Το τραπέζι

Το τριαντάφυλλο δεν έχει σχέση με την ανάρτηση ,το έβαλα για να σας γλυκάνω.
Τις τελευταίες μέρες έχω κουραστεί πολύ ή έτσι νιώθω ,πολύ δουλειά(αυτό καλό είναι με όλα τα απαισιόδοξα που ακούμε σχετικά με την οικονομία).
Μακάρι να συνεχίσει έτσι.Η δουλειά!!
Το Σ/Κ πήγα με τον σύζυγο στην Αθήνα να βοηθήσουμε τα παιδιά μας στη μετακόμιση,αλλάξανε σπίτι. Πόσα πράγματα τελικά μπορούν να μαζευτούν! Που να ήταν και ολόκληρη οικογένεια!! Τα μεγάλα πράγματα τα ανάλαβε ο σύζυγος με τον γιο μα τα ψιλολόγια εγώ με την κόρη μου.
Πολύ σπαστικό τα ψιλολόγια αλλά και η κούραση των ανδρών μεγάλη .Εγώ τα έφτυσα κανονικά ,δεν έχει και ασανσέρ το καινούριο σπίτι και άντε να ανεβοκατεβαίνεις στον δεύτερο όροφο!!.Εγώ μια να πάω δυο να κατέβω βγαίνω νοκ άουτ (τέτοιο θηρίο είμαι, να με έχετε υπόψη για τις μετακομίσεις σας).Η αλήθεια όμως είναι ότι βοήθησα αρκετά και τις σκάλες τις ανέβηκα πολλές φορές.
Το θέμα μου δεν είναι αυτό (αυτό το έγραψα για να με θαυμάσετε που τρέχω να τα προλάβω όλα χαχαχα )
Τώρα θα αλλάξω χρώμα για να δώσω άλλη ατμόσφαιρα(έλα έλα
δεν θέλω ου)
Επειδή το ένα σπίτι από το άλλο ήταν κοντά, μερικές φορές πήγαμε και με τα πόδια,εκεί λοιπόν που περνούσαμε υπήρχαν κάδοι για τα σκουπίδια και συνήθως εκεί βάζουν και καρέκλες τραπέζια και ότι δεν χρειάζεστε κάποιος(ΌΧΙ εμείς δεν πετάξαμε τίποτα τέτοιο )Βλέπω κάποια στιγμή ένα τραπέζι όχι πολύ μεγάλο ,θάλεγα μικρό , τέσσερα άτομα θα έτρωγαν στριμωχτά.
Που λέτε ,(ναι εγώ λέω ) κοίταξα το τραπέζι το οποίο του είχε φύγει όλο το χρώμα ,και είχε ξασπρίσει το ξύλο του και είχε και σκασίματα, γυρνάω και λέω στους άλλους, παρόλο που ήταν όλοι ψόφιοι στη κούραση.
Κοιτάτε ένα τραπέζι του 1800 ,γυρίζουν οι άλλοι και το κοιτάνε ,αν και το είχαν ξαναδεί αλλά δεν το είχαν σχολιάσει(τέτοια ώρα τέτοια λόγια) ψιλοχαμογέλασαν και συνεχίζω εγώ .Ε ρε γλέντια που θα έχουν γίνει σε αυτό το τραπέζι κάποτε!!!
Ε ρε τι φασολάδα θα έχει δει αυτό το τραπέζι κάποτε, συνεχίζει ο γιος μου!!
Ε ρε γλέντια!!!
Γελάσαμε λίγο, καλοπροαίρετα πάντα. Πήγαμε πάνω στο διαμέρισμα και αρχίσαμε ξανά το μάζεμα ,εκεί που μάζευα έφερα στον νου μου το τραπέζι και σκέφτηκα πως αυτό το μισοδιαλυμένο τραπέζι κάποιοι άνθρωποι μέχρι σήμερα (εκείνο το πρωί το βγάλανε),το είχαν ανάγκη, εκεί πάνω έτρωγαν,ίσως με κάποιο τραπεζομάντιλο να μην φαίνεται η φθορά του και μελαγχόλησα προς στιγμή ,αλλά μετά σκέφτηκα και είπα ,χαίρομαι γιατί τώρα θα έχουν ένα καινούριο τραπέζι γιαυτό και το πέταξαν.
Ξανακατέβηκα κάτω πηγαίνοντας στο άλλο σπίτι ,έπρεπε να κρατάμε και τσίλιες για να μην πηγαίνει άλλο αυτοκίνητο εκεί που ξεφορτώναμε και περνώντας μπροστά από τα σκουπίδια είδα ένα νέον άντρα να κοντοστέκεται και να κοιτάει
το παλιό τραπέζι ,αλλά μόλις με είδε προχώρησε .
Ένιωσα άσχημα εκείνη τη στιγμή , ένιωσα πως του χάλασα μια( αγορά) έκανα πως δεν είδα τίποτα και προχώρησα,αλλά ήμουν σίγουρη πως όταν θα γυρνούσα ξανά το τραπέζι θα έλειπε .Πράγματι αργότερα το τραπέζι είχε κάνει φτερά!
Από τη μια λες, έστω ας βολευτεί και κάποιος άλλος με κάτι που κάποιος άλλος δεν έχει έχει ανάγκη,
όμως είναι κρίμα νέοι άνθρωποι που για να κτίσουν το σπιτικό τους να πρέπει να βρίσκουν στα σκουπίδια το μέλλον τους.
Σφίχτηκε η ψυχή μου ,το ξέρω ότι πολλοί συνάνθρωποι μας βρίσκουν το φαγητό τους στα σκουπίδια δυστυχώς ευτυχώς. Ρωτήστε τους ποια λέξη προτιμούν .

Καημένη μου πατρίδα

Ω καημένη μου πατρίδα
Πόσοι σε ποθήσανε!
και άλλοι τόσοι
σε κατακτήσανε
Στο όνομα σου πάλεψαν
και  τίμια και άτιμα
Τα ίδια σου τα παιδιά σε ματοκυλίσανε
και ήθραν ξένοι  δικαστές
να σε διεκδικήσουνε.
Το κάθε ένα σου παιδί
σε θέλει για δική του.
Θέλουν τη γη σου πιο πολύ
ο ένας απ'τον άλλον
Μαζί δεν θέλουνε να ζουν
η γη δεν τους χωράει
Αγκάθινα τα σύρματα 
που βάλαν  στο κορμί σου
και σε ματώνουν σαν σκυλιά
τα ίδια τα παιδιά σου.
Καημένη μου πατρίδα
νομίζουν ότι τους χρωστάς
το έρημο κορμί σου
δεν ξέρουν οι ανόητοι
πως σε κανένα δε χρωστάς
παρά μια χούφτα χώμα
να το πετάξουν συγγενείς
όταν θα έρθει η ώρα.

Οι κούκλες

Την αμαρτία μου θα την πω ,μου αρέσουν οι κούκλες από τον καιρό που ήμουν μικρή είχα μεγάλο κόλλημα με τις κούκλες και αυτό ήταν μεγάλο πρόβλημα για την μάνα μου. Ήταν μεγάλο πρόβλημα για την μάνα μου γιατί όταν πηγαίναμε σε κανένα πανηγύρι (και στην περιοχή μας ήταν αρκετά) ήξερε ότι θα χτυπιέμαι κάτω μέχρι να μου πάρει κούκλα ( τέτοια γαϊδούρα ήμουν ,πως λένε οι (καλαμαράες ) σόρυ οι Ελλαδίτες φίλοι μου όταν θέλουν να παρομοιάσουν κάποιο με γαϊδούρι(κυπριακό γαϊδούρι είσαι?) ε λοιπόν τέτοιο γαϊδούρι ήμουν ΚΥΠΡΙΑΚΌ όνομα και πράμα.
Είχε δεν είχε λεφτά η μάνα μου εγώ στο χωριό χωρίς κούκλα δεν γύρναγα!!
Την χρονιά που θα πήγαινα στο δημοτικό πήγαμε σε ένα πανηγύρι με σκοπό να πάρουμε και τσάντα για το σχολείο( χμ δεν λογάριαζαν καλά) τσάντα??? κούκλα!!!! περνάμε που λέτε μπροστά από μια τέντα με παιχνίδια (ήταν και γεμάτος ο τόπος με παιχνίδια} το θυμάμαι σαν τώρα ήταν μέσα στο περίβολο της εκκλησίας} ε ρε μάνα μου και τις βλέπω ήταν δυο μαζί ,όχι μια, δυο!! .Ήταν μια νοσοκόμα και ένας νοσοκόμος μαζί στο πακέτο, με τις άσπρες τους στολές ήταν τρέλα. Αυτές θέλω !! κόρη μου θα πάρουμε τσάντα για το σχολείο, τώρα μεγάλωσες. Εγώ θέλω την νοσοκόμα και τον νοσοκόμο που είναι και η νούνα μου και ο τατάς μου ( τατάς= νονός) . Πάτημα εγώ και καλά ήταν και η νούνα μου και ο τατάς μου νοσοκόμοι, τουτέστιν να πάρουμε τις κούκλες και τσάντα δεν χρειάζεται!!!! Μυαλό ξουράφι .Όχι δεν θα πάρουμε την κούκλα θα πάρουμε τσάντα!!!
Κούκλα!!!! αααααααα... ( όχι ξύλο δεν είχε), να χτυπιέμαι εγώ κάτω,να με κοιτάνε όλοι, τι να έκαναν? Μα ναι μου πήραν τις κούκλες, με την σχολική τσάντα δεν θυμάμαι τι έγινε ,πάντως με τσάντα πήγα στο σχολείο,θα πήραμε καμιά φτηνή, σιγά μη σκοτιζόμουν.Αχ ακόμα τις θυμάμαι, τις είχα στην ντουλάπα και τις έβγαζα, τις καμάρωνα και μετά τις ξανάβαζα μέσα σε αυτές δεν έραβα ρουχαλάκια γιατί είχαν τη στολή τους,σε άλλες έραβα .Όταν έφυγα από το χωριό μου τις άφησα εκεί, καθώς και μια άλλη που κάθε λίγο τις έφτιαχνα ρουχαλάκια. Πόσο ήμουν 17 χρονών!!!Τέτοια γαϊδάρα. Τώρα από ντροπή δεν αγοράζω ,μεγάλωσε και η κόρη μου και δεν έχω δικαιολογία!1 χα χα χα ¨.
Όταν γίναμε πρόσφυγες και την επόμενη χρονιοά είχα τα γενέθλια μου 18 χρονών η αδελφή μου με ρώτησε τι να μου πάρει και εγώ την πήγα σε ένα μαγαζί που είχε διάφορα πράγματα και της έδειξα μια κούκλα που μου άρεσε και μου την αγόρασε πολλά χρόνια μετά της άλλαξε τα φώτα η κόρη μου ,αλλά δεν με πείραξε καθόλου γιατί ήταν κάτι δικόμου που το χάρισα στην κόρη μου με πολύ πολύ αγάπη.

Μυστικά και ψέματα

Δεν πρόσεξε πως εδώ και λίγη ώρα δυο μάτια την παρακολουθούσαν από το απέναντι πεζοδρόμιο , αυτή στεκόταν μπροστά στη βιτρίνα με τα παιδικά ρούχα και κοιτούσε το μπουφάν που της έδειχνε το δεκάχρονο αγόρι που στεκόταν δίπλα της.
Η πωλήτρια από μέσα της χαμογέλασε και της έκανε νόημα με το χέρι να μπούνε μέσα αυτή με μια κίνηση του χεριού της είπε όταν γυρίσω και έκανε στροφή για να πάνε λίγο πιο κάτω ,ήθελε να προλάβει το ραντεβού που είχε με την κοπέλα η οποία θα βοηθούσε τους γονείς της στις δουλειές .
Αλλά δεν πρόλαβε σχεδόν έπεσε πάνω του ,ω με συγχωρείτε πήγε να πει και σχεδόν έσβησε η λέξη από τα χείλη της, καλησπέρα Λένα συγνώμη δεν ήθελα να σε τρομάξω,όχι εγώ δεν πρόσεξα, ήμουν βιαστική προσπαθούσε να βρει κάτι να πει αλλά το μόνο που ήθελε εκείνη στη στιγμή ήταν να εξαφανιστεί ,έτσι όπως εξαφανίστηκε πριν δέκα χρόνια από τη ζωή του.
Μάρκο πρέπει να πηγαίνω είμαι βιαστική ,αυτός κοίταξε το αγόρι και χαμογέλασε σχεδόν πικρά, έχετε τα ίδια ξανθά μαλλιά και τα ίδια πράσινα μάτια, δεν ήξερα ότι παντρεύτηκες,καληνύχτα Μάρκο με συγχωρείς αλλά βιάζομαι, καληνύχτα θα τα πούμε ήξερε πως τίποτα δεν θα λέγανε αλλά τώρα έπρεπε να φύγει από κοντά του.
Τραβώντας σχεδόν το αγόρι από το χέρι που δεν πρόλαβε να πει ούτε ένα για προχώρησε προς την καφετέρια όπου την περίμενε η κοπέλα από την Γεωργία για να κανονίσουν τις λεπτομέρειες σχετικά με τα ωράρια που θα ερχόταν στο σπίτι των γονιών της.
Κυρία με ακούτε? πετάχτηκε ξαφνιασμένη, ο μικρός δίπλα άρχισε να δυσανασχετεί φοβόταν πως δεν θα προλάβαινε το πάρτι του φίλου του.
Εντάξει όπως είπαμε τη Δευτέρα στις εννιά η ώρα θα περάσεις από το σπίτι, θα είμαι εκεί για να σε κατατοπίσω και ότι χρειαστείς θα με πάρεις τηλέφωνο στο γραφείο,εντάξει? Eντάξει αποκρίθηκε η κοπέλα με κάποια δυσπιστία, αυτή η κυρία της φάνηκε πολύ περίεργη όσο μιλούσαν λες και δεν ήταν εκεί. Μακάρι να συνεννοήθηκα και να κατάλαβα μονολόγησε όταν έμεινε μόνη.
Η Λένα άφησε τον γιο της στο φίλο του και αφού κανόνισαν την ώρα που θα τον έπαιρνε πέρασε από το μαγαζί με τα παιδικά έλα της είπε η πωλήτρια, που δεν ήταν άλλη από την αδελφή της και ιδιοκτήτρια του μαγαζιού,νόμισα ότι δεν θα έρθεις ,εντάξει με την κοπέλα? Θα έλθει? Ποιόν είδες? Τον είδα γύρισε! Μα τι λες? Τον Μάρκο! Που ? Πότε? Πριν δυο ώρες. Λες να κατάλαβε? Λες να κατάλαβε ότι ο Γιωργάκης είναι γιος του? Σώπα παιδί μου από που να το καταλάβει? Καταρχήν το παιδί είναι κατάξανθο σαν εσένα !! Ναι αλλά έχει τι ίδιο γοητευτικό χαμόγελο!
Λοιπόν κλείνω τα μαγαζί και πάμε σπίτι, αυτά τα πράγματα δεν λέγονται εδώ ,άσε που σε μισή ώρα εδώ θα ερημώσει.
Οι δυο αδελφές μπήκαν στο αυτοκίνητο της Λένας και σε μισή ώρα σταματούσαν σε ένα τριώροφο, στον πρώτο όροφο έμεναν οι γονείς τους, στον δεύτερο όροφο εδώ και τρία χρόνια έμενε η Λένα με τον γιο της και στον τρίτο έμενε η Ρένα η αδελφή της μόνη από τότε που έχασε το σύζυγο της, παιδιά δεν είχαν αποκτήσει ,αφοσιώθηκε στο μαγαζί που είχε και έτσι περνούσε τη ζωή της ανάμεσα στη δουλειά και στο σπίτι ,εξάλλου είχε και τον ανιψιό της που υπεραγαπούσε και δεν του χαλούσε ποτέ χατήρι, κάτι που έκανε την Λένα έξω φρενών μερικές φορές, γιατί όπως έλεγε τον κακομάθαινε.
Το ήξερες? Ποιο παιδάκι μου? Ότι γύρισε !! Και μην μου πεις ψέματα ! Εσύ και η αδελφή του ήσασταν πολύ φίλες κάποτε! Ναι ήμασταν και ακόμα είμαστε φίλες, αλλά εσύ είσαι αδελφή μου και είσαι πάνω από όλους, σεβάστηκα το μυστικό σου και σου ορκίστηκα ότι δεν θα το έλεγα πουθενά, ούτε οι γονείς μας δεν το ξέρουν! Πιστεύουν ότι είναι παιδί ενός ανύπαρκτου συζύγου που ερωτεύτηκες τρελά και στο χρόνο πάνω πέθανε αφήνονταα σε μόνη με ένα παιδί.Μέσα σε λίγο χρονικό διάστημα είχαν δυο κόρες που είχαν την ατυχία να χάσουν το σύζυγο τους,φαντάζεσαι τι πόνο τράβηξαν αυτοί οι άνθρωποι?Ελα τώρα ρε Λενάκι μου μην κλαις δεν στα λέω αυτά για να σε στεναχωρήσω ,όμως έτσι έχουν τα πράγματα τα μυστικά και τα ψέματα φέρνουν πόνο, πρώτα εσύ και το παιδί ,οι γονείς μας, εγώ να κρατάω το μυστικό και να έχω μια έννοια για το πως περνάς εκεί που είσαι μόνη με ένα μωρό στα χέρια. Τι να σου έκαναν και οι λίγες φορές που ήλθα να σας δω!!?? Και ο Μάρκος ?μην θυμώνεις Λενάκι μου αλλά εσύ θα ήθελες κάπου εκεί έξω να έχεις ένα παιδί και να μην το γνωρίζεις? Δεν γινόταν Ρένα δεν γινόταν να του το πω !!Ναι δεν γινόταν αλλά ποτέ δεν μου είπες τον λόγο!! Γιατί Λένα γιατί δεν γινόταν να μάθει για το παιδί? εσείς ήσασταν το πιο αγαπημένο ζευγάρι οι γονείς μας τον εκτιμούσαν πιστεύω και οι δικοί του το ίδιο ένιωθαν για σένα ,όλοι το είχαμε σίγουροι πως σύντομα θα τρώγαμε κουφέτα από το γάμο σας, η αδελφή του χρυσή με είχε κάνει να μάθει το λόγο που έφυγες έτσι κρυφά!
Εκείνο το βράδυ αποφάσισα να του κάνω έκπληξη , θα του έλεγα και για το παιδί όταν έφτασα έξω από το διαμέρισμα του πριν ακόμα βάλω το κλειδί στην πόρτα άκουσα δυνατά γέλια και τον Μάρκο να λέει όχι όχι φίλε μου κανένας δεν πρέπει να παντρεύεται μόνο και μόνο γιατί μια γκόμενα έμεινε έγκυος!! έφυγα σαν κυνηγημένη και την άλλη μέρα αποφάσισα να φύγω για τη Γερμανία δήθεν να τελειοποήσω τη γλώσσα αφού η εταιρεία που δούλευα ήταν γερμανική αυτό με βόλεψε μια χαρά.
Το παιδί τι ώρα θα έλθει από το πάρτι? πρέπει να μιλήσουμε !το ύφος της Ρένας σχεδόν σκλήρυνε και κοιτούσε την αδελφή της αυστηρά και με ύφος που δεν σήκωνε αντίρρηση, θα πάω τώρα να τον πάρω, ήθελε να κοιμηθεί στον φίλο του αλλά σκέφτηκα ότι θα έχει πολύ δουλειά η Στέλλα με το πάρτι του γιου της, μην έχει και μουσαφίρηδες για ύπνο .Όλα τα σκέφτεσαι Λένα μου ότι μπορεί κάπου μπορεί να έκανες λάθος δεν το σκέφτηκες,!! τι λες Ρένα μου? τίποτα, τίποτα πήγαινε πάρε το παιδί και αύριο πρωί πρωί ανέβα πάνω έχουμε πολλά να πούμε,καληνύχτα.
Τι είπα τώρα? η αδελφή μου παράξενη μου φάνηκε απόμακρη, ίσως είναι κουρασμένη όλη μέρα στο μαγαζί δεν έχει και βοηθό. Τη Δευτέρα θα πάω εγώ το απόγευμα να τη βοηθήσω,τώρα που θα έλθει η κοπέλα για να βοηθά τους γονείς μας θα έχω λίγο χρόνο παραπάνω,αυτή έχει κάνει τόσα και τόσα για μένα ,
και με αυτή τη σκέψη πήρε το αυτοκίνητο να πάει να φέρει το γιο της.
Την άλλη μέρα το πρωί πατώντας στις μύτες των ποδιών μπήκε στο δωμάτιο του γιου της και του έβαλε ένα σημείωμα στο κομοδίνο ότι θα είναι στης θείας,όχι ότι χρειαζόταν, ο μικρός εκεί θα πήγαινε άμα ξυπνούσε ή στους παππούδες από κάτω,αλλά αυτή ήθελε να ξέρει ο γιος της ότι πάντα νοιαζόταν και του έδινε λογαριασμό έτσι και αυτός πάντα της έλεγε που θα πάει και με ποιος ήταν.
Η Ρένα ήδη είχε ετοιμάσει τους καφέδες και πριν προλάβει η αδελφή της να κτυπήσει την πόρτα της άνοιξε, σιγά παιδί μου από πίσω καθόσουν? Κάθισε και άκουσε με χωρίς να βγάλεις λέξη μέχρι να τελειώσω, η σειρά σου τώρα να μη μιλήσεις , μετά κάνε ότι νομίζεις.Η Λένα κάθισε πήρε το φλιτζάνι που της άπλωσε η αδελφή της και δεν έβγαλε άχνα πρώτη φορά έβλεπε τη μικρή της αδελφή τόσο θυμωμένη και προβληματισμένη, αλλά με ποιόν ? μ' αυτήν ?
Άκου την μέρα που έφυγες και μου είπες ότι δεν θέλεις τον Μάρκο και ότι δεν τον αγαπάς γιατί είσαι νέα και θέλεις να προχωρήσεις και τις σπουδές σου στα γερμανικά κάπου σε πίστεψα και είπα και εγώ στους γονείς μας να σε αφήσουν να πας στη Γερμανία ,μικρή ήσουν ακόμα ,τότε δεν ήξερα ακόμα για την εγκυμοσύνη ,αυτό μου το είπες μετά από ένα μήνα αφού είχες τακτοποιηθεί και με έβαλες να σου ορκιστώ πως δεν θα μιλήσω σε κανένα και έτσι σκαρφιζόμασταν ψέματα για να έρχομαι εκεί να μην είσαι μόνη στη γέννα σε γιορτές και άλλα πολλά.
Όπως ήταν φυσικό ο Μάρκος ήλθε και σε γύρεψε και εγώ του είπα αυτά που μου είπες ότι δεν ένιωθες καλά να του πεις κατάμουτρα πως δεν τον αγαπάς και θέλεις να κοιτάξεις το μέλλον σου και κάμποσες άλλες βλακείες .
Μετά από αυτό, αυτός έφυγε πληγωμένος αφού αρνιόμουν να του πω που είχες πάει και μέσα σε τρεις μήνες έφυγε και αυτός για Αμερική όπου δίδασκε σε ένα πανεπιστήμιο ,πριν από ένα μήνα μου είπε η αδελφή του ότι γύρισε πίσω και θα μείνει για πάντα ,στην Αμερική παντρεύτηκε, αλλά μετά από ένα χρόνο χώρισε η αδελφή του, τον ενημέρωσε είπε ότι βρίσκεσαι και εσύ εδώ και ότι έχεις ένα παιδί αλλά δεν υπάρχει σύζυγος ,ξέρεις ποιο είναι το παράξενο Λένα ? χώρισε όταν έμαθε για σένα και τότε έκανε ενέργειες για να βρει έδρα εδώ, βέβαια οι δικοί μας εδώ τον παρακαλούσαν .
Έμαθα και κάτι άλλο ,αλήθεια διάβασες το βιβλίο που έγραψε ο Αλέκος? Όχι δεν το διάβασα δεν ήξερα ότι έγραψε βιβλίο! Ναι που να το ξέρεις το έγραψε πριν δέκα χρόνια τότε που εσύ έφυγες τρέχοντας, εκείνο το βράδυ ο Αλέκος είχε πάει στον Μάρκο για να του το διαβάσει ήθελε τη γνώμη του .Ξέρεις τι τίτλο είχε το βιβλίο? Κανένας δεν πρέπει να παντρεύεται γιατί μια γκόμενα έμεινε έγκυος.
Η Λένα κάτι πήγε να πει αλλά κτύπησε το κουδούνι της πόρτας και τότε είδε την αδελφή της να ανοίγει και στην πόρτα να στέκεται ο Μάρκος , η Ρένα γύρισε και την κοίταξε σοβαρή έχετε πολλά να πείτε εγώ θα είμαι κάτω με το παιδί κανείς δεν θα σας διακόψει και έφυγε κλείνοντας τη πόρτα απαλά.

Ημέρα.... ποιάς γυναίκας είπαμε?

Αύριο 8 Μαρτίου ημέρα Κυριακή έχει καθιερωθεί σαν μέρα γυναίκας. Εγώ προσωπικά δεν έχω υιοθετήσει αυτή τη μέρα ,γιατί δεν πιστεύω ότι αλλάζει κάτι στη ζωή της γυναίκας εκτός που ορισμένες βρίσκουν αφορμή να βγουν για να ξεσκάσουν.Δικαίωμα τους αφού έτσι νιώθουν .Κακίες επί του θέματος δεν θα γράψω η κάθε μια ας κάνει ότι καταλαβαίνει για να νιώσει και καλά ότι είναι γυναίκα.
ΚΑΚΙΕΣ θα γράψω τώρα , στις φωτογραφίες θα δείτε κάποιες ταυτότητες, η κάτω κάτω που είναι στα Αγγλικά είναι η αστυνομική μου ταυτότητα την οποία έβγαλα το 1969 όταν ήμουν 12 χρονών. Είναι διπλωμένη ,από μέσα έχει φωτογραφία και τα στοιχεία μου, είναι το μοναδικό πράγμα που έχω από το χωριό μου. Τώρα οι ταυτότητες είναι οι άλλες, οι πλαστικές,θα μπορούσα να πάω να την δώσω και να βγάλω άλλη ,αλλά δεν θέλω να την στερηθώ είναι ιερή για μένα .
Η πρώτη φωτογραφία είναι η προσφυγική μου ταυτότητα διπλωμένη και η δεύτερη πάλι η προσφυγική ανοικτή με τα στοιχεία μου ,μόνο που τα έχω καλύψει. Παλιά είχα άλλη προσφυγική ταυτότητα που μου την έδωσαν μόλις γίναμε πρόσφυγες και μέσα έγραφε ότι μου έδωσαν μια κουβέρτα ένα μαχαίρι ένα κουτάλι και ένα πιρούνι ( τα έχω ) Το 2003 παρέδωσα την παλιά χρώματος πράσινου ,γιατί κόντευε να λιώσει και μου έδωσαν αυτήν στη φωτό Όταν πήγα να κάνω την αλλαγή τους είπα ότι τώρα έχω και δυο παιδιά να τα γράψουν και αυτά πάνω (εκεί που λέει σύνθεση οικογένειας.( τι δουλειά έχει η μέρα της γυναίκας;) όλα είναι σχετικά. Μου απάντησαν ότι τα παιδιά μου δεν θεωρούνται πρόσφυγες! μα τι λέτε τώρα ;πως γίνετε? Μου απάντησαν ότι τα παιδιά των ΑΝΔΡΏΝ προσφύγων έχουν δικαίωμα να λέγονται πρόσφυγες ,πρώτης ,δεύτερης ,τρίτης,τέταρτης γενιάς και πάει λέγοντας. Τα παιδιά που προέρχονται από γυναίκα πρόσφυγα που δεν έχει παντρευτεί πρόσφυγα αλλά άλλον ,δεν θεωρούνται πρόσφυγες ούτε πρώτης ούτε τελευταίας γενιάς ,με λίγα λόγια πεθαίνοντας εγώ πεθαίνει και η ελπίδα για επιστροφή στους τόπους .Ποιός ο λόγος τα παιδιά που δεν είναι πρόσφυγες και που το ίδιο το κράτος δεν τα αναγνωρίζει για πρόσφυγες να ΄σκοτιστούν για τέτοιο θέμα. Πείτε μου ένα λόγο.
Τα παιδιά που έχουν γεννηθεί από μανάδες μη πρόσφυγες ,ντόπιες ,αλλοδαπές ή πρόσφυγες που έχουν παντρευτεί ΑΝΔΡΑ πρόσφυγα έχουν δικαιώματα σαν πρόσφυγες.
Εγώ η ΓΥΝΑΙΚΑ ΜΑΝΑ που παντρεύτηκα μη πρόσφυγα και το 1974 έτρεχα να γλιτώσω τη ζωή μου αφήνοντας πίσω ότι είχα, δεν έχω το δικαίωμα να αποκαλώ τα παιδιά μου πρόσφυγες γιατί είμαι ΓΥΝΑΙΚΑ.
ΤΙ ΛΕΤΕ ΡΕ ΗΛΙΘΙΟΙ ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ ΟΤΙ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΟΥ.

Πως λέγετε είπαμε γιορτή αύριο;

Πεντόβολα

Λέω και αυτή τη φορά να πάμε πίσω ωχ ωχ όταν λέω εγώ πίσω ΠΟΛΥ πίσω.
Να ήταν καμιά εικοσαριά από τους συμπλόγκερς γεννημένοι; Θα δούμε.
Θα ξεκινήσω από το τώρα για να πάω πίσω.
Εδώ και λίγες μέρες άρχισα να περπατώ ναι ναι στράτα στρατούλα ,κάθε απόγευμα που λέτε παίρνω τα ποδάρια μου και δρόμο παίρνω δρόμο αφήνω ,κάνω τον γύρω της πόλης θάλεγα όλο παραλία. Ναι ναι η παραλία μας αγκαλιάζει ,ζηλέψτε και λίγο!!!!.
Σήμερα που λέτε ξεκίνησα από τη παραλία πήγα στην μαρίνα έκανα ένα γύρο εκεί όπου και είδα ένα σκυλοκαβγά που πέθανα στα γέλια.
Ήταν μια κοπέλα μπροστά από μένα και περπατούσε κρατώντας το σκυλί της από το λουρί,όλα καλά ώσπου καφνικά ακούω κάποιον που ερχόταν από απέναντι να φσφυράει και να φωνάζει Μόλι Μόλι και συγχρόνως ένα σκυλάκι το ένα τέταρτο από το άλλο, να έχει ορμήξει και να γαυγίζει στο μεγαλόσωμο
Ο δε κύριος που το είχε λιτό (αφού ήξερε τι σκυλί έχει) να φωνάζει στην κοπέλα ,το δικό μου είναι μικρό, τι ακριβώς εννοούσε με το μικρό, δεν μπόρεσα να καταλάβω , οπότε αρπάζει στα χέρια το δικό της που είχε αφηνιάσει και ήθελε να κατασπαράξει τη Μόλι και εγώ εκεί κάγκελο , γιατί η Μόλι όρμησε πάνω μου ,και βάζοντας τα ποδαράκια της πάνω μου να με κοιτάει κατάματα εγώ δε να της χαμογελώ και να προσπαθώ να την ηρεμήσω με λόγια (καλό σκυλάκι εσύ ηρέμησε και άλλες χαζομάρες γιατί το τελευταίο που θα ήθελα ήταν μια δαγκωνιά από σκυλί) . Να κατεβαίνει από πάνω μου και να ορμάει στο άλλο σκυλί που τόση ώρα το είχε αγκαλιά η κοπελιά μόνο και μόνο να μην καταβροχθίσει την Μόλι.
Ο δε μα..... έ τον λες για δεν το λες; με το πάσο του και μια σφυρίχτρα να κάνει καλά το σκυλί του.Έρχετε κοντά εγώ να έχω πεθάνει στα γέλια, στο κάτω κάτω δεν ήθελε να φάι εμένα αλλά τον σκύλο που αν τον άφηνε κάτω το κορίτσι, η Μόλι ακόμα θα έτρεχε.
Τελειώνει η φάση και καθώς απομακρυνόμουν ακούω τον μ..... να λέει στην κοπελιά το σκυλί σου αρσενικό είναι; Λέτε να το ερωτεύτηκε η Μόλι;
Εγώ κουμπάρα!!!!!! χα χα χα
Προχωράω και πιάνω παραλία με χαλίκια όπου πάνε οι λουόμενοι το Καλοκαίρι και τότε είδα τις πετρούλες και ξαφνικά μου ήλθε στο μυαλό που τις μαζεύαμε μικρά σαν ήμασταν για να παίξουμε πεντόβολα, στο χωριό μου το παιχνίδι αυτό το λέγαμε (εξάγιες) γιατί χρησιμοποιούσαμε έξι πετρούλες τις πέντε τις ρίχναμε κάτω και την μία την πετούσαμε πάνω για να προλάβουμε να περάσουμε τις άλλες πέτρες κάτω από την καμάρα που φτιάχναμε με το άλλο χέρι.
Τι όμορφα που ήταν μάζεψα μερικές και σας τις παρουσιάζω ποιός θέλει να παίξουμε; ΟΛΟΙ;

Σηκωμένα και πεσμένα.

Είναι το πρώτο λουλουδάκι που άνθισε φέτος στο μπαλκόνι μου μυρίστε το.

Επειδή τα μιλλωμένα τελειώνουν αύριο είπα να σας γράψω μια μικρή ιστορία σχετικά με τα σηκώματα .

Κάποτε ήταν ένας φουκαράς που η γυναίκα του πέθανε αφήνοντας στα χέρια του το κοριτσάκι τους μικρό ακόμη. Δούλευε σαν τον σκλάβο για να μη λείψει τίποτα από το παιδί του και ήταν γι' αυτήν και πατέρας και μητέρα. Συζητούσαν τα πάντα μαζί. (κάντε υπομονή θαρθεί και το (καλό).
Μεγάλωσε η κόρη του και ήλθε η ώρα για να παντρευτεί. Την πήρε ο πατέρας της και της λέει: Κόρη μου μάνα δεν έχεις για να σου μιλήσει για την πρώτη νύκτα του γάμου σου, μέχρι τώρα κουβεντιάζαμε τα πάντα μαζί, γιαυτό και τώρα θέλω αν κάτι δεν πάει καλά την πρώτη νύκτα του γάμου σου να μην ντραπείς και να έρθεις να το συζητήσουμε. Εντάξει πατέρα λέει η κόρη.(τι να έκανε ο φουκαράς?)

Έγινε ο γάμος και μετά από λίγες μέρες ρωτά ο πατέρας τη κόρη του, εντάξει όλα παιδί μου;
Εντάξει πατέρα ,αλλά έχουμε ένα μικρό πρόβλημα όμως ντρέπομαι να σου το πω! Παιδί μου λέει πες ότι είμαι η μάνα σου και πες μου, εγώ μόνο την ευτυχία σου θέλω. Να πατέρα του λέει , ο άντρας μου την έχει μεγάλη και δυσκολευόμαστε,(γελάτε χμ κάντε υπομονή γελά όποιος γελάει τελευταίος)
Έλα αύριο παιδί μου να δούμε τι θα κάνουμε.Την άλλη μέρα πάει η κόρη στον πατέρα και αυτός της δίνει μια φούρκα( διχάλα). Δώστην στον άντρα σου της λέει να την βάζει από πάνω για να κόβει λίγο τη φόρα(τι λέω η γυναίκα).

Πράγματι μετά από λίγο καιρό πάει στον πατέρα της και του λέει πάρε πατέρα πίσω τη φούρκα(διχάλα), μας βοήθησε και τώρα ελέγχει την κατάσταση .Όχι παιδί μου κράτησε την. Σε λίγα χρόνια θα την χρειαστεί για να την βάζει από κάτω.

Καλό κόψιμο της μούττης της Σαρακοστής

Για τους φίλους Ελλαδίτες έτσι λέμε για την Καθαρά Δευτέρα πάμε στην εξοχή να κόψουμε την μύτη της Σαρακοστής ,είναι η αρχή της νηστείας.

Το γέλιο ήλθε από ΨΗΛΑ

Ως γνωστόν εγώ πολιτικά θέματα και πολύ σοβαρά ενημερωτικά δεν γράφω, όχι γιατί δεν με ενδιαφέρουν αλλά είναι άλλοι που τα ξέρουν και τα γράφουν καλύτερα.
Τώρα αν μου πείτε και τι γράφεις εσύ? Θα απαντήσω με περηφάνια περί ανέμων και υδάτων(όσο έχουμε ακόμα ύδατα μην λέμε και ότι θέλουμε) και όποιον πάρει ...........το ελικόπτερο.
Σκεφτόμουν που λέτε όχι και πολύ ώρα βέβαια ,γιατί φοβάμαι μην μπλοκάρει και το μυαλό( δεν θέλω κακίες).
Σκεφτόμουν που λέτε ότι εδώ και κάμποσο καιρό το μόνο που ακούμε είναι η ΚΡΙΣΗ που έρχεται που θα έρθει που ήρθεεεεε.Και λίγο πολύ ένα άγχος όλοι το είχαμε ,θα έχουμε δεν θα έχουμε δουλειά και τα γνωστά αχ και βαχ και υπήρχε μια κατήφεια στο πρόσωπο του Έλληνα ο οποίος είχε να γελάσει από τότε που σηκώσαμε το ΤΙΜΗΜΕΝΟ.Και περιμέναμε τι άλλο θα σηκωθεί εκτός από το( γνωστό) και ξαφνικά ήλθε από μηχανής .....ελικοπτέρου .ΝΑΙ ήλθε από τον ουρανό και κάθισε κάτω και ξανασηκώθηκε παίρνοντας την κατήφεια από τα πρόσωπα των (κατηφειασμένων ) και ξαναφάνηκε το γέλιο στα χείλη και τρέξανε δάκρυα (όχι από χαρά) από τα γέλια.
Και είπε ο λαός ΝΑΙ υπάρχει κράτος και μας δίνει λόγους για να γελάμε.

Καλές Απoκριές

Στη Κύπρο τα παλιά χρόνια τότε που ακόμα τα προξενιά ήταν σχεδόν και ο μόνος τρόπος για να γίνει ένας γάμος οι μέρες των αποκριών ήταν οι ευνοϊκότερες για τέτοιου είδους συναλλαγές.
Αυτές τις μέρες λοιπόν οι κοπέλες που ήταν και σε ηλικία γάμου τις περίμεναν με ανυπομονησία γιατί ίσως τότε κάποιος που (συμπαθούσαν) έστελνε προξενιά.
Σκεφτείτε όμως την απογοήτευση τους όταν δεν γινόταν αυτό !!!

Το πιο κάτω τραγούδι το έλεγαν στα τραπέζια που μαζευόντουσαν φίλοι και συγγενείς για να γιορτάσουν όλοι μαζί τις αποκριές και αφορά τις ανύπαντρες που ήταν σε ηλικία γάμου.

Επήασιν οι σήκωσες
επήαν τζ' οι Τυρινάες
τζ' έμείνασιν οι κοπελιές
με δίχα τους αντράες.
Για τους φίλους Ελλαδίτες
σήκωσες λέμε τις αποκριές γιατί σηκώνουν (καθαρίζουν) ότι υπάρχει στο τραπέζι για να μην το φάνε τη Σαρακοστή που αρχίζει η νηστεία.

Πέρασαν οι αποκριές
πέρασαν και της Τυρινής
και έμειναν οι κοπέλες
δίχως συζύγους


ΑΠΟΚΡΙΑΤΙΚΟ
Εψόφησεν το γαούριν του Σωτήρη
τζι' ο Σωτήρης έκλαιεν
Τζι' Σωτηρού του λάλε
Μεν κλαίεις Σωτήρη
Η πετσιά του κάμνει γούνα
τάντερα του μακαρούνια
η κκελέ του ζαλατίνα
τζι' ο νούρος μουγιαστήρι
να μουγιάζει το Σωτήρη
κάθε Σάββατον το δείλις

Γαούριν==γαϊδούρι
κκελέ==κεφάλι
νούρος---ουρά
ζαλατίνα ---πηχτή
μουγιαστήρι---μυγοσκοτώστρα

Καλές αποκριές κοπέλια

ΚΥΠΡΟΣ

Έχω ένα τόμο του εκδοτικού οίκου Χάρη Πάτση ,έκδοση του 1971 ο οποίος είναι αφιερωμένος εξολοκλήρου στη Κύπρο ,έχει φωτογραφίες πεζογραφήματα ,για την ιστορία της Κύπρου και πολλά ποιήματα για την Κύπρο από Έλληνες και Ελληνοκύπριους ποιητές. Μερικά είναι γραμμένα στην κυπριακή διάλεκτο. Σήμερα βρήκα ένα με τίτλο ΚΎΠΡΟΣ και είναι του Γιάννη Κ. Παπαδόπουλου και για να είμαι ειλικρινής δεν τον γνωρίζω.


ΚΥΠΡΟΣ

Απόψε ήρθε στο νου μου
το σκλαβωμένο μου νησί
και μου γέμισε δάκρυα τα μάτια
με τον μεγάλο του καημό.
Κι 'έμοιαζε σαν κυνηγημένο πουλί
που το πετροβολούνε χρόνια
σκληρόκαρδα παιδιά
κι' είχε μια βαθειά πληγή στο λευκό στήθος
κι' άλλα αίματα στις φτερούγες
που μου γέμισαν δάκρυα τα μάτια.
Τ' όνειρο μου είναι τόνειρο
του σκλαβωμένου πουλιού
που χρόνια τρεμοφτερουγάει
μέσα σε σκουριασμένα τέλεια
(κι' αν τ'ασημώσουν
δεν αλλάζει τ' όνειρο του πουλιού)
......Συλλογίζομαι τες γενιές των γενιών
που ζήσανε το δράμα
της καρφιτσωμένης πεταλούδας
Κύριε του δικαίου και της λεφτεριάς,
πεινάμε και διψάμε δικαιοσύνη
πεινάμε και διψάμε λεφτεριά.
Δώσε μας πίστη και δύναμη
κι'ευλογία.

Εγώ απλά το έγραψα όπως είναι τυπωμένο.

Δεν είδα όμορφες βουνοκορφές είδα μόνο νερό

Μέχρι τώρα νόμιζα πως ήμουν ρομαντική όμως εδώ και δυο χρόνια τον χειμώνα δεν τον βλέπω σαν εποχή που μαζεύετε κάποιος γύρω από το τζάκι αλλά σαν ανάγκη .
Για παράδειγμα παλιά όταν έβρεχε μου άρεσε να κάθομαι και να ακούω τη βροχή να φαντάζομαι τζάκια κάστανα ζεστά ροφήματα καλή παρέα μην σας πω και κανένα κοψίδι στη φωτιά του τζακιού.(Τζάκι δεν έχω , με το μυαλό μου έκανα γλέντια).
Τα δε χιόνια όταν ήμουν μικρή τα φανταζόμουν μόνο γιατί εκεί που έμενα ποτέ δεν χιόνιζε, μου άρεσαν οι κάρτες με χιονισμένα τοπία ειδικά αυτές των Χριστουγέννων.
Αργότερα όταν τα έζησα και ταλαιπωρήθηκα δεν ήθελα ούτε να τα βλέπω, άλλοι τα έβλεπαν σαν γιορτή και ευκαιρία να πάνε εκδρομή να κάνουν σκι να παίξουν χιονοπόλεμο ,εγώ τα έβλεπα σαν μπελά και αυτό από το 1980 και μετά πιο πριν όταν τα έβλεπα ήμουν μέσα στη ρομάντζα.
Όμως εδώ και 2-3 χρόνια τα βλέπω όλα αλλιώς και δεν μπορώ να πω ότι με ενθουσιάζει αυτό το γεγονός.
Βλέπω τη βροχή και λέω άσε να ρίξει να ποτίσει η γη γιατί θα ξεραθούν όλα και θα ερημοποιηθεί ο τόπος( έχουμε μάθει και την ερημοποίηση τώρα δεν μας έφτανε η έρημος της Σαχάρας)
Τα χιόνια τώρα το ρομαντικό μου το μυαλό τα βλέπει με άλλο μάτι , άσε να ρίξει να λιώσουν αργότερα για να γεμίσουν τα ποτάμια να το ρίξουν στις λίμνες να έχουμε νερό να πιούμε ,μην πεθάνει ο κόσμος από τη δίψα μην πάθουμε όπως αλλού που πεθαίνουν για λίγο νερό.(Βέβαια είναι και άλλοι που τα χιόνια τα θέλουν γιατί θα γεμίσουν τα χιονοδρομικά κέντρα κατ επέκταση και οι ταβέρνες και οι ξενώνες, τα μαγαζιά και θα πουλήσουν τα σκι τα τρέντι μπουφάν και άλλα αξεσουάρ πιθανόν μάρκες ακριβές, γιατί δεν θα πας για σκι με ότι κι' ότι που λέει και η διαφήμιση
Εγώ πάλι το πρωί όταν βγήκα στο μπαλκόνι για να ελέγξω τι γίνετε στα πέριξ είδα με ικανοποίηση τα βουνά χιονισμένα και αμέσως σκέφτηκα ότι σε λίγο θα γεμίσει και η λίμνη του Μόρνου που κοντεύει να στερέψει. Μπήκα μέσα φόρεσα και το σκούφο μου γιατί έκανε ψοφόκρυο και έβγαλα και φωτογραφίες να δείτε τι είδα. Έλεγα να βγω στη ταράτσα, αλλά αργότερα, για πιο καλές φωτογραφίες όμως είχαν μαζευτεί σύννεφα και σκέπασαν τα βουνά.
Γι' αυτό λέω που πήγε το ρομαντικό μου που όλα τα βλέπω σαν ανάγκη για επιβίωση? Πως έχω γίνει έτσι?Να δω τι θα λέω για το Καλοκαίρι που τόσο μου αρέσει ,να δω τι θα λέω που θα με βαρά ο ήλιος και θα ζαλίζομαι. Με τίποτα ευχαριστημένη ρε παιδί μου.

Ο τίτλος δικός σας.

Τον πρώτο καιρό δεν ήξεραν τίποτα ο ένας για τον άλλον ,το κακό τους βρήκε αναπάντεχα πήραν τις οικογένειες τους και τράβηξαν για τα βουνά,πέταξαν μέσα στο αυτοκίνητο δυο τρεις κουβέρτες για να περάσουν το βράδυ,στα βουνά ίσως να έκανε κρύο και ας ήταν καλοκαίρι . Όταν πια ανηφόρησαν για τα καλά και δεν ακουγόντουσαν τα αεροπλάνα μπήκε στη πλατεία του πρώτου χωριού που βρήκε μπροστά του και σταμάτησε. Τα κορίτσια στο πίσω κάθισμα 18 και 20 χρονών ηρέμησαν κάπως η γυναίκα του τους κρατούσε το χέρι και προσπαθούσε από ώρα τώρα να τις ηρεμήσει παρόλο που και η ίδια έτρεμε από το φόβο της. Δίπλα του καθόταν ο πατέρας του σκεφτικός και ταλαιπωρημένος ,δεν τολμούσε να κοιτάξει τον γιο του που τα χέρια του είχαν ασπρίσει σφίγγοντας το τιμόνι και η αγωνία ήταν ζωγραφισμένη στο πρόσωπο του.
Έπρεπε να πάρει την οικογένεια του από αυτή τη κόλαση ,κανείς δεν περίμενε αυτό το κακό και όμως έπρεπε να το ξέρουν ,τώρα πια δεν είχε σημασία το κακό έγινε και έπρεπε πάσι θυσία να προστατέψει την οικογένεια του.
Έφερε στο μυαλό του την αδελφή του που ζούσε στη Λεμεσό, τι να έγινε εκεί? Άραγε είναι ασφαλής? Ο γιος της είχε πάει φαντάρος πριν έξι μήνες που να βρίσκετε τώρα?
Αλλά και ο πατέρας του δίπλα τα ίδια σκεφτόταν και η γυναίκα του, ο αδελφός της με τη νύφη της θα πήγαιναν και αυτοί σε κάποιο ορεινό χωριό για να γλυτώσουν τους βομβαρδισμούς και όταν θα ηρεμούσαν τα πράματα θα ξαναγύριζαν στα χωριά τους.
Όλοι έτσι σκεφτόντουσαν να ηρεμήσουν τα πράγματα και να γυρίσουν στα σπίτια τους. Και ο αγαπημένος τους γείτονας που τόσα χρόνια τώρα άσχημη κουβέντα δεν αντάλλαξαν , ακόμα και όταν τα παιδιά μικρά που ήταν, όταν τσακωνόντουσαν έπαιρνε ο καθένας το δικό του και μα με το καλό μα με το άγριο τους έδιναν να καταλάβουν ότι τίποτα δεν πρόκειται να χαλάσει αυτή τη φιλία.
Και αυτά όμως τα έβλεπες μετά από καμιά ώρα να παίζουν ανέμελα λες και δεν ήταν αυτά που ξεσήκωναν τον τόπο με τους τσακωμούς τους. Μεγαλώνοντας τα κορίτσια έγιναν αχώριστα με τα γειτονόπουλα τις συνομήλικες τους και τον Αντρίκο το μικρό που όλες μαζί τον πείραζαν .
Σε κάποιο άλλο χωριό ο Δημήτρης με τη γυναίκα του και τα τρία του παιδιά βρίσκονταν στο σπίτι ενός κουμπάρου του που θα τους φιλοξενούσε , ο Δημήτρης του είπε πως δεν πειράζει θα βολευόντουσαν στο αυτοκίνητο, τώρα βέβαια πως θα βολευόντουσαν εφτά άτομα η ψυχή του το ήξερε .
Πέντε άτομα ήταν αυτός με την γυναίκα του και τα τρία του παιδιά συν δυο άτομα τα πεθερικά του ,με το ζόρι χωρούσαν μέσα στο αυτοκίνητο,ήξερε όμως και τις δυσκολίες που περνούσαν οι κουμπάροι του με τέσσερα παιδιά και τους παππούδες μέσα σ' ένα σπίτι τριών δωματίων.
Στο τέλος βάλανε τα πεθερικά στο σπίτι για να μην ταλαιπωρούνται και οι άλλοι κοιμήθηκαν, τρόπος που λέγει στο αυτοκίνητο καθιστοί .Αυτός κάθισε σε ένα παγκάκι στην πλατεία μαζί με τη γυναίκα του ρίξανε μια κουβέρτα στους ώμους τους και προσπαθούσαν να καταλάβουν τι στην ευχή έγινε ,σε λίγο η πλατεία γέμισε από αυτοκίνητα ,τρακτέρ με ότι μέσον έβρισκε ο καθένας φτάνει να γλυτώσει τα παιδιά του από το κακό, ήλθε και ένα λεωφορείο γεμάτο κόσμο ,ο οδηγός του λεωφορείου έβαλε όσους χωριανούς χωρούσε ,βασικά διπλάσιους έβαλε δεν είχαν όλοι δικά τουςαυτοκίνητα ,κάποιος έπρεπε να τους μεταφέρει, σε κάποιες ανηφόρες οι άνδρες κατέβαιναν και έσπρωχναν για να τα καταφέρει να βγάλει την ανηφόρα.
Πόλεμος αυτό γινόταν ένας πόλεμος που δεν έμελλε να αφήσει τους δυο φίλους να πάνε ποτέ στα σπίτια τους. Τα χρόνια περνούσαν και οι δυο φίλοι βρέθηκαν ο ένας οικογενειακώς στην Αυστραλία και άλλος στη Λεμεσό καμιά φορά ο Δημήτρης μάθαινε νέα τους Γιώργη από την αδελφή του ,ο πόλεμος στάθηκε ακόμα πιο σκληρός γι' αυτήν ο γιος της το παλικάρι της ακόμη αγνοείτε άλλοι της είπαν ότι σκοτώθηκε άλλοι ότι τον είδαν στα Άδανα και ήταν ζωντανός, ο γιος της δεν γύρισε ποτέ και κανένας δεν βγήκε να της πει ούτε αυτής ούτε και στις άλλες μανάδες τι απέγιναν τα παιδιά τους ,ίσως αυτές μόνο ξέρουν τι έγιναν τα παιδιά τους αφού οι περισσότερες έχουν πεθάνει μετά από 35 χρόνια προσμονής ,με αυτό το καημό και με το μαράζι του γιου του πέθανε και ο άνδρας της.
Μετά από είκοσι χρόνια ξενιτιάς ο Γιώργης αποφάσισε να γυρίσει πίσω οι κόρες του δεν θέλησαν, είχαν παντρευτεί εκεί είχαν τις δουλειές τους και τα παιδιά τους πήγαιναν εκεί σχολείο ,έτσι αποφάσισαν να μείνουν και να έρχονται να βλέπουν τους γονείς τους. Ο Δημήτρης είχε χάσει τη γυναίκα του πριν δυο χρόνια τα πεθερικά του είχαν πεθάνει και αυτά με τον μεγάλο καημό ότι δεν μπόρεσαν να γυρίσουν στους τόπους τους.
Η αδελφή του Γιώργη μόλις έμαθε ότι ο αδελφός της θα ερχόταν να μείνει για πάντα στη Κύπρο πήρε τηλέφωνο και το είπε στον Δημήτρη ,έτσι εκείνη την Κυριακή ο Δημήτρης με τη γυναίκα του πήγαν στην εκκλησία όπου και έγινε και το μνημόσυνο της αγαπημένης τους φίλης και γειτόνισσας και μετά τη λειτουργία όλοι μαζί πήγαν στον τάφο όπου έκλαψαν για τα χρόνια που πέρασαν μέσα στη προσφυγιά, έκλαψαν που αναγκάστηκαν να ξεσπιτωθούν και να ζήσουν σε ξένους τόπους μακριά από αγαπημένα πρόσωπα,έκλαψαν για τα χαμένα παλικάρια που χάθηκαν έτσι άδικα ΄και για τις ψεύτικες υποσχέσεις των μεγάλων. Έκλαψαν που ξέρουν πως και αυτοί θα πεθάνουν κάποια στιγμή χωρίς να δουν την πατρίδα τους ενωμένη και ελεύθερη από τους κατακτητές.
Αυτή είναι η προσφυγιά ξεριζωμός νεκροί και μεγάλα λόγια από τους μεγάλους ψεύτικα λόγια ,και ψεύτικες υποσχέσεις.
.

Αν μπορείς πιάσε με

Συννεφούλα συννεφούλα να γυρίσεις σου ............
Συννεφιές συννεφιές όταν δεν σε βλέπω έχω......................
Συννεφιασμένη ΚΥΡΙΑΚΉ............................


Συννέφιασε συννέφιασε συννέφιασε ο ουρανός....................


Βάζω μερικές φωτογραφίες από σύννεφα που κανείς δεν μπορεί να τα φτάσει και να τα θυμώσει.

Αληθινά όνειρα

Κάθισε κάτω από τη σκιά του μεγάλου δένδρου πάνω στο ξύλινο παγκάκι που τα χρώματα του είχαν ξεφτίσει από πολύ καιρό,ίσως κάποτε να ήταν βαμμένο πράσινο.
Πήρε το βιβλίο και προσπάθησε να διαβάσει ,αλλά η μέρα ήταν τόσο όμορφη!! αρχές της Άνοιξης ο ουρανός ήταν καταγάλανος ,ούτε ένα συννεφάκι δεν φαινόταν στον ορίζοντα ,αντίθετα με την προηγούμενη βδομάδα που έριχνε κατακλυσμό και ο αέρας δεν σε άφηνε να ξεμυτίσεις
Σήμερα όμως τίποτα δεν την κρατούσε στο σπίτι. Κάθε Τετάρτη είχε ρεπό από το εμπορικό όπου δούλευε μέχρι να πάρει το πτυχίο της ,μετά θα ακολουθούσε το επάγγελμα που διάλεξε κοινωνική λειτουργός, ήθελε να ασχοληθεί με τα κοινά.
Παράτησε το βιβλίο δίπλα και το βλέμμα της έπεσε πάνω σε δυο πιτσιρίκια που ήταν δεν ήταν τεσσάρων χρονών και κρατούσαν μια μπάλα που πετούσαν ο ένας στον άλλο γελώντας ,δίπλα τους στεκόταν μια μελαχρινή κοπέλα με τα μαλλιά πλεγμένα πίσω και της έφταναν μέχρι τη μέση,σίγουρα δεν θα ήταν η μητέρα τους, αυτά ήταν καστανόξανθα αν και δεν πρόλαβε να αναρωτηθεί πως ίσως να έμοιαζαν στον πατέρα τους γιατί είδε μια άλλη γυναίκα να πλησιάζει και τα μικρά να τρέχουν πάνω της φωνάζοντας μαμά, μαμά.
Όχι σου λέω όχι δεν γυρνάω στο σπίτι μου ,δεν μπορώ άλλο δεν αντέχω αυτό που γίνετε, ο λυγμός δίπλα της την έκανε να γυρίσει, είδε δυο κορίτσια το ένα με κοντά ξανθά μαλλιά και το άλλο με καστανά σγουρά , αυτό με τα σγουρά τώρα έκλαιγε προσπαθώντας να μην ακουστεί.
Ξαναπήρε το βιβλίο και έκανε ότι διάβαζε δεν ήθελε να φέρει σε δύσκολη θέση τα κορίτσια ,αυτό που έκλαιγε πιθανόν να μην πήρε καν είδηση ότι κάποιος άλλος τους άκουγε, εξάλλου το πάρκο είχε πολύ κόσμο μετά το μεσημέρι,ήταν λίγο μετά που έκλειναν οι δουλειές και τα σχολεία και πολλοί περνούσαν ή κάθονταν να χαρούν λίγο ήλιο και να ξεφύγουν από το κλείσιμο στα γραφεία και τα σχολεία,το άλλο κορίτσι όμως η φίλη της γύρισε και την κοίταξε κάπως αμήχανα, αυτή βέβαια έκανε σαν να μην άκουσε τίποτα και συνέχισε να είναι σκυφτή στο βιβλίο.
Και που θα πας ? Θα έλθω σε σένα !! Δεν γίνετε από χθες είναι η αδελφή μου στο σπίτι με τα παιδιά της και γίνετε χαμός . Δεν πειράζει θα μείνω εδώ μέχρι που θα νυκτώσει και όταν φύγει η αδελφή σου πάρε με τηλέφωνο να έλθω ,δεν θα μείνω καιρό ,μετά θα δω τι θα κάνω..
Το κορίτσι με τα κοντά μαλλιά αγαπούσε τη φίλη της, ήξερε το δράμα της και ένιωθε άσχημα που δεν μπορούσε να τη βοηθήσει, δεν ήξερε τι να της πει ,κοίτα δεν γίνετε να έρθεις γιατί ....,κόμπιαζε, να.... ξέρεις η αδελφή μου παράτησε τον άνδρα της και όπως ξέρεις το δυαράκι που μένουμε ίσα ίσα που μας χωράει ,εγώ κοιμάμαι στο χολ γιατί στον καναπέ του σαλονιού βάλαμε τα παιδιά ,η αδελφή μου κοιμάται χάμω,σου λέω δεν γίνετε.
Έκλεισε το βιβλίο με σκοπό να σηκωθεί να φύγει,αλλά δεν κουνήθηκε από τη θέση της όταν άκουσε το κορίτσι να συνεχίζει και να λέει στη φίλη της ,γιατί δεν πηγαίνεις στην αστυνομία?
Θεέ μου τι γίνετε εδώ?Άνοιξε το βιβλίο και μόνο γράμματα δεν έβλεπε, που και που γυρνούσε και καμιά σελίδα για να μην καταλάβουν ότι έστησε αυτί,και συγχρόνως το μυαλό της δούλευε.Την είχε πιάσει μια αγωνία και ένας φόβος για το τι θα άκουγε όμως δεν κουνήθηκε από τη θέση της.
Μα τι λες ? Το κορίτσι με τα σγουρά μαλλιά σχεδόν φώναξε ,ένα κύριος που περνούσε εκείνη τη στιγμή από μπροστά τους γύρισε και τις κοίταξε κουνώντας το κεφάλι και μονολόγησε λίγα βήματα πιο πέρα, αχ αυτά τα σημερινά παιδιά !!!! και συνέχισε τη βόλτα του κάτω από τον ανοιξιάτικο ήλιο που οι αχτίδες του τώρα δεν έκαιγαν ,είχε πάει πέντε η ώρα.
Ξέρεις τι λες???? Αυτός είναι η αστυνομία!!! Να μην πας στο τμήμα που δουλεύει αυτός !! Χα φώναξε ακόμα πιο δυνατά το σγουρόμαλλο κορίτσι και μετά σχεδόν ψιθυριστά και τι νομίζεις ?Όλοι αυτοί γνωρίζει ο ένας τον άλλο ,λες να τον καταδώσουν???Όχι όχι θα με βγάλουν τρελή και αυτός μετά από λίγο καιρό θα αρχίσει τα ίδια .
Η μαμά σου τι λέει ?επέμενε η φίλη της. Τρελή είσαι?? Τι να της πω?? Ότι ο άνδρας της κάθε τρεις και λίγο έρχεται το βράδυ όταν αυτή κοιμάται και με βιάζει? Αυτό να της πω?? Δεν θα με πιστέψει!!!
Κάποτε στο άλλο σπίτι που μέναμε τότε που ζούσε ο μπαμπάς μου ακόμα είχε βουίξει ο τόπος πως ΄ένας πατέρας βίαζε την κόρη του,το είχε πει και η τηλεόραση. Ξέρεις τι είπε η μάνα μου ?΄΄Ότι το κορίτσι ξεμυάλισε τον πατέρα του !!Αν είναι δυνατόν!!!!Και τώρα μου λες να της πω για τον πατριό μου έναν ξένο για μένα, τον άνδρα της? Που να μην έσωνε ποτέ να τον παντρευτεί !!!.
Τώρα το κορίτσι έκλαιγε με λυγμούς, η φίλη της την αγκάλιασε και κλαίγοντας και αυτή προσπαθούσε να βρει δυο λόγια παρηγοριάς.
Το βιβλίο της έφυγε από τα χέρια , κοινωνική λειτουργός δεν θέλει να γίνει?Να βοηθά κόσμο ? Τέτοιες περιπτώσεις θα συναντούσε συχνά ,σηκώθηκε από το ξεφτισμένο παγκάκι και έκανε ένα βήμα προς τα κορίτσια, όμως τι έπαθε? Γιατί δεν μπορούσε να κουνήσει τα πόδια της ?Γιατί ένιωθε τόσο βαριά?Γύρισε αργά, αργά το κεφάλι της αλλά τα κορίτσια δεν ήταν εκεί ?Πού είχαν εξαφανιστεί?Γιατί καθόταν μόνη στο πάρκο? Που πήγε ο ήλιος? Γιατί κρύωνε?
Έβαλε όλη της την δύναμη να κουνηθεί αλλά ένιωσε το σώμα της να πιέζετε, άνοιξε τα μάτια έντρομη, τα χέρια της ήταν ακινητοποιημένα, πήγε να φωνάξει αλλά ένα χέρι της έκλεινε το στόμα ,για άλλη μια νύχτα έζησε τον εφιάλτη που ζούσε εδώ και δυο χρόνια.

Ουράνιο τόξο

Σήμερα το απόγευμα βγαίνοντας στο μπαλκόνι, στον πρώτο όροφο που μένω είδα στον ουρανό ένα ουράνιο τόξο που κρυβόταν πίσω από το σπίτι απέναντι και δεν φαινόταν πολύ καλά,έτσι πήρα την μηχανή και ανέβηκα στη ταράτσα της τριώροφης πολυκατοικίας για να το φωτογραφίσω και να σας το δείξω.
Το ουράνιο τόξο μου αρέσει ,μου αρέσουν τα χρώματα του , είναι σαν μήνυμα ελπίδας όπως ξεπροβάλλει ανάμεσα στα σύννεφα,είναι σαν να σου λέει πως όλα θα φτιάξουν,νομίζω ότι παλιά όταν ήμουν παιδί έβλεπα πιο συχνά ουράνια τόξα ,μπορεί όμως να κάνω λάθος και τώρα απλά να μην τα προσέχω όταν βγαίνουν .
Τα ουράνια τόξα έχουν κάτι παιδικό ,τα παιδάκια όταν το δουν θα το δείξουν με τα χεράκια τους ,θα ανοίξουν το στόμα τους όλο θαυμασμό εγώ άρπαξα τη φωτογραφική μηχανή δεν ήταν και κανένας άλλος στο σπίτι να του πω τι όμορφο ουράνιο τόξο για να μοιραστώ τον ενθουσιασμό μου,γιατί ενθουσιάστηκα και όπως ήμουν με την ρόμπα(ρόμπα γίναμε) ανέβηκα στη ταράτσα και σας το παρουσιάζω.

Νανούρισμα

Το νανούρισμα αυτό το αφιερώνω στον Διάσπορο και Σπύρο που ξέρω ότι έχουν μικρά μωράκια και σε όλους εσας που πιθανόν να έχετε ή θα αποκτήσετε .Την ιδέα την πήρα από την Λεμέσια όταν πριν λίγο καιρό έβαλε ένα κυπριακό νανούρισμα στο μπλογκ της.
Το νανούρισμα το λέω εγώ για να δώσω λίγο το ρυθμό εσείς θα το πείτε με την δική σας γλυκιά φωνή.

Nα πεις να να, να κοιμηθεί το χαϊδεμένο μου τ'αρνί
να πεις να να τ'αρνέλι μου να να το κουκλαρδέλι μου
Νάνι, νάνι, νάνι,νάνι κι όπου το πονεί να γιάνει
Έλα ύπνε και πάρε το και πάλι ξύπνησε το
έλα ύπνε και πάρε το και γλυκοκοίμησε το
και πάνι το στη Παναγιά και πάλι ξύπνησέ το
Νάνι,νάνι νάνι,νάνι το μωρέλι μου να κάνει
Κοιμάτ' ο ήλιος στα βουνά κοιμάτε στα λαγκάδια
κοιμάτε η Σοφία μου μες' στα μαργαριτάρια
Νάνι ,νάνι, νάνι κι όπου το πονεί να γιάνει

Το τραγούδι το είχα ακούσει από ηχογράφηση που είχε γίνει στο Αναγνωστήριο
η Ανάπτηξη της Αγιάσου με ερμηνεύτρια την Κυρία Ευστρατία Σταυρακέλλη.
Δεν γνωρίζω τίποτα περισσότερο.

Οι αποφάσεις μας και πόσο τις υλοποιούμε.

Και όλα μαζί νοστιμίζουν τη ζωή ,και τα αλμυρά και τα πικρά και τα καυτερά.




Φέτος έχω απογοητεύσει τον εαυτό μου και φταίω εγώ και μόνο εγώ,συγκεκριμένα από πέρσι τον Σεμπτέβρη,αν και τότε δεν ήθελα να το παραδεχτώ και άφησα να με πάρει το (ποτάμι).
Γι' αυτό διάλεξα να γράψω με το χρώμα γκρι ,δεν είναι και όλα μαύρα!!
Να σας εξηγήσω, όχι ότι άλλη δουλειά δεν είχατε να κάνετε παρά να ακούσετε τις δικαιολογίες μου για τις βλακείες που κάνω.
Όταν πέρσι το Καλοκαίρι (άλλο η ταινία εκείνο το ί πιο όμορφη,ΑΛΛΑ δεν παίρνω και όρκο) τελείωσα το σχολείο δεύτερης ευκαιρίας (ένα τι πάνω από το δημοτικό,μην φανταστείτε τρελά πράγματα) ,είχα πει ότι θα συνεχίσω και στο νυκτερινό Λύκειο,μάλιστα ήμουν ενθουσιασμένη ,παρόλο που είχα κουραστεί, γιατί το πρωί ήμουν στη δουλειά το
βράδυ ήμουν στα θρανία.

Και αν πάλι οι υποχρεώσεις μου δεν το επέτρεπαν να πάω στο Λύκειο θα συμβιβαζόμουν με τα ΚΕΕ κέντρο εκπαίδευσης ενηλίκων και για να είμαι σίγουρη έφτιαξα τα χαρτιά μου και για εκεί, για να παρακολουθήσω Αγγλικά και υπολογιστές για φέτος.

Είμαι ένα άτομο το οποίο όταν πρόκειται να κάνω κάτι, ειδικά για μένα να μην επηρεάζομαι από άλλους ,εκτός και αν η απόφαση μου είναι για τρίτους οπότε θα σκεφτώ και τις επεμβάσεις άλλου για να μην πάρω στο λαιμό μου το άτομο που έχει σχέση με την δική μου απόφαση.
Αυτή τη φορά ίσως η κούραση ,ίσως ότι είχα παραμελήσει λίγο το σπίτι( να και οι δικαιολογίες που έλεγα), επηρεάστηκα, από τον σύζυγο, πως τα κατάφερε ,? θα κουραστείς, θα τα φτύσεις ,θα σε μαζεύουμε ε ήμουν και κουρασμένη η αλήθεια να λέγετε , δεν τα έβγαλε από το μυαλό του και δεν έχει και κανένα πρόβλημα αν η γυναίκα του έχει τελειώσει μόνο δημοτικό ή μόνο σχολείο δεύτερης ευκαιρίας.Δεν ξέρω αλλά με θεωρεί αρκετά (έξυπνη και τα βγάζω πέρα, αν και η εξυπνάδα δεν έχει σχέση με την μόρφωση) δικό του θέμα,τέλος πάντων επηρεάστηκα .

Τώρα βρήκα να επηρεαστώ, το όρνιο,ναι ναι όρνιο ,γιατί γιατί ούτε τα ΚΕΕ άνοιξαν και σε μια σχολή που γράφτηκα για βυζαντινή μουσική πήγα μόνο μία φορά γιατί σκέφτηκα (τώρα βρήκα να σκεφτώ)ότι δεν ήμουν διαθετημένη να πληρώνω δίδακτρα .
Σκέτη απογοήτευσει σας λέω ,γιατί δεν έχω καμιά όρεξη να κάθομαι σπίτι τα απογεύματα και να πλέκω την κάλτσα του στρατιώτη.Πως είπατε? να διαβάζω βιβλία?το κάνω και αυτό .
Δεν θα υποσχεθώ τίποτα για την νέα σχολική χρονιά, δεν θα πω σε κανένα τίποτα ,ξέεερω εγώ τι θα ΚΑΝΩ .Μέχρι τότε θα νομίζω πως κάαααατι γράφω εδώ στον υπολογιστή ,ο οποίος μου αρέσει πάρα πολύ μέχρι που άρχισα να ανησυχώ για μένα.
Και επειδή τη ζωή μας πρέπει μόνοι μας να την νοστιμίζουμε χωρίς παρεμβάσεις από( οποιοδήποτε και ας θέλουν το καλό μας) θα φροντίσω μόνη μου γι' αυτό ,για να μην έχω σούξου μούξου μανταλάκια τάχα μου επηρεάστηκα .
Στην αρχή της ανάρτησης έβαλα διάφορα υλικά που νοστιμίζουν τη γεύση μας, που είναι στο δικό μας χέρι να τα βάλουμε στην κατσαρόλα για να νοστιμίσει το φαγητό μας. Αν δεν απλώσουμε ΜΟΝΟΙ μας το χέρι δεν θα έχουμε το αποτέλεσμα που θέλουμε.

Αναμνήσεις 2

Είπα να συνεχίσω και να τελειώσω τις αναμνήσεις κατά την διαμονή μου σε ένα χωριό ψηλά στο βουνό .
Στη πρώτη ανάρτηση έγραψα για το πως βρεθήκαμε σε αυτό το χωριό ,τον αποκλεισμό από τα χιόνια και την γέννηση της κόρης μου,του πρώτου μου παιδιού.

Μετά που ήρθε ο σύζυγος μου στην Αθήνα για να μας δει και να δει το ήδη 15 ημερών παιδί του και αφού είχε γυρίσει στο χωριό, εγώ παρέμεινα λίγες μέρες ακόμα στη ξαδέλφη που μας φιλοξενούσε ,μέχρι να μαλακώσει λίγο ο καιρός και να λιώσουν και λίγο τα χιόνια.

Ένα βράδυ που εγώ ο ξάδελφος και η ξαδέλφη η οποία είχε στα χέρια της την κόρη μου (τα δικά της παιδιά τα είχε βάλει για ύπνο στον καναπέ και στις πολυθρόνες,γιατί στο δωμάτιο τους είχα εγκατασταθεί εγώ με το μωρό) καθόμασταν που λέτε και οι τρεις και βλέπαμε μια ελληνική σειρά που τότε το 81 ήταν από τις καλύτερες( Το φως του Αυγερινού) μερικοί ίσως το θυμούνται ,εκείνη λοιπόν την στιγμή που είχαμε αφοσιωθεί στο έργο που πρωταγωνιστές ήταν ο Αλμπέρτο Εσκενάζι και η Κοραλία Καράντη ( δεν σας ενδιαφέρει ποιοι παίζανε ,το καταλαβαίνω) εκείνη λοιπόν τη στιγμή γίνετε ο σεισμός.
Τον σεισμό τον θυμάστε? Που έγινε στην Αθήνα το 81? Εκεί ήμουν ,(γλίτωσα από τα χιόνια για να πάω από σεισμό η λεχώνα )
Πεταχτήκαμε απάνω και αρπάζω το μωρό από τα πόδια της ξαδέλφης η οποία από τον τρόμο της για τα δικά της παιδιά ξέχασε ότι κρατούσε στη ποδιά της το δικό μου και πάει να σηκωθεί με τα χέρια πάνω.
Σβήσανε και τα φώτα και άντε να κατέβεις τη σκάλα από τον πρώτο όροφο με μωρό στα χέρια και μια τομή που ακόμα δεν είχε κλείσει, κάπου βρήκε ο ξάδελφος έναν αναπτήρα? φακός ήταν ?δεν θυμάμαι και σιγά σιγά κατεβήκαμε ,έκανε και πάρα πολύ κρύο,αφού είχε ψιλορίξει και λίγο χιόνι στην Αθήνα τότε.
Κατεβήκαμε και μπήκαμε μέσα στο αυτοκίνητο τους για να μην παγώσουμε. Ε δεν ήθελα και πολύ η λεχώνα την άλλη μέρα 40 πυρετό για δυο μέρες ήμουν τέζα ,πέρασαν όμως όλα , έτσι μετά από λίγες μέρες πήραμε τον δρόμο για το χωριό.
Στο χωριό καθίσαμε 6 χρόνια έκανα ακόμα ένα παιδί ,τον γιο μου τον οποίο γέννησα Μάιο και δεν είχαμε παρατράγουδα.
Στο διάστημα αυτών των 6 χρόνων περάσαμε 6 χειμώνες με πολλά χιόνια πολύ απομόνωση και μοναξιά για μένα τουλάχιστον και τα παιδιά μου. Γιατί εγώ δεν είχα φίλες εκεί δεν υπήρχαν άλλες γυναίκες νέες και δεν υπήρχαν ούτε μικρά παιδιά για να κάνουν παρέα τα παιδιά μου, ο σύζυγος μου είχε παρέα τους άλλος άντρες που ήταν σε άλλες υπηρεσίες (όλοι ανύπαντροι) πηγαίνε στο καφενείο και μαζί με τους γέροντες του χωριού κάπως περνούσαν τον καιρό τους,ήταν και η δουλειά που τον κρατούσε απασχολημένο και περνούσε αλλιώς ο καιρός γι'αυτόν.
Δύσκολα χρόνια, ευτυχώς το καλοκαίρι πήγαινα διακοπές στην Κύπρο και κάπως ξαλάφρωνε η ψυχή και η καρδιά μου ,αλλά όταν ερχόταν να γυρίσω πίσω και το αυτοκίνητο άρχιζε να ανηφορίζει τι να σας πω, ήξερα ότι αποδώ και μπρος (τέρμα το διάλειμμα τα κεφάλια μες το χιόνι).
Και ήλθε η ώρα να φύγουμε από το χωριό, βλέπετε η κόρη μας έπρεπε να πάει στο σχολείο ,ζήτησε ο σύζυγος μετάθεση (εγώ γκρίνιαζα από χρόνια να φύγουμε δεν άντεχα άλλο εκεί,). Ένα πρωί κατέβηκα από τα πάνω διαμερίσματα πήγα στο παρατηρητήριο(τουαλέτα)με προσοχή κατέβηκα τη σκάλα μπήκα στην αποθήκη βγήκα από την άλλη πόρτα της αποθήκης ανέβηκα τα σκαλιά με πολλή προσοχή είχε πολύ χιόνι, τα δε σκαλιά ήταν σκέτος πάγος εγώ είχα μάθει όμως(έτσι νόμιζα) και πρόσεχα .Βγαίνω από την τουαλέτα εντωμεταξύ είπαμε ότι είχα και θέα πιάτο το χωριό μπροστά μου και πήρε το μάτι μου ότι στην πλατεία ο σύζυγος μου ,ο αγροτικός γιατρός(κάθε χρόνο είχαμε και άλλον) ο γραμματέας του χωριού και κάποιοι άλλοι παίζανε χιονοπόλεμο τα παιδεία παίζει.
Κατεβαίνω τα σκαλιά μπαίνω στην αποθήκη και βγαίνω από την άλλη πόρτα πατάω στο πρώτο σκαλάκι (είχε 2-3 σκαλάκια )με σκοπό να πάω στο κάτω δωμάτιο μέχρι να ξυπνήσουν τα παιδιά και να βάλω ξύλα στη σόμπα (συνήθως την άναβε ο σύζυγος πριν φύγει για τη δουλειά) πατάω στο πρώτο σκαλάκι δεν ξέρω τι έγιναν τα άλλα. Κάποια στιγμή άνοιξα τα μάτια και ήμουν ανάσκελα μες το χιόνι και πονούσα φοβερά πίσω στο δεξί πλευρό και επίσης είχε παγώσει ο ποπός μου που ήταν μέσα στο χιόνι.
Νόμιζα ότι φώναξα με όλη μου την δύναμη στον σύζυγο που τους έβλεπα και τους άκουγα να παίζουν χιονοπόλεμο. Μπουσουλώντας μέσα στο χιόνι μπήκα μέσα στο σπίτι,ευτυχώς τα μωρά κοιμόντουσαν πάνω,μπαίνοντας μέσα για να πάρω το τηλέφωνο και να καλέσω βοήθεια διαπιστώνω ότι η σόμπα είχε βγάλει καπνό γιατί δεν άναψε το ξύλο καλά,πήρα το τηλέφωνο βγήκα έξω μέσα στο χιόνι ,γιατί μέσα δεν μπορούσα να αναπνεύσω κάθισα ξανά μέσα στο χιόνι και πήρα το γραφείο που δούλευε ο σύζυγος,και κοιτούσα που ήταν με τους άλλους στην πλατεία του χωριού. Κτυπάει το τηλέφωνο μια και στην δεύτερη τον βλέπω να μπαίνει μέσα στο γραφείο το σηκώνει και το μόνο που είπα ήταν έλα κτύπησα Βγαίνει έξω και τους βλέπω όλους να τρέχουν προς τα πάνω ο γιατρός μπήκε στο ιατρείο και κάτι πήρε όλα αυτά τα έβλεπα γιατί ήμουν αναγκασμένη να κάθομαι έξω μέχρι να καθαρίσει το δωμάτιο από τον καπνό.
Μπουσουλώντας μπήκα μέσα γιατί είχα ξεπαγιάσει εντελώς , έφτασε ο σύζυγος ο οποίος δεν ήξερε και τι έγινε ακριβώς, αν έπεσα μόνη ή αν είχα και κάποιο παιδί στα χέρια.
Και τώρα τι κάνουμε?ο γιατρός φοβήθηκε μην έσπασα τίποτα του, είπα ότι κτύπησα πίσω δεξιά και όλα τα καθέκαστα και αποφασίστηκε ότι πρέπει να πάμε Λαμία για ακτινογραφία.
Ειδοποιήσαμε την πεθερά μου να έλθει από το διπλανό χωριό για να κρατήσει τα παιδιά και να πάμε στη Λαμία. Για να μην αργήσουμε ήταν και όλοι οι δρόμοι γεμάτοι χιόνια ήλθε ένα κορίτσι και τα κράτησε μέχρι να έλθει η γιαγιά τους θα ερχόταν με το γαϊδούρι ή το άλογο ήταν?και θα αργούσε λίγο. Ήταν ένα μονοπάτι εντελώς κατηφορικό όλο χιόνι,έτσι το φορείο το απόκλεισαν γιατί φοβήθηκαν μην γλιστρήσει κανένας και με στείλουν στον αγύριστο Στο τέλος πάρθηκε η απόφαση να με κρατάνε ένας από τη μια και ένας από την άλλη και να πηγαίνουμε όπως μπορούσα εγώ δλδ μισό βήμα και ωχ μισό βήμα και ωχ.
Κατεβήκαμε και μπήκαμε στο αυτοκίνητο και σε κάθε τράνταγμα μόνο που δεν έκλαιγα από τον πόνο,οι δρόμοι είχαν χιόνι και μην νομίζετε ότι έτρεχε, κάθε άλλο ,χώρια που κοντέψαμε να πάμε από κάτω σε κάποιο σημείο που είχε πάγο.
Φτάσαμε στη Λαμία κάναμε ακτινογραφία και ευτυχώς ήταν μόνο στούμπισμα ,το βράδυ μείναμε στη κουμπάρα μου και την άλλη μέρα γυρίσαμε στο χωριό, με είχε φάει και η αγωνία για τα παιδιά πρώτη φορά τα άφηνα πίσω μου, γιατρός μου έδωσε μια αλοιφή (συχαίνομαι τις αλοιφές) και την έβαζα εκεί που κτύπησα μου έβαζεκαι κάτι ενέσεις ο αγροτικός γιατρός οι οποίες πονούσαν πολύ και έπρεπε να καθίσω αμέσως γιατί ζαλιζόμουν , ήταν παρενέργεια της ένεσης ,για αρκετές μέρες δεν μπορούσα να κουνηθώ από τον πόνο, αλλά το ξεπέρασα.
Ήταν ο τελευταίος χειμώνας στο χωριό αυτό. Το καλοκαίρι φύγαμε από το χωριό και ήρθαμε εδώ που μένουμε τώρα ,Όχι δεν έχω καλές σχέσεις με τα βουνά ούτε με τα χιόνια μακριά και αγαπημένα .Υπάρχει μεγάλη διαφορά να ζεις σε μια πόλη και να έχει χιόνια και είναι πολύ διαφορετικά να ζεις σε ένα χωριό ψηλά στα βουνά μακριά από γιατρούς και νοσοκομεία.
Εκ ει που κτύπησα όταν κάνει κρύο ή κουραστώ με συγκεκριμένες κινήσεις ακόμα πονάω.
Αυτό το χωριό ήθελε κάτι να μου πει ,ίσως εγώ να μην το κατάλαβα ,έτσι μούδωσε αυτό να καταλάβω.

Πρόσεχε το μολύβι σου

Το μολύβι, όχι αυτό που σκοτώνει ,ούτε αυτό που λέμε αυτό το φαΐ έκατσε στο στομάχι μου σαν μολύβι!.
Όχι, όχι, μιλάω για το άλλο, αυτό που πρωτοπιάνουμε στα μικρά χεράκια μας όταν πρωτοπάμε στο σχολείο,αυτό που το ταλαιπωρούμε σπάζοντας την μύτη του από το άγχος πιέζοντας πάνω στην κόλλα με τις μπλε ρίγες .Το μολύβι που όταν δεν ξέραμε το μάθημα στο σχολείο ή δεν είχαμε γράψει την προηγούμενη μέρα τα μαθήματα μας ,το δαγκώναμε και το μασουλάγαμε λες και θα έγραφε γεμίζοντας δια μαγείας τις άδειες σελίδες του τετραδίου.
Το μολύβι με την όμορφη μύτη που σιγά σιγά έλειωνε γιατί ήσουν καλός μαθητής και έγραφες τα μαθήματα σου και μετά με προσοχή το έξυνες με τη ξύστρα σου για να ξαναγίνει όμορφη η μύτη και να γράφονται όμορφα τα γράμματα στο τετράδιο.
Το μολύβι που το πίεζες τόσο δυνατά που έσπαγε η μύτη και εσύ το έξυνες με τόση δύναμη που ξανάσπαγε η μύτη του και ξανάξυνες μέχρι που πριν καλά καλά το καταλάβεις γινόταν τόσο μικρούλη που δεν μπορούσες να το κρατήσεις στα χέρια σου, θυμάσαι?
Ένα μολύβι έχει πάντα δύο αχώριστους φίλους χωρίς αυτούς θάλεγα πως σε ένα μαθητή θα ήταν (άχρηστο) οι φίλοι αυτοί είναι η ξύστρα και η σβηστήρα(γόμα ή γομολάστιχα) Αν δεν έχεις ξύστρα κάποια στιγμή δεν θα μπορείς να γράψεις χώρια που τα γράμματα θα αρχίσουν να χοντραίνουν και δεν θα είναι όμορφα και αν δεν έχεις σβηστήρα όταν θα κάνεις ορθογραφικό λάθος θα αναγκαστείς να το μουντζουρώσεις με το μολύβι και θα είναι πάλι άσχημο.
Το μολύβι , που κάποια στιγμή το θεωρείς κατώτερο γιατί θέλεις να πιάσεις στα χέρια σου την πέννα (στυλό) που όταν γράψεις λάθος η σβηστήρα δεν μπορεί να το σβήσει για να το διορθώσεις όσο και να βάλεις σάλιο ,βλέπεις η πέννα είναι πιο δυνατή από το μολύβι ότι γράφει δεν ξεγράφει ,ούτε η ξύστρα είναι φίλη με την πέννα .Η πέννα δεν έχει φίλους παρά το μελάνι που τρέχει μέσα της όπως το αίμα που έχουν οι άνθρωποι που χωρίς αυτό δεν υπάρχει ζωή? έτσι και η πέννα κάποια στιγμή που τελειώνει το μελάνι της την πετάς,έρχεται μόνη της και φεύγει μόνη της όπως μερικοί άνθρωποι ευτυχώς όχι όλοι.
Ενώ το μολύβι έρχεται με παρέα και σιγά σιγά φεύγει μαζί με τη παρέα του και η σβηστήρα λιώνει σβήνοντας τα λάθη του μολυβιού και η ξύστρα χαλάει γιατί από τα πολλά ξυσίματα σκουριάζει ή σπάει αν είναι κοκαλένια.
Έχουν ο ένας τον άλλο όπως οι πιο πολλοί άνθρωποι μέχρι να τελειώσει η ζωή τους.
Τα μολύβια κάποτε ήταν μεγάλα δένδρα που τα έκοψαν και φτιάξανε χιλιάδες ,εκατομμύρια μολύβια ,κόκκινα κίτρινα άσπρα πράσινα όλων των ειδών τα χρώματα για να τα πάρεις εσύ ο μικρός μαθητής και να μάθεις να γράφεις.
Γι' αυτό πρόσεχε το μολύβι σου γιατί βλέπεις ,τώρα δεν έχουμε πολλά δένδρα, τα έχουν κάψει οι φωτιές, τα έχουν ξεριζώσει οι άνθρωποι για να φτιάξουν οικόπεδα,εσύ όμως πάντα θα θέλεις ένα μολύβι μαζί με την παρέα του, την ξύστρα και τη σβηστήρα.

Αναμνήσεις

Τώρα με τα χιόνια είπα να πάω 28 χρόνια πίσω και να γράψω την περιπέτεια μου που ξεκινάει με μια μετακόμιση ,μια εγκυμοσύνη και πολλά πάρα πολλά χιόνια.
Προσδεθείτε και μη καπνίζετε γιατί έχουμε και γκαστρωμένη.
Τον Αύγουστο του 1980 ο σύζυγος μου βρήκε δουλειά σε μια υπηρεσία στην επαρχία και συγκεκριμένα σε ένα ορεινό χωριό, δίπλα στο δικό του χωριό.
Οπότε έπρεπε να αφήσουμε την Αθήνα για μια καλύτερη δουλειά,εγώ παρόλο που δεν ήμουν του βουνού αλλά του κάμπου και δεν έτρεφα και ιδιαίτερα αισθήματα για τα όρη, τον παρότρυνα να πάμε γιατί έπρεπε να κοιτάξουμε το μέλλον που δεν φαινόταν και αισιόδοξο στην δουλειά που ήταν .(επίσης ανακάλυψα ότι μέχρι τώρα δεν είχα κανένα ορθογραφικό λάθος) άσχετο και συνεχίζω.
Έτσι εγώ τριών μηνών έγκυος μίαν καλήν ημέρα , είπαμε ήταν και Αύγουστος οπότε είχε λιακάδα μαζέψαμε τα συμπράγκαλα σ' ένα φορτηγό, εμείς μπροστά και αυτά στη καρότσα και πήραμε τον ανήφορο.
Μετά από 4-5 ώρες φτάσαμε κατεβήκαμε και μου δείξανε το σπίτι που θα κατοικούσα για κάνα χρόνο νόμιζα, (κούνα που με κούναγε) .Ποιο είναι το σπίτι?ρώτησε η έγκυος ,βλέπω ένα χέρι να μου δείχνει προς τον ουρανό, γέρνω πίσω το κεφάλι ακόμα πιο πίσω(μάλλον από τότε έπαθα το αυχενικό) και βλέπω ένα σπίτι στο πιο ψηλό σημείο του χωριού .Πιάνω τη κοιλίτσα μου και παίρνω βαθιά ανάσα (όχι ανάσες για τη γέννα αλλά για να ανέβω το βουνό ,τι? δρόμος?μόνο δίποδα και τετράποδα επιτρεπόντουσαν,αυτοκίνητο δεν πήγαινε, ε 50 κιλά ήμουν δεν ήμουν θα τα κατάφερνα.
Φτάσαμε στο σπίτι ήλθαν και κάτι παιδιά που δούλευαν σε υπηρεσίες εκεί νάνε καλά και βοηθήσανε να μεταφερθούν όλα τα πράγματα, ήταν και κάμποσα.
Περιττό να σας πω ότι είχα φανταστική θέα έβλεπα όλο το χωριό πιάτο, από τη δεξιά μεριά έβλεπα τα Βαρδούσια και από την αριστερή μεριά την Γκιώνα.Πάλι καλά.
Το βράδυ πήγαμε για ύπνο (αν μου άρεσε το σπίτι?) Όχι ρε παιδιά δεν μου άρεσε ,ήταν παλιό, πάνω κάτω με εξωτερική σκάλα και για να πάω τουαλέτα έπρεπε να βγω έξω από το σπίτι να μπω σε μια αποθήκη να βγω από την άλλη μεριά να ανέβω κάποια σκαλιά να κουβαλήσω και ένα κουβά νερό ( έλεος πια έγκυος είμαι) ,αλλά είχα φοβερή θέα δεν μπορώ να πω ψέματα!!.και από τη τουαλέτα.
Ξαπλώσαμε που λέτε για ύπνο και εκεί που πάει να με πάρει ο Μορφέας στην αγκάλη του να με νανουρίσει την ταλαίπωρη ακούω κάτι τακ τακ τακ ,Παναγία μου κάποιος είναι μέσα στο σπίτι λέω στο σύζυγο ,κοιμίσουν νου λέει είναι ποντίκια μέσα στη στέγη. Κοιμήθηκα κλαίγοντας .
Την άλλη μέρα ο σύζυγος πήγε στη δουλειά και εγώ αφού κατέβηκα κάτω ,ξέχασα να σας πω κοιμηθήκαμε στα πάνω διαμερίσματα κατέβηκα που λέτε πήγα θαύμασα τη θέα από το παρατηρητήριο (τουαλέτα)και άρχισα να τακτοποιώ το νοικοκυριό μου ,ευτυχώς υπήρχε ένας νεροχύτης από αυτούς που μπροστά βάζεις ένα πανί γιατί δεν είχε ντουλάπι.
Και ο καιρός περνούσε και η κοιλιά φούσκωνε και εγώ δεν είχα κανένα να μιλήσω , εκτός από μερικά παιδιά άνδρες που ήταν σε υπηρεσία όλοι οι άλλοι ήταν γερόντια εγώ ήμουν 23 χρονών και αυτοί ήταν πάνω από 70 ( γιατί να μην είχα τότε υπολογιστή ?)και πόσα να πεις με όλους αυτούς τους άνδρες ?Δεν λέω κάναμε παρέα όμως ρε παιδιά μια γυναίκα να πω και γω μια γυναικεία κουβέντα δεν είχα.
Άρχισε το κρύο ο σύζυγος κουβάλησε πολλά ξύλα είχαμε σόμπα πάνω, σόμπα κάτω όλη μέρα και όλη νύκτα έκαιγαν. Το Χειμώνα βάλαμε κρεβάτι στο κάτω δωμάτιο γιατί ήταν δύσκολο για μένα να ανεβαίνω την σκάλα με τα χιόνια και τον πάγο .
Πολλές φορές αποκλειστήκαμε από τα χιόνια αλλά ερχόταν το μηχάνημα και άνοιγε το δρόμο, όμως λίγες μέρες πριν τα Χριστούγεννα έριξε πάρα πολύ χιόνι, με τον γιατρό μου είχαμε υπολογίσει ότι θα γεννούσα το πρώτο δεκαήμερο του Φεβρουαρίου οπότε δεν με τρόμαζε και πολύ το χιόνι, βλέπετε όποιος δεν ξέρει κοιμάται και ονειρεύεται ,είχαμε αποκλειστεί κανονικά, ο αγροτικός γιατρός και πολύ καλός φίλος, μου έλεγε συνέχεια ,μόλις ανοίξει ο δρόμος θα φύγεις θα κατέβεις Αθήνα , εγώ το βιολί μου ,είναι νωρίς ακόμα .Μόλις πέρασαν τα Χριστούγεννα και το χιόνι συνέχιζε να πέφτει και ο δρόμος δεν είχε ανοίξει ακόμα άρχισαν όλοι να ζορίζονται μαζί και εγώ που κοιτούσα συνέχεια αν ερχόταν το μηχάνημα μην φανταστείτε ότι ήθελα να φύγω απλά ήθελα τον δρόμο ανοικτό σε περίπτωση που κάτι συνέβαινε.
Των φώτων ήταν ή την άλλη μέρα είδαμε το μηχάνημα να έρχεται ανοίγοντας τον δρόμο ,βλέπω και το σύζυγο μαζί με το γιατρό και ένα φίλο μας ακόμα που ανέβαιναν προς το σπίτι δεν πρόλαβα να πω καλώστους ,τα πράγματα σου μου λέει ο σύζυγος ,γιατί ?λέω εγώ το ξυπνοπούλι,θα σε πάμε στον Μπράλο να πάρεις το τραίνο για Αθήνα, μα, πάω να κάνω εγώ ,Φεύγεις ΤΩΡΑ μου κάνει ο γιατρός αν σε πιάσουν οι πόνοι και κάτι πάει στραβά εγώ δεν μπορώ να κάνω τίποτα,ε εκεί τα χρειάστηκα ,κατέβασα τα μούτρα μου και έφυγα.
Πήγα Αθήνα στην κουνιάδα μου και ο σύζυγος με τον φίλο μας που με πήγαν στο τραίνο, εμείς δεν είχαμε τότε αυτοκίνητο γύρισαν πίσω ,μόλις που πρόλαβαν, ο δρόμος ξανάκλεισε ,μετά κοπήκανε τα τηλέφωνα και το ρεύμα.
Καμιά μα καμιά επαφή.
Εγώ γέννησα με καισαρική στις 23 Ιανουαρίου χωρίς σύζυγο μόνο με την κουνιάδα μου ίδια ηλικία με μένα 23 χρονών και μια πρώτη ξαδέλφη του συζύγου μου που μαζί με τον σύζυγο της μου συμπαραστάθηκαν όσο δεν παίρνει επίσης μου βάφτισαν και την κόρη μου .Ναι γέννησα μια όμορφη κόρη.
Στις 15 μέρες αφού είχα γεννήσει και δεν είχαμε καμία επαφή με το χωριό ακόμη ,κτύπησε το τηλέφωνο στη ξαδέλφη, ( εκεί έμενα και εγώ και το μωρό μου,) μας φιλοξενούσαν γιατί είχε καλύτερη θέρμανση από τη κουνιάδα μου που έμενε ένα τετράγωνο πιο κάτω και είχαμε καθημερινή επαφή.
Κτύπησε το τηλέφωνο που λέτε και ποιος νομίζετε ότι ήταν? Ο μπαμπάς μόνο που δεν ήξερε ακόμα ότι είχε γίνει πατέρας και είχε μια πανέμορφη κόρη 3,600, με πολύ κόπο κατάφερε να φτάσει σε ένα άλλο χωριό πιο κάτω μέσα από τα χιόνια με ειδικά πέδιλα που έφτιαξε για να πατάει και να μην βουλιάζει ,το χιόνι είχε σκεπάσει και τις κολόνες της ΔΕΗ, τόσο πολύ χιόνι έριξε,μόλις που είχε προλάβει το τελευταίο φορτηγό που περνούσε και τον πήγε στη Λαμία έτσι από εκεί τηλεφώνησε για να μας πει πως έρχεται να είναι στη γέννηση , δεν ήξερε ότι ήδη γέννησα.
Η φωτογραφία με το μωρό είναι την ημέρα που ήλθε ο άνδρας μου να μας δει
ΟΙ άλλες φωτογραφίες είναι από τότε, ζύμωναν κιόλας γιατί δεν είχαν ψωμί λόγω αποκλεισμού.Ο σύζυγος είναι με το ζακάρ πουλόβερ.
Οι φωτογραφίες είναι θαμπές γιατί εγώ δεν έχω μηχάνημα να σκανάρω απλά τις φωτογραφίζω με τη μηχανή μου και τις βάζω στον υπολογιστή.
Μην νομίζετε πως δεν ξέρω πόσο τυχερή ήμουν και εγώ και το μωρό μου.

Καλή φώτιση

Πριν από λίγο έγινε και ο αγιασμός των υδάτων μόλις που πρόλαβα να βγάλω αυτή τη φωτογραφία .
Σήμερα μου είπαν κάτι σχετικά με τα φώτα , σόκιν να το πω ?μιλλωμένον να το πω ? Όπως και να το πω σε πολλούς δεν θα αρέσει λόγω άγιων ημερών ,αλλά επειδή είμαι καλό κορίτσι θα σας στείλω στη Μερόπη για να μάθετε τι γίνετε στη Κύπρο των φώτων. Εγώ θα πω αυτό που έμαθα σήμερα. Τα ανήλικα να απομακρυνθούν από την οθόνη.
Έξι του Γενάρη φώτα τζιαι όποιον θέλεις λάμνα αρώτα η κκελλέ της μπαίνει πρώτα.
Καλή φώτιση νάσιετε αλλά αμφιβάλλω με τούτα που θκιαβάζετε.

Για τους Ελλαδίτες φίλους
Έξι του Γενάρη είναι τα φώτα και όποιον θέλεις ρώτα το κεφάλι μπαίνει πρώτα.