Δευτέρα 6 Αυγούστου 2007

Δυό πατρίδες


Το να λες έχω δυό πατρίδες δεν σηναίνει πως είναι και το πιο εύκολο πράγμα στο κόσμο
Όταν ζείς σε μια χώρα που δεν είναι η πατρογονική σου στην αρχή νιώθεις ξένος όλα σου φαίνονται λίγο περίεργα τα φαγητά, πιθανόν ο τρόπος που σκέφτονται και εκφράζονται οι άνθρωποι της χώρας που ήρθες να ζήσης και εσύ .
Στην αρχή σου λείπουν οι δικοί σου ,γονείς αδέλφια ,συγγενείς και οι φίλοι σου οι κολλητοί σου.Σου λείπουν οι γεύσεις, οι μυρωδιές .Στη πατρίδα σου όλα ήταν πιο νόστιμα μύριζαν πιο όμορφα, είχες καλύτερη επικοινωνία ,έχεις και μια καχυποψία και γενικά είσαι μέσα στη μαυρίλα.Περνάει ο καιρός ,μέρες, μήνες, χρόνια κάνεις δική σου οικογένεια σε αυτή τη χώρα που όλα τα έβρισκες [κατώτερα] απο αυτά της δικιάς σου πατρίδας ,τώρα οι γεύσεις γλύκαναν οι μυρωδιές είναι όμορφες έχεις κάνει και άλλους φίλους ,[ παιδικούς φίλους δεν ξανακάνεις αυτούς του κουβαλάς πάντα μέσα σου όσο για γονείς και αδέλφια δεν το συζητάμαι καν αυτοί είσαι εσύ ο ίδιος όσο ζείς είναι μέσα σου].Και κάποια μέρα ανακαλύπτεις ότι όλα τα παλιά και τα τωρινά έχουν γίνει ένα και αγαπάς και ταπαλιά και τα καινούρια ακόμα και όταν έρχονται σε σύγκρουση .

9 σχόλια:

Aceras Anthropophorum είπε...

Καλως ήρθες στην μπλογκοσφαίραν. Περιγράφεις με μεγάλην ακρίβειαν αυτό που εγώ ζώ.

stalamatia είπε...

Άσερα ευχαριστώ που πέρασες από το μπλόγκ μου . Νάσαι καλά.

Ανώνυμος είπε...

όπως τα λες...και τα δύο είναι "σπίτι μου".

Ανώνυμος είπε...

xamogelasa diavazwntas auta pou egrapses...telika den niwthw mono egw auto to synaisthima...ginonte omws dyo patrides h' mhpws ginomaste sth telikh dyo fores ksenoi?auto fovamai...

stalamatia είπε...

mc
Αυτό το σσκεφτόμουνα πιο παλιά και με πονούσε ,αποφάσισα λοιπόν να μην αφήνω καμια μεριά να με πληγώνει ούτε
την πατρογονική ούτε την υοθετημένη.

Lexi_penitas είπε...

Παράξενο, το ξέρω! Αλλά πραγματικά όπου κι' αν πάω νιώθω ότι ένα κομμάτι μου, ανήκει εκεί. Και δεν με ενοχλεί καθόλου. Όμως ότι και αν πω η Κύπρος με πονάει πιο πολύ.

stalamatia είπε...

Πάντα θα με πονάει μέχρι το τέλος της ζωής η Κύπρος μου.

Marlen είπε...

Μια φίλη μου είχε κάποτε πεί: "το μέρος το κάνουν οι ανθρώποι"
και έχει δίκαιο...

Paraskevi Lamprini M. είπε...

έτσι λοιπόν... η προσαρμογή γίνεται... στο τέλος...