Κυριακή 22 Ιουλίου 2012

Το πηγάδι!

Μια φορά και ένα καιρό  ... κάπως έτσι δεν αρχίζουν τα παραμύθια;;  αυτά με τις βασιλοπούλες και τις νεράιδες;
  Το δικό μου μπορεί να είναι παραμύθι αλλά και πάλι μπορεί να είναι μια ιστορία  που έρχεται από μια χώρα  ,μπορεί νάχει αλήθειες αλλά και του μυαλού παιχνίδια .Αν την διαβάσετε  μπορεί να δείτε δικές σας αλήθειες αλλά και ψέματα μέσα.
   Και η  (παραμυθοϊστορία) αρχίζει.
    Τι όμορφο πηγάδι! αναφώνησε  το κορίτσι   πρώτη φορά το βλέπω! Μάνα γιατί δεν με ξανάφερες εδώ;  Γιατί ήσουν μικρή και φοβόμουν μην κοιτάξεις  και ζαλιστείς  και πέσεις μέσα!
   Αχ μάνα  θα είμαι προσεχτική   θα γεμίζω τη στάμνα μου και  θα φέρνω στο σπίτι μας το νερό να πλένεις τα άσπρα μας σεντόνια και να μοσχοβολάνε ,  να πίνει ο πατέρας  σαν έρχεται από τα χωράφια , να πίνει ο αδελφός μου σαν φεύγει με τους φίλους του  για να βρίσκει το δρόμο του γυρισμού ,να πλένω το πρόσωπο μου το πρωί για νάχω τη δροσιά του και για να δίνω  στον αγαπημένο μου  να μην με λησμονεί όταν θα είναι μακρυά μου ,είπε το κορίτσι και στα τελευταία του λόγια κοκκίνισε.Η μανα της χαμογέλασε κρυφά   και της είπε  σε τόνο αυστηρό,ει σαι μικρή γι' αγάπες.
   Τώρα  το νερό στο σπίτι το πήγαινε η κόρη που όσο μεγάλωνε όλο  και πιο όμορφη γινόταν και οι νέοι  όλοι την κοιτούσαν που άνθιζε και ομόρφενε   και είχε  καλοσύνη  πάνω της περίσσια και είχε όλα τα κορίτσια φίλες της και κάθε πρωί  κοιτούσαν τις αχτίδες του ήλιου να πέφτουν μέσα στο πηγάδι  και να γίνετε καθρέφτης το νερό , το βράδυ όταν είχε φεγγάρι, όλοι οι ερωτευμένοι καθόντουσαν  και το χάζευαν     να αντανακλά εκεί μέσα στο πηγάδι και να ρίχνουν τον κουβά  για να το πιάσουν.
   Λένε πως όμοιο του δεν υπήρχε ,το νερό του ήταν  κρύσταλλο και ποτέ δεν στέρευε ακόμη και όταν τα άλλα πηγάδια στέρεψαν αυτό πάντα είχε νερό.
   Και μια μέρα θλιβερή και μια μέρα μαύρη   ήλθε  ο πόλεμος στον τόπο και  το κορίτσι πήγε να πάρει νερό να πιει ο αδελφός πριν φύγει για τον πόλεμο,   να βρει τον δρόμο να γυρίσει πίσω ,να πιει ο αγαπημένος για να μην τη λησμονήσει εκεί που θα πολεμά τον εχθρό ,να πιει ο πατέρας που στέγνωσε το στόμα του από τον καημό, για να βάλουν στο πρόσωπο της μάνας  που  λιγοθυμούσε   βλέποντας το παιδί της να φεύγει  μέσα στη φωτιά του πολέμου.
  Και ήλθε ο πόλεμος σιμά, δίπλα  στο πηγάδι και κρύφτηκε ο ήλιος μαζί με το φεγγάρι,  δεν ήθελαν να δουν ξανά το πρόσωπο τους εκεί,  γιατί είδε πολλά το πηγάδι και το νερό του έγινε πικρό φαρμάκι και  θόλωσε  σαν έπεσαν μέσα τα δάκρυα του κοριτσιού και σιγά σιγά άρχισε να στερεύει , ώσπου μια μέρα άρχισαν να πέφτουν μέσα οι πέτρες   και να κλείνει και σαν έκλεισε από πέτρες ήλθαν και οι εχθροί και έριξαν μέσα  μικρά χαλίκια  να γεμίσει  να μην βρίσκει τόπο το νερό  να βγει πάνω  και   κάκιωσε ο κόσμος γύρω και παρασύρθηκε  και έριξε μέσα άμμο  να κλείσει καλύτερα   η όποια χαραμάδα υπήρχε,  να μην ξαναβγεί το νερό  .Τώρα πια   ο αδελφός  δεν βρήκε  το δρόμο  να γυρίσει  και  ο αγαπημένος  της τη λησμόνησε κανείς δεν τον ξανάδε  και ο  ο πατέρας   που στέγνωσε το στόμα του από τη δίψα του χαμένου γιου σταμάτησε να μιλά,  κανείς ποτέ δεν άκουσε τη μιλιά του σαν έπαψαν τα όπλα   και ο γιος του δεν γύρισε ούτε ζωντανός ούτε νεκρός  και η μάνα    ζωντανή νεκρή περιμένει πότε θα ξαναγεμίσει το πηγάδι   με νερό  της αγάπης ,νερό  που σαν το πιεις  βρίσκεις το δρόμο του γυρισμού.
  Και μαράζωσε η κόρη   και στέγνωσαν τα δάκρυά της  πειμένοντας  μιαν αυγή  να δει τον ήλιο   ,περιμένοντας να δει μια ολόγιομη νύκτα  με φεγγάρι  !

  Και ο κόσμος  διχάστηκε  και όλο ρίχνουν μέσα στο πηγάδι άμμο  να μην βγει στο φως του ήλιου και του φεγγαριού το νερό  και περιμένουν   οι μανάδες τα παιδιά τους  και περιμένουν τους αγαπημένους τους οι κοπέλες και περιμένει τον πατέρα το παιδί που τώρα έγινε άντρας, πατέρας, παππούς.Και το πηγάδι μένει κλειστό !
Υ.Γ.   Ασφαλώς και δεν έχει ωραίο τέλος το παραμύθι μου!.
  
  

5 σχόλια:

Anef_Oriwn είπε...

Stala(g)matia,
Χαίρε!

Στα πηγάδια [άλλως ξερόλακκους] πετούσαν και δολοφονημένους κυρίως τουρκοκύπριους…

eirini είπε...

Τί όμορφα που γράφεις Σταλαματιά μου...
Ένας πόλεμος μόνο πόνο και δυστυχία μπορεί να φέρει, τίποτα άλλο. Σβήνει τα όνειρα και παίρνει παραμάζωμα χιλιάδες ζωές αθώων ανθρώπων. Η ιστορία σου απέδωσε με τρόπο μοναδικό όλη αυτή την δυστυχία.
Σε φιλώ...

Ανώνυμος είπε...

Σταλαματιά μου καλή μου, μόνον τα παραμύθια έχουν ωραίο τέλος, και εκείνα ακόμη όχι πάντα. Η στράτα μας δεν έσιει τριαντάφυλλα τζιαι γιασουμιά, παρά αγκάθκια τζιαι κουφάες. Γι αυτόν πρέπει να έχουμεν τα μάθκια μας ανοικτά μέραν νύκταν τζιαι να μεν μας παραπλανούν τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα. Λαλούν πως ο χρόνος εν ο καλλύττερος γιατρός. Εν το πιστεύκω. Είμαι πολλά κοντά στο χωρκό σου. Αν εξεκινούσα με τα πόθκια έναν δείλις ήταν να έρκουμουν πριν να νυκτώσει να κάτσουμεν πουκάτω που το γιασουμιν, στο ξοπόρτιν να πιούμεν έναν ποτήριν δροσερόν νερόν που την κουκκουμάραν, τζιαι ήταν να μου τζιεράσεις ένα γλυκόν. Ηταν να πούμεν τα δικά μας, τζιαι ύστερ με το φεγγαρούιν συντροφιάν ήταν να στραφώ έσσω μου πριν να βκεί αυκερινός.

Εχω ορπίες σταλαμαθκιά μου ότι εννα τα καταφέρουμεν πριν να θέλουμεν παστούνιν να βαστούν τα πόθκια μας. ΄Αμα αφήκουμεν τον άθρωπον να που μας έδωκεν ό θεός να βκεί που το πηγάδιν να δεί το φως του ήλιου, τζιαι άμα σκοτώσουμεν το θηρίον που τρώει την ψυσιήν μας, εννα τα καταφέρουμεν.

Να πάει η Φατμά στην Πάφον, που τωρά μαραζώννει μεστην ομίχλην τζιαι την κρυάδαν του Λονδίνου, τζιαι να πάει τζιαι η Σταλαμαθκιά στον Νικήταν.

Φιλώ σε.

Ιων σκεπτικός.

Paraskevi Lamprini M. είπε...

θαυμάσιο παραμύθι... δεν πειράζει που έχει κακό τέλος!!!.. πρέπει να το συνηθίσουμε και αυτό!!!!

JK O SΚΡΟΥΤΖΑΚΟS είπε...

τελειο το παραμυθι και ας εχει τετοιο τελος.
Καλο καλοκαιρι και με το καλο να σε ξαναβρω στο σπιτικο σου!!!