Τρίτη 17 Ιουλίου 2012

Εν να ξανάρτω!

Πάντα λαλώ εν θα ξαναγράψω για την κύπρο   τσιαι  για  τους καημούς της.
 Τσιαι πάντα ειδικά  τούντες μέρες  βρίσκουμε δαμέ  σοβαρή τσιαι προβληματισμένη    να θέλω να φκάλω τη ψυσιή μου  να την απλώσω  σαν σεντόνι  μπροστά σας για να δείτε   όσα θέλω να πω για την πατρίδα μου.
    Μα ίντα να πει το πλάσμα;   που εναν ολόκληρο  μήναν πάνω στο κορμίν της  Κύπρου άψασιν φωθκιές   τσιαι τα παιθκιά της τσιαι ο βάρβαρος οχτρός;!
    Ενα μήνας ! απού τις 15 Ιούλη  ως τις 15 Αυγούστου ήταν λαμπρόν που οπου επέρναν έκρουζε!
    Εμαύρισεν η πλάση    τζιαι μέσα στις ψυσιές των πλασμάτων  τζιαι πάνω στη ράσιη της γης.
  Εβουρούσαν    οι μανάες  αλαφιασμένες  να ποσιερετήσουν τα παιθκιά τους πούτουν να παν  στο πόλεμο  ,έτσι χωρίς όπλα    !
   Ανακαλιούνταν μες τες στράτες   για το κακό που τους ήβρεν.
  Εθωρούσαν τσιαι κόσμον ξένον που έρκετουν στα χωρκά τους 
 τσιαι ενεν μπορουσαν να καταλάβουν ίντα θέλουν δαμέ τούντα πλάσματα; εν πρόσφυγες;  ίντα πα να πεί   πρόσφυγας;
  Εν να μάθεις σε λλίον τσιαι σου ! Δώκε ενα πιάτο φαϊ στα πλάσματα  τσιαι  στρώσε χαμέ  να περασουν την νύκτα  τσιαι αύριον εν μαζί που εν να βουράτε  να πάτε πάρα τζιει
    Μα που να πάμε;   επελλάναν μας τσιαι τούτα τα αεροπλάνα   
  εψές ούλλη νύκτα ο Πενταδάκτυλος  έκρουζεν ,σχεδόν ένιωθες την καυτή φλόγα στο πρόσωπο σου,θαρκούμε το πρωίν   το πρόσωπο μου είσιε πάνω  καπνιά! Μα εν τόσο μακρυά εν γίνετε ναν που τσιαμέ!
   Θωρώ το πρόσωπο μου τσιαι  θαρκούμε ότι ακόμα η καπνιά εν πάνω  !Εβαλα το πρόσωπο μου κάτω που τη φουντάνα αλλά ένε καθάρισε!
  Ενεν η καπνιά του πενταδάκτυλου τούτη που θωρείς  εν η μαυρίλα που απλώνετε σιγά σιγά μες τη ψυσιή σου ,ποσιερετα το σπίτι σου  τσιαι τράβα  ψηλά στα βουνά, που την αντίθετη μερκάν του Πενταδάκτυλου  .  
  Μα εν θέλω να φύω  !αν δεν φύεις   εν θα ξαναδείς τον ήλιο εν θα ξαναδείς τους φίλους σου  εν να  χαθείς για πάντα !
   Θέλω να ξαναδώ τσιαι τον ήλιο τσιαι τους φίλους μου,  μα τσιαι το σπίτι μου ,την αυλή μου το γαλάζιο του ουρανού που θαρκούμε την νύκτα εν εσιει πουθενά τόσα αστρα ο ουρανός όσα εσιει τούτος που εν πουπαναθκιό  του σπιθκιού μου!
  Φύε λαλώ σου  τσιαι μεν  δικλησεις πίσω έρκουντε  !
  Καλόν εν να φύω  ! αλλά εν να ξανάρτω  ! εν να ξανάρτω! μα γιατί εν μου απαντάς;   που είσαι;  απάντα μου  ! Εν να ξανάρτω   ! Απάντα μου! 
 
  

5 σχόλια:

ruth_less είπε...

Κραυγή ψυχής!
Κάποιες ψυχές ακόμα αιμορραγούν... άλλες κλείσαν ορμητικά και ούτε βλέπουν, ούτε ακούουν.

Να ρωτάς Σταλαματιά μου κι ας μην αποκρύνεται κανείς. Να κτυπάς κι ας μην ανοίγει. Έτσι ξεχαστήκαμε οι περισότεροι, με τον καιρό και δεν ρωτούμε, ούτε κτυπούμε πια... δυστυχώς!

eirini είπε...

Με συγκίνησες Σταλαματιά μου...

Kai Na Katharisoume Tous Kakomoutsounous είπε...

!

BUTTERFLY είπε...

Αχ βρε Σταλαγματια!...

Aceras Anthropophorum είπε...

Έτο, εν να πεθάνουμεν τζιαι μεις τζιαι εν να μείνουν τζιειαμαί σαν την Σμύρνη.

2012-1974=38+1922 = 1960

Σήμερα είμασταν τζιαμαί που ήταν οι σμυρναίοι το 1960.

Τζιαι αν εθέλαμεν άλλα που την διχοτόμησην, σήμερα, 8 χρόνια μετά την λύσην, θα ήταν έσσω τους οι Βαρωσιώτες, οι Αχνιώτες, οι Λυσιώτες, οι Μορφίτες, οι Ασιερκώτες, τζιαι έναν σωρόν Καρπασίτες, Καλοψυθκιώτες, Ακαθκιώτες, Τζυρκώτες, Τζιερυνιώτες που θα επροτιμούσαν να ζούν με τους τουρκοκυπραίους.

Έτα τζιαμαί. Αντικατοχικός αγώνας ακόμα. Να συντηρήται ο φετετζιές του κλέφτη τζιαι του άρπαγα του δημόσιου πλούτου.

Τζιαι σου να σπαράζεις τζιαι να μας ησπαράζεις τες καρκιές μας Σταλαμαθκιά.