Κυριακή 18 Ιουλίου 2010

Το φευγιό

Ξυπνήσαμε από το βουητό αεροπλάνων ,βγήκαμε έξω και κοιτάξαμε τον ουρανό, ακριβώς πάνω από τα κεφάλια μας είδαμε σμήνος από αεροπλάνα να κατευθύνονται προς τη Λευκωσία.
Δεν πέρασε πολύ ώρα και ακούσαμε μακρινές εκρήξεις ,ΠΟΛΕΜΟΣ αυτό ακούστηκε ,οι Τούρκοι ήλθαν να πάρουν αυτό που νόμιζαν ότι τους ανήκει ,οι Τούρκοι ήλθαν να υπερασπιστούν τα αδέλφια τους τούς τουρκοκύπριους,οι Τούρκοι ήλθαν να βάλουν μια τάξη στην ήδη άτακτη ζωή την ελληνοκυπρίων που εδώ και μια βδομάδα έφεραν τα πάνω κάτω στο νησί,οι Τούρκοι ήλθαν να αρπάξουν να βιάσουν να σκοτώσουν.
Δεν ξέραμε τι να κάνουμε, ο φόβος μας είχε παραλύσει και τα αεροπλάνα δεν σταμάταγαν όλη μέρα πέρα δώθε πάνω από τα κεφάλια μας.
Ο πόλεμος άρχισε , στο χωριό μας φέρανε εληνοκυπριακό στρατό και από εκεί στέλνανε σε όλα τα μέτωπα ανθρώπινο δυναμικό ,γύρω από το χωριό μέσα στα περιβόλια και λίγα μέτρα από τα σπίτια στήσανε τα αντιαεροπορικά για να αναχαιτίσουν τα τούρκικα αεροπλάνα σε περίπτωση που χαμήλωναν για να μας βομβαρδίσουν
Οι ριπές από τα αντιαεροπορικά μαζί με το θόρυβο από τα αεροπλάνα μεγάλωνε ακόμη πιο πολύ το φόβο μας.
Οι πρώτοι πρόσφυγες ήδη είχαν ξεκινήσει από τη Κερύνια (όσοι πρόλαβαν να φύγουν) ,εμας μας είπαν(δεν ξέρω ποιος) την ημέρα να πηγαίνουμε σε σπίτια που υπήρχε ταράτσα για να γλυτώσουμε από τις βόμβες ( μην το ψάχνετε έτσι μας είπαν τότε) τα μόνα σπίτια που ήταν με ταράτσες ήταν τα νεόχτιστα ,έτσι όλες οι κοπέλες που είχαν πρόσφατα παντρευτεί άνοιξαν τα σπίτια τους και έβαζαν μέσα όσους χωρούσε σε όλα τα δωμάτια.
Ένα βράδυ μας είπαν να μη κοιμηθούμε στα σπίτια μας γιατί πιθανόν να γινόταν βομβαρδισμός (ήδη είχαν ρίξει βόμβες σε διπλανά χωριά,με το που βγήκαμε έξω αντικρίσαμε τον Πενταδάκτυλο να καίγεται, η νύκτα είχε γίνει μέρα ,μέχρι να μπούμε μέσα στα περιβόλια μας ξαναειδοποιήσαν να μείνουμε στα σπίτια μας.

Μάθαμε ότι οι Τούρκοι προχώρησαν και προς την Αμμόχωστο ,δεν ξέραμε τι να κάνουμε ,εντωμεταξύ οι στρατιώτες μας είπαν ότι σε περίπτωση που χρειαζόταν να εγκαταλείψουμε το χωριό μας θα μας το έλεγαν .
Είχαμε δει τους πρώτους πρόσφυγες, είδαμε την απελπισία στα μάτια τους είδαμε αυτούς που έψαχναν τα παιδιά τους, απλά δεν ξέραμε ακόμη ότι σε πολύ λίγο θα ήμασταν στην ίδια θέση με αυτούς.
Οι μέρες περνούσαν τα αεροπλάνα πετούσαν όλο και πιο χαμηλά κάθε φορά πέφταμε στα γόνατα και κάναμε το σταυρό μας είτε στο δρόμο είτε σε σπίτι κάθε φορά μας γονάτιζε ,κάθε φορά νόμιζες ότι θα πέσει η βόμβα πάνω μας.(ακόμη δεν μπορώ να ακούσω πολεμικό αεροπλάνο).
Το ρικ με τη φωνή του Σαμψών έλεγε ότι τον εχθρό τον ρίξαμε στη θάλασα ...και όλο πλησίαζε ο εχθρός και όλο σκότωνε βίαζε, έκαιγε, κατακτούσε, έδιωχνε, έπαιρνε αιχμαλώτους και μετά τους σκότωνε και όλο προχωρούσε και κορόιδευε ο εχθρός ότι μιλάει από το βυθό της θάλασσας όπου τον είχαν ρίξει οι δικοί μας (οι παλληκαράδες) και όλο προχωρούσε και γέμιζαν οι στράτες απελπισμένους γονείς ,παιδιά ,γέρους και σκοτωμένους.
Στις 14 Αυγούστου οι στρατιώτες μας είπαν να εγκαταλείψουμε το χωριό το ίδιο θα έκαναν και αυτοί το πολύ σε 2 μέρες ,βράδυ φύγαμε σαν τους κλέφτες με τα ρούχα που φορούσαμε και καναδυο κουβέρτες ,φύγαμε χωρίς να ξέρουμε ότι δεν θα ξαναγυρνούσαμε φύγαμε για να γλυτώσουμε από τα αεροπλάνα ,κανείς δεν μας είπε ότι φεύγουμε για πάντα κανείς δεν μας είπε να πάρουμε και τις αναμνήσεις κανείς δεν ήξερε, ήμασταν η χώρα που τίποτα δεν ήξερε, ήμασταν η χώρα που πούλησε τους πολίτες της.
Το ξημέρωμα της Πέμπτης μας βρήκε στην Αγία Ειρήνη των Κανναφκιών μέσα στα βουνά κάτω από μιαν οικοδομή και με ένα σκορπιό πάνω στο γιακά από το πουκαμισάκι μου ,τον είδε η μάνα μου και με μια κίνηση του χεριού της τον πέταξε μακριά.
Την Παρασκευή
το μεσημέρι μπήκαν τα τανκς στο χωριό μου ,το βρήκαν έρημο .

23 σχόλια:

Swell είπε...

Και διηγώντας τα να κλαις... Το απολύτως αποκαρδιωτικό είναι ότι στην Ελλάδα έχουμε πολιτικούς αντίστοιχους του Σαμψών.

Γιαγιά Αντιγόνη είπε...

..κανείς δεν μας είπε ότι φεύγουμε για πάντα κανείς δεν μας είπε να πάρουμε και τις αναμνήσεις κανείς δεν ήξερε, ήμασταν η χώρα που τίποτα δεν ήξερε, ήμασταν η χώρα που πούλησε τους πολίτες της.

Το οδυνηρό οδοιπορικό, που ματώνει ακόμα..
Και ως πότε;

Aceras Anthropophorum είπε...

Τι να πεις;

Είμαστιν άραγες σου οι τελευταίοι πρόσφυγες;

Ουφ! είπε...

διάβαζα και ποιάστηκε η ψυχή μου... έχω παρόμοιες διηγήσεις από τη μάνα μου αλλά ήταν γύρω στα 25, φαντάζομαι στα μάτια ενός παιδιού ήταν ακόμα πιο τρομακτικό...

Ο ΜΑΓΟΣ! είπε...

Μια καλημέρα θα σου πω
Για μια ωραία μέρα
Είναι ευχή από καρδιάς
Και τίποτα πιο πέρα.


Θέλω να είσαι
Εσύ καλά
Και όλοι οι δικοί σου
Ένα γλυκό χαμόγελο
Να είναι η ζωή σου!

astronaftis είπε...

Έκανες το καλύτερο μάθημα για την εισβολή του '74. Αυτά πρέπει να λέμε στα παιδιά, τις εμπειρίες και τον πόνο των ανθρώπων και όχι στεγνά γεγονότα. Ευχαριστώ.

she είπε...

σταλαματιά μου, υπέροχο ποστ. αν μου επιτρέπεις, θα ήθελα να το χρησιμοποιώ σαν προσωπική μαρτυρία με τους μαθητές μου. υπέροχο.

astronaftis είπε...

@she demon ούτε συνεννοημένοι νάμασταν, και το γράψαμε την ίδια ώρα!

BUTTERFLY είπε...

Αχ βρε Σταλαματια!...

DaisyCrazy είπε...

Όσα χρόνια κι αν περάσουν μαρτυρίες σαν τη δική σου σταλαματιά μου θα'ναι πάντα ανατριχιαστικές για μένα.

Πως μπορούμε να ξεχάσουμε;

phlou...flis είπε...

εμείς φύγαμε, όπως φύγαμε... κάποιοι άλλοι, φίλοι, συμμαθητές, γείτονες, συγχωριανοί, φευ, μείνανε δυστυχώς πίσω για πάντα, θαμμένοι κάπου εκεί, θαμμένοι, αλίμονο και στη μνήμη μας. Αυτούς να κλαίμε .

stalamatia είπε...

swell μου

Καλωσόρισες στη γειτονιά μου.δυστυχώς υπάρχουν και οι αμετανόητοι που δεν βλέπουν για να μάθου.


Ποδηλάτη μου
Σκέψου ότι στο χωριό μου δεν είχαμε απώλειες ,ευτυχώς ,όμως αν σκεφτούμε άλλους που έχασαν και τους αγαπημένους τους;

stalamatia είπε...

Αντιγόνη μου
Ματώνει ,ματώνει πολύ , αλλά αυτό το μάτωμα δεν έχει χρώμα και έτσι δεν το βλέπουν αυτοί που (λένε)ότι θέλουν να λύσουν το πρόβλημα.

stalamatia είπε...

Ασερα μου
Θέλω να πιστεύω πως ΝΑΙ .

jf είπε...

Πάλι 'ταξιδέψαμε' Σταλαματιά...
πικρό το ταξίδι μα το οφείλουμε σε κάποιους!

stalamatia είπε...

Ουφ μου
Τα μαθαίνεις από πρώτο χέρι,εγώ ήμουν 17 χρονών τότε.
Ποτέ να μη χρειαστεί να τα ζήσης.

Δαίμονα μου
Ότι θέλεις μπορείς να χρησιμοποιήσεις.

stalamatia είπε...

Mάγο μου
Ευχαριστώ πολύ μου αγαλίασες τη ψυχή.Και εσύ να είσαι καλά.

Πεταλούδα μου
Την καλησπέρα μου .

stalamatia είπε...

Νταίζη μου

Ποτέ δεν πρέπει να ξεχάσουμε.!

Φλούφλη μου

Δυστυχώς ,και αυτό είναι το χειρότερο,τι να πούνε και αυτοί οι άνθρωποι που έχασαν παιδιά ,γονείς συζύγους ,αδέλφια φίλους.

stalamatia είπε...

Ζαμαν φου μου
Αχ τέτοια ταξίδια να μην ξημερώνουν στην ανθρωπότητα.

ιων είπε...

Ημου και εγώ εκεί.

Έζησα αυτή την τραγωδία που σφράγισε τη ζωή μας.

Πόσο σε νοιώθω σταλαματιά.

Μακάρι να γίνει ένα θαύμα και να επικρατήσει ειρήνη και να πάει ο καθένας να ζήσει πίσω στον τόπο που γεννήθηκε.

stalamatia είπε...

ΙΩΝ μου
Μακάρι να είμαστε και στην επιστροφή εκεί.

Eva Neocleous είπε...

Και πώς να ξεχαστούν όλα τούτα,Σταλαματιά μου;
Η προδοσία,η εισβολή,η προσφυγιά,ο θάνατος...
Αυτές οι μνήμες στοιχειώνουν κάθε καλοκαίρι.
Και ζητάνε δικαίωση...

Κώστας Παπαδόπουλος είπε...

όλα αυτά που γράφεις που είναι η σύγχρονη ιστορία της Ελλάδας και της Κύπρου πρέπει να μάθουν τα παιδιά μας που δυστυχώς δεν τα μαθαίνουν στα σχολεία .