρίστηκαν από τότε που δέκα χρονών και οι τρεις πήγαιναν στο ίδιο σχολείο στην ίδια πόλη και η φιλία τους κράτησε όλα αυτά τα χρόνια παρόλο που αυτός εδώ και εφτά χρόνια τον περισσότερο καιρό ζούσε στην Αθήνα λόγω δουλειάς।Καθώς προχωρούσε το αυτοκίνητο οι αναμνήσεις άρχισαν να ξεπιδάνε μπροστά του, καθόταν στη θέση του συνοδηγού και κοιτούσε μπροστά φέρνοντας στο μυαλό τις 14 Αυγούστου που στοιβαγμένος μαζί με την αδελφή του και τους γονείς του και άλλους χωριανούς στη καρότσα ενός φορτηγού έβλεπε το χωριό του να μικραίνει όσο ξεμάκρυνε το φορτηγό και ένα παιδί στην ηλικία του να του κουνά το χέρι και αυτός να κρατά σφιχτά στο δικό του χέρι ένα κομμάτι χαρτί।Φτάσαμε, η φωνή του φίλου του τον έκανε να αναπηδήσει κοίταξε γύρω του, ήταν στην άκρη του χωριού μπροστά στα πρώτα σπίτια ,ένιωσε τα πόδια του μουδιασμένα από την ταραχή ,νόμισε ότι είχε παραλύση, έλα φίλε μου άκουσε τον άλλο φίλο να του λέει συγκινημένος।Κατέβηκε από το αυτοκίνητο και κοίταξε γύρω ψάχνοντας κάτι γνώριμο από τις παιδικές του αναμνήσεις αλλά δυσκολευόταν.Πρροχώρησαν με τα πόδια και στρείψανε αριστερά και τότε το είδε του φάνηκε τόσο μικρό είχε κοκαλώσει αν δεν τον τράβαγαν οι φίλοι του ακόμα εκεί θα στεκόταν με τα μάτια δακρυσμένα,Το σπίτι ήταν κλειστό η αυλή είχε κάποια δένδρα δεν θυμόταν αν τα φύτεψαν άλλοι ή ήταν από τον πατέρα του φυτεμένα ,δεν είχε και καμιά σημασία όμως η δεξαμενή ήταν εκεί ,τώρα την έβλεπε ότι ήταν τόσο μικρή, πριν τριάντα χρόνια νόμιζε ότι ήταν ολόκληρη πισίνα, ήταν στεγνή και στον πάτο είχε ένα παπάκι πλαστικό και ένα αυτοκινητάκι, έκανε να χαμογελάσει και τότε άκουσε μια φωνή να λέει ,είναι του γιου μου, σήκωσε το βλέμμα και κοίταξε εκείνα τα μαύρα μάτια να τον κοιτάνε σαν να έβλεπαν φάντασμα καρντάση μου, εσύ είσαι αδελφέ μου και πέφτοντας ο ένας στην αγκαλιά του άλλου κλάψανε σαν μικρά παιδιά όπως τότε που αποχαιρετηστήκαν και ο ένας πήρε το δρόμο της προσφυγιάς।Κάθισαν εκεί που σαν ήταν μικρά παίζανε τσακωνόντουσαν και πάλι τα έβρισκαν είχαν τόσα πολλά να θυμηθούν!!.Όταν ήλθε η ώρα να φύγουν ο φίλος του πήγε δίπλα στο δικό του σπίτι και έφερε ένα κομματάκι
χαρτί και απλώνοντας το χέρι του το έδωσε , τότε βγάζοντας και αυτός το πορτοφόλι του έβγαλε ένα άλλο κομματάκι χαρτί που όταν τα ένωνες έβλεπες ένα περιστέρι ζωγραφισμένο στο χέρι λίγο ξεθωριασμένο ।Σε κάποια στιγμή που ήταν μόνος του έσκυψε κάτι μάζεψε και βάζοντας το στο σακουλάκι που είχε στη τσέπη του ξεκίνησαν για την επιστροφή.Φτάνοντας στο νοσοκομείο πήγε δίπλα στον πατέρα του και παίρνοντας το χέρι του του το έβαλε μέσα στο σακουλάκι στο έφερα πατέρα ,αυτός με τα δάκτυλα του χάιδεψε το χώμα που του έφερε ο γιος του από τον τόπο που γεννήθηκε παντρεύτηκε έκανε οικογένεια,ναι τώρα μπορούσε να φύγη πιο ήσυχος τώρα μπορούσε να πάει να βρει την αγαπημένη του γυναίκα πηγαίνοντας της το πιο όμορφο δώρο ,λίγο χώμα από το χωριό τους.

27 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

μελιστάλακτη μου καλημερα

spyros1000 είπε...

ΔΥΣΚΟΛΟ ΠΡΑΓΜΑ Η ΞΕΝΙΤΙΑ...
Ο ΤΙΤΛΟΣ ΤΟΥ BLOG ΜΟΥ ΘΥΜΙΣΕ ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΤΗΣ ΛΙΛΑΣ,ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΑΝ ΤΗΝ ΔΙΑΒΑΣΕΣ....
http://carpediem-lila.blogspot.com/2008/07/blog-post.html
ΤΗΝ ΚΑΛΗΣΠΕΡΑ ΜΟΥ.....

lakis είπε...

Έκανε αυτό που έπρεπε να κάνει. Πόνος και λύτρωση μαζί

Ανώνυμος είπε...

Εμένα αυτή η ιστορία με έκανε να χαμογελάσω συγκινημένη. :)

Κλείνω τα μάτια κι εύχομαι με όλη τη δύναμη της ψυχής μου, το μοιρασμένο περιστέρι να ξαναενωθεί. Για το καλό όλων μας. Για την ηρεμία της ψυχής μας.

lila είπε...

Το ίδιο περιστατικό με το χώμα,το είχα διαβάσει πριν από χρόνια σε ένα βιβλίο του Ηλία Βενέζη.Πρόσφυγας της Μ.Ασίας,φεύγοντας για την Ελλάδα πήρε σε ένα μαντήλι λίγο χώμα,να φυτέψει λίγο βασιλικό στην νέα πατρίδα.
Η ιστορία επαναλαμβάνεται,η προσφυγιά είναι ξεριζωμός.

stalamatia είπε...

Καλησπέρα Ρόουζ
Σπύρο δεν ξέρω για το μπλογκ της Λίλας θα το κοιτάξω

stalamatia είπε...

Λάκη Φουρουκλά
Πραγματικά είναι λύτρωση για τον (ήρωα) της ιστορία μου.

Ψυχία μου μακάρι να γίνει κάτι αν και δεν πιστεύω ότι θα αφήσουν κάποιοι .

stalamatia είπε...

Λίλα
Κλωσόρισες από τη γειτονιά μου ,δεν έχω διαβάσει το συγκεκριμένο βιβλίο, αλλά όταν πήγα στα κατεχόμενα μάζεψα και εγώ χώμα από την αυλή του σπιτιού μας και έβαλα και στο τάφο των γονιών μου ,το υπόλοιπο το έφερα μαζί μου στην Ελλάδα και το έχω σε ένα βάζο.Η ιστορία μου μπορεί νάχει φανταστικά πρόσωπα αλλά τα γεγονότα έχουν συμβεί σε διαφορετικά άτομα.

eirini είπε...

Σταλαγματιά καλημέρα! Πολύ όμορφο αυτό που έγραψες, είναι πραγματικά θλιβερό και σκληρό να αποχωρίζεται κάποιος όλη του τη ζωή, το σπίτι του, τις αναμνήσεις του... Δεν νομίζω ότι μπορεί κάποιος να ξεπεράσει ποτέ όλον αυτόν τον πόνο που προκαλεί ο ξεριζωμός. Δεν πρέπει ποτέ να ξεχάσουμε το έγκλημα που έγινε εκεί... Σ'ευχαριστούμε για την ωραία ανάρτηση! Καλή εβδομάδα!

Kai Na Katharisoume Tous Kakomoutsounous είπε...

"Να 'ταν η Σκάλα μάλι σου τζαι να μου την χαρίσεις,
εν θα την άλλασα ποττέ μ' έναν γουμάν στην Λύση"
- Παύλος Λιασίδης

Ανώνυμος είπε...

Πολύ όμορφο Σταλαματιά. Και συγκινητικό. Γεμάτο μηνύματα ειρήνης και ανθρωπιάς. Οι ανθρώπινες σχέσεις όσο κι αν δοκιμάζονται μπορούν να ξεπερνάνε τα πάντα...

stalamatia είπε...

eirini
Δύσκολο πράγμα ο ξεριζωμός εγώ σκέφτομαι πολλές φορές τους γονιούς μας που έπρεπε να προστατεύσουν πρώτα τα παιδιά τους και αργότερα να βρούν τρόπο να επιβειώσουν στην προσφυγιά.

stalamatia είπε...

Κακομούτσουνε μου
Τζιαι πουκάτω που τον πεύκο που ακόμα ενε κόψασει εμείνησκα (τους άλλους τρεις εκόψαν τους )και το σπίτι το ρίξανε.Μόνο την ελπίδα μου δεν μπορούν να κόψουν πέρκι τζιαι καταφέρω να πάω να το δω όταν έλθω διακοπές.

stalamatia είπε...

Μπλογκούλη
Ο άνθρωπος μπορεί πολλά πράγματα να ξεπεράσει φτάνει να το θέλει .

Diasporos είπε...

Εσυγκίνησες με Σταλαματιά. Έχω παρόμιαν ιστορίαν να πώ, γράφω την ποίημαν τωρά.
Επισκέφτηκα με τον παπάν μου τες μάντρες του προπάππου του που εδούλευκεν όταν ήταν μικρός τζιαι εγκαταλείψαν το ΄63 μετά που κάτι κακά που εγίναν στην περιοχήν (2 ελληνοκύπριοι χωρκανοί εσφαγήκαν στα χωράφκια τους, τζιαι για αντίποινα εχτελέσαν έναν λεωφορείον τουρκοκύπριους)

Που είδα το βλέμμαν του παπά μου όταν τες εθώρεν τζιαι κλαιεν που μέσα του, έλυσα.

stalamatia είπε...

Εστορών .Δύσκολος τόπος η Κύπρος πολλά τα μίση πολλύ η εκδικητικότητα πολλύς ο πόνος ,πολλά δάκρυα χυμένα, πολλά τα γιατί.Πολύ λίγη σύνεση και καλή θέληση απ'όλους.
Ξέρεις τι με πόνεσε πιο πολύ όταν πήγα στα κατεχόμενα για να δω το χωριό μου?Που δεν ζούσαν οι γονείς μου να πάνε να το δουν και αυτοί.

Ανώνυμος είπε...

Σταλαματιά

δεν σχολίασα ακόμα την ιστορία σου αλλά θέλω να σου πω ότι μια μια οι σταλαματιές κάνουν τα ποτάμια και τις θάλασσες...

Όμως η ιστορία σου είναι συγκινητική και όμορφη. Μακάρι αυτοί να είχαν την ευκαιρία να την διάβαζαν αυτοί που συνηθίζουν να λένε το γκραν ριφιούτο...

ruth_less είπε...

Σταλαματιά
Ότι βγαίνει απ΄την καρδιά είναι συγκλονιστικό, όπως κι αυτή η ιστορία που μοιράστηκες μαζί μας. Ξέρεις ποιός κερδίζει στη ζωή τελικά; Εκείνος που "η ψυχή του είναι πιό βαθιά απ΄την πληγή του", αυτό έχω διδαχθεί εγώ τουλάχιστον.

Δύναμη και αγάπη σε όλους.

eirini είπε...

Μια γλυκιά καλημέρα και από μένα!

Lexi_penitas είπε...

Εγεμώσαν τα μμαθκια μου, πανάθεμα σσε...

Meropi είπε...

Ax βρε Σταλαματιά μου,
μ' έκανες κι έκλαψα. Θυμήθηκα τον παππού και τη γιαγιά μου που φύγανε μ' αυτόν τον καημό. Τον καημό που δεν πήγαν πίσω στους "τόπους" τους. Έτσι πληθυντικό το λέγανε, οι "τόποι" μας και γέμιζαν τα μάτια τους δάκρυα..... Όπως τώρα τα δικά μου.

dokisisofi είπε...

Telika maresei i Stalamatia twn post. Oxi i Stalamatia twn parelkomenwn sxoliwn.

De tha pw tipota apla oti me sigklonizei i ekfrasi " afiken mas xronous" gia kapoion pou pethane. Mas afinoun sto diava tous disvastaxta xronia na ta palepsoume. Einai gegonos.

stalamatia είπε...

Ρούθλες
Καλωσόρισες από τη γειτονιά μου έτσι είναι όπως τα λες.
Ειρήνη μου καήμερούδια και από μένα.

stalamatia είπε...

Πένητα μου όταν το έγραφα εγεμώσαν και τα δικά μου μάτια .

stalamatia είπε...

Μερόπη μου
Έτσι μιλούσαν και οι γονείς μου στους τόπους μας .Νάσαι καλά.

stalamatia είπε...

Δόκη μας αφήνουν πίσω και μια δυσβάχταστη κληρονομιά που φοβάμαι πως τέτοια θα την αφήσουμε και εμεις στα παιδιά μας .Νάσαι καλά.

Ανώνυμος είπε...

Πραγματικά συγκηνητική η ιστορία σου. Δείχνει τον πόνο της προσφυγιάς και τη λαχτάρα για λύτρωση (Δυστυχώς δεν βλέπω μια δικαιη λύτρωση για την Κύπρο).
Δυστυχώς η οικογένεια μου έχει βιώσει τον ξεριζωμό 2 φορές (στη Σμύρνη και στην Κύπρο)
Να'σαι καλά.