Τρίτη 10 Φεβρουαρίου 2009

Ο τίτλος δικός σας.

Τον πρώτο καιρό δεν ήξεραν τίποτα ο ένας για τον άλλον ,το κακό τους βρήκε αναπάντεχα πήραν τις οικογένειες τους και τράβηξαν για τα βουνά,πέταξαν μέσα στο αυτοκίνητο δυο τρεις κουβέρτες για να περάσουν το βράδυ,στα βουνά ίσως να έκανε κρύο και ας ήταν καλοκαίρι . Όταν πια ανηφόρησαν για τα καλά και δεν ακουγόντουσαν τα αεροπλάνα μπήκε στη πλατεία του πρώτου χωριού που βρήκε μπροστά του και σταμάτησε. Τα κορίτσια στο πίσω κάθισμα 18 και 20 χρονών ηρέμησαν κάπως η γυναίκα του τους κρατούσε το χέρι και προσπαθούσε από ώρα τώρα να τις ηρεμήσει παρόλο που και η ίδια έτρεμε από το φόβο της. Δίπλα του καθόταν ο πατέρας του σκεφτικός και ταλαιπωρημένος ,δεν τολμούσε να κοιτάξει τον γιο του που τα χέρια του είχαν ασπρίσει σφίγγοντας το τιμόνι και η αγωνία ήταν ζωγραφισμένη στο πρόσωπο του.
Έπρεπε να πάρει την οικογένεια του από αυτή τη κόλαση ,κανείς δεν περίμενε αυτό το κακό και όμως έπρεπε να το ξέρουν ,τώρα πια δεν είχε σημασία το κακό έγινε και έπρεπε πάσι θυσία να προστατέψει την οικογένεια του.
Έφερε στο μυαλό του την αδελφή του που ζούσε στη Λεμεσό, τι να έγινε εκεί? Άραγε είναι ασφαλής? Ο γιος της είχε πάει φαντάρος πριν έξι μήνες που να βρίσκετε τώρα?
Αλλά και ο πατέρας του δίπλα τα ίδια σκεφτόταν και η γυναίκα του, ο αδελφός της με τη νύφη της θα πήγαιναν και αυτοί σε κάποιο ορεινό χωριό για να γλυτώσουν τους βομβαρδισμούς και όταν θα ηρεμούσαν τα πράματα θα ξαναγύριζαν στα χωριά τους.
Όλοι έτσι σκεφτόντουσαν να ηρεμήσουν τα πράγματα και να γυρίσουν στα σπίτια τους. Και ο αγαπημένος τους γείτονας που τόσα χρόνια τώρα άσχημη κουβέντα δεν αντάλλαξαν , ακόμα και όταν τα παιδιά μικρά που ήταν, όταν τσακωνόντουσαν έπαιρνε ο καθένας το δικό του και μα με το καλό μα με το άγριο τους έδιναν να καταλάβουν ότι τίποτα δεν πρόκειται να χαλάσει αυτή τη φιλία.
Και αυτά όμως τα έβλεπες μετά από καμιά ώρα να παίζουν ανέμελα λες και δεν ήταν αυτά που ξεσήκωναν τον τόπο με τους τσακωμούς τους. Μεγαλώνοντας τα κορίτσια έγιναν αχώριστα με τα γειτονόπουλα τις συνομήλικες τους και τον Αντρίκο το μικρό που όλες μαζί τον πείραζαν .
Σε κάποιο άλλο χωριό ο Δημήτρης με τη γυναίκα του και τα τρία του παιδιά βρίσκονταν στο σπίτι ενός κουμπάρου του που θα τους φιλοξενούσε , ο Δημήτρης του είπε πως δεν πειράζει θα βολευόντουσαν στο αυτοκίνητο, τώρα βέβαια πως θα βολευόντουσαν εφτά άτομα η ψυχή του το ήξερε .
Πέντε άτομα ήταν αυτός με την γυναίκα του και τα τρία του παιδιά συν δυο άτομα τα πεθερικά του ,με το ζόρι χωρούσαν μέσα στο αυτοκίνητο,ήξερε όμως και τις δυσκολίες που περνούσαν οι κουμπάροι του με τέσσερα παιδιά και τους παππούδες μέσα σ' ένα σπίτι τριών δωματίων.
Στο τέλος βάλανε τα πεθερικά στο σπίτι για να μην ταλαιπωρούνται και οι άλλοι κοιμήθηκαν, τρόπος που λέγει στο αυτοκίνητο καθιστοί .Αυτός κάθισε σε ένα παγκάκι στην πλατεία μαζί με τη γυναίκα του ρίξανε μια κουβέρτα στους ώμους τους και προσπαθούσαν να καταλάβουν τι στην ευχή έγινε ,σε λίγο η πλατεία γέμισε από αυτοκίνητα ,τρακτέρ με ότι μέσον έβρισκε ο καθένας φτάνει να γλυτώσει τα παιδιά του από το κακό, ήλθε και ένα λεωφορείο γεμάτο κόσμο ,ο οδηγός του λεωφορείου έβαλε όσους χωριανούς χωρούσε ,βασικά διπλάσιους έβαλε δεν είχαν όλοι δικά τουςαυτοκίνητα ,κάποιος έπρεπε να τους μεταφέρει, σε κάποιες ανηφόρες οι άνδρες κατέβαιναν και έσπρωχναν για να τα καταφέρει να βγάλει την ανηφόρα.
Πόλεμος αυτό γινόταν ένας πόλεμος που δεν έμελλε να αφήσει τους δυο φίλους να πάνε ποτέ στα σπίτια τους. Τα χρόνια περνούσαν και οι δυο φίλοι βρέθηκαν ο ένας οικογενειακώς στην Αυστραλία και άλλος στη Λεμεσό καμιά φορά ο Δημήτρης μάθαινε νέα τους Γιώργη από την αδελφή του ,ο πόλεμος στάθηκε ακόμα πιο σκληρός γι' αυτήν ο γιος της το παλικάρι της ακόμη αγνοείτε άλλοι της είπαν ότι σκοτώθηκε άλλοι ότι τον είδαν στα Άδανα και ήταν ζωντανός, ο γιος της δεν γύρισε ποτέ και κανένας δεν βγήκε να της πει ούτε αυτής ούτε και στις άλλες μανάδες τι απέγιναν τα παιδιά τους ,ίσως αυτές μόνο ξέρουν τι έγιναν τα παιδιά τους αφού οι περισσότερες έχουν πεθάνει μετά από 35 χρόνια προσμονής ,με αυτό το καημό και με το μαράζι του γιου του πέθανε και ο άνδρας της.
Μετά από είκοσι χρόνια ξενιτιάς ο Γιώργης αποφάσισε να γυρίσει πίσω οι κόρες του δεν θέλησαν, είχαν παντρευτεί εκεί είχαν τις δουλειές τους και τα παιδιά τους πήγαιναν εκεί σχολείο ,έτσι αποφάσισαν να μείνουν και να έρχονται να βλέπουν τους γονείς τους. Ο Δημήτρης είχε χάσει τη γυναίκα του πριν δυο χρόνια τα πεθερικά του είχαν πεθάνει και αυτά με τον μεγάλο καημό ότι δεν μπόρεσαν να γυρίσουν στους τόπους τους.
Η αδελφή του Γιώργη μόλις έμαθε ότι ο αδελφός της θα ερχόταν να μείνει για πάντα στη Κύπρο πήρε τηλέφωνο και το είπε στον Δημήτρη ,έτσι εκείνη την Κυριακή ο Δημήτρης με τη γυναίκα του πήγαν στην εκκλησία όπου και έγινε και το μνημόσυνο της αγαπημένης τους φίλης και γειτόνισσας και μετά τη λειτουργία όλοι μαζί πήγαν στον τάφο όπου έκλαψαν για τα χρόνια που πέρασαν μέσα στη προσφυγιά, έκλαψαν που αναγκάστηκαν να ξεσπιτωθούν και να ζήσουν σε ξένους τόπους μακριά από αγαπημένα πρόσωπα,έκλαψαν για τα χαμένα παλικάρια που χάθηκαν έτσι άδικα ΄και για τις ψεύτικες υποσχέσεις των μεγάλων. Έκλαψαν που ξέρουν πως και αυτοί θα πεθάνουν κάποια στιγμή χωρίς να δουν την πατρίδα τους ενωμένη και ελεύθερη από τους κατακτητές.
Αυτή είναι η προσφυγιά ξεριζωμός νεκροί και μεγάλα λόγια από τους μεγάλους ψεύτικα λόγια ,και ψεύτικες υποσχέσεις.
.


18 σχόλια:

e-ioannis είπε...

TITΛΟΣ: ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΕ ΝΑ ΞΕΧΑΣΕΙΣ !

JK O SΚΡΟΥΤΖΑΚΟS είπε...

ΤΙΤΛΟΣ.Η ΑΝΗΦΟΡΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΤΕΛΟΣ.
ΑΝ ΘΕΛΕΙΣ ΠΕΡΑΣΕ ΝΑ ΜΑΣ ΠΕΙΣ ΚΑΙ ΕΣΥ ΓΙΑΤΙ ΔΙΑΛΕΞΕΣ ΑΥΤΟ ΤΟ ΑVATARΦΩΤΟ);

ruth_less είπε...

Πόσο ζωντανά το έδωσες Σταλαματιά μου... όσο ζωντανά το έζησες. Χαραγμένος θα μείνει πάντα στις ψυχές όλων αυτός ο σπαραγμός, ο βίαιος χωρισμός των οικογενειών, η απάνθρωπη μεταχείριση των οικογενειών των αγνοουμένων τόσες δεκαετίες πια... Οι γονείς, τα αδέλφια, φεύγουν όλοι ένας ένας χωρίς να γνωρίζουν επίσημα τι απέγιναν οι δικοί τους άνθρωποι... Δεν υπάρχουν λόγια γι΄αυτό που ακόμα συμβαίνει δυστυχώς.

Τίτλος - Το απάνθρωπο πρόσωπο του πολέμου.

BUTTERFLY είπε...

Ξεριζωμος και πονος! Δεν το εζησα! Μακαρι κανεις ποτε να μην το ζησει!

Ανώνυμος είπε...

Πριν πολλά χρόνια περιδιαβάζοντας στο διαδίκτυο εντόπισα τον κατάλογο με τα ονόματα των αγνοουμένων. Τα μισά στοιχεία ήταν λάθος...Έστειλα ένα ημέιλ και τους εξήγησα, ότι είναι απαράδεχτο να μη γνωρίζουν ούτε τον τόπο καταγωγής των ανθρώπων που χάθηκαν. Ευτυχώς το διόρθωσαν, κάποιος έκανε τον κόπο να διαβάσει το μήνυμα μου, φαίνεται. Είναι απαράδεχτη αυτή η αδράνεια εκ μέρους του κράτους για τόσες δεκαετίες σε αυτό το θέμα...Αποτελεί παντελή έλλειψη σεβασμού απέναντι στα θύματα και τις οικογένειες τους και με λυπεί αφάνταστα.

Φθα είπε...

Δεν έχω να πω τίποτα έξυπνο. Μόνο να σου στείλω ένα χαμόγελο και μια ζεστή αγκαλιά...

"ζαχαρούλα.." είπε...

μεγάλο κεφάλαιο συζήτησης άνοιξες....

φιλιά πολλά!!

stalamatia είπε...

Ιωάννη
Μόνο με ολικήν αμνησία.

Σκρουτζάκο
Η ανηφόρα της ζωής είναι για όλους ,ξεριζωμένους και μη.

stalamatia είπε...

Ρούθι
Ναι τέλειος τίτλος για ένα, προδομένο πόλεμο.
Ξέρεις τι δεν θα συγχωρέσω ΠΟΤΕ σε κανέναν ακόμη και αν δοθεί κάποια λύση? Το ότι οι γονείς μου και άλλα άτομα της οικογένειας έφυγαν από τη ζωή με αυτό τον καημό της επιστροφής.

Μπάτερφλάϊ
Ποτέ μα ποτέ να μην ζήσης τέτοιο πράγμα και κανείς άνθρωπος.

stalamatia είπε...

Λεμέσια
Καλά έκανες και τους το είπες ,είχε αποτέλεσμα με ένα απλό ημέηλ,σκέψου αν κάνανε όλοι κάτι,νομίζω πως δεν έπρεπε να τους αφήνουν σε ησυχία ,τουλάχιστον αυτοί που έχουν δικούς τους ανθρώπους αγνοουμενους.Μπορεί να κουράστηκαν και αυτοί ή μπορεί και να έχουν πεθάνει οι άμεσα ενδιαφερόμενοι.

Φθα

Μου φτάνει και ένα χαμόγελο με μια ζεστή αγκαλιά ,είμαι εύκολος άνθρωπος.Ευχαριστώ.

Ζαχαρούλα

Μεγάλο κεφάλαιο και όλοι ξέρουμε δύσκολο απλά να μην τα ξεχνάμε.Φιλιά.

Φθα
Μου φτάνει και ένα χαμόγελο και μια ζεστή αγκαλιά, είμαι πολύ εύκολος άνθρωπος.

phlou...flis είπε...

Μόνο όσοι ζήσανε προσφυγια το καταλαβαίνουν. Κάποτε μας μιλούσανε για τους πρόσφυγες του πόντου και της Σμύρνης και δεν καταλαβαίναμε, παιδιά ήμασταν. Σήμερα, ακόμα και οι μεγάλοι, συνάδελφοί μου, δεν καταλαβαίνουν τι σημαίνει πρόσφυγας, ξεριζωμένος. Γι αυτούς είναι κάτι γραφικό, βγαλμένο από τα βιβλία της ιστορίας

jf είπε...

Τίτλος; άτιτλο θα το άφηνα κι εγώ...
Κανένας τίτλος δεν θα αποτύπωνε αυτά τα συναισθήματα...

Ο phlou-flis έχει πολύ δίκιο!!

Την πολύ-καλημέρα μου

ρίτσα είπε...

:(

τι να πω,

πως διαλύονται οι ζωές των αθρώπων από δυνάμεις εξωτερικές, από μίση αθρώπινα μεγάλων και "τρανών"

και ο καθένας το αντιμετωπίζει όπως μπορεί

eirini είπε...

Πάντα με στεναχωρούν τέτοιες διηγήσεις. Είναι τόσο απάνθρωπο να ξεριζώνεσαι από τον τόπο σου, από την ζωή σου, από τις αναμνήσεις σου...
Μόνον άμα ζήσει κάποιος τέτοια καταστροφή μπορεί να καταλάβει τί σημαίνει προσφυγιά, τί σημαίνει να είσαι ξένος σε έναν τόπο.
Δικαιολογημένα τα δάκρυα και η οργή για όλα αυτά τα ψέμματα. Γιατί όντως είναι όλα ψέμματα.

stalamatia είπε...

Φλούφλη
Πράγματι ακόμη και μεγάλοι δεν μπορούν να καταλάβουν τι σημαίνει πρόσφυγας. Μακάρι ποτέ να μάθουν τη σημασία.
Υ.Γ. Τώρα άμα σου πω ότι ο σύζυγος μου από χρόνια τώρα που και που με φωνάζει Φλούφλη θα το πιστέψεις?
Επίσης ωραία φωτογραφία.

Ζαμάν φου

Είναι τόσοι πολλοί οι τίτλοι που ταιριάζουν σε τέτοιες καταστάσεις που δεν χρειάζετε ,την καλησπέρα μου.

stalamatia είπε...

Ρίτσα
Ναι Ρίτσα οι ΤΡΑΝΟΙ τα κανονίζουν αυτά και οι υπόλοιποι πορεύονται όπως μπορούν.

Ειρήνη
Για σκέψου Ειρήνη μου η μισοί κάτοικοι μιας χώρας να φύγουν για να βρούν καταφύγιο στην άλλη μισή.Πολύς πόνος μαζεμένος για να χωρέσει.

e-ioannis είπε...

KAΛΗΜΕΡΟΥΔΙΑ !!!!!

Phivos Nicolaides είπε...

Η αλήθεια να λέγεται, τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα και τις ψεύτικες υποσχέσεις δεν τις δίνουν μόνο οι μεγάλοι...