Σάββατο 10 Ιανουαρίου 2009

Αναμνήσεις





Τώρα με τα χιόνια είπα να πάω 28 χρόνια πίσω και να γράψω την περιπέτεια μου που ξεκινάει με μια μετακόμιση ,μια εγκυμοσύνη και πολλά πάρα πολλά χιόνια.
Προσδεθείτε και μη καπνίζετε γιατί έχουμε και γκαστρωμένη.
Τον Αύγουστο του 1980 ο σύζυγος μου βρήκε δουλειά σε μια υπηρεσία στην επαρχία και συγκεκριμένα σε ένα ορεινό χωριό, δίπλα στο δικό του χωριό.
Οπότε έπρεπε να αφήσουμε την Αθήνα για μια καλύτερη δουλειά,εγώ παρόλο που δεν ήμουν του βουνού αλλά του κάμπου και δεν έτρεφα και ιδιαίτερα αισθήματα για τα όρη, τον παρότρυνα να πάμε γιατί έπρεπε να κοιτάξουμε το μέλλον που δεν φαινόταν και αισιόδοξο στην δουλειά που ήταν .(επίσης ανακάλυψα ότι μέχρι τώρα δεν είχα κανένα ορθογραφικό λάθος) άσχετο και συνεχίζω.
Έτσι εγώ τριών μηνών έγκυος μίαν καλήν ημέρα , είπαμε ήταν και Αύγουστος οπότε είχε λιακάδα μαζέψαμε τα συμπράγκαλα σ' ένα φορτηγό, εμείς μπροστά και αυτά στη καρότσα και πήραμε τον ανήφορο.
Μετά από 4-5 ώρες φτάσαμε κατεβήκαμε και μου δείξανε το σπίτι που θα κατοικούσα για κάνα χρόνο νόμιζα, (κούνα που με κούναγε) .Ποιο είναι το σπίτι?ρώτησε η έγκυος ,βλέπω ένα χέρι να μου δείχνει προς τον ουρανό, γέρνω πίσω το κεφάλι ακόμα πιο πίσω(μάλλον από τότε έπαθα το αυχενικό) και βλέπω ένα σπίτι στο πιο ψηλό σημείο του χωριού .Πιάνω τη κοιλίτσα μου και παίρνω βαθιά ανάσα (όχι ανάσες για τη γέννα αλλά για να ανέβω το βουνό ,τι? δρόμος?μόνο δίποδα και τετράποδα επιτρεπόντουσαν,αυτοκίνητο δεν πήγαινε, ε 50 κιλά ήμουν δεν ήμουν θα τα κατάφερνα.
Φτάσαμε στο σπίτι ήλθαν και κάτι παιδιά που δούλευαν σε υπηρεσίες εκεί νάνε καλά και βοηθήσανε να μεταφερθούν όλα τα πράγματα, ήταν και κάμποσα.
Περιττό να σας πω ότι είχα φανταστική θέα έβλεπα όλο το χωριό πιάτο, από τη δεξιά μεριά έβλεπα τα Βαρδούσια και από την αριστερή μεριά την Γκιώνα.Πάλι καλά.
Το βράδυ πήγαμε για ύπνο (αν μου άρεσε το σπίτι?) Όχι ρε παιδιά δεν μου άρεσε ,ήταν παλιό, πάνω κάτω με εξωτερική σκάλα και για να πάω τουαλέτα έπρεπε να βγω έξω από το σπίτι να μπω σε μια αποθήκη να βγω από την άλλη μεριά να ανέβω κάποια σκαλιά να κουβαλήσω και ένα κουβά νερό ( έλεος πια έγκυος είμαι) ,αλλά είχα φοβερή θέα δεν μπορώ να πω ψέματα!!.και από τη τουαλέτα.
Ξαπλώσαμε που λέτε για ύπνο και εκεί που πάει να με πάρει ο Μορφέας στην αγκάλη του να με νανουρίσει την ταλαίπωρη ακούω κάτι τακ τακ τακ ,Παναγία μου κάποιος είναι μέσα στο σπίτι λέω στο σύζυγο ,κοιμίσουν νου λέει είναι ποντίκια μέσα στη στέγη. Κοιμήθηκα κλαίγοντας .
Την άλλη μέρα ο σύζυγος πήγε στη δουλειά και εγώ αφού κατέβηκα κάτω ,ξέχασα να σας πω κοιμηθήκαμε στα πάνω διαμερίσματα κατέβηκα που λέτε πήγα θαύμασα τη θέα από το παρατηρητήριο (τουαλέτα)και άρχισα να τακτοποιώ το νοικοκυριό μου ,ευτυχώς υπήρχε ένας νεροχύτης από αυτούς που μπροστά βάζεις ένα πανί γιατί δεν είχε ντουλάπι.
Και ο καιρός περνούσε και η κοιλιά φούσκωνε και εγώ δεν είχα κανένα να μιλήσω , εκτός από μερικά παιδιά άνδρες που ήταν σε υπηρεσία όλοι οι άλλοι ήταν γερόντια εγώ ήμουν 23 χρονών και αυτοί ήταν πάνω από 70 ( γιατί να μην είχα τότε υπολογιστή ?)και πόσα να πεις με όλους αυτούς τους άνδρες ?Δεν λέω κάναμε παρέα όμως ρε παιδιά μια γυναίκα να πω και γω μια γυναικεία κουβέντα δεν είχα.
Άρχισε το κρύο ο σύζυγος κουβάλησε πολλά ξύλα είχαμε σόμπα πάνω, σόμπα κάτω όλη μέρα και όλη νύκτα έκαιγαν. Το Χειμώνα βάλαμε κρεβάτι στο κάτω δωμάτιο γιατί ήταν δύσκολο για μένα να ανεβαίνω την σκάλα με τα χιόνια και τον πάγο .
Πολλές φορές αποκλειστήκαμε από τα χιόνια αλλά ερχόταν το μηχάνημα και άνοιγε το δρόμο, όμως λίγες μέρες πριν τα Χριστούγεννα έριξε πάρα πολύ χιόνι, με τον γιατρό μου είχαμε υπολογίσει ότι θα γεννούσα το πρώτο δεκαήμερο του Φεβρουαρίου οπότε δεν με τρόμαζε και πολύ το χιόνι, βλέπετε όποιος δεν ξέρει κοιμάται και ονειρεύεται ,είχαμε αποκλειστεί κανονικά, ο αγροτικός γιατρός και πολύ καλός φίλος, μου έλεγε συνέχεια ,μόλις ανοίξει ο δρόμος θα φύγεις θα κατέβεις Αθήνα , εγώ το βιολί μου ,είναι νωρίς ακόμα .Μόλις πέρασαν τα Χριστούγεννα και το χιόνι συνέχιζε να πέφτει και ο δρόμος δεν είχε ανοίξει ακόμα άρχισαν όλοι να ζορίζονται μαζί και εγώ που κοιτούσα συνέχεια αν ερχόταν το μηχάνημα μην φανταστείτε ότι ήθελα να φύγω απλά ήθελα τον δρόμο ανοικτό σε περίπτωση που κάτι συνέβαινε.
Των φώτων ήταν ή την άλλη μέρα είδαμε το μηχάνημα να έρχεται ανοίγοντας τον δρόμο ,βλέπω και το σύζυγο μαζί με το γιατρό και ένα φίλο μας ακόμα που ανέβαιναν προς το σπίτι δεν πρόλαβα να πω καλώστους ,τα πράγματα σου μου λέει ο σύζυγος ,γιατί ?λέω εγώ το ξυπνοπούλι,θα σε πάμε στον Μπράλο να πάρεις το τραίνο για Αθήνα, μα, πάω να κάνω εγώ ,Φεύγεις ΤΩΡΑ μου κάνει ο γιατρός αν σε πιάσουν οι πόνοι και κάτι πάει στραβά εγώ δεν μπορώ να κάνω τίποτα,ε εκεί τα χρειάστηκα ,κατέβασα τα μούτρα μου και έφυγα.
Πήγα Αθήνα στην κουνιάδα μου και ο σύζυγος με τον φίλο μας που με πήγαν στο τραίνο, εμείς δεν είχαμε τότε αυτοκίνητο γύρισαν πίσω ,μόλις που πρόλαβαν, ο δρόμος ξανάκλεισε ,μετά κοπήκανε τα τηλέφωνα και το ρεύμα.
Καμιά μα καμιά επαφή.
Εγώ γέννησα με καισαρική στις 23 Ιανουαρίου χωρίς σύζυγο μόνο με την κουνιάδα μου ίδια ηλικία με μένα 23 χρονών και μια πρώτη ξαδέλφη του συζύγου μου που μαζί με τον σύζυγο της μου συμπαραστάθηκαν όσο δεν παίρνει επίσης μου βάφτισαν και την κόρη μου .Ναι γέννησα μια όμορφη κόρη.
Στις 15 μέρες αφού είχα γεννήσει και δεν είχαμε καμία επαφή με το χωριό ακόμη ,κτύπησε το τηλέφωνο στη ξαδέλφη, ( εκεί έμενα και εγώ και το μωρό μου,) μας φιλοξενούσαν γιατί είχε καλύτερη θέρμανση από τη κουνιάδα μου που έμενε ένα τετράγωνο πιο κάτω και είχαμε καθημερινή επαφή.
Κτύπησε το τηλέφωνο που λέτε και ποιος νομίζετε ότι ήταν? Ο μπαμπάς μόνο που δεν ήξερε ακόμα ότι είχε γίνει πατέρας και είχε μια πανέμορφη κόρη 3,600, με πολύ κόπο κατάφερε να φτάσει σε ένα άλλο χωριό πιο κάτω μέσα από τα χιόνια με ειδικά πέδιλα που έφτιαξε για να πατάει και να μην βουλιάζει ,το χιόνι είχε σκεπάσει και τις κολόνες της ΔΕΗ, τόσο πολύ χιόνι έριξε,μόλις που είχε προλάβει το τελευταίο φορτηγό που περνούσε και τον πήγε στη Λαμία έτσι από εκεί τηλεφώνησε για να μας πει πως έρχεται να είναι στη γέννηση , δεν ήξερε ότι ήδη γέννησα.
Η φωτογραφία με το μωρό είναι την ημέρα που ήλθε ο άνδρας μου να μας δει
ΟΙ άλλες φωτογραφίες είναι από τότε, ζύμωναν κιόλας γιατί δεν είχαν ψωμί λόγω αποκλεισμού.Ο σύζυγος είναι με το ζακάρ πουλόβερ.
Οι φωτογραφίες είναι θαμπές γιατί εγώ δεν έχω μηχάνημα να σκανάρω απλά τις φωτογραφίζω με τη μηχανή μου και τις βάζω στον υπολογιστή.
Μην νομίζετε πως δεν ξέρω πόσο τυχερή ήμουν και εγώ και το μωρό μου.


25 σχόλια:

ruth_less είπε...

Α, τι περιπετειώδης ταξίδι μέχρι την γέννα Σταλαματιά μου... Δύσκολες συνθήκες πέρασες. Κι ο άντρας σου τι αγωνία θα τράβηξε ο καημένος - φυσικά σε πλήρη άγνοια ότι ήδη είχε έρθει το μωράκι.

Τι μεγάλο ταξίδι η ζωή τελικά! Εκτιμούμε διαφορετικά τις στιγμές με την πάροδο του χρόνου. Νάστε καλά όλη η οικογένεια.

Meropi είπε...

Ωχ βρε Σταλαματιά μου,
άγχος μ' έπιασε μέχρι να φτάσω μέχρι το τέλος της ανάρτησης να δω αν γέννησες καλά. Τέλος καλό, όλα καλά!! Τώρα περιμένω και δεύτερη αναρτηση για να δω πώς περνούσες στο χιονισμένο χωριό και πως τα έβγαζες πέρα το χειμώνα. Ακόμα εκεί είσαι??? Αν δεν κάνω λάθος πρέπει να έφυγες, γιατί τις προάλλες μας είχες κάτι φωτογραφίες από θάλασσα.

Maria Tzirita είπε...

Τι υπέροχη αυτοβιογραφία... Ανυπομονώ για τη συνέχεια, μας έβαλες για τα καλά στη ζωή σου!
Φιλιά πολλά!

Ανώνυμος είπε...

Το κοριτσάκι πρέπει να είναι πολύ χαρούμενο που η γέννηση του συνοδεύεται από μία τόσο όμορφη ιστορία...

Όσο για τη μαμά, τέλος καλό, όλα καλά, φαντάζομαι.

:)

Σε χαιρετώ.

Aθηνά Π.Κ. είπε...

Σταλαματιά μου , πολύ μ αρέσουν αυτές οι ιστορίες της ζωής , που όμως δείχνουν πόσο δύσκολες είναι μερικε΄ς φορές οι καταστάσεις για αυτούς που ζουν στην επαρχία !!
Είχες όμως κουράγιο και αγάπη , πολύ αγάπη στον άντρα σου, για να πας έγκυος να ζήσεις στα κατσάβραχα !!!!
Στα 23 δεν καταλαβαίνεις τίποτα, δεν φοβάσαι τίποτα, κάνεις την ζωή ότι θέλεις εσύ!!!!
Είναι πολύ γλυκές αυτές οι αναμνηστικές ιστορίες !!
Σαμιώτικα φιλιά

Μιχάλης είπε...

Εμένα μου θύμισε σενάριο κινηματογραφικής ταινίας :-)

Είναι από τις περιπτώσεις που και να θέλεις δεν μπορείς να τις ξεχάσεις, έτσι δεν είναι;

Άντε, περιμενουμε και τη συνέχεια...

ρίτσα είπε...

μου άρεσε πολύ που μας διηγήθηκες κάτι από τη ζωή σου.

το σπίτι που περιγράφεις μς τηνεξωτερική σκάλα, πάνω κάτω, με τις σόμπες, με το πανί κάτω από το νεροχύτη μου θυμίζει το σπίτι της γιαγιάς μου σε ένα χωριό κοντά στο τρόοδος. σάννα το είχα μπροστά μου

καμιά φορά νομίζω, επειδή δεν μπορούμε να συγκρίνουμε, νιώθουμε πως περνούμε τα χειρότερα. ποιου να το χωρέσει ο νους του σήμερα ότι ο πατέρας έμαθε 15 μέρες μετά για τη γέννηση της κόρης του.

νιώθω μια ανάγκη να εκτιμήσω κάποια πράματα

JK O SΚΡΟΥΤΖΑΚΟS είπε...

ΠΟΛΥ ΟΜΟΡΦΑ ΤΑ ΔΙΗΓΗΘΗΚΕΣ.ΟΤΑΝ ΕΙΣΑΙ ΜΙΚΡΟΣ ΣΤΗΝ ΗΛΙΚΙΑ ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙΣ ΤΟΥΣ ΚΙΝΔΥΝΟΥΣ.ΤΕΛΟΣ ΚΑΛΟ ΟΛΑ ΚΑΛΑ.ΗΤΑΝ ΜΙΑ ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΖΩΗΣ.

Ανώνυμος είπε...

Η αλήθεια είναι ότι η ζωή μας σήμερα, πρακτικά είναι τόσο εύκολη, που οι ιστορίες δύσκολα θα μπορούσαν να αποτελούσαν ένα τόσο καλό και παράλληλα αληθινό σενάριο για ταινία (είχα την ίδια σκέψη με τον Μιχάλη :) - συγκεκριμένα σκεφτόμουν κωμωδία. Τίτλος: "Τουαλέτα με θέα", ή "Η θέα από την τουαλέτα" - ακόμα πιο σουρεαλιστικός).

ΑΧΤΙΔΑ είπε...

Πω! πω! τι ιστορία ..μπράβο κορίτσι μου που τα κατάφερες με τόση ταλαιπωρεία μα ..εχεις να θυμάσαι έτσι;

stalamatia είπε...

Ρούθι
ήταν όντως μια δύσκολη περιπέτεια με ευχάριστο τέλος.

Μερόπη
Σε έπιασε αγωνία έτσι?
Θα έχω και συνέχεια έτσι στα χοντρά χοντρά.
υ.γ.Το ημέηλ μου το πήρες?

Μαρία
Και εσείς όλοι μπήκατε στη ζωή μου .

stalamatia είπε...

Λεμέσια

Η αλήθεια είναι πως έχω καλά παιδιά ,μέχρι να πάει δημοτικό ζούσαμε σε αυτό το χωριό.

Αθηνά

Η ζωή είναι μια περιπέτεια και καλή και άσχημη ,τότε δεν καταλάβαινα τη δύναμη μου ,μάλλον φοβησμένη ήμουν.
Όταν φύγαμε κατάλαβα πολλά πράγματα και για μένα το πόσο ωρίμασα θάλεγα απότομα.Δεν ξέρω αν είναι καλό ή κακό αυτό.

stalamatia είπε...

Μιχάλη
Παρέλειψα και μερικά ακόμη.
Όταν τα σκέφτομαι είναι σαν ταινία.
Αν κάτσω και γράψω το πως ήλθα στην Ελλάδα και τη ζωή μου μέχρι τώρα ,θάλεγα ότι έχω υπόθεση.Να γελάσει ο πάσα πικραμένος.

Ρίτσα
Όταν στο τσακ τη γλυτώνεις μαθαίνεις να εκτιμάς πολλά πράγματα.Δυστυχώς υπάρχουν πολλά χειρότερα στη ζωή,ας προσπαθήσουμε να τα κάνουμε καλύτερα.

stalamatia είπε...

Σκρουτζάκο

Ναι δεν μπορείς να σκεφτείς πολύ ώριμα όταν είσαι νέος ,με τίποτα δεν σκεφτόμουνα τότε όπως σκέφτομαι τώρα.Μπορεί να ήμουν λογικό άτομο αλλά όχι ώριμο.

Ψυχία
Σαν κωμωδία τα σκέφτομαι και εγώ τώρα λες να το κάνουμε ταινία? Μίνι σειρά?

Αχτίδα

Εεεεχω να θυμάμαι πολλά περασμένα (μεγαλεία)μεν αλλά αξέχαστα.

Alkmini είπε...

Σταλαματια μου
τα 23 και μονον χρονια σου δεν σου αφηναν περιθωρια ουτε για φοβους ουτε για αχ και βαχ. Γι αυτα τα εβλεπες ολα ρομαντινα και πηγαν ολα καλα. Ευτυχως.
Τα εχεις διηγηθει στην κορη σου?

πολλα φιλια.

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

Περιπετειώδες ποστ. Μου θυμισε ασπρόμαυρες ταινίες του παλιού ελληνικού κινηματογράφου.
Λες και ήταν χθες....

Να σου ζήσει η όμορφη κόρη.... 29 ετών τώρα

Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές

maxforeigner είπε...

Φανταστική ιστορία. Θα μπορούσε να είναι σελίδες μυθιστορήματος. Τα πολύ καλά μυθιστορήματα βγαίνουν από αληθινές ιστορίες, όπως η δικιά σου. Η πραγματική ζωή συχνά ξεπερνά τη φαντασία!

e-ioannis είπε...

EΙΝΑΙ ΑΠΟ ΤΑ ΩΡΑΙΟΤΕΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΠΟΥ ΕΧΩ ΔΙΑΒΑΣΕΙ ΣΤΟ ΔΙΑΔΥΚΤΙΟ !!!
ΤΑ ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ ΜΟΥ !!!
ΑΙΣΘΑΝΘΗΚΑ ΠΟΛΥ ΟΜΟΡΦΑ !!!
ΚΑΛΗ ΜΕΡΑ ΚΑΙ ΚΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ !!!

Φθα είπε...

Μια καλημέρα μαζί με τον θαυμασμό μου για τις περιπέτειες που έζησες...

rose είπε...

Εισαι μια μανούλα Σταλαματια μου

η ιστορια σου ειναι μια απολαυση, μας τραβας μαζι σου εκει που εισαι ή ησουν καποτε... Ομορφα και ανθρωπινα

εισαι και μανουλα για άλλο λόγο
μου εβγαλες μια ιστορια καλα κρυμμενη στο υποσυνειδητο μου: χειμωνας του 1999 προς 2000 σε ενα ορεινο χωριο της Κύπρου, μέσα σε ενα ασθενοφόρο, αποκλεισμενη απο χιονια και στο δρομο για το κοντινότερο Νοσοκομειο...

δυστυχως δεν "γεννησα" τιποτα τότε :-) [άλλοι ηταν οι λόγοι της μεταφορας μου εκει]

αλλα η ιστορια σου εδρασε θεραπευτικα και σε ευχαριστω

τυχερη η κόρη σου

και τυχερη και η ...θέα που ειχε τα ματακια σου να την κρατουν ζωντανή μετα απο τόσα χρόνια

τυχεροι και εμεις


φιλακια

eirini είπε...

Τί φοβερή ιστορία ήταν αυτή!
Πόπό.. πάλι καλά που δεν γέννησες εκεί μέσα στο σπίτι, αποκλεισμένη!
Συγκλονιστικό... και να μην έχεις και τον καημένο τον άντρα σου!

Μπράβο την ξαδέρφη που σου στάθηκε τόσο πολύ! Τουλάχιστο είχες ανθρώπους που ενδιαφερόντουσαν!

Μετά τί έγινε; Ξαναγυρίσατε πίσω;

Φιλάκια πολλά!!!!

stalamatia είπε...

Αλίκη
Η κόρη μου τα ξέρει όλα εξάλλου εκεί ζήσαμε 6 ολόκληρα χρόνια.

Φύρδην -Μίγδην
Ασπρόμαυρη ταινία μην σου πω σκέτο άσπρο ,η κόρη μου σε λίγες μέρες κλείνει τα 28.

stalamatia είπε...

Mike
Καλωσόρισες στη παρέα μας, πράγματι οι αληθινές ιστορίες πολλές φορές ξεπερνούν κάθε φαντασία.

Ιωάννη
Ευχαριστώ χαίρομαι που σε έκανα να νιώσεις όμορφα.

Φθα
Καλωσόρισες και εσύ στη γειτονιά μου
Ευχαριστώ .

stalamatia είπε...

Ρόουζ
Έχω και άλλα να σε ταξιδέψω μαζί μου.
Βλέπω όμως πέρασες και εσύ περιπέτεια με τα χιόνια.Είμασταν τυχερές η απόδειξη είναι που τώρα σας λέω την ιστορία.

Ειρήνη
Δεν υπήρχε περίπτωση να γεννήσω εκει αν δεν έφευγα γι'αυτό λέω ότι είμασταν τυχερές.Ο γιατρός αναγκάστηκε να πάρει το παιδί με καισαρική γιατί ενώ είχαν σπάσει τα νερά από το ένα πρωί μέχρι το άλλο δεν είχα καθόλου πόνους καθόλου διαστολή και το μωρό στη κοιλιά ήταν σε συνεχή κίνηση προς τα πάνω.

Kai Na Katharisoume Tous Kakomoutsounous είπε...

Ο δύσκολος δρόμος είναι που οδηγεί σε ασφαλές λιμάνι. Να τα θυμάσε και να παίρνεις δύναμη απ' αυτά.