Τετάρτη 21 Ιανουαρίου 2009

Αναμνήσεις 2

Είπα να συνεχίσω και να τελειώσω τις αναμνήσεις κατά την διαμονή μου σε ένα χωριό ψηλά στο βουνό .
Στη πρώτη ανάρτηση έγραψα για το πως βρεθήκαμε σε αυτό το χωριό ,τον αποκλεισμό από τα χιόνια και την γέννηση της κόρης μου,του πρώτου μου παιδιού.

Μετά που ήρθε ο σύζυγος μου στην Αθήνα για να μας δει και να δει το ήδη 15 ημερών παιδί του και αφού είχε γυρίσει στο χωριό, εγώ παρέμεινα λίγες μέρες ακόμα στη ξαδέλφη που μας φιλοξενούσε ,μέχρι να μαλακώσει λίγο ο καιρός και να λιώσουν και λίγο τα χιόνια.

Ένα βράδυ που εγώ ο ξάδελφος και η ξαδέλφη η οποία είχε στα χέρια της την κόρη μου (τα δικά της παιδιά τα είχε βάλει για ύπνο στον καναπέ και στις πολυθρόνες,γιατί στο δωμάτιο τους είχα εγκατασταθεί εγώ με το μωρό) καθόμασταν που λέτε και οι τρεις και βλέπαμε μια ελληνική σειρά που τότε το 81 ήταν από τις καλύτερες( Το φως του Αυγερινού) μερικοί ίσως το θυμούνται ,εκείνη λοιπόν την στιγμή που είχαμε αφοσιωθεί στο έργο που πρωταγωνιστές ήταν ο Αλμπέρτο Εσκενάζι και η Κοραλία Καράντη ( δεν σας ενδιαφέρει ποιοι παίζανε ,το καταλαβαίνω) εκείνη λοιπόν τη στιγμή γίνετε ο σεισμός.
Τον σεισμό τον θυμάστε? Που έγινε στην Αθήνα το 81? Εκεί ήμουν ,(γλίτωσα από τα χιόνια για να πάω από σεισμό η λεχώνα )
Πεταχτήκαμε απάνω και αρπάζω το μωρό από τα πόδια της ξαδέλφης η οποία από τον τρόμο της για τα δικά της παιδιά ξέχασε ότι κρατούσε στη ποδιά της το δικό μου και πάει να σηκωθεί με τα χέρια πάνω.
Σβήσανε και τα φώτα και άντε να κατέβεις τη σκάλα από τον πρώτο όροφο με μωρό στα χέρια και μια τομή που ακόμα δεν είχε κλείσει, κάπου βρήκε ο ξάδελφος έναν αναπτήρα? φακός ήταν ?δεν θυμάμαι και σιγά σιγά κατεβήκαμε ,έκανε και πάρα πολύ κρύο,αφού είχε ψιλορίξει και λίγο χιόνι στην Αθήνα τότε.
Κατεβήκαμε και μπήκαμε μέσα στο αυτοκίνητο τους για να μην παγώσουμε. Ε δεν ήθελα και πολύ η λεχώνα την άλλη μέρα 40 πυρετό για δυο μέρες ήμουν τέζα ,πέρασαν όμως όλα , έτσι μετά από λίγες μέρες πήραμε τον δρόμο για το χωριό.
Στο χωριό καθίσαμε 6 χρόνια έκανα ακόμα ένα παιδί ,τον γιο μου τον οποίο γέννησα Μάιο και δεν είχαμε παρατράγουδα.
Στο διάστημα αυτών των 6 χρόνων περάσαμε 6 χειμώνες με πολλά χιόνια πολύ απομόνωση και μοναξιά για μένα τουλάχιστον και τα παιδιά μου. Γιατί εγώ δεν είχα φίλες εκεί δεν υπήρχαν άλλες γυναίκες νέες και δεν υπήρχαν ούτε μικρά παιδιά για να κάνουν παρέα τα παιδιά μου, ο σύζυγος μου είχε παρέα τους άλλος άντρες που ήταν σε άλλες υπηρεσίες (όλοι ανύπαντροι) πηγαίνε στο καφενείο και μαζί με τους γέροντες του χωριού κάπως περνούσαν τον καιρό τους,ήταν και η δουλειά που τον κρατούσε απασχολημένο και περνούσε αλλιώς ο καιρός γι'αυτόν.
Δύσκολα χρόνια, ευτυχώς το καλοκαίρι πήγαινα διακοπές στην Κύπρο και κάπως ξαλάφρωνε η ψυχή και η καρδιά μου ,αλλά όταν ερχόταν να γυρίσω πίσω και το αυτοκίνητο άρχιζε να ανηφορίζει τι να σας πω, ήξερα ότι αποδώ και μπρος (τέρμα το διάλειμμα τα κεφάλια μες το χιόνι).
Και ήλθε η ώρα να φύγουμε από το χωριό, βλέπετε η κόρη μας έπρεπε να πάει στο σχολείο ,ζήτησε ο σύζυγος μετάθεση (εγώ γκρίνιαζα από χρόνια να φύγουμε δεν άντεχα άλλο εκεί,). Ένα πρωί κατέβηκα από τα πάνω διαμερίσματα πήγα στο παρατηρητήριο(τουαλέτα)με προσοχή κατέβηκα τη σκάλα μπήκα στην αποθήκη βγήκα από την άλλη πόρτα της αποθήκης ανέβηκα τα σκαλιά με πολλή προσοχή είχε πολύ χιόνι, τα δε σκαλιά ήταν σκέτος πάγος εγώ είχα μάθει όμως(έτσι νόμιζα) και πρόσεχα .Βγαίνω από την τουαλέτα εντωμεταξύ είπαμε ότι είχα και θέα πιάτο το χωριό μπροστά μου και πήρε το μάτι μου ότι στην πλατεία ο σύζυγος μου ,ο αγροτικός γιατρός(κάθε χρόνο είχαμε και άλλον) ο γραμματέας του χωριού και κάποιοι άλλοι παίζανε χιονοπόλεμο τα παιδεία παίζει.
Κατεβαίνω τα σκαλιά μπαίνω στην αποθήκη και βγαίνω από την άλλη πόρτα πατάω στο πρώτο σκαλάκι (είχε 2-3 σκαλάκια )με σκοπό να πάω στο κάτω δωμάτιο μέχρι να ξυπνήσουν τα παιδιά και να βάλω ξύλα στη σόμπα (συνήθως την άναβε ο σύζυγος πριν φύγει για τη δουλειά) πατάω στο πρώτο σκαλάκι δεν ξέρω τι έγιναν τα άλλα. Κάποια στιγμή άνοιξα τα μάτια και ήμουν ανάσκελα μες το χιόνι και πονούσα φοβερά πίσω στο δεξί πλευρό και επίσης είχε παγώσει ο ποπός μου που ήταν μέσα στο χιόνι.
Νόμιζα ότι φώναξα με όλη μου την δύναμη στον σύζυγο που τους έβλεπα και τους άκουγα να παίζουν χιονοπόλεμο. Μπουσουλώντας μέσα στο χιόνι μπήκα μέσα στο σπίτι,ευτυχώς τα μωρά κοιμόντουσαν πάνω,μπαίνοντας μέσα για να πάρω το τηλέφωνο και να καλέσω βοήθεια διαπιστώνω ότι η σόμπα είχε βγάλει καπνό γιατί δεν άναψε το ξύλο καλά,πήρα το τηλέφωνο βγήκα έξω μέσα στο χιόνι ,γιατί μέσα δεν μπορούσα να αναπνεύσω κάθισα ξανά μέσα στο χιόνι και πήρα το γραφείο που δούλευε ο σύζυγος,και κοιτούσα που ήταν με τους άλλους στην πλατεία του χωριού. Κτυπάει το τηλέφωνο μια και στην δεύτερη τον βλέπω να μπαίνει μέσα στο γραφείο το σηκώνει και το μόνο που είπα ήταν έλα κτύπησα Βγαίνει έξω και τους βλέπω όλους να τρέχουν προς τα πάνω ο γιατρός μπήκε στο ιατρείο και κάτι πήρε όλα αυτά τα έβλεπα γιατί ήμουν αναγκασμένη να κάθομαι έξω μέχρι να καθαρίσει το δωμάτιο από τον καπνό.
Μπουσουλώντας μπήκα μέσα γιατί είχα ξεπαγιάσει εντελώς , έφτασε ο σύζυγος ο οποίος δεν ήξερε και τι έγινε ακριβώς, αν έπεσα μόνη ή αν είχα και κάποιο παιδί στα χέρια.
Και τώρα τι κάνουμε?ο γιατρός φοβήθηκε μην έσπασα τίποτα του, είπα ότι κτύπησα πίσω δεξιά και όλα τα καθέκαστα και αποφασίστηκε ότι πρέπει να πάμε Λαμία για ακτινογραφία.
Ειδοποιήσαμε την πεθερά μου να έλθει από το διπλανό χωριό για να κρατήσει τα παιδιά και να πάμε στη Λαμία. Για να μην αργήσουμε ήταν και όλοι οι δρόμοι γεμάτοι χιόνια ήλθε ένα κορίτσι και τα κράτησε μέχρι να έλθει η γιαγιά τους θα ερχόταν με το γαϊδούρι ή το άλογο ήταν?και θα αργούσε λίγο. Ήταν ένα μονοπάτι εντελώς κατηφορικό όλο χιόνι,έτσι το φορείο το απόκλεισαν γιατί φοβήθηκαν μην γλιστρήσει κανένας και με στείλουν στον αγύριστο Στο τέλος πάρθηκε η απόφαση να με κρατάνε ένας από τη μια και ένας από την άλλη και να πηγαίνουμε όπως μπορούσα εγώ δλδ μισό βήμα και ωχ μισό βήμα και ωχ.
Κατεβήκαμε και μπήκαμε στο αυτοκίνητο και σε κάθε τράνταγμα μόνο που δεν έκλαιγα από τον πόνο,οι δρόμοι είχαν χιόνι και μην νομίζετε ότι έτρεχε, κάθε άλλο ,χώρια που κοντέψαμε να πάμε από κάτω σε κάποιο σημείο που είχε πάγο.
Φτάσαμε στη Λαμία κάναμε ακτινογραφία και ευτυχώς ήταν μόνο στούμπισμα ,το βράδυ μείναμε στη κουμπάρα μου και την άλλη μέρα γυρίσαμε στο χωριό, με είχε φάει και η αγωνία για τα παιδιά πρώτη φορά τα άφηνα πίσω μου, γιατρός μου έδωσε μια αλοιφή (συχαίνομαι τις αλοιφές) και την έβαζα εκεί που κτύπησα μου έβαζεκαι κάτι ενέσεις ο αγροτικός γιατρός οι οποίες πονούσαν πολύ και έπρεπε να καθίσω αμέσως γιατί ζαλιζόμουν , ήταν παρενέργεια της ένεσης ,για αρκετές μέρες δεν μπορούσα να κουνηθώ από τον πόνο, αλλά το ξεπέρασα.
Ήταν ο τελευταίος χειμώνας στο χωριό αυτό. Το καλοκαίρι φύγαμε από το χωριό και ήρθαμε εδώ που μένουμε τώρα ,Όχι δεν έχω καλές σχέσεις με τα βουνά ούτε με τα χιόνια μακριά και αγαπημένα .Υπάρχει μεγάλη διαφορά να ζεις σε μια πόλη και να έχει χιόνια και είναι πολύ διαφορετικά να ζεις σε ένα χωριό ψηλά στα βουνά μακριά από γιατρούς και νοσοκομεία.
Εκ ει που κτύπησα όταν κάνει κρύο ή κουραστώ με συγκεκριμένες κινήσεις ακόμα πονάω.
Αυτό το χωριό ήθελε κάτι να μου πει ,ίσως εγώ να μην το κατάλαβα ,έτσι μούδωσε αυτό να καταλάβω.






19 σχόλια:

ΑΧΤΙΔΑ είπε...

Κορίτσι μου καλημέρα..καλά εσύ είσαι ολόκληρη ..μια περιπέτεια..μου θύμησες τότε που έπεσα και έσπασα το πόδι μου!

e-ioannis είπε...

EMΠΕΙΡΙΕΣ ΖΩΗΣ !

Φθα είπε...

Και μετά σου λένε ότι μεγαλώνουν παιδιά στις πόλεις και αντιμετωπίζουν δυσκολίες και πόσο άγριες είναι οι συνθήκες. Θα μου πεις, για τον καθένα ο δικός του σταυρός έχει και το ειδικό του βάρος. Αλλά εδώ εσύ έχεις περάσει πράγματα και θαύματα. Σου εύχομαι να μην συναντήσεις ποτέ ξανά στη ζωή σου παρόμοιες αντιξοότητες.

rose είπε...

σοφή κουβεντα Σταλαματια μου :

"Αυτό το χωριό ήθελε κάτι να μου πει ,ίσως εγώ να μην το κατάλαβα ,έτσι μούδωσε αυτό να καταλάβω."

εχω κατι μονιμους πονους στα πλευρα κι εγω χαχαχα

πολύ μεγάλες κλωτσιες φαγαμε μεχρι να καταλαβουμε, έτσι??

Meropi είπε...

Αχ βρε Σταλαματιά μου,
ούτε να γελάσω δεν μπόρεσα με τα πάθη σου (στο χιονισμένο χωριό). Κι εγώ μεγάλωσα σ' ένα παραθαλάσσιο χωριό (στην Κύπρο) και μου φαίνεται αδιανόητο να ζήσω με αυτές τις συνθήκες που περιγράφεις σε χιονισμένο χωριό!! Θα ανακάλυψες ότι έχεις αντοχές μέσα σου που ούτε τις φανταζόσουν. Μπράβο.

stalamatia είπε...

Αχτίδα μου πολύ περιπέτεια ,πως τα θυμάμαι όμως? Σαν σήμερα γέννησα την κόρη μου!!.


Ιωάννη μου όντως είναι εμπειρίες ζωής και πολύ δυνατές.

stalamatia είπε...

Φθα Πρίν 28 χρόνια τα πράγματα ήταν πολύ δύσκολα σε τέτοια απομωνομένα μέρη.Τώρα βέβαια άλλαξαν τα πράγματα και η αλήθεια είναι πως σε αυτά τα χωριά σχεδόν δεν μένει κανείς μετρημένοι στα δάκτυλα είναι οι κάτικοι το χειμώνα.Το καλοκαίρι βέβαια αλλάζει η κατάσταση .

Ρόουζ μου πάρα πολύ ΜΕΓΑΛΕΣ,αλλά καταλάβαμε...?

Μερόπη μου γέλα παιδί μου γέλα είναι η ζωή μια τρέλλα,εδώ εγώ και γελάω ΤΩΡΑ όμως.Φιλούθκια .

ρίτσα είπε...

είναι πολύ ωραία που μας λες κάτι από τη ζωή σου.μου αρέσει

είναι κάτι τέτοια περιστατικά, σεισμοί, εγκυμοσύνη, χτυπήματα που μας δείχνουν πόσο ευάλωτοι είμαστε και γιαυτό μένουν μέσα μας.

χαίρομαι που έφυγες από εκείνο το χωριό που δεν σου άρεσε και ελπίζω εκεί που πήγες μετά να ήταν καλύτερα

stalamatia είπε...

Ρίτσα εδώ που είμαι είναι τέλεια αν είμαι τυχερή θα είμαι μέχρι το τέλος της ζωής μου.Καλό Σ/Κ.

JK O SΚΡΟΥΤΖΑΚΟS είπε...

ΔΙΑΒΑΣΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΗ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΣΟΥ.ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΣΑΝ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΑΠΟ ΤΟΤΕ ΠΟΥ ΞΕΚΙΝΗΣΕΣ.ΤΕΛΟΣ ΚΑΛΟ ΟΛΑ ΚΑΛΑ ΟΜΩΣ.ΝΑ ΤΟΥΣ ΧΑΙΡΕΣΑΙ ΟΛΟΥΣ.

stalamatia είπε...

Σκρουτζάκο μου ευχαριστώ πολύ ,να είσαι καλά.Καλό Σ/Κ.

Aspa είπε...

Καλώς σε βρήκα κι εγώ… Δύσκολες συνθήκες… Μπράβο που αποφάσισες να γράψεις τις αναμνήσεις σου και να τις μοιραστείς μαζί μας. Καλό μας Σαββατοκύριακο!

eirini είπε...

Σταλαματιά μου, μου αρέσει πολύ όταν μας διηγήσε αναμνήσεις σου γι αυτό σε είχα ρωτήσει στην προηγούμενή σου ανάρτηση τί έγινε μετά! Χάρηκα που μας είπες την συνέχεια!
Έχεις απόλυτο δίκιο... άλλο να ζεις σ'ένα τέτοιο μέρος απομονωμένο και μέσα στα χιόνια κι άλλο σε μια πόλη με όλες τις ανέσεις που θα χιονίσει μια φορά! Φαντάζομαι πόσο δύσκολο θα ήταν! Και όλη αυτή η μοναξιά για μια γυναίκα είναι ανυπόφορη... να μην έχεις έναν άνθρωπο να μιλήσεις!
Ήσουν τυχερή που δεν χτύπησες χειρότερα... το να μην μπορείς να κουνηθείς είναι ότι χειρότερο! θυμάμαι όταν η Αχτιδούλα έσπασε τον αστράγαλό της, της βάλαμε λάμες και δεν μπορούσε να περπατήσει για ένα χρόνο... φρίκη!!!
Πες μας κι άλλες από τις αναμνήσεις σου, μ'αρέσει πολύ ο τρόπος που γράφεις και εξιστορείς τα γεγονότα!

ruth_less είπε...

Πόσα έχει να πει ο κάθε άνθρωπος τελικά! Πολλά πέρασες Σταλαματιά μου... τόσα κτυπήματα που δίνει η ζωή με όλους τους τρόπους - φυσικούς και μη... Άντε όμως πέρασαν και πάνε.

Να χαίρεσαι την κορούλα σου και όλη σου την οικογένεια. Καλό Σαββατοκύριακο να έχεις φιλενάδα.

eirini είπε...

Στεναχωρέθηκα για την Ρόζα! Τί έπαθε;;;

stalamatia είπε...

Άσπα
Κλωσόρισες στη γειτονιά μου ,είπα να τις γράψω μετά από 28 χρόνια,να είμαστε καλά να φτιάχνουμε αναμνήσεις.

Ειρήνη μου είπα να συνεχίσω και να τελειώσω το καιφάλαιο αυτό που είχε και τα καλά του ( δυο υπέροχα παιδιά) και τις δυσκολίες τις καθημερινές και ανθρώπινες.

stalamatia είπε...

Ρούθι μου οι δυσκολίες κάνουν τον άνθρωπο πιο δυνατόν ,καλύτερα είναι όταν δεν υπάρχουν ,αλλά όταν υπάρχουν δεν πρέπει να το βάζουμε κάτω.Και όταν βλέπουμε κάποιον να δυσκολεύετε στη ζωή γιατί δέκτηκε τα όποια κτυπήματα και δεν μπορεί να τα ξεπεράσει ΚΑΛΟ είναι να τον βοηθάμε έστω και με μια καλή κουβέντα.Σίγουρα θα το εκτιμήσει .

Ειρήνη
Η Ρόζα πέθανε την πρωτοχρονιά από ανακοπή μάλλον.

b|a|s|n\i/a είπε...

το φως του αυγερινού! :)) την θυμάμαι τρομερά την στιγμή του σεισμού.
κα είναι όλες αυτές οι αναμνήσεις, όλες αυτές οι στιγμές που συνθέτουν αυτό που λέμε ζωή.
πολύ καλό σου βράδυ!

stalamatia είπε...

basnia
Καλοσώρισες στη γειτονιά μου ναι ζωή σημαίνει αναμνήσεις και ναι το χαμόγελο με ζέστανε ευχαριστώ.
Καλό βράδυ και σε σένα.