Εν να ξανάρτω!

Πάντα λαλώ εν θα ξαναγράψω για την κύπρο   τσιαι  για  τους καημούς της.
 Τσιαι πάντα ειδικά  τούντες μέρες  βρίσκουμε δαμέ  σοβαρή τσιαι προβληματισμένη    να θέλω να φκάλω τη ψυσιή μου  να την απλώσω  σαν σεντόνι  μπροστά σας για να δείτε   όσα θέλω να πω για την πατρίδα μου.
    Μα ίντα να πει το πλάσμα;   που εναν ολόκληρο  μήναν πάνω στο κορμίν της  Κύπρου άψασιν φωθκιές   τσιαι τα παιθκιά της τσιαι ο βάρβαρος οχτρός;!
    Ενα μήνας ! απού τις 15 Ιούλη  ως τις 15 Αυγούστου ήταν λαμπρόν που οπου επέρναν έκρουζε!
    Εμαύρισεν η πλάση    τζιαι μέσα στις ψυσιές των πλασμάτων  τζιαι πάνω στη ράσιη της γης.
  Εβουρούσαν    οι μανάες  αλαφιασμένες  να ποσιερετήσουν τα παιθκιά τους πούτουν να παν  στο πόλεμο  ,έτσι χωρίς όπλα    !
   Ανακαλιούνταν μες τες στράτες   για το κακό που τους ήβρεν.
  Εθωρούσαν τσιαι κόσμον ξένον που έρκετουν στα χωρκά τους 
 τσιαι ενεν μπορουσαν να καταλάβουν ίντα θέλουν δαμέ τούντα πλάσματα; εν πρόσφυγες;  ίντα πα να πεί   πρόσφυγας;
  Εν να μάθεις σε λλίον τσιαι σου ! Δώκε ενα πιάτο φαϊ στα πλάσματα  τσιαι  στρώσε χαμέ  να περασουν την νύκτα  τσιαι αύριον εν μαζί που εν να βουράτε  να πάτε πάρα τζιει
    Μα που να πάμε;   επελλάναν μας τσιαι τούτα τα αεροπλάνα   
  εψές ούλλη νύκτα ο Πενταδάκτυλος  έκρουζεν ,σχεδόν ένιωθες την καυτή φλόγα στο πρόσωπο σου,θαρκούμε το πρωίν   το πρόσωπο μου είσιε πάνω  καπνιά! Μα εν τόσο μακρυά εν γίνετε ναν που τσιαμέ!
   Θωρώ το πρόσωπο μου τσιαι  θαρκούμε ότι ακόμα η καπνιά εν πάνω  !Εβαλα το πρόσωπο μου κάτω που τη φουντάνα αλλά ένε καθάρισε!
  Ενεν η καπνιά του πενταδάκτυλου τούτη που θωρείς  εν η μαυρίλα που απλώνετε σιγά σιγά μες τη ψυσιή σου ,ποσιερετα το σπίτι σου  τσιαι τράβα  ψηλά στα βουνά, που την αντίθετη μερκάν του Πενταδάκτυλου  .  
  Μα εν θέλω να φύω  !αν δεν φύεις   εν θα ξαναδείς τον ήλιο εν θα ξαναδείς τους φίλους σου  εν να  χαθείς για πάντα !
   Θέλω να ξαναδώ τσιαι τον ήλιο τσιαι τους φίλους μου,  μα τσιαι το σπίτι μου ,την αυλή μου το γαλάζιο του ουρανού που θαρκούμε την νύκτα εν εσιει πουθενά τόσα αστρα ο ουρανός όσα εσιει τούτος που εν πουπαναθκιό  του σπιθκιού μου!
  Φύε λαλώ σου  τσιαι μεν  δικλησεις πίσω έρκουντε  !
  Καλόν εν να φύω  ! αλλά εν να ξανάρτω  ! εν να ξανάρτω! μα γιατί εν μου απαντάς;   που είσαι;  απάντα μου  ! Εν να ξανάρτω   ! Απάντα μου! 
 
  

Φως από μια χαραμάδα

Την προηγούμενη φορά τα έβαλα με τον ήλιο και τα καμώματα της Αφροδίτης.
 Ο ήλιος ο όμορφος ο ολόλαμπρος που ξέρει να παίζει κρυφτό πίσω από τα σύννεφα  και να γελά μαζί μας ,που ξέρει να κάνει τους ερωτευμένους να δακρύζουν όταν παει να δύσει και μας δίνει εκείνο το πορφυρό το χρώμα που όμοιο του δεν υπάρχει.
   Ο ήλιος που  κάθε μέρα φλερτάρει με τη ΓΗ , τη γη μας που είναι  φτιαγμένη από πέτρα, χώμα ,νερό και άλλα συστατικά που αυτή τη στιγμή δεν έχουν θέση στην ιστορία μου.
  Εγώ θέλω μόνο ήλιο , χώμα και μια χαραμάδα από μια γρίλια ή από μια μισάνοιχτη πόρτα  .
 Παλιά  ,πολύ παλιά οι άνθρωποι έμενα σε μικρά χαμηλά σπίτια  οι δρόμοι ήταν από χώμα  και ο ήλιος ήταν πιο γλυκός δεν τον φοβόντουσαν οι άνθρωποι , κάνανε παρέα μαζί του ακόμα και όταν ήταν κουρασμένοι στα χωράφια ,ακόμα και οταν θέριζαν, τον ανέχονταν.
    Σημασία έχει ότι  αφήναμε τον ήλιο τον ολόλαμπρο που είναι κυρίαρχος να μπει στα σπίτια μας ,μα ,οχι, δεν του ανοίγαμε την πόρτα και  του λέγαμε κόπιασε !!έμπαινε μόνος του, γιατί  τα σπίτια ήταν ανοικτά όπως και οι καρδιές των ανθρώπων ,  έμπαινε και έδινε μια ζεστασιά μέσα στις κάμαρες τις μικρές,  όμως έμπαινε και η σκόνη ,είπαμε οι πόρτες δεν κλείνανε ερμητικά  και ούτε ήταν διπλοκλειδωμένες  όπως τώρα ! ακόμη  αυτοί οι δυο  ,ο ήλιος και η σκόνη, έμπαιναν από τις χαραμάδες  και τις γρίλιες,   ναι από τις γρίλιες!  κρυφά, κλεφτά ,για  να αφουγκρασθούν και να δουν τους νοικοκυραίους  να κάθονται γύρω από το φτωχικό τους τραπέζι με το λιγοστό φαγητό τους , να δουν τη γιαγιά  να λέει παραμύθια στο παιδί το μικρο, να δουν τους ερωτευμένους να κάνουν όνειρα για το μέλλον.
   Και αυτοί οι δυο μαζί ,ήλιος και σκόνη  ήταν ένα ,  ο ήλιος περνούσε μέσα και  το χώμα, που είχε σηκωθεί από τη Γη για να βρεθεί αγκαλιά του  έφτιαχναν  μαζί ένα φως θολό, για να μην τρομάξουν  οι άνθρωποι που ήταν μέσα στη κάμαρη,  ήταν ένα φως που μόνο τα παιδιά ασχολιόντουσαν μαζί του .
  Τα παιδιά  δεν τρομάζουν τόσο εύκολα   βλέπανε αυτό το απαλό φως  που δεν τους τύφλωνε γιατί πάνω είχε το χώμα που όταν πήγαινες λίγο κοντά  το έβλεπες σε χιλιάδες κόκκους να πηγαινοέρχεται ούτε έξω ούτε μέσα  απλά να ανακατεύετε  ανάμεσα στις αχτίδες   και να κάνει κόρτε με αυτές.
   Και όταν εισαι παιδί εισαι και περίεργο, θέλεις να αγγίξεις να πιάσεις αυτό το μαγικό  παιχνίδισμα,  απλώνεις το μικρό σου χέρι με ανοιχτή  τη παλάμη  και όταν χωθεί  στο φως τη κλείνεις  γιατί πιστεύεις πως το εχεις αιχμαλωτίσει μέσα στο μικρούλικο σου χέρι και νιώθεις σπουδαίος ,το τραβάς και το ανοίγεις προσεχτικά για να δεις αυτό που έπιασες  ξεγελώντας τον ήλιο ,μα όταν το ανοίγεις δεν υπάρχει τίποτα  και ξαναδοκιμαζεις  και απλώνεις και τα δυο χέρια και αρχίζεις να κάνεις  κινήσεις σαν να χορεύεις γύρω γύρω απο το φως , αλλά ποτέ δεν το αιχμαλωτίζεις είναι σαν ενα όνειρο άπιαστο ,που όταν μεγαλώσεις και το θυμηθείς  ξερεις ότι εχεις αφήσει μια χαραμάδα στη ζωή σου για να μπαινει που και που εκείνο  το παιδί όπως έμπαινε το φως  μέσα στη κάμαρη σου  και πάντα θα εχεις μια ελπίδα πως κάποια στιγμή θα πιάσεις το φως ότι και να σημαίνει για σένα αυτό το φως.

 Εύχομαι κάποτε ,κάποιοι από σας να είχατε απλώσει το μικρό σας χέρι για να πιασετε εκείνο το φως.

Ο έρωτας του Ηλιου με την Αφροδίτη!!

Σήμερα  6 Ιουνίου 2012 θα σας πω για την Αφροδίτη και τον Ήλιο   ,μην τρομάζετε δεν θα μιλήσουμε επιστημονικά!Αυτά θα σας τα πουν άλλοι  πιο ειδικοί! Εξάλλου ύστερα που 105 χρόνια που η Αφροδίτη  η Γη  Και ο Ήλιος θα ευθυγραμμιστούν  και η Αφροδίτη θα κάνει κόρτε του Ήλιου  ,δεν θα υπάρχει κανένας μας  πάνω σε τούτη τη Γη ,εε υπολογίστε τα χρόνια!!
   Το πρωί που βγήκα στο δρόμο να πάω στη δουλειά ( όπως λέει και το άσμα κάθε πρωί που κίναγα να πάω στη δουλειά....) θυμήθηκα ότι σήμερα δεν κάνει από τις 6 έως τις 8 να κοιτούμε τον Ήλιο κατάφατσα
  Δεν άντεξα  εφτά και είκοσι το πρωί γύρισα να δω  και αμέσως χαμήλωσα τα μάτια ,ήταν σαν να μου έλεγε ,ποια είσαι εσύ που αψηφάς εμένα την ώρα που κάνω έρωτα με την Αφροδίτη;;
   Έκλεισα τα μάτια μου θες από ντροπή; θες γιατί ο Ήλιος είχε τόση ευτυχία πάνω του που είχε αγκαλιά την Αφροδίτη και έβγαλε όλο του το φως για  να μην βλέπουμε εμείς οι θνητοί  τον έρωτα του; 

  Δεν ξέρω  έβαλα τα γυαλιά ηλίου φόρεσα ακόμα ένα ζευγάρι που δανείστηκα από άλλο άτομο και τον κοίταξα   αυτός όμως είχε  αγκαλιάσει την Αφροδιτούλα  για να την προφυλάξει από τα αδιάκριτα μάτια !Δυο ώρες κράτησε αυτή η συνεύρεση    και μεις μάτι δεν πήραμε ,θα πάμε με αυτόν το καημό!!
 

Η Ποδιά!

Για σας  μπλογκόφιλοι καιρό έχουμε να τα πούμε και σας πεθύμησα ,έτσι αποφάσισα να είμαι πιο συνεπής!
   Σκούριασα αρκετά και δεν ήξερα τι να σας γράψω ,έτσι αποφάσισα να σας γράψω  για κάτι πολύ απλό και καθημερινό ,κυριολεκτικά καθημερινό για μας τις γυναίκες, αλλά και για τους  μαγείρους που δουλεύουν σε εστιατόρια
 Φίλοι μου θα σας πω για την ποδιά ,ναι ναι για την ποδιά που βάζουμε όταν πλένουμε τα πιάτα  για να μην βραχούμε .Προσωπικά δεν μπορώ να πλύνω πιάτα χωρίς να φορέσω ποδιά ,άσχετα αν εγω θα βραχώ ακόμα και με την ποδιά!Ναι ναι το ξέρω ότι σήμερα υπαρχει και άλλη λύση, το πλυντήριο πιάτων! 
 Αφήστε τώρα την περιέργεια αν έχω ή όχι τέτοιο μηχάνημα!Τα πιο παλιά χρόνια όλες σχεδόν οι γυναίκες  με το που σηκωνόντουσαν από το κρεβάτι  η πρώτη τους δουλειά ήταν να δέσουν μια ποδιά γύρω από τη μέση τους  και να την βγάλουν λίγο πριν πάνε για ύπνο!
Την εποχή που  ήμουν μικρή οι γυναίκες έπλεναν στο χέρι όλα τα ρούχα ,όπως καταλαβαίνετε η ποδιά ήταν απαραίτητη !άσχετα αν γινόντουσαν παπί μέχρι να ξεβγαλουν και την τελευταία κάλτσα!
   Θυμάμαι που η μακαρίτισσα η μάνα μου όταν έπλενε πάντα φορούσε μια ποδιά και εγώ σαν σκανταλιάρικο που ήμουν είχα μια μανία να πηγαίνω καλπά καλπά από πίσω της και με προσοχή να τραβάω  το κορδόνι της ποδιάς και να  τη λύνω  και αυτή να γυρνά  τάχα μου θυμωμένη και να λέει  αν σε πιάσω στα χέρια μου αλίμονο σου  και εγώ να σκάω στα γέλια στη μέση της αυλής ,γιατί μόλις  λυνόταν το κορδόνι το έβαζα στα πόδια.
  Αργότερα  αν και μεγάλη γυναίκα πια  ,πάντα μα πάντα όταν την έβλεπα με τη ποδιά πήγαινα  και κάνοντάς την αδιάφορη τραβούσα  τα λουριά της ποδιάς της   γελώντας, αλλά δεν έτρεχα να φύγω  ή θα της την έδενα πάλι με πολύ αγάπη ή θα τη φορούσα εγώ για να συνεχίσω τη δουλειά της.
 Τώρα καμιά φορά  αυτό που έκανα εγώ στη μανα μου  το κάνουν τα παιδιά μου  σε μένα!

Στο χωριό μου!

Από την πρόσφατη επίσκεψη μου στο χωριό μου  ,οι αμυγδαλιές μας αν και γερασμένες και τσακισμένες μου έκαναν το χατήρι και άνθισαν  έστω και λίγο!

Για χαρά!

Για σας μπλογκόφιλοι όσο για να ξέρετε ,είμαι καλά  και σύντομα θα είμαι εδώ πάλι,

Το δέντρον της ζωής

 Εκάμασιν το κέφι του ,χωρίς καμιάν προφύλαξη τζιαι γίνεις ο καρπός τους  τζιαι γίνηκες το θύμαν τους ,ενι ξέρω μπορεί τζιαι η μάνα σου να ήταν θύμα όπως τζιαι σου.
  Επήρες την πρώτη σου ανάσα τζιαι η ζωή αννοίετουν μπροστά σου ,να μεγαλώσεις τζιαι να παίξεις με τις κούκλες σου, να τρέξεις με τις φιλενάδες σου ,να ακούσεις τη γκρίνια των γονιών σου  γιατί αρκείς να γυρίσεις στο σπίτι μετά το σχολείο επειδή θέλεις να κλέψεις ματιές  τζιαι φιλιά με τον αγαπημένο σου.
  Μπορεί τζιαι να έβρεισκες έναν όμορφο τζιαι καλόν άντρα  για να παντρευτείς να κάμεις δικά σου μωρά τζιαι να χαρείς τον έρωτα.
  Ομως  τζιοίνοι  που σε άφηκαν να φουλιάζεις μες τη τζιοιλιά της μάνας σου 9 μήνες αποφάφισαν ότι εν πρέπει να ζήσης  τζιαι ότι ήταν λάθος σου που  πήρες την πρώτη σου ανάσα.
 Σε άρπαξαν  όπως τους γύπες που αρπάσουν τα μιτσιά αρνιά με τα νύσια τους τζιαι σε πέταξαν κάτω που μιαν ελιά. Λαλούν πως εν το δεντρόν της ζωής ,φαντάζουμε ότι τωρά ξέρεις πως είναι  ψέματα τζιαι ενεν το δεντρόν της ζωής ,γιατί αν ήταν, τώρα θα είχες πάρει πολλές ανάσες εκτός από τη πρώτη  με το κλάμα  τζιαι εκτός από τις αδύναμες κάτω που το δεντρό, τις μικρές τζιαι κομμένες από το κρύο.
 Κορούα  που ενε πρόλαβες να παίξεις, να γελάσεις, να χωθείς μες την αγκάλη της μάνας σου, να κλάψεις γιατί σε μάλωσσαν ,όι ένι φταίει η ελιά φταίνε οι άνθρωποι που πήγες σε έναν άλλο κόσμο .
 Η ελιά εν να τζιαμέ πάντα να δίνει καρπό, να προφυλάξει κάποιους διαβάτες από τον ήλιο και κάποιους από τη βροχή ,να  κόψουν κάποιοι το καρπό της για να μπορέσουν να ζήσουν,ναι μπορεί πρόσκαιρα να δίνει ζωή σε κάποιους ,όχι όμως σε σένα!
 Όχι στους αγγέλους!
 

 Εσένα άνθρωποι σου έδωσαν ζωή και άνθρωποι στην πήραν!
    Δεν ήθελα να διορθώσω κανέναν ορθογραφικό λάθος!