Τετάρτη 14 Ιανουαρίου 2009

Πρόσεχε το μολύβι σου



Το μολύβι, όχι αυτό που σκοτώνει ,ούτε αυτό που λέμε αυτό το φαΐ έκατσε στο στομάχι μου σαν μολύβι!.
Όχι, όχι, μιλάω για το άλλο, αυτό που πρωτοπιάνουμε στα μικρά χεράκια μας όταν πρωτοπάμε στο σχολείο,αυτό που το ταλαιπωρούμε σπάζοντας την μύτη του από το άγχος πιέζοντας πάνω στην κόλλα με τις μπλε ρίγες .Το μολύβι που όταν δεν ξέραμε το μάθημα στο σχολείο ή δεν είχαμε γράψει την προηγούμενη μέρα τα μαθήματα μας ,το δαγκώναμε και το μασουλάγαμε λες και θα έγραφε γεμίζοντας δια μαγείας τις άδειες σελίδες του τετραδίου.
Το μολύβι με την όμορφη μύτη που σιγά σιγά έλειωνε γιατί ήσουν καλός μαθητής και έγραφες τα μαθήματα σου και μετά με προσοχή το έξυνες με τη ξύστρα σου για να ξαναγίνει όμορφη η μύτη και να γράφονται όμορφα τα γράμματα στο τετράδιο.
Το μολύβι που το πίεζες τόσο δυνατά που έσπαγε η μύτη και εσύ το έξυνες με τόση δύναμη που ξανάσπαγε η μύτη του και ξανάξυνες μέχρι που πριν καλά καλά το καταλάβεις γινόταν τόσο μικρούλη που δεν μπορούσες να το κρατήσεις στα χέρια σου, θυμάσαι?
Ένα μολύβι έχει πάντα δύο αχώριστους φίλους χωρίς αυτούς θάλεγα πως σε ένα μαθητή θα ήταν (άχρηστο) οι φίλοι αυτοί είναι η ξύστρα και η σβηστήρα(γόμα ή γομολάστιχα) Αν δεν έχεις ξύστρα κάποια στιγμή δεν θα μπορείς να γράψεις χώρια που τα γράμματα θα αρχίσουν να χοντραίνουν και δεν θα είναι όμορφα και αν δεν έχεις σβηστήρα όταν θα κάνεις ορθογραφικό λάθος θα αναγκαστείς να το μουντζουρώσεις με το μολύβι και θα είναι πάλι άσχημο.
Το μολύβι , που κάποια στιγμή το θεωρείς κατώτερο γιατί θέλεις να πιάσεις στα χέρια σου την πέννα (στυλό) που όταν γράψεις λάθος η σβηστήρα δεν μπορεί να το σβήσει για να το διορθώσεις όσο και να βάλεις σάλιο ,βλέπεις η πέννα είναι πιο δυνατή από το μολύβι ότι γράφει δεν ξεγράφει ,ούτε η ξύστρα είναι φίλη με την πέννα .Η πέννα δεν έχει φίλους παρά το μελάνι που τρέχει μέσα της όπως το αίμα που έχουν οι άνθρωποι που χωρίς αυτό δεν υπάρχει ζωή? έτσι και η πέννα κάποια στιγμή που τελειώνει το μελάνι της την πετάς,έρχεται μόνη της και φεύγει μόνη της όπως μερικοί άνθρωποι ευτυχώς όχι όλοι.
Ενώ το μολύβι έρχεται με παρέα και σιγά σιγά φεύγει μαζί με τη παρέα του και η σβηστήρα λιώνει σβήνοντας τα λάθη του μολυβιού και η ξύστρα χαλάει γιατί από τα πολλά ξυσίματα σκουριάζει ή σπάει αν είναι κοκαλένια.
Έχουν ο ένας τον άλλο όπως οι πιο πολλοί άνθρωποι μέχρι να τελειώσει η ζωή τους.
Τα μολύβια κάποτε ήταν μεγάλα δένδρα που τα έκοψαν και φτιάξανε χιλιάδες ,εκατομμύρια μολύβια ,κόκκινα κίτρινα άσπρα πράσινα όλων των ειδών τα χρώματα για να τα πάρεις εσύ ο μικρός μαθητής και να μάθεις να γράφεις.
Γι' αυτό πρόσεχε το μολύβι σου γιατί βλέπεις ,τώρα δεν έχουμε πολλά δένδρα, τα έχουν κάψει οι φωτιές, τα έχουν ξεριζώσει οι άνθρωποι για να φτιάξουν οικόπεδα,εσύ όμως πάντα θα θέλεις ένα μολύβι μαζί με την παρέα του, την ξύστρα και τη σβηστήρα.

21 σχόλια:

ΑΧΤΙΔΑ είπε...

Μου θύμησες το καιρό που παιδί κι εγώ δάγκωνα το μολύβι μου μέχρι που το έτρωγα ιδιαίτερα όταν έγραφα κάτι που βαριώμουνα πχ. Χημεία, την σιχαινόμουνα καλέεεε!

ruth_less είπε...

Κι εγώ γιατί τώρα σχεδόν λούστηκα στα κλάματα; Γιατί όχι μόνο είναι ένα ΠΟΙΗΜΑ αυτό που έγραψες Σταλαματιά μου, αλλά έχει και τόσα νοήματα μέσα... πήρες το πιο απλό, το πιο ευτελές να πω αντικείμενο, που περνά απαρατήρητο από μπροστά μας σε όλη τη διάρκεια της ζωής μας και του έδωσες ψυχή και νόημα.

Τι να πω - ήδη και πολλά είπα.

Τα σέβη μου Μεγάλη μου Καρδιά.

e-ioannis είπε...

MΕ ΤΕΤΟΙΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΠΟΥ ΓΡΑΦΕΙΣ
ΚΑΝΕΙΣ ΚΑΙ ΓΙΑ ΛΟΓΟΤΕΧΝΗΣ !

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

΄Ομορφες σκέψεις, επενδεδυμένες με οικολογική ευαισθησία αλλά και αλληλεγγύη

Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές

Alkmini είπε...

Πολυ ομορφο θεμα , πολυ αγαπημενο το μολυβι σε ολους μας απ τη μικρη ηλικια.
Πολυ ομορφα τα νοηματα!
φιλακια πολλα Σταλαματια μου.

Ανώνυμος είπε...

Γιαυτό θεωρώ πως η μολυβόπεννα είναι μία από τις μεγαλύτερες ανακαλύψεις του ανθρώπου ;)

Leni είπε...

Σταλαματιά μου πολύ μου άρεσε το ποίημα σου, όπως σωστά επισήμανε η Ρουθ_λες!
Εμένα μ'αρέσουν πολύ αυτά τα μολύβια, ευχαριστιέσαι να γράφεις!
Και θυμάμαι ώρες ατέλειωτες να λύνω μαθηματικά στην Γ' Λυκείου, και να γράφω και να σβήνω..

JK O SΚΡΟΥΤΖΑΚΟS είπε...

TO MOΛΥΒΙ ΤΟ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΜΕ ΤΑ ΣΧΕΔΙΑΚΙΑ ΓΥΡΩ ΓΥΡΩ ΚΑΙ ΜΕ ΤΙΣ ΓΟΜΕΣ ΤΙΣ ΟΜΟΡΦΕΣ ΜΕ ΤΑ ΜΑΤΑΚΙΑ.ΠΑΝΕΜΟΡΦΑ ΟΛΑ ΤΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΕΙΣ.ΤΟΥΣ ΔΙΝΕΙΣ ΖΩΗ ΚΑΙ ΝΟΗΜΑ.

Φθα είπε...

Μου έφερες στο μυαλό κάποιους ανθρώπους, αγαπημένους, που έζησαν ολόκληρη τη ζωή τους και πέθαναν με ένα μολύβι πίσω από το αυτί.

Diasporos είπε...

Ευχαριστώ για την έμπνευσην καλή μου σταλαματιά. Έχω ιδιαίτερη σχέση με τα μολύβια τα κίτρινα γιατί κουβαλώ στη τσάντα μου τουλάχιστο δέκα κάθε μέρα, τα χρησιμοποιώ όταν διδάσκω πιάνο για να σημειώνω οδηγίες τους μαθητές. Πάντα καλοξυσμένα. Ιεροτελεστία το ξύσιμο.

eirini είπε...

Με συγκίνησε το κείμενό σου... δεν ξέρω γιατί. Ήταν τόσο όμορφα αυτά που έγραψες. θυμήθηκα όταν ήμουν στο σχολείο...
Πολύ φοβάμαι ότι σε λίγα χρόνια τα παιδιά θα ξεχάσουν την ύπαρξη των μολυβιών, όπως και την ύπαρξη των δέντρων...
Καλησπέρα Σταλαματιά μου!

stalamatia είπε...

Αχτίδα
Την πλήρωνε το κακόμοιρο το μολυβάκι ΄οποτε είχες χημεία.Τιμωρία στη γωνία και ναγράψεις 100 φορές αγαπώ τη χημεία.

Ρούθι
Το πιο ευτελές που μας έχει αφήσει αυτή τη γεύση και αυτή τη μυρωδιά που εγώ νομίζω δεν πρόκειτε ποτέ να την ξεχάσω.

Ιωάννη
Ευχαριστώ αλλά το ξέρουμε ότι δεν είναι έτσι ,απλά μου αρέσει να γράφω διάφορες ιστοριούλες.

stalamatia είπε...

Φύρδην-Μίγδην
Το ξύλο από μόνο του είναι πιο κοντά στον άνθρωπο μας δίνει τόσα πολλά και δυστυχώς το καταστρέφουμε,γιατί εκτός από το κάψιμο και το κόψιμο για να κτιστούν σπίτια,είναι και η καθημερινή φθορά.Πόσες φορές βλέπουμε ξύλα πεταμένα σε μια άκρη ή παλέτες που τις χρησιμοποίησαν και μετά τις πέταξαν ενώ θα μπορούσαν να τις χρησιμοποιήσουν
ξανά και πολλά είδη από ξύλο.



Αλίκη
Χαίρομαι που σου άρεσε .
Πολλά φιλιά.

Ψυχία
Είδες? τη ξέχασα τη μολυβόπεννα αυτή δεν θέλει ξύστρα μόνο γόμα,την πατάς τσικ τσικ και σου βγάζει μύτες όμορφες ,όχι κυπριακές.

stalamatia είπε...

Λένι
ήσουν καλή μαθήτρια βλέπω παίρνεις άριστα από μένα .Ωραίο το μολύβι που μας έδειξες κομψότατο.

Σκρουτζάκο

Εσύ αυτή τη στιγμή είσαι ο πιο ειδικός καθότι είσαι ακόμη στα θρανία
και μασουλάς το μολύβι σου,το ευχαριστιέσε έτσι?Διαβάζεις καθόλου?

Φθα
Πράγματι θυμάμαι και εγώ μερικούς που είχαν μολύβι στο αυτί και γράφανε τα βερεσιέδια.
Και εγώ βάζω το στυλό ή το μολύβι στο αυτί όταν δουλεύω για να μην το χάνω.(Όχι δεν δουλεύω σε γραφείο)

stalamatia είπε...

Διάσπορε

Τελικά μπορεί κάποιος να έχει έμπνευση από τα πιο απίθανα πράγματα.
Το πάν στο μολύβι είναι το ξύσιμο.

Ειρήνη

Εύχομαι τα παιδιά να έχουν πάντα μολύβια που θα σημαίνει και την ύπαρξη δένδρων.
Πολλά φιλιά Ειρήνη μου.

Ανώνυμος είπε...

ενα μολυβι να μουτζουρωσω το παρελθον μου
μια σβηστρα να το σβησω...
μου μεινε μονο η ξυστρα ...
και ξυνω τις πληγες μου...

Aceras Anthropophorum είπε...

Και άπαξ και έγραψε το μολύβι δεν σβήννει εκτός που αν το θέλεις εσύ και χρησιμοποιήσεις σβηστήρι. Ενώ η πέννα; Μόλις πάζει λλίγο νερόν πάνω στο χαρτί, σάστα τζιαι γύρασιν.

ρίτσα είπε...

εγώ θυμούμαι ότι δυσκολεύτηκα πολύ να συνηθίσω την πένα.και εκεί που τα γράμματα μου ήταν ωραία και στρωτά με λίγα νουρούθκια, έγιναν μουντζούρες

μεγάλο βάρος η μολυβόπεννα, εννεν καλή. κάτω οι μολυβόπεννες

Ανώνυμος είπε...

Διάβασα κάπου, ότι οι Αμερικανοί της ΝΑΣΑ επένδυσαν 20 εκ. δολλάρια (αν θυμάμαι καλά), για την εφεύρεση στυλό που να μπορεί να χρησιμοποιείται από τους αστροναύτες στο διάστημα, όπου δεν ισχύει ο νόμος της βαρύτητας (σ' ένα κανονικό στυλό κατεβαίνει από μόνο του το μελάνι με μία απλή κίνηση). Τελικά εφευρέθηκε το "διαστημικό στυλό".

Οι Ρώσσοι αντίθετα, δεν ξόδεψαν ούτε ρούβλι γι αυτό το σκοπό. Ξέρετε πως γράφουν οι αστροναύτες τους; Χρησιμοποιούν...μολύβι.

spyros1000 είπε...

ΜΟΥ ΑΡΕΣΕΙ ΤΟ ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΟ ΜΥΝΗΜΑ ΠΟΥ ΠΕΡΝΑΣ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ...

ΚΑΛΗΜΕΡΕΣ......

elmerfadd είπε...

Πολύ ωραίο κείμενο. Έχω εδώ κάτι που θα μπορούσε να είναι η συνέχεια...

http://e-merger.blogspot.com/2009/04/i-pencil.html