Με το βλέμμα στη θάλασσα 2

Μέρος δεύτερο
Εκείνο το πρωινό η Λένα ξύπνησε και τεντώθηκε μέσα στα σεντόνια της, χωρίς καμιά βιασύνη κοίταξε το ρολόι δίπλα στο κομοδίνο , χασμουρήθηκε και γύρισε από το άλλο πλευρό.
Μπορεί να ήταν Δευτέρα, αλλά αυτή η Δευτέρα ήταν διαφορετική ,από σήμερα επιτέλους άρχιζαν οι διακοπές της,τα αποτελέσματα από τις πανελλήνιες εξετάσεις είχαν βγει και ήξερε ότι από το Σεμπτέβρη θα άρχιζε τα μαθήματα στη σχολή που ήθελε.
Ο πατέρας της ήταν γιατρός και πάντα είχε κρυφή επιθυμία η μοναχοκόρη του να ακολουθουθήση το επάγγελμα του,παρόλα αυτά ποτέ δεν είπε κάτι στη κόρη του,δεν ήθελε να την επηρεάσει σε κάτι που πιθανόν δεν ήταν και δικό της όνειρο.
Η Λένα πάλι έβλεπε τον πατέρα της με πόση αγάπη εξασκούσε το επάγγελμα του και πόσο βοηθούσε τους ανθρώπους είτε ήταν φτωχοί και δεν είχαν να τον πληρώσουν ,είτε ήταν πλούσιοι.
Έτσι αποφάσισε χωρίς καμιά πίεση να γίνει μια μέρα γιατρός, τώρα ο πρώτος στόχος επιτεύχθηκε,το πρώτο βήμα έγινε και με τη νέα χρονιά θα ήταν φοιτήτρια ιατρικής και μάλιστα στην Αθήνα ,έτσι δεν θα αποχωριζόταν και τους γονείς της που μόνο αυτήν είχαν, αλλά για να το πετύχει αυτό ξημεροβραδιαζόταν διαβάζοντας.

Τώρα μετά απ΄'όλα αυτά, διαβάσματα, ξενύχτια αγωνίες,ήλθε και η ώρα για ξεκούραση, ο πατέρας της πήρε άδεια από το ιατρείο του δεκαπέντε μέρες και έκλεισε ένα μικρό σπιτάκι για όλο το Καλοκαίρι σε μια μικρή παραθαλάσσια επαρχιακή κωμόπολη.

Τις πρώτες δεκαπέντε μέρες θα έμενε μαζί τους και τον υπόλοιπο καιρό θα ερχόταν τα Σαββατοκύριακα

Έτσι μάζεψαν τα πράγματα τους και πήγαν στο εξοχικό που είχαν νοικιάσει.Το σπίτι ήταν πολύ όμορφο με βεράντες και ένα μικρό κήπο ,υπήρχαν άλλα τέσσερα στη σειρά σχεδόν τα ίδια. Μόλις έφτασαν άδειασαν τις βαλίτσες τους, έβαλαν στο ψυγείο και στα ντουλάπια τα τρόφιμα που έφεραν για τις πρώτες μέρες μέχρι να βολευτούν.

Μόλις τέλειωσαν το τακτοποίημα η Λένα φόρεσε το μαγιό της και έτρεξε στη θάλασσα που ήταν στα διακόσια μέτρα από το σπίτι,η δε μητέρα της της φώναζε να προσέχει γιατί δεν ξέρουμε τα νερά εδώ ,πρόσεχε παιδί μου !!.Καλά μητέρα θα προσέχω.
Η Λένα με το που έφτασε στη παραλία άφησε τη τσάντα στη σκιά μιας ομπρέλας και για μια στιγμή διερωτήθηκε μήπως είναι άλλου ο χώρος ,αλλά ρίχνοντας μια ματιά γύρω διαπίστωσε πως υπήρχαν κι' άλλες άδειες και μόνο δυο παρέες ήταν λίγο πιο μπροστά από αυτήν ,έτσι ησήχασε ότι κανείς δεν θα διαμαρτυρόταν, πέρασε δίπλα από τις παρέες που αν και καθόντουσαν σε ξεχωριστές ομπρέλες κουβέντιαζαν όλοι μαζί .
Μπήκε μέσα στη θάλασσα που αν και λίγο κρύα δεν της έκανε καρδιά να βγει έξω ,σιγά σιγά ΄η παραλία άρχισε να γεμίζει κόσμο ,οι πιο πολλοί ήταν με παρέες,άρχισε να κρυώνει και αποφάσισε να βγει να σκουπιστεί και να πάει σπίτι ,είχε αρχίσει να νοιώθει άβολα που ήταν μόνη της και όλοι οι άλλοι είχαν τις παρέες της.
Βγήκε τρέμοντας από το κρύο και περνώντας μπροστά από τις δυο παρέες που είχε βρει εκεί ,τρία κορίτσια και δυο αγόρια περίπου στην ηλικία της φταρνίστηκε ,τώρα βρήκε να με πιάσει το αλλεργικό μου είπε από μέσα της,γείτσες άκουσε κάποιον να λέει,γύρισε το κεφάλι και συνάντησε τα πιο όμορφα πράσινα μάτια που είχε δει στη ζωή της, ευχαριστώ απάντησε και προχώρησε ,έπιασε τη πετσέτα της και τη τύλιξε πάνω της τρέμοντας .
Σκέφτηκε να κάτσει λίγο στον ήλιο να ζεσταθεί όταν είδε δυο αγόρια γύρω στα οκτώ να λένε με παράπονο στους γονείς τους ,δυστυχώς δεν υπάρχει άλλη ομπρέλα
,η Λένα ένιωσε ακόμα πιο άβολα σηκώθηκε μάζεψε τη τσάντα της και έκανε να φύγει, η μητέρα των παιδιών κατάλαβε τι έγινε και πήγε να της πει πως δεν χρειαζόταν να φύγει γι' αυτούς αλλά την ίδια στιγμή ο νεαρός με τα πράσινα μάτια που παρακολουθούσε τη σκηνή την παρακάλεσε αν ήθελε να πάει στη δική τους παρέα για να γνωριστούν.
Η Λένα τον ευχαρίστησε και είπε πως έπρεπε να φύγει ,μέσα της όμως ήθελε να μείνει να τον γνωρίσει ,αλλά η απερισκεψία της να μπει μέσα στο νερό και τώρα να νιώθει ρίγη την έκαναν να θέλει να πάει σπίτι να βγάλει τα βρεγμένα αμέσως.
Εξάλλου τώρα κατάλαβε γιατί δεν ήταν κανείς εκείνη την ώρα μέσα στη θάλασσα ,ήταν νωρίς και ακόμη ήταν παγωμένη .
Οι μέρες περνούσαν ευχάριστα και η Λένα γνώρισε και τις δυο παρέες που πρωτοείδε στη θάλασσα ,εδώ και ένα μήνα σχεδόν κάθε μέρα ήταν μαζί ,αν και Λένα είχε μάτια μόνο για τον Δημήτρη με τα πράσινα μάτια ,αλλά και αυτός δεν πήγαινε πίσω έδειχνε με χίλιους δυο τρόπους το ενδιαφέρον του ,μια μέρα μάλιστα η μητέρα της κάλεσε όλα τα παιδιά και τους έκανε το τραπέζι ήταν Σάββατο και ήταν και ο πατέρας της Λένας εκεί,η μητέρα της ήθελε να δει με τι ανθρώπους κάνει παρέα η κόρη της, όχι ότι δεν είχε εμπιστοσύνη στο παιδί της αλλά είχε μάθει που όλα αυτά τα χρόνια ήξερε όλα τα παιδιά που συναναστρεφόταν η κόρη της που σκέφτηκε να γνωρίσει και τους καινούργιους φίλους της κόρης τους ,έτσι διάλεξε το Σάββατο που θα ήταν και ο σύζυγος της ,μια γνώμη παραπάνω και μάλιστα του πατέρα θα ήταν καλύτερα ,εξάλλου ο σύζυγος της είχε το χάρισμα να ξεχωρίζει τους ανθρώπους είτε ήταν νέοι ,είτε ήταν κάποιας ηλικίας.
Ένας συνάδελφος του πατέρα της έφερε την οικογένεια του εκεί και πηγαινοερχόταν και αυτός τα Σαββατοκύριακα έτσι οι δυο γυναίκες κάνανε παρέα αφού ήδη γνωρίζονταν από παλιά η δεκάχρονη κόρη τους βρήκε κάποια παιδιά της ηλικίας της δίπλα από το σπίτι που νοίκιαζαν και καμιά φορά πήγαινε με τη Λένα στη θάλασσα ,η μικρή εκμυστηρεύτηκε στη Λένα ότι το επόμενο Σάββατο θα ερχόταν και ο αδελφός της που τώρα είχε πάει στους παππούδες του από τη μητέρα του η οποία είχε πεθάνει όταν αυτός ήταν δυο χρονών.
Η Λένα χάρηκε ,τον ήξερε τον Στέφανο ,ήταν τρία χρόνια μεγαλύτερος και σπούδαζε στην Αμερική γιατρός ,τον είχαν πάρει τα αδέλφια της μητέρας του εκεί μόλις τελείωσε το λύκειο για να σπουδάσει και να επιστρέψει στην Ελλάδα.
Η κυρία Αμαλία η μητριά του ,τι μητριά δηλαδή? αυτή τον μεγάλωσε και τον είχε μη βρέξει και μη στάξει ποτέ δεν τον ξεχώρισε από το δικό της παιδί ,αφού δεν σκεφτόταν να κάνει άλλο παιδί ,η Χαρά ήλθε αργότερα .
Εντωμεταξύ η Λένα συνέχιζε να κάνει παρέα με τον Δημήτρη που τώρα πια μετά από δυο μήνες άνοιξαν τη νεανική τους καρδιά και έβαλε ο ένας τον άλλο μέσα ,πολλές φορές προτιμούσαν να είναι μόνοι τους να χαίρονται ο ένας τον άλλο ,έτσι απομονώνονταν στην άλλη παραλία πίσω από το βουναλάκι που ο Δημήτρης είχε ένα πέτρινο σπίτι που το άφησε ο παππούς του κληρονομιά σ' αυτόν.
Το Σαββάτο έφτασε και μαζί με τον πατέρα της και τον κύριο Κώστα έφτασε και ο Στέφανος τον οποίο η Λένα είχε να τον δει τρία χρόνια ,ο Στέφανος ήταν ψηλός όμορφος με όμορφα μάτια καστανά που πάντα όταν σου μιλούσε σε κοιτούσε ίσια στα μάτια .Του άπλωσε το χέρι και για πρώτη φορά τον είδε να δειλιάζει και να αποφεύγει το βλέμμα της.
Η μητέρα του ήταν μες τη τρελή χαρά τον αγκάλιαζε τον φιλούσε ,αλλά και αυτός δεν έλεγε να την αφήσει την κρατούσε στοργικά από τους ώμους και έτσι όπως ήταν μικροσκοπική χάθηκε μέσα στην αγκαλιά του.
Την Κυριακή το μεσημέρι η κυρία Αμαλία τους κάλεσε όλους για φαγητό να τα πούνε και τα παιδιά είπε,έτσι μέχρι να έλθει η ώρα του φαγητού η Λένα έβαλε ένα σορτσάκι και πήγε στη παραλία να βρει τον Δημήτρη και να του πει πως το απόγευμα δεν θα τον συναντούσε γιατί θα έβγαινε με ένα φίλο ,του εξήγησε για τη φιλία που έδενε τις δυο οικογένειες ,αλλά πρόσεξε ότι ο Δημήτρης είχε κατσουφιάσει και προσπαθούσε να την αποτρέψει να βγει με τον Αθηναίο φίλο της.
Μετά από κάμποση ώρα που σχεδόν πέρασε χωρίς να μιλούν η Λένα καταστενοχωρημένη του έδωσε ένα πεταχτό φιλί αλλά αυτός την τράβηξε πάνω του και τη φίλησε όλο πάθος ζητώντας της συγνώμη που τη στενοχώρησε.
Το Καλοκαίρι κόντευε να τελειώσει και οι διακοπές επίσης, η Λένα δεν στενοχωριόταν και τόσο γιατί ο Δημήτρης ούτως ή άλλως θα ερχόταν στην Αθήνα για να δουλέψει σε μια μεγάλη εταιρεία που είχε ο νονός του ,όταν τον ρώτησε πότε θα πάει στρατιώτης της είπε αόριστα ,αργότερα και εκοψε την κουβέντα απότομα.
Ο Στέφανος αν και χαιρόταν να βλέπει τη Λένα κάθε φορά που βρίσκονταν μόνοι τους ή με άλλους συνέχιζε να αποφεύγει να την κοιτάξει στα μάτια.
Ο Σεπτέμβρης έφτασε και η Λένα τώρα άρχιζε ένα καινούριο κεφάλαιο στη ζωή της όλη τη βδομάδα πήγαινε στη σχολή και τα Σαββατοκύριακα βρισκόταν με τον Δημήτρη ο οποίος της παραπονιόταν ότι θα ήθελε να βρίσκονταν και καθημερινές ,μάλιστα της είπε να νοικιάσουν σπίτι και να μένουν μαζί και πως δεν άντεχε ούτε λεπτό μακρυά της,η Λένα προσπαθούσε να τον λογικεύσει αν και ήταν τόσο ερωτευμένη μαζί του που μέσα της της άρεσε αυτή η ιδέα.
Το πρώτο εξάμηνο τα πήγε πολύ καλά στη σχολή στο δεύτερο έμεινε σχεδόν τα μισά μαθήματα έχανε εργαστήρια ,τσακωνόταν με τους γονείς της που δεν συμφωνούσαν να πάει να νοικιάσει σπίτι και να μείνει μαζί με τον Δημήτρη ,έβλεπαν πως αυτός ο άνθρωπος την επηρέαζε άσχημα.
Η πρώτη χρονιά πέρασε δύσκολα η Λένα έχασε πολλά μαθήματα και έλεγε να τα παρατήσει ,κάτι που τη παρότρυνε και ο Δημήτρης ο οποίος για άγνωστους λόγους παράτησε τη δουλειά και της πρότεινε να πάνε να ζήσουν στο πέτρινο σπίτι που του άφησε ο παππούς του . Αυτό της Λένας της φάνηκε πολύ τολμηρό ,εντωμεταξύ οι γονείς της της είπαν να τον χωρίσει και ότι θα είναι η καταστροφή της.
Η Λένα πήρε την απόφαση της τώρα πια, δεν υπήρχε γυρισμός θα πήγαινε μαζί με τον Δημήτρη η ίδια έβλεπε έναν τρυφερό άντρα που την αγαπούσε και μάλιστα θεωρούσε τους γονείς της υπεύθυνους που άφησε τη δουλειά του γιατί ήθελαν να τους χωρίσουν. Όταν θα πήγαιναν να ζήσουν στη κωμόπολη του κοντά στη θάλασσα που τόσο αγαπούσε θα του έλεγε και για το μωρό που περίμενε ,ναι θα ζούσε με τον αγαπημένο της ,αυτός θα πήγαινε στα κτήματα και θα είχαν έσοδα από τα δωμάτια που νοίκιαζε μαζί με τον αδελφό του. Όλα θα γίνονταν όπως ήθελε αυτός ,η ίδια δεν έβλεπε τίποτα κακό σε αυτό το μέλλον.
Στο επόμενο το τέλος.

Με το βλέμμα στη θάλασσα

Μέρος πρώτο
Άνοιξε τη μπλε πόρτα με το κλειδί που της έδωσε η κυρία Αθηνά και μπήκε μέσα στο δωμάτιο σπρώχνοντας πίσω της τη πόρτα.
Άφησε από το χέρι της τη τροχάλητη βαλίτσα και με μια κίνηση έβγαλε το ψάθινο καπέλο αφήνοντας τα πλούσια καστανά μαλλι

Δημοσίευση ανάρτησης

ά της να πέσουν στη πλάτη .
Προχώρησε στο παράθυρο απέναντι και τραβώντας τη αραχνοϊφαντη άσπρη κουρτίνα το άνοιξε. άθελα της έβγαλε ένα επιφώνημα όλο ευχαρίστηση με αυτό που έβλεπε, είχε ξεχάσει πόσο όμορφη ήταν η θέα από αυτή τη μεριά του κτήματος.
Μπροστά της ξεπρόβαλε η καταγάλανη θάλασσα . Έμεινε να τη κοιτάζει όλο θαυμασμό ,είχε ζητήσει δωμάτιο με θέα τη θάλασσα ,πάντα της άρεσε να κοιτάει τη θάλασσα ,αυτή τη θάλασσα.
Έφυγε από το παράθυρο και ετοιμαζόταν να ανοίξει τη βαλίτσα για να βγάλει τα ρούχα από μέσα όταν πετάχτηκε από τη τρομάρα της ακούγοντας σχεδόν δίπλα της τη κυρία Αθηνά, ω με συγχωρείτε δεν ήθελα να σας τρομάξω,η πόρτα ήταν ανοικτή και σας μίλησα αλλά δεν ακούσατε ,φοβήθηκα μην πάθατε τίποτα.
Δεν σας άκουσα ,χαμογέλασε στη γυναίκα ,δεν θα έκλεισα τη πόρτα ,απλά την έσπρωξα. Ήλθα να σας πω ότι το πρωί σερβίρουμε το πρωινό στις εννιά αν όμως δεν προλαβαίνετε εκείνη την ώρα μπορείτε να σερβιριστείτε μόνη σας στη κοινόχρηστη κουζίνα, εκεί θα βρείτε απ' όλα ,για ότι άλλο θελήσετε μπορείτε να με ρωτήσετε, καλή διαμονή. Η γυναίκα έφυγε κλείνοντας πίσω της τη πόρτα απαλά.
Η Λένα στάθηκε στη μέση του δωματίου και άφησε το βλέμμα της να περιπλανηθεί ένα γύρω στο δωμάτιο ,υπήρχε ένα κρεβάτι σιδερένιο με άσπρο κάλυμμα, ένα μικρό γραφείο και μια καρέκλα μπροστά , λίγο πιο πέρα ένας μικρός καναπές με ένα στρογγυλό τραπεζάκι πάνω στο οποίο είχε μια σύνθεση με ξερά λουλούδια και ένα τασάκι, απέναντι ακριβώς ήταν μια τηλεόραση ,υπήρχε μια πόρτα που οδηγούσε στο μπάνιο και μια μπαλκονόπορτα .
Τακτοποίησε τα ρούχα της , έκανε ένα ντους και φόρεσε ένα κρεμ φόρεμα που της πήγαινε πολύ που αν και σαράντα χρονών το σώμα της θα το ζήλευαν πολλές νεαρότερες γυναίκες.
Κατέβηκε από το πρώτο όροφο και βγήκε στη παραλία, εκεί έβγαλε τα πέδιλα της και περπατούσε ξυπόλυτη πάνω στην άμμο, πιο κάτω βρήκε ένα παγκάκι που το σκίαζε ένας ευκάλυπτος και κάθισε ,κοιτούσε τη θάλασσα και σιγά σιγά το πρόσωπο της άρχισε να χάνει την ηρεμία που είχε όταν έφθασε ,ο ήλιος είχε αρχίσει να δύει και η θάλασσα είχε πάρει ένα ελαφρύ κοκκινωπό χρώμα.
Και τότε όλες οι άσχημες σκέψεις ήλθαν στο μυαλό της ,θα τρελάθηκα φαίνεται πως μου ήλθε να έλθω εδώ μετά από δεκαπέντε χρόνια? Καλά δεν ήταν εκεί που πήγαινα τόσα χρόνια? μήπως έκανα λάθος? πως θα αντέξω τόσες αναμνήσεις?
Σηκώθηκε και τράβηξε για το δωμάτιο της, μπαίνοντας στην είσοδο βρήκε τη κυρία Αθηνά που κρατούσε ένα δίσκο σκεπασμένο με μια πετσέτα, σε σας ερχόμουν ,είπα σήμερα πρώτη μέρα ,θα είσαστε και κουρασμένη ,να σας φέρω κάτι να φάτε ,από αύριο κανονίζετε μόνη σας .
Ευχαριστώ ,μα δεν ήταν ανάγκη ,η αλήθεια ούτε που είχα σκοπό να φάω.Καλά εγώ σας το αφήνω γιατί μπορεί να πεινάσετε αργότερα ,έχετε ξανάρθει στο τόπο μας? η Λένα απάντησε σχεδόν ψιθυριστά ,πολύ παλιά,η γυναίκα της χαμογέλασε και αφού τη καληνύχτισε έφυγε σκεφτική.
Την άλλη μέρα το πρωί κατέβηκε στη τραπεζαρία για να πάρει καφέ και εκεί βρήκε ένα ζευγάρι ήταν δεν ήταν εικοσιπέντε χρονών ,τους καλημέρισε και αυτοί της χαμογέλασαν και συνέχισαν να ταΐζει ο ένας τον άλλο και ο έρωτας τους έλαμπε στο πρόσωπο τους.
Έβαλε καφέ στο φλιτζάνι και βγήκε έξω , το δροσερό αεράκι την έκανε να ριγήσει. Τέλος Σεπτεμβρίου και ο καιρός είχε αρχίσει να αλλάζει , στο μικρό ξενοδοχείο που έμενε δεν πρέπει να είχε πολλούς ένοικους, εξάλλου γιαυτό διάλεξε τέτοια εποχή να έλθει, ήθελε ησυχία, αλλά μόνο εδώ έπρεπε να έλθει ,εδώ που πριν δεκαπέντε χρόνια έζησε τις πιο ευτυχισμένες και τις πιο τραγικές στιγμές της ζωής της.
Επίτηδες ήλθε σε αυτό το ξενοδοχείο με τη διαφορά ότι τότε ήταν ένα πέτρινο μεγάλο σπίτι και έσφυζε από ζωή,ήξερε πως τώρα αυτοί που έμεναν εδώ δεν είχαν καμιά σχέση με το παρελθόν ,απλά είχαν αγοράσει το κτήμα με το κατεστραμμένο σπίτι που κυριολεκτικά χάθηκε μετά τη μεγάλη φωτιά .
Μπήκε μέσα ,έβαλε λίγο καφέ ακόμη και έκανε να ανέβει τη σκάλα για το δωμάτιο της όταν άκουσε μια φωνή να της λέει, κοιμηθήκατε καλά?Ήταν η κυρία Αθηνά που κρατούσε μια κανάτα με νερό ,πρόσεξε ότι η Κυρία Αθηνά την κοιτούσε επίμονα και σκεφτικά. Δεν μπορεί να με γνωρίζει απ' ότι ξέρω αυτή πριν δέκα χρόνια ήλθε εδώ,μπα η ιδέα μου είναι.
Ανέβηκε στο δωμάτιο της, έριξε μια εσάρπα στους ώμους της και βγήκε στο μπαλκόνι να απολαύσει το καφέ της. Ακούμπησε το φλιτζάνι δίπλα στο τραπεζάκι και έσφιξε την εσάρπα στους ώμους της και με μια κίνηση ακούμπησε το μάγουλο της πάνω,Καλέ μου Στέφανε πόσο σε ταλαιπώρησα αλλά τα ψέματα τέλειωσαν πρέπει να πάρω μια απόφαση ,εξάλλου γι' αυτό ήλθα εδώ ,πρέπει να παλέψω με τους δικούς μου δαίμονες και να βγω νικητής, μόνο έτσι θα μπορέσω να σου αφοσιωθώ.
Έκλεισε τα μάτια και άφησε τις αναμνήσεις να ξετυλιχτούν, μετά από δεκαπέντε χρόνια άρχισε να ξαναζεί τον εφιάλτη της.

Συνεχίζετε..

Η εγκατάλειψη

Ένιωθε παρατημένη , κατά βάθος το ένιωθε, μην κοιτάς που δεν ήθελε να το δείχνει .Προσπαθούσε πάντα να δίχνει δυνατή ,όμως μέσα της πάντα ήθελε να τον δει και να τον ρωτήσει ΓΙΑΤΙ ,γιατί δεν ενδιαφέρθηκε ποτέ γι' αυτήν ,γιατί δεν ζήτησε ποτέ να την δει?.
Τις είχε εγκαταλείψει εδώ και πενήντα τόσα χρόνια αυτή και τη μάνα της, ήταν δεν ήταν ενός χρόνου
Με τη πρόφαση πως δεν είχε δουλειά ,έφυγε για αλλού και με σκοπό να γυρίσει μόλις μάζευε λίγα χρήματα. Αλλά το τι ακριβώς έγινε ίσως και να μην το έμαθε ποτέ ,πάντως ο (πατέρας της) δεν γύρισε ποτέ ,δεν τον είδε ποτέ .Έτσι μεγάλωσε μαζί με τη μάνα της στο μικρό τους ορεινό χωριό με λίγους πόρους προς το ζειν.
Δύσκολη καιροί για δυο γυναίκες μόνες χωρίς προστάτη , ήρθε και ο πόλεμος μετά ο εμφύλιος και με χίλια βάσανα τα κατάφεραν να στεριώσουν στα ποδάρια τους.
Τα χρόνια πέρασαν και αυτή παντρεύτηκε ένα χωριανό της και δουλεύανε μαζί τα λιγοστά χωραφάκια τους , έκαναν και δυο παιδιά .
Καμιά φορά έλεγε πως θα ήθελε να δει τον πατέρα της και να τον ρωτήσει, με τι καρδιά την παράτησε, αν ζούσε βέβαια ακόμη , μέχρι τώρα δεν είχαν μάθει τίποτα δεν είχε και τη δυνατότητα να το ψάξει το όλο θέμα.
Το 74 η ζωή την έφερε στη Θεσσαλονίκη και τότε έβαλε γνωστό της δικηγόρο να ψάξει ,να μάθει ζει ο πατέρας της ? πέθανε?
Πράγματι ο δικηγόρος τον εντόπισε και τον ειδοποίησε να περάσει από το γραφείο του για υπόθεση που τον αφορούσε και αυτός την άλλη μέρα πήγε και στάθηκε μπροστά της ,ψυχρός και απόμακρος ,χωρίς μια συγνώμη χωρίς μια μετάνοια.
Και όταν τον ρώτησε ΓΙΑΤΙ αυτός το μόνο που είπε ήταν ότι έτσι το έφερε η ζωή και ότι τώρα είναι παντρεμένος με άλλη και ότι έχει δυο παιδιά παντρεμένα με εγγόνια.
Το αποκορύφωμα ήταν όταν την έβαλε να ορκιστεί πως δεν θα τον ενοχλούσε ποτέ ξανά αλλά ούτε και θα πήγαινε στα (αδέλφια ) της να τους πει την αλήθεια γιατί δεν ήξερε κανείς την ύπαρξη της και την προηγούμενο γάμο του.
Το (κανείς) βέβαια είναι σχετικό γιατί κάποιο χαρτί θα έδωσε για να κάνει δεύτερο γάμο ,όμως η μάνα της δεν έδωσε ποτέ τέτοιο χαρτί,κάποιος έπαιξε εις βάρος τους.
Γύρισε στο χωριό και τα χρόνια πέρασαν ώσπου μια μέρα την πήρε τηλέφωνο η κόρη της από την Αθήνα για να της πει πως είχε επαφή με την ετεροθαλή αδελφή της!!!
Τελικά τίποτα δεν μένει κρυφό και πως έγινε αυτό? Μια ξαδέλφη της είχε πάει διακοπές στη Σκόπελο εκεί έπιασε κουβέντα με μια άλλη παραθερίστρια ,η οποία είπε από που ήταν ο πατέρας της και πως τον έλεγαν και μάλιστα της εκμυστηρεύτηκε πως θα ήθελε να είχε και μια αδελφή .
Όταν γύρισε η ξαδέλφη της από τις διακοπές ρώτησε κάποιαν άλλη συγγενή σχετικά με αυτό το όνομα και αυτή της είπε ότι είναι ο πατέρας της Γιαννούλας που την είχε παρατήσει όταν ήταν μωρό ακόμα.
Έτσι το νήμα ξετυλίχτηκε και εκεί που δεν μπορούσε η Γιαννούλα να ψάξει για τα αδέλφια της λόγω του όρκου που είχε κάνει στον πατέρα της ,την βρήκε η αδελφή της.
Κανόνισαν όλοι μια συναντήσει και εκεί γνώρισε την αδελφή της και τον αδελφό της , ο πατέρας τους είχε πεθάνει και τώρα που μάθανε πως την έλεγαν καταλάβανε και πιο όνομα έλεγε πριν ξεψυχήσει.
Δυστυχώς η Γιαννούλα δεν μπόρεσε να χαρεί και πολύ αυτό το σμίξιμο γιατί μετά από πέντε χρόνια περίπου πέθανε στα 59 της χρόνια.
Αυτή η ιστορία είναι αληθινή και γραμμένη περιληπτικά και αφορούσε τη μητέρα του συζύγου μου και γιαγιά των παιδιών μου.
Ο σύζυγος μου δεν γνώρισε ποτέ αυτόν το (παππού) αλλά ούτε και τον αδελφό της μητέρας του ο οποίος δυσκολεύτηκε πολύ με όλη τη κατάσταση, δεν μπορούσε να πιστέψει ότι ο δικός του (άψογος)πατέρας έκανε κάτι τέτοιο .Την άλλη θεία την γνωρίσαμε μαζί με τα παιδιά της.
Ότι και να κάνουν οι γονείς μεταξύ τους τα παιδιά τους δεν πρέπει ποτέ μα ποτέ και για κανένα λόγο να τα παρατάνε έτσι.

Ο καθένας σας έχει μια θέση στη καρδιά μου.

Είναι κάτι που θέλω εδώ και καιρό να το κάνω ,δηλαδή να γράψω αυτή την ανάρτηση .
Θέλω να ευχαριστήσω όλους εσάς που ήλθατε και βάλατε στα δεξιά του μπλογκ μου το δικό σας μπλογκ,που πάει να πει ότι κάποια στιγμή με βρήκατε από σχόλια που είχα σε άλλο μπλογκ.
Και εγώ έχω πάει σε αρκετά αν και δεν μπορούμε να τα παρακολουθήσουμε όλα.
Επίσης θέλω να ευχαριστήσω όλους εσάς που με έχετε βάλει στο δικό σας μπλογκ που σημαίνει πολλά για μένα .
Και ένα ΜΕΓΑΛΟ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ δημόσια , στον Λέξη Πένιτα που από την αρχή με έχει βοηθήσει πολύ με το μπλογκ μου.

Και εγώ το ίδιο

Και για ποιο λόγο είπαμε πρέπει να σας ψηφίσω? Α δεν μιλάτε με αγνώστους? Εγώ είμαι , εκείνη η ηλίθια που για να τρώτε εσείς με χρυσά κουτάλια ,δουλεύω λιγότερες ώρες?!!
Δεν σας νοιάζει?
Τι ????Να ψηφίσω εσάς για ένα καλύτερο αύριο??
Ποιοι είστε εσείς?
Και αν με κοροϊδεύεται και θέλετε να βγείτε στη εξουσία μόνο και μόνο για να φάτε?
Εγώ τι θα γίνω τότε? Θα μου κόψουν και άλλες ώρες εργασίας?
Τι θα κάνετε όταν με απολύσουν?
Δεν άκουσα??!!
Και εγώ το ίδιο χεσμένους σας έχω ,έτσι που μας καταντήσατε.

Το κάστρο μου δεν το έκτισα στην άμμο

Πάντα ονειρευόταν να έχει ένα δικό της σπίτι ,δεν είχε και μεγάλη σημασία αν θα ήταν διαμέρισμα ή μια μονοκατοικία, φτάνει να έφευγε από το νοίκι.
Ήξερε ότι ονειρευόταν κάτι αδύνατον ,τα λεφτά τους έφταναν για να βγάζουν το μήνα ,για να πάρει σπίτι έπρεπε να έχει και κάποιο κομπόδεμα.
Αυτή και ο άνδρας της το μόνο που είχαν ήταν τα δυο τους χέρια, από το μηδέν ξεκίνησαν και σε αυτή την ευθεία προχωρούσαν.
Πολλές φορές έλεγε στον άνδρα της να πάρει κάποιο δάνειο από τη δουλειά του στο ταχυδρομείο για να αγοράσουν σπίτι, αλλά αυτό δεν ήταν εφικτό για το λόγο ότι το δάνειο ήταν μέχρι δέκα εκατομμύρια δραχμές και με αυτά δεν αγοράζεις σπίτι,μια και δεν υπήρχαν άλλα τόσα στην άκρη.
Κατά καιρούς αυτή έπαιζε Λόττο, πρότο, Τζόκερ αλλά χωρίς κανένα αποτέλεσμα.
Εκείνη τη χρονιά κάποιες συναδέλφισες της που τα οικονομικά τους ήταν σε καλύτερη μοίρα και οι οικογενειακές τους υποχρεώσεις λιγότερες αγόρασαν σπίτι στην ίδια πολυκατοικία , χάρηκε με όλη της τη ψυχή γι' αυτές και ονειρευόταν την στιγμή που θα ήταν και αυτή στη θέση να αγοράσει το δικό της σπίτι.
Πολλές φορές έλεγε πως θα κερδίσει λεφτά και τότε θα αγοράσει ένα ,στο σπίτι την κορόιδευαν για το τι θα έπιανε στα παιχνίδια που έπαιζε αλλά αυτή δεν έδινε σημασία.
Έκανε ξανά νίξει του συζύγου για δάνειο αλλά η απάντηση ήταν ίδια δεν μας φτάνει το δάνειο για σπίτι ,κάνε του λέει αίτηση και μέχρι να το εγκρίνουν μπορεί να κερδίσω 7 εκατομμύρια στο Λόττο και συν δέκα το δάνειο θα το πάρουμε το σπίτι.,αν όχι δεν παίρνουμε το δάνειο.(υπολόγιζε περίπου τόσο θα έκανε ένα τριάρι).
Κοίταξε τη γυναίκα του χαμογέλασε με την αφέλεια της και δεν είπε τίποτα.
Μετά από λίγες μέρες η γυναίκα πήρε τηλέφωνο το παιδί από το πρακτορείο για να μάθει τα αποτελέσματα του Λόττο και του πρότο, αφού τα σημείωσε σε ένα χαρτί πήρε το δελτίο και κοιτούσε στο Λόττο, τίποτα, αρχίζει να κοιτάει και το πρότο κοιτάει, ξανακοιτάει, αν είναι δυνατό ταίριαζαν στη σειρά 6 αριθμοί από τους 7, το δίνει στο σύζυγο, σου λέει με γελάνε τα μάτια μου, το κοιτάει αυτός και της λέει κάτι έπιασες.
Τρέχει στο τηλέφωνο και ξαναπαίρνει το πρακτορείο αυτό και αυτό και αυτό τι κερδίζω ? ( υπολόγισε η καημένη καμιά 500 χιλιάδες δραχμές είπαμε ήταν δραχμές τότε το 1997) Κέρδισες 7 εκατομμύρια δραχμές ,με κορϊδεύεις!!! όχι έλα με τον άνδρα σου να το ελέγξουμε .Κλείνει το τηλέφωνο και λέει στον άντρα της ΠΗΡΑΜΕ ΣΠΙΤΙ!!!
Τι λες παιδάκι μου??? τι σου είπε?? Πάμε ,πάμε να το κοιτάξουμε κέρδισα 7 εκατομμύρια δραχμές, πήραμε σπίτι πήραμε σπίτι.
Την άλλη μέρα παίρνει τηλέφωνο ο σύζυγος και ρωτάει για το δάνειο ,εκείνες τις μέρες το δάνειο είχε αυξηθεί μπορούσες να πάρεις περισσότερο.(πολύ τύχη)
Στη συνέχεια πήγανε στην τράπεζα πήραν τα λεφτά από τα κέρδη 6,200 ήταν καθαρά ,κρατήσανε ι εκατομμύριο για το φόρο, πήγαν κατευθείαν και τα έδωσαν καπάρο για το σπίτι, έτσι ζεστά ,ζεστά, Πήρανε άλλα 16 εκατομμύρια δάνειο και πήρανε το σπίτι τους 100 τετραγωνικά στην ίδια τριώροφη πολυκατοικία με τις συναδέλφισες της στον ίδιο όροφο.

1. Ναι αγαπητοί μου έτσι αγοράσαμε το σπίτι μας με πολύ πίστη και ελπίδα και εκατομμύρια , μην ξεχνιόμαστε ναι και πολύ τύχη.

Πιπέρι στο στόμα

Ενας τρουλλοκαλόηρος απού τον αη Μάμα
επήε τζιαι παρήτζιηλε του βίλλου του ένα σάμα
Αγράθκια τον εφόρτωσε τζιαι πα στο παναύρι
μια κόρη τον εσσιάστηκε από το παραθύρι
Τζιαι ρε τρουλλοκαλόηρε πόσα πουλάς τα αγράθκια?
Στο σηκωτήρι τέσσερα στο τρουλλοπόϊ πέντε
άμα κουμπήσει ως το μαλλί τζιάμπα σου τζιαι τα κοσπέντε.

Υ.Γ
Η αλήθκια ένι ότι αντρέπουμε .

Θέλουν όλα αγάπη.

Kαλλιστήμων , σχετικά καινούριος στη πιάτσα ,μας ήλθες από τη μακρινή Αυστραλία με τα όμορφα σου άνθη .Δίνεις ομορφιά αλλά και τους χυμούς σου στις μέλισσες.
Καλό μου σκυλάκι γάβγισε όσο θες δεν είσαι καθόλου απαιτητικό φυτρώνεις όπου νάνε αλλά κανείς δεν σε προσφέρει για να δείξει τον έρωτα του και ας είσαι το πιο πιστό.
Τσαρτελλούι μου με τα τόσα όμορφα χρώματα που σκορπά το είδος σου στολίζοντας μπαλκόνια ,κήπους ,πεζοδρόμια γιατί να μην έχεις και μια θέση μέσα στο σπίτι?Αχ ας μύριζες πιο όμορφα.
Όμορφο μικρό λουλουδάκι με το ζωηρό σου χρώμα μοιάζεις τόσο εύθραυστο που σχεδόν φοβάμαι να σε αγγίξω.
Εσένα σε άφησα τελευταίο εσύ δεν έχεις ανάγκη από καλοπιάσματα και ομορφιά έχεις και μοσχομυρίζεις και αγκάθια για προστατευτείς από τους κατακτητές. Και όταν ακόμα τα ροδοπέταλα σου μαραθούνε ακόμα και τότε σου δίνουν αξία μαζεύοντας τα για άρωμα .

Ψωμί

To ψωμί όταν ήμουν μικρή ήταν αναγκαίο κακό το να το τρώω μαζί με το φαγητό μου. Το προτιμούσα σαν φέτα με λίγο βούτυρο πάνω και ζάχαρη ή να κόβω κόρα να βγάζω τη ψίχα και μετά να παίρνω μια ώριμη ντομάτα να την στύβω μέσα στη κόρα με λίγο αλάτι ή και λίγες ελιές χωρίς τα κουκούτσια τους ήταν υπέροχο έδεσμα.

Όμως να τρώω ψωμί για να συνοδεύω κάποιο φαγητό σχεδόν ποτέ αυτός ήταν και ο καυγάς της μάνας μου( καλά μη φανταστείτε κανένα καυγά!!απλά φάε μάνα μου τζιαι ψουμί να μεγαλώσεις άτε κουλουρένια μου)

Εγώ όμως τίποτα το πολύ πολύ να νευρίαζα και να μην έτρωγα και το φαΐ μου (πω πω πολύ μαγιάτικη ξέρετε τι!!!)

Αυτό συνεχίστηκε και όταν μεγάλωσα (ντρέπομαι γιατί πεθαίνουν άνθρωποι για ένα κομμάτι ψωμί) αλλά εμένα δεν μου ΑΡΕΣΕ πως σε μερικούς δεν αρέσουν ορισμένα φαγητά ? έ εμένα δεν μου άρεσε το ψωμί.

Εδώ και δυο χρόνια ο σύζυγος μου πηγαίνει δουλειά σε ένα κοντινό χωριό ,εκεί οι φούρνοι φτιάχνουν ψωμί χωριάτικο .Στην αρχή που αγόρασε και έφερε στο σπίτι δεν έδωσα και πολύ σημασία και όπως πάντα, έκοβα ένα κομματάκι πολύ μικρό για μένα όταν έτρωγα αυγά τηγανητά μελάτα ή κανένα φαγητό που στο τέλος ήθελα να πάρω λίγο από το ζουμί του,συνήθως έβρισκες δίπλα στο πιάτο μου το ψωμί μου άθικτο.

Σιγά σιγά άρχισα και έτρωγα το ψωμί μου όλο και όχι μια φέτα μόνο ,καμιά φορά κόβω και στα ενδιάμεσα των γευμάτων και το τρώω σκέτο.(μα τι καλό παιδάκι που είμαι φτου μου).

Το ψωμί το θεωρώ βασικό για τη διατροφή μας και πρέπει να έχουν όλοι οι άνθρωποι στο τραπέζι τους ,το ψωμί έχει μια ζεστασιά όταν το νιώθεις δίπλα στο πιάτο σου .
Το ψωμί πρέπει να το μοιράζεσαι ,νομίζω ότι είναι το μοναδικό φαγώσιμο που πραγματικά το μοιράζονται οι άνθρωποι, γιατί πρέπει να του μπήξεις το μαχαίρι και να το κόψεις κομμάτια για να πάρουν όλοι , είναι περισσότεροι πάλι θα πάρουν όλοι, θα το κόψεις μικρότερα κομμάτια .

Ίσως έχετε απορία γιατί πάντα είχε ψωμί δίπλα στο πιάτο μου ,η μάνα μου πάντα έβαζε ψωμί δίπλα σε όλα τα πιάτα( όλοι το κάνουν αυτό) έτσι έβαζε και στο δικό μου και ας ήξερε ότι δεν θα το φάω.Εγώ σχεδόν πάντα τελείωνα πρώτη το φαΐ μου, ( είχα και υποχρεώσεις ,παιχνίδι και τρέλα) σήκωνα που λέτε το ψωμί και έλεγα ποιος το θέλει? και έτσι ποτέ δεν έμενε εκεί μόνο του. Τις περισσότερες φορές έλεγα, παπά θέλεις το ψωμί μου? (αδυναμίες ήταν αυτές, τι να κάνουμε),ΠΟΤΕ δεν μου χαλούσε το χατήρι, (και μην νομίζετε είχε και άλλο καρβέλι, για όποιον ήθελε κι' άλλο ψωμί.

Υ/Γ
Πήρα και κάποια κιλά λόγω ψωμιού ( είπες κανένας τίποτα????!!!!) χμ.

Όταν η μέλισσες έχουν κέφια

Ποιός είπε ότι μόνο οι άνθρωποι μεγαλουργούν?

Σ'ευχαριστώ που με γέννησες

Ήταν πρωί και ο σύζυγος της ήδη είχε φύγει για τη δουλειά του εδώ και ώρες ,έπρεπε να φύγει από το σπίτι νύκτα ακόμα πριν ξημερώσει για να προλάβει το πρώτο λεωφορείο για τη Λευκωσία όπου και δούλευε.
Σηκώθηκε με τη κοιλιά στο στόμα για να ετοιμάσει τα άλλα παιδιά για το σχολείο και τότε την έπιασαν οι πόνοι, έβαλε μια φωνή και τα παιδιά έτρεξαν να φωνάξουν τη γειτόνισσα για να δουν τι θα κάνουν.
Κάποιος βρήκε αυτοκίνητο για να την μεταφέρουν στη διπλανή κωμόπολη όπου ο γιατρός τους συνέστησε να πάνε στη Λευκωσία γιατί το παιδί ερχόταν ανάποδα.
Πράγματι έφτασαν στο γενικό νοσοκομείο της Λευκωσίας και εκεί ο γιατρός αφού είδε ότι η περίπτωση ήταν δύσκολη μια και το παιδί δεν ερχόταν ούτε με το κεφάλι αλλά ούτε με τα πόδια, παρόλο που ο γιατρός με τα χέρια του το γυρνούσε,αλλά μόλις το άφηνε αυτό γλιστρούσε και απλωνόταν στο πλάι, τότε .( μα τι παιδί ήταν αυτό πια με τίποτα δεν ήθελε να βγει έξω!!!) πληροφόρησε την έγκυο ότι το παιδί θα πρέπει να το αφήσουν να πεθάνει και μετά να το βγάλουν κομμάτια ή πρέπει να γίνει καισαρική τομή(πριν 52 χρόνια δεν κάνανε εύκολα καισαρικές)( καλά ε?σκέτος χασάπης) .
Η έγκυος τότε του είπε ( μπράβο της) εγώ γιατρέ δεν το είχα μέσα στη κοιλιά μου 9 μήνες για να μου το κομματιάσετε ,να μου κάνετε καισαρική και να το βγάλετε, αλλά έλα που έπρεπε να υπογράψει ο σύζυγος για να γίνει αυτό!!!
Και που να τον βρούνε μέσα στη Λευκωσία όπου δούλευε ? βλέπετε δεν δούλευε σε κανένα γραφείο αλλά στα δημόσια έργα ,δηλαδή όπου γίνονταν έργα( δρόμοι, κτίρια δούλευε εργάτης εκεί) θα μπορούσε να είναι όπουδήποτε μέσα στη πόλη ,που να τον βρούνε? και ο γιατρός να θέλει να βγάλει το παιδί για να μην πεθάνει η μάνα και αυτό να μην λέει να έρθει κανονικά όπως όλα τα παιδιά ( τέτοιο ανάποδο ήταν από τότε).
Κάποιος σκέφτηκε να βάλουν την αστυνομία να ψάξει όπου γίνονταν δημόσια έργα για να βρουν το σύζυγο και να τον φέρουν να υπογράψει( ούτε ελληνική ταινία να τρέχει ο Φούντας να προλάβει τη γυναίκα του που γεννούσε) και να βγει στο φως αυτό το έρημο παιδί που φοβόταν και ήθελε να μείνει στη φωλίτσα του στη ζεστούλα του .
Τελικά βρήκαν τον πατέρα, ήλθε υπόγραψε και βγάλανε το παιδί, που μόλις το είδε ο γιατρός είπε να το βαφτίσετε γιατί θα πεθάνει( μανία που είχε και αυτός ντε και καλά να το ξεγράψει) ,πράγματι βάφτισαν το μίασμα και μετά το κρατήσανε και 40 μέρες στο νοσοκομείο για να το συνεφέρουν ( πίσω στη πλάτη έχω ένα σημάδι ,εκεί μου είχαν κολλήσει ένα τσιρότο με το όνομα μου γιατί τα χεράκια μου ήταν τόσο αδύνατα που δεν μπορούσαν να βάλουν τίποτα πάνω.
Ναι φίλοι μου εγώ ήμουν αυτό το θηρίο που στις 8 Μαΐου ήλθα στο κόσμο επεισοδιακά θα έλεγα ( βλέπετε που είναι και οι μπάτσοι χρήσιμοι?) έτρεχαν και αυτοί για να βγω εγώ έξω!

Η Γκιώνα και οι γύρω ομορφιές

Αυτή είναι η Γκιώνα με υψόμετρο 2512 μέτρα και κάποιοι (έξυπνοι) την έβαλαν στο μάτι με σκοπό να σκάψουν και να κάνουν μεταλλεία, δηλαδή να κόψουν τα έλατα και να ανοίξουν τρύπες που θα χάσκουν όπως χάσκουν και αλλού στο νομό μας.Εύχομαι να μην τους περάσει .Ο κόσμος βέβαια έχει ξεσηκωθεί εναντίον αλλά ....





Τ α άνθη έπεσαν και τη θέση τους πήραν οι καρποί.Ε να μην το πω τώρα? Έτσι και τα μωρά δίνουν τη θέση τους στους ενήλικες και ευτυχώς όπως και στα φρούτα οι καρποί που βγαίνουν σάπιοι είναι λίγοι έτσι και οι άνθρωποι οι σκάρτοι είναι λιγότεροι (έτσι νομίζω δηλαδή ή μάλλον έτσι θέλω να πιστεύω) .Αρκετά με τις αμπελοσοφίες μου.
Δείτε πιο πάνω ομορφιές .

Όταν πέσουν τα άνθη

Αχλαδιά
Κερασιά
Ροδακινιά
Μηλιά
Κορομηλιά

Το απόγευμα του Σαββάτου μετά τη δουλειά πήγαμε με το σύζυγο στο χωριό του για κάποιες δουλειές και εγώ πήρα και τη (φωτομηχανή).
Το χωριό είναι ορεινό και έτσι πρόλαβα μερικά δένδρα που ακόμα τώρα ανθίζουν.
Εκεί που φωτογράφιζα την κερασιά την αχλαδιά τη μηλιά την κορομηλιά την ροδακινιά (καλά καλά τελείωσαν τα δένδρα) χμ η καστανιά δεν άνθισε ακόμα (είμαι κακιά έτσι?).
Εκεί που εστίαζα πάνω στα άνθη και τραβούσα (που είσαστε Ασερα και Αδαή να με καμαρώσετε τη φωτογράφο) παρατήρησα πόσο μοιάζουν τα άνθη μεταξύ τους από δένδρο σε δένδρο,σκέφτηκα ότι τα άνθη είναι σαν τα μωρά που όταν γεννούνται είναι σχεδόν όλα τα ίδια και αρχίζουν να ξεχωρίζουν μεγαλώνοντας .Τα άνθη όταν πέσουν αρχίζουν να ξεχωρίζουν και να διαφέρουν το ένα δένδρο από το άλλο ξεχωρίζουν από το καρπό , το σχήμα του καθενός και το χρώμα είναι διαφορετικό .
Έτσι και οι άνθρωποι ,το κάθε μωρό μεγαλώνοντας θα ξεχωρίζει από τους άλλους θα μοιάζει πιο πολύ με την οικογένεια του. Άλλος θα είναι ξανθός άλλος μελαχροινός άλλος καστανός.
Και στο κάθε δένδρο οι καρποί θα είναι μεν ίδιοι αλλά ο καθένας θα είναι μοναδικός άλλος θα είναι μικρός άλλος μεγάλος άλλο πιο κόκκινος άλλος θα έχει στίγματα και άλλος θα είναι όμορφος απ' έξω και σάπιος από μέσα και ας είναι από το ίδιο δένδρο και ας κρέμονται από το ίδιο κλαδί.
Έτσι και οι άνθρωποι διαφέρουν μεταξύ τους μπορεί να έχουν βγει από την ίδια μήτρα όμως ο ένας μπορεί να είναι ξανθός ο άλλος μελαχροινός ό άλλος σγουρομάλλης ,ο ένας μπορεί να έχει καρδιά μάλαμα και ο άλλος να είναι σάπιος στη ψυχή.
Τέτοια πράματα σκεφτόμουνα και είπα να σας τα πω.
Πάνω έβαλα τα ανθισμένα δένδρα και κάτω βίντεο με τον καταρράκτη του χωριού.

Τέλος καλό όλα καλά

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ

Φίλοι μπλογκεράδες φέτος το Πάσχα ήταν ιδιαίτερο για την οικογένεια μου.
Την Μεγάλη Δευτέρα η κόρη μου είχε ένα τροχαίο ατύχημα με μηχανή ( ήταν συνοδηγός)και έτσι πήγα στην Αθήνα ,ευτυχώς φορούσε κράνος και ευτυχώς είχε μόνο εκδορές, αρκετά βαθιές μερικές βέβαια , στα πόδια και στα χέρια και ράγισμα στον αγκώνα ,αλλά λόγω της πληγής που υπήρχε δεν της έβαλαν νάρθηκα.
Πηγαίναμε μέχρι τη Μεγάλη Πέμπτη στον Ευαγγελισμό για τις αλλαγές και μετά τις κάναμε στο σπίτι. Ναι θα έλεγα ότι ήμασταν τυχεροί .
Εγώ γύρισα χθες (Τετάρτη) από την Αθήνα και κάθισε ο γιος μου μαζί της γιατί πρέπει να προσέχει λίγο με το χέρι και να κλείσουν και οι πληγές.

Κάθεσαι και σκέφτεσαι πως άλλα λογαριάζεις και άλλα κανονίζει η ζωή ,η αλήθεια είναι ότι τρομάξαμε πάρα πολύ .
Τώρα είμαστε καλά και εύχομαι όλος ο κόσμος να είναι καλά .

Όλοι μαζί είναι καλύτερα

Καλή επιτυχία στον αγώνα ΜΑΣ

Το τραπέζι

Το τριαντάφυλλο δεν έχει σχέση με την ανάρτηση ,το έβαλα για να σας γλυκάνω.
Τις τελευταίες μέρες έχω κουραστεί πολύ ή έτσι νιώθω ,πολύ δουλειά(αυτό καλό είναι με όλα τα απαισιόδοξα που ακούμε σχετικά με την οικονομία).
Μακάρι να συνεχίσει έτσι.Η δουλειά!!
Το Σ/Κ πήγα με τον σύζυγο στην Αθήνα να βοηθήσουμε τα παιδιά μας στη μετακόμιση,αλλάξανε σπίτι. Πόσα πράγματα τελικά μπορούν να μαζευτούν! Που να ήταν και ολόκληρη οικογένεια!! Τα μεγάλα πράγματα τα ανάλαβε ο σύζυγος με τον γιο μα τα ψιλολόγια εγώ με την κόρη μου.
Πολύ σπαστικό τα ψιλολόγια αλλά και η κούραση των ανδρών μεγάλη .Εγώ τα έφτυσα κανονικά ,δεν έχει και ασανσέρ το καινούριο σπίτι και άντε να ανεβοκατεβαίνεις στον δεύτερο όροφο!!.Εγώ μια να πάω δυο να κατέβω βγαίνω νοκ άουτ (τέτοιο θηρίο είμαι, να με έχετε υπόψη για τις μετακομίσεις σας).Η αλήθεια όμως είναι ότι βοήθησα αρκετά και τις σκάλες τις ανέβηκα πολλές φορές.
Το θέμα μου δεν είναι αυτό (αυτό το έγραψα για να με θαυμάσετε που τρέχω να τα προλάβω όλα χαχαχα )
Τώρα θα αλλάξω χρώμα για να δώσω άλλη ατμόσφαιρα(έλα έλα
δεν θέλω ου)
Επειδή το ένα σπίτι από το άλλο ήταν κοντά, μερικές φορές πήγαμε και με τα πόδια,εκεί λοιπόν που περνούσαμε υπήρχαν κάδοι για τα σκουπίδια και συνήθως εκεί βάζουν και καρέκλες τραπέζια και ότι δεν χρειάζεστε κάποιος(ΌΧΙ εμείς δεν πετάξαμε τίποτα τέτοιο )Βλέπω κάποια στιγμή ένα τραπέζι όχι πολύ μεγάλο ,θάλεγα μικρό , τέσσερα άτομα θα έτρωγαν στριμωχτά.
Που λέτε ,(ναι εγώ λέω ) κοίταξα το τραπέζι το οποίο του είχε φύγει όλο το χρώμα ,και είχε ξασπρίσει το ξύλο του και είχε και σκασίματα, γυρνάω και λέω στους άλλους, παρόλο που ήταν όλοι ψόφιοι στη κούραση.
Κοιτάτε ένα τραπέζι του 1800 ,γυρίζουν οι άλλοι και το κοιτάνε ,αν και το είχαν ξαναδεί αλλά δεν το είχαν σχολιάσει(τέτοια ώρα τέτοια λόγια) ψιλοχαμογέλασαν και συνεχίζω εγώ .Ε ρε γλέντια που θα έχουν γίνει σε αυτό το τραπέζι κάποτε!!!
Ε ρε τι φασολάδα θα έχει δει αυτό το τραπέζι κάποτε, συνεχίζει ο γιος μου!!
Ε ρε γλέντια!!!
Γελάσαμε λίγο, καλοπροαίρετα πάντα. Πήγαμε πάνω στο διαμέρισμα και αρχίσαμε ξανά το μάζεμα ,εκεί που μάζευα έφερα στον νου μου το τραπέζι και σκέφτηκα πως αυτό το μισοδιαλυμένο τραπέζι κάποιοι άνθρωποι μέχρι σήμερα (εκείνο το πρωί το βγάλανε),το είχαν ανάγκη, εκεί πάνω έτρωγαν,ίσως με κάποιο τραπεζομάντιλο να μην φαίνεται η φθορά του και μελαγχόλησα προς στιγμή ,αλλά μετά σκέφτηκα και είπα ,χαίρομαι γιατί τώρα θα έχουν ένα καινούριο τραπέζι γιαυτό και το πέταξαν.
Ξανακατέβηκα κάτω πηγαίνοντας στο άλλο σπίτι ,έπρεπε να κρατάμε και τσίλιες για να μην πηγαίνει άλλο αυτοκίνητο εκεί που ξεφορτώναμε και περνώντας μπροστά από τα σκουπίδια είδα ένα νέον άντρα να κοντοστέκεται και να κοιτάει
το παλιό τραπέζι ,αλλά μόλις με είδε προχώρησε .
Ένιωσα άσχημα εκείνη τη στιγμή , ένιωσα πως του χάλασα μια( αγορά) έκανα πως δεν είδα τίποτα και προχώρησα,αλλά ήμουν σίγουρη πως όταν θα γυρνούσα ξανά το τραπέζι θα έλειπε .Πράγματι αργότερα το τραπέζι είχε κάνει φτερά!
Από τη μια λες, έστω ας βολευτεί και κάποιος άλλος με κάτι που κάποιος άλλος δεν έχει έχει ανάγκη,
όμως είναι κρίμα νέοι άνθρωποι που για να κτίσουν το σπιτικό τους να πρέπει να βρίσκουν στα σκουπίδια το μέλλον τους.
Σφίχτηκε η ψυχή μου ,το ξέρω ότι πολλοί συνάνθρωποι μας βρίσκουν το φαγητό τους στα σκουπίδια δυστυχώς ευτυχώς. Ρωτήστε τους ποια λέξη προτιμούν .

Καημένη μου πατρίδα

Ω καημένη μου πατρίδα
Πόσοι σε ποθήσανε!
και άλλοι τόσοι
σε κατακτήσανε
Στο όνομα σου πάλεψαν
και  τίμια και άτιμα
Τα ίδια σου τα παιδιά σε ματοκυλίσανε
και ήθραν ξένοι  δικαστές
να σε διεκδικήσουνε.
Το κάθε ένα σου παιδί
σε θέλει για δική του.
Θέλουν τη γη σου πιο πολύ
ο ένας απ'τον άλλον
Μαζί δεν θέλουνε να ζουν
η γη δεν τους χωράει
Αγκάθινα τα σύρματα 
που βάλαν  στο κορμί σου
και σε ματώνουν σαν σκυλιά
τα ίδια τα παιδιά σου.
Καημένη μου πατρίδα
νομίζουν ότι τους χρωστάς
το έρημο κορμί σου
δεν ξέρουν οι ανόητοι
πως σε κανένα δε χρωστάς
παρά μια χούφτα χώμα
να το πετάξουν συγγενείς
όταν θα έρθει η ώρα.

Οι κούκλες

Την αμαρτία μου θα την πω ,μου αρέσουν οι κούκλες από τον καιρό που ήμουν μικρή είχα μεγάλο κόλλημα με τις κούκλες και αυτό ήταν μεγάλο πρόβλημα για την μάνα μου. Ήταν μεγάλο πρόβλημα για την μάνα μου γιατί όταν πηγαίναμε σε κανένα πανηγύρι (και στην περιοχή μας ήταν αρκετά) ήξερε ότι θα χτυπιέμαι κάτω μέχρι να μου πάρει κούκλα ( τέτοια γαϊδούρα ήμουν ,πως λένε οι (καλαμαράες ) σόρυ οι Ελλαδίτες φίλοι μου όταν θέλουν να παρομοιάσουν κάποιο με γαϊδούρι(κυπριακό γαϊδούρι είσαι?) ε λοιπόν τέτοιο γαϊδούρι ήμουν ΚΥΠΡΙΑΚΌ όνομα και πράμα.
Είχε δεν είχε λεφτά η μάνα μου εγώ στο χωριό χωρίς κούκλα δεν γύρναγα!!
Την χρονιά που θα πήγαινα στο δημοτικό πήγαμε σε ένα πανηγύρι με σκοπό να πάρουμε και τσάντα για το σχολείο( χμ δεν λογάριαζαν καλά) τσάντα??? κούκλα!!!! περνάμε που λέτε μπροστά από μια τέντα με παιχνίδια (ήταν και γεμάτος ο τόπος με παιχνίδια} το θυμάμαι σαν τώρα ήταν μέσα στο περίβολο της εκκλησίας} ε ρε μάνα μου και τις βλέπω ήταν δυο μαζί ,όχι μια, δυο!! .Ήταν μια νοσοκόμα και ένας νοσοκόμος μαζί στο πακέτο, με τις άσπρες τους στολές ήταν τρέλα. Αυτές θέλω !! κόρη μου θα πάρουμε τσάντα για το σχολείο, τώρα μεγάλωσες. Εγώ θέλω την νοσοκόμα και τον νοσοκόμο που είναι και η νούνα μου και ο τατάς μου ( τατάς= νονός) . Πάτημα εγώ και καλά ήταν και η νούνα μου και ο τατάς μου νοσοκόμοι, τουτέστιν να πάρουμε τις κούκλες και τσάντα δεν χρειάζεται!!!! Μυαλό ξουράφι .Όχι δεν θα πάρουμε την κούκλα θα πάρουμε τσάντα!!!
Κούκλα!!!! αααααααα... ( όχι ξύλο δεν είχε), να χτυπιέμαι εγώ κάτω,να με κοιτάνε όλοι, τι να έκαναν? Μα ναι μου πήραν τις κούκλες, με την σχολική τσάντα δεν θυμάμαι τι έγινε ,πάντως με τσάντα πήγα στο σχολείο,θα πήραμε καμιά φτηνή, σιγά μη σκοτιζόμουν.Αχ ακόμα τις θυμάμαι, τις είχα στην ντουλάπα και τις έβγαζα, τις καμάρωνα και μετά τις ξανάβαζα μέσα σε αυτές δεν έραβα ρουχαλάκια γιατί είχαν τη στολή τους,σε άλλες έραβα .Όταν έφυγα από το χωριό μου τις άφησα εκεί, καθώς και μια άλλη που κάθε λίγο τις έφτιαχνα ρουχαλάκια. Πόσο ήμουν 17 χρονών!!!Τέτοια γαϊδάρα. Τώρα από ντροπή δεν αγοράζω ,μεγάλωσε και η κόρη μου και δεν έχω δικαιολογία!1 χα χα χα ¨.
Όταν γίναμε πρόσφυγες και την επόμενη χρονιοά είχα τα γενέθλια μου 18 χρονών η αδελφή μου με ρώτησε τι να μου πάρει και εγώ την πήγα σε ένα μαγαζί που είχε διάφορα πράγματα και της έδειξα μια κούκλα που μου άρεσε και μου την αγόρασε πολλά χρόνια μετά της άλλαξε τα φώτα η κόρη μου ,αλλά δεν με πείραξε καθόλου γιατί ήταν κάτι δικόμου που το χάρισα στην κόρη μου με πολύ πολύ αγάπη.

Μυστικά και ψέματα

Δεν πρόσεξε πως εδώ και λίγη ώρα δυο μάτια την παρακολουθούσαν από το απέναντι πεζοδρόμιο , αυτή στεκόταν μπροστά στη βιτρίνα με τα παιδικά ρούχα και κοιτούσε το μπουφάν που της έδειχνε το δεκάχρονο αγόρι που στεκόταν δίπλα της.
Η πωλήτρια από μέσα της χαμογέλασε και της έκανε νόημα με το χέρι να μπούνε μέσα αυτή με μια κίνηση του χεριού της είπε όταν γυρίσω και έκανε στροφή για να πάνε λίγο πιο κάτω ,ήθελε να προλάβει το ραντεβού που είχε με την κοπέλα η οποία θα βοηθούσε τους γονείς της στις δουλειές .
Αλλά δεν πρόλαβε σχεδόν έπεσε πάνω του ,ω με συγχωρείτε πήγε να πει και σχεδόν έσβησε η λέξη από τα χείλη της, καλησπέρα Λένα συγνώμη δεν ήθελα να σε τρομάξω,όχι εγώ δεν πρόσεξα, ήμουν βιαστική προσπαθούσε να βρει κάτι να πει αλλά το μόνο που ήθελε εκείνη στη στιγμή ήταν να εξαφανιστεί ,έτσι όπως εξαφανίστηκε πριν δέκα χρόνια από τη ζωή του.
Μάρκο πρέπει να πηγαίνω είμαι βιαστική ,αυτός κοίταξε το αγόρι και χαμογέλασε σχεδόν πικρά, έχετε τα ίδια ξανθά μαλλιά και τα ίδια πράσινα μάτια, δεν ήξερα ότι παντρεύτηκες,καληνύχτα Μάρκο με συγχωρείς αλλά βιάζομαι, καληνύχτα θα τα πούμε ήξερε πως τίποτα δεν θα λέγανε αλλά τώρα έπρεπε να φύγει από κοντά του.
Τραβώντας σχεδόν το αγόρι από το χέρι που δεν πρόλαβε να πει ούτε ένα για προχώρησε προς την καφετέρια όπου την περίμενε η κοπέλα από την Γεωργία για να κανονίσουν τις λεπτομέρειες σχετικά με τα ωράρια που θα ερχόταν στο σπίτι των γονιών της.
Κυρία με ακούτε? πετάχτηκε ξαφνιασμένη, ο μικρός δίπλα άρχισε να δυσανασχετεί φοβόταν πως δεν θα προλάβαινε το πάρτι του φίλου του.
Εντάξει όπως είπαμε τη Δευτέρα στις εννιά η ώρα θα περάσεις από το σπίτι, θα είμαι εκεί για να σε κατατοπίσω και ότι χρειαστείς θα με πάρεις τηλέφωνο στο γραφείο,εντάξει? Eντάξει αποκρίθηκε η κοπέλα με κάποια δυσπιστία, αυτή η κυρία της φάνηκε πολύ περίεργη όσο μιλούσαν λες και δεν ήταν εκεί. Μακάρι να συνεννοήθηκα και να κατάλαβα μονολόγησε όταν έμεινε μόνη.
Η Λένα άφησε τον γιο της στο φίλο του και αφού κανόνισαν την ώρα που θα τον έπαιρνε πέρασε από το μαγαζί με τα παιδικά έλα της είπε η πωλήτρια, που δεν ήταν άλλη από την αδελφή της και ιδιοκτήτρια του μαγαζιού,νόμισα ότι δεν θα έρθεις ,εντάξει με την κοπέλα? Θα έλθει? Ποιόν είδες? Τον είδα γύρισε! Μα τι λες? Τον Μάρκο! Που ? Πότε? Πριν δυο ώρες. Λες να κατάλαβε? Λες να κατάλαβε ότι ο Γιωργάκης είναι γιος του? Σώπα παιδί μου από που να το καταλάβει? Καταρχήν το παιδί είναι κατάξανθο σαν εσένα !! Ναι αλλά έχει τι ίδιο γοητευτικό χαμόγελο!
Λοιπόν κλείνω τα μαγαζί και πάμε σπίτι, αυτά τα πράγματα δεν λέγονται εδώ ,άσε που σε μισή ώρα εδώ θα ερημώσει.
Οι δυο αδελφές μπήκαν στο αυτοκίνητο της Λένας και σε μισή ώρα σταματούσαν σε ένα τριώροφο, στον πρώτο όροφο έμεναν οι γονείς τους, στον δεύτερο όροφο εδώ και τρία χρόνια έμενε η Λένα με τον γιο της και στον τρίτο έμενε η Ρένα η αδελφή της μόνη από τότε που έχασε το σύζυγο της, παιδιά δεν είχαν αποκτήσει ,αφοσιώθηκε στο μαγαζί που είχε και έτσι περνούσε τη ζωή της ανάμεσα στη δουλειά και στο σπίτι ,εξάλλου είχε και τον ανιψιό της που υπεραγαπούσε και δεν του χαλούσε ποτέ χατήρι, κάτι που έκανε την Λένα έξω φρενών μερικές φορές, γιατί όπως έλεγε τον κακομάθαινε.
Το ήξερες? Ποιο παιδάκι μου? Ότι γύρισε !! Και μην μου πεις ψέματα ! Εσύ και η αδελφή του ήσασταν πολύ φίλες κάποτε! Ναι ήμασταν και ακόμα είμαστε φίλες, αλλά εσύ είσαι αδελφή μου και είσαι πάνω από όλους, σεβάστηκα το μυστικό σου και σου ορκίστηκα ότι δεν θα το έλεγα πουθενά, ούτε οι γονείς μας δεν το ξέρουν! Πιστεύουν ότι είναι παιδί ενός ανύπαρκτου συζύγου που ερωτεύτηκες τρελά και στο χρόνο πάνω πέθανε αφήνονταα σε μόνη με ένα παιδί.Μέσα σε λίγο χρονικό διάστημα είχαν δυο κόρες που είχαν την ατυχία να χάσουν το σύζυγο τους,φαντάζεσαι τι πόνο τράβηξαν αυτοί οι άνθρωποι?Ελα τώρα ρε Λενάκι μου μην κλαις δεν στα λέω αυτά για να σε στεναχωρήσω ,όμως έτσι έχουν τα πράγματα τα μυστικά και τα ψέματα φέρνουν πόνο, πρώτα εσύ και το παιδί ,οι γονείς μας, εγώ να κρατάω το μυστικό και να έχω μια έννοια για το πως περνάς εκεί που είσαι μόνη με ένα μωρό στα χέρια. Τι να σου έκαναν και οι λίγες φορές που ήλθα να σας δω!!?? Και ο Μάρκος ?μην θυμώνεις Λενάκι μου αλλά εσύ θα ήθελες κάπου εκεί έξω να έχεις ένα παιδί και να μην το γνωρίζεις? Δεν γινόταν Ρένα δεν γινόταν να του το πω !!Ναι δεν γινόταν αλλά ποτέ δεν μου είπες τον λόγο!! Γιατί Λένα γιατί δεν γινόταν να μάθει για το παιδί? εσείς ήσασταν το πιο αγαπημένο ζευγάρι οι γονείς μας τον εκτιμούσαν πιστεύω και οι δικοί του το ίδιο ένιωθαν για σένα ,όλοι το είχαμε σίγουροι πως σύντομα θα τρώγαμε κουφέτα από το γάμο σας, η αδελφή του χρυσή με είχε κάνει να μάθει το λόγο που έφυγες έτσι κρυφά!
Εκείνο το βράδυ αποφάσισα να του κάνω έκπληξη , θα του έλεγα και για το παιδί όταν έφτασα έξω από το διαμέρισμα του πριν ακόμα βάλω το κλειδί στην πόρτα άκουσα δυνατά γέλια και τον Μάρκο να λέει όχι όχι φίλε μου κανένας δεν πρέπει να παντρεύεται μόνο και μόνο γιατί μια γκόμενα έμεινε έγκυος!! έφυγα σαν κυνηγημένη και την άλλη μέρα αποφάσισα να φύγω για τη Γερμανία δήθεν να τελειοποήσω τη γλώσσα αφού η εταιρεία που δούλευα ήταν γερμανική αυτό με βόλεψε μια χαρά.
Το παιδί τι ώρα θα έλθει από το πάρτι? πρέπει να μιλήσουμε !το ύφος της Ρένας σχεδόν σκλήρυνε και κοιτούσε την αδελφή της αυστηρά και με ύφος που δεν σήκωνε αντίρρηση, θα πάω τώρα να τον πάρω, ήθελε να κοιμηθεί στον φίλο του αλλά σκέφτηκα ότι θα έχει πολύ δουλειά η Στέλλα με το πάρτι του γιου της, μην έχει και μουσαφίρηδες για ύπνο .Όλα τα σκέφτεσαι Λένα μου ότι μπορεί κάπου μπορεί να έκανες λάθος δεν το σκέφτηκες,!! τι λες Ρένα μου? τίποτα, τίποτα πήγαινε πάρε το παιδί και αύριο πρωί πρωί ανέβα πάνω έχουμε πολλά να πούμε,καληνύχτα.
Τι είπα τώρα? η αδελφή μου παράξενη μου φάνηκε απόμακρη, ίσως είναι κουρασμένη όλη μέρα στο μαγαζί δεν έχει και βοηθό. Τη Δευτέρα θα πάω εγώ το απόγευμα να τη βοηθήσω,τώρα που θα έλθει η κοπέλα για να βοηθά τους γονείς μας θα έχω λίγο χρόνο παραπάνω,αυτή έχει κάνει τόσα και τόσα για μένα ,
και με αυτή τη σκέψη πήρε το αυτοκίνητο να πάει να φέρει το γιο της.
Την άλλη μέρα το πρωί πατώντας στις μύτες των ποδιών μπήκε στο δωμάτιο του γιου της και του έβαλε ένα σημείωμα στο κομοδίνο ότι θα είναι στης θείας,όχι ότι χρειαζόταν, ο μικρός εκεί θα πήγαινε άμα ξυπνούσε ή στους παππούδες από κάτω,αλλά αυτή ήθελε να ξέρει ο γιος της ότι πάντα νοιαζόταν και του έδινε λογαριασμό έτσι και αυτός πάντα της έλεγε που θα πάει και με ποιος ήταν.
Η Ρένα ήδη είχε ετοιμάσει τους καφέδες και πριν προλάβει η αδελφή της να κτυπήσει την πόρτα της άνοιξε, σιγά παιδί μου από πίσω καθόσουν? Κάθισε και άκουσε με χωρίς να βγάλεις λέξη μέχρι να τελειώσω, η σειρά σου τώρα να μη μιλήσεις , μετά κάνε ότι νομίζεις.Η Λένα κάθισε πήρε το φλιτζάνι που της άπλωσε η αδελφή της και δεν έβγαλε άχνα πρώτη φορά έβλεπε τη μικρή της αδελφή τόσο θυμωμένη και προβληματισμένη, αλλά με ποιόν ? μ' αυτήν ?
Άκου την μέρα που έφυγες και μου είπες ότι δεν θέλεις τον Μάρκο και ότι δεν τον αγαπάς γιατί είσαι νέα και θέλεις να προχωρήσεις και τις σπουδές σου στα γερμανικά κάπου σε πίστεψα και είπα και εγώ στους γονείς μας να σε αφήσουν να πας στη Γερμανία ,μικρή ήσουν ακόμα ,τότε δεν ήξερα ακόμα για την εγκυμοσύνη ,αυτό μου το είπες μετά από ένα μήνα αφού είχες τακτοποιηθεί και με έβαλες να σου ορκιστώ πως δεν θα μιλήσω σε κανένα και έτσι σκαρφιζόμασταν ψέματα για να έρχομαι εκεί να μην είσαι μόνη στη γέννα σε γιορτές και άλλα πολλά.
Όπως ήταν φυσικό ο Μάρκος ήλθε και σε γύρεψε και εγώ του είπα αυτά που μου είπες ότι δεν ένιωθες καλά να του πεις κατάμουτρα πως δεν τον αγαπάς και θέλεις να κοιτάξεις το μέλλον σου και κάμποσες άλλες βλακείες .
Μετά από αυτό, αυτός έφυγε πληγωμένος αφού αρνιόμουν να του πω που είχες πάει και μέσα σε τρεις μήνες έφυγε και αυτός για Αμερική όπου δίδασκε σε ένα πανεπιστήμιο ,πριν από ένα μήνα μου είπε η αδελφή του ότι γύρισε πίσω και θα μείνει για πάντα ,στην Αμερική παντρεύτηκε, αλλά μετά από ένα χρόνο χώρισε η αδελφή του, τον ενημέρωσε είπε ότι βρίσκεσαι και εσύ εδώ και ότι έχεις ένα παιδί αλλά δεν υπάρχει σύζυγος ,ξέρεις ποιο είναι το παράξενο Λένα ? χώρισε όταν έμαθε για σένα και τότε έκανε ενέργειες για να βρει έδρα εδώ, βέβαια οι δικοί μας εδώ τον παρακαλούσαν .
Έμαθα και κάτι άλλο ,αλήθεια διάβασες το βιβλίο που έγραψε ο Αλέκος? Όχι δεν το διάβασα δεν ήξερα ότι έγραψε βιβλίο! Ναι που να το ξέρεις το έγραψε πριν δέκα χρόνια τότε που εσύ έφυγες τρέχοντας, εκείνο το βράδυ ο Αλέκος είχε πάει στον Μάρκο για να του το διαβάσει ήθελε τη γνώμη του .Ξέρεις τι τίτλο είχε το βιβλίο? Κανένας δεν πρέπει να παντρεύεται γιατί μια γκόμενα έμεινε έγκυος.
Η Λένα κάτι πήγε να πει αλλά κτύπησε το κουδούνι της πόρτας και τότε είδε την αδελφή της να ανοίγει και στην πόρτα να στέκεται ο Μάρκος , η Ρένα γύρισε και την κοίταξε σοβαρή έχετε πολλά να πείτε εγώ θα είμαι κάτω με το παιδί κανείς δεν θα σας διακόψει και έφυγε κλείνοντας τη πόρτα απαλά.

Ημέρα.... ποιάς γυναίκας είπαμε?

Αύριο 8 Μαρτίου ημέρα Κυριακή έχει καθιερωθεί σαν μέρα γυναίκας. Εγώ προσωπικά δεν έχω υιοθετήσει αυτή τη μέρα ,γιατί δεν πιστεύω ότι αλλάζει κάτι στη ζωή της γυναίκας εκτός που ορισμένες βρίσκουν αφορμή να βγουν για να ξεσκάσουν.Δικαίωμα τους αφού έτσι νιώθουν .Κακίες επί του θέματος δεν θα γράψω η κάθε μια ας κάνει ότι καταλαβαίνει για να νιώσει και καλά ότι είναι γυναίκα.
ΚΑΚΙΕΣ θα γράψω τώρα , στις φωτογραφίες θα δείτε κάποιες ταυτότητες, η κάτω κάτω που είναι στα Αγγλικά είναι η αστυνομική μου ταυτότητα την οποία έβγαλα το 1969 όταν ήμουν 12 χρονών. Είναι διπλωμένη ,από μέσα έχει φωτογραφία και τα στοιχεία μου, είναι το μοναδικό πράγμα που έχω από το χωριό μου. Τώρα οι ταυτότητες είναι οι άλλες, οι πλαστικές,θα μπορούσα να πάω να την δώσω και να βγάλω άλλη ,αλλά δεν θέλω να την στερηθώ είναι ιερή για μένα .
Η πρώτη φωτογραφία είναι η προσφυγική μου ταυτότητα διπλωμένη και η δεύτερη πάλι η προσφυγική ανοικτή με τα στοιχεία μου ,μόνο που τα έχω καλύψει. Παλιά είχα άλλη προσφυγική ταυτότητα που μου την έδωσαν μόλις γίναμε πρόσφυγες και μέσα έγραφε ότι μου έδωσαν μια κουβέρτα ένα μαχαίρι ένα κουτάλι και ένα πιρούνι ( τα έχω ) Το 2003 παρέδωσα την παλιά χρώματος πράσινου ,γιατί κόντευε να λιώσει και μου έδωσαν αυτήν στη φωτό Όταν πήγα να κάνω την αλλαγή τους είπα ότι τώρα έχω και δυο παιδιά να τα γράψουν και αυτά πάνω (εκεί που λέει σύνθεση οικογένειας.( τι δουλειά έχει η μέρα της γυναίκας;) όλα είναι σχετικά. Μου απάντησαν ότι τα παιδιά μου δεν θεωρούνται πρόσφυγες! μα τι λέτε τώρα ;πως γίνετε? Μου απάντησαν ότι τα παιδιά των ΑΝΔΡΏΝ προσφύγων έχουν δικαίωμα να λέγονται πρόσφυγες ,πρώτης ,δεύτερης ,τρίτης,τέταρτης γενιάς και πάει λέγοντας. Τα παιδιά που προέρχονται από γυναίκα πρόσφυγα που δεν έχει παντρευτεί πρόσφυγα αλλά άλλον ,δεν θεωρούνται πρόσφυγες ούτε πρώτης ούτε τελευταίας γενιάς ,με λίγα λόγια πεθαίνοντας εγώ πεθαίνει και η ελπίδα για επιστροφή στους τόπους .Ποιός ο λόγος τα παιδιά που δεν είναι πρόσφυγες και που το ίδιο το κράτος δεν τα αναγνωρίζει για πρόσφυγες να ΄σκοτιστούν για τέτοιο θέμα. Πείτε μου ένα λόγο.
Τα παιδιά που έχουν γεννηθεί από μανάδες μη πρόσφυγες ,ντόπιες ,αλλοδαπές ή πρόσφυγες που έχουν παντρευτεί ΑΝΔΡΑ πρόσφυγα έχουν δικαιώματα σαν πρόσφυγες.
Εγώ η ΓΥΝΑΙΚΑ ΜΑΝΑ που παντρεύτηκα μη πρόσφυγα και το 1974 έτρεχα να γλιτώσω τη ζωή μου αφήνοντας πίσω ότι είχα, δεν έχω το δικαίωμα να αποκαλώ τα παιδιά μου πρόσφυγες γιατί είμαι ΓΥΝΑΙΚΑ.
ΤΙ ΛΕΤΕ ΡΕ ΗΛΙΘΙΟΙ ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ ΟΤΙ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΟΥ.

Πως λέγετε είπαμε γιορτή αύριο;

Πεντόβολα

Λέω και αυτή τη φορά να πάμε πίσω ωχ ωχ όταν λέω εγώ πίσω ΠΟΛΥ πίσω.
Να ήταν καμιά εικοσαριά από τους συμπλόγκερς γεννημένοι; Θα δούμε.
Θα ξεκινήσω από το τώρα για να πάω πίσω.
Εδώ και λίγες μέρες άρχισα να περπατώ ναι ναι στράτα στρατούλα ,κάθε απόγευμα που λέτε παίρνω τα ποδάρια μου και δρόμο παίρνω δρόμο αφήνω ,κάνω τον γύρω της πόλης θάλεγα όλο παραλία. Ναι ναι η παραλία μας αγκαλιάζει ,ζηλέψτε και λίγο!!!!.
Σήμερα που λέτε ξεκίνησα από τη παραλία πήγα στην μαρίνα έκανα ένα γύρο εκεί όπου και είδα ένα σκυλοκαβγά που πέθανα στα γέλια.
Ήταν μια κοπέλα μπροστά από μένα και περπατούσε κρατώντας το σκυλί της από το λουρί,όλα καλά ώσπου καφνικά ακούω κάποιον που ερχόταν από απέναντι να φσφυράει και να φωνάζει Μόλι Μόλι και συγχρόνως ένα σκυλάκι το ένα τέταρτο από το άλλο, να έχει ορμήξει και να γαυγίζει στο μεγαλόσωμο
Ο δε κύριος που το είχε λιτό (αφού ήξερε τι σκυλί έχει) να φωνάζει στην κοπέλα ,το δικό μου είναι μικρό, τι ακριβώς εννοούσε με το μικρό, δεν μπόρεσα να καταλάβω , οπότε αρπάζει στα χέρια το δικό της που είχε αφηνιάσει και ήθελε να κατασπαράξει τη Μόλι και εγώ εκεί κάγκελο , γιατί η Μόλι όρμησε πάνω μου ,και βάζοντας τα ποδαράκια της πάνω μου να με κοιτάει κατάματα εγώ δε να της χαμογελώ και να προσπαθώ να την ηρεμήσω με λόγια (καλό σκυλάκι εσύ ηρέμησε και άλλες χαζομάρες γιατί το τελευταίο που θα ήθελα ήταν μια δαγκωνιά από σκυλί) . Να κατεβαίνει από πάνω μου και να ορμάει στο άλλο σκυλί που τόση ώρα το είχε αγκαλιά η κοπελιά μόνο και μόνο να μην καταβροχθίσει την Μόλι.
Ο δε μα..... έ τον λες για δεν το λες; με το πάσο του και μια σφυρίχτρα να κάνει καλά το σκυλί του.Έρχετε κοντά εγώ να έχω πεθάνει στα γέλια, στο κάτω κάτω δεν ήθελε να φάι εμένα αλλά τον σκύλο που αν τον άφηνε κάτω το κορίτσι, η Μόλι ακόμα θα έτρεχε.
Τελειώνει η φάση και καθώς απομακρυνόμουν ακούω τον μ..... να λέει στην κοπελιά το σκυλί σου αρσενικό είναι; Λέτε να το ερωτεύτηκε η Μόλι;
Εγώ κουμπάρα!!!!!! χα χα χα
Προχωράω και πιάνω παραλία με χαλίκια όπου πάνε οι λουόμενοι το Καλοκαίρι και τότε είδα τις πετρούλες και ξαφνικά μου ήλθε στο μυαλό που τις μαζεύαμε μικρά σαν ήμασταν για να παίξουμε πεντόβολα, στο χωριό μου το παιχνίδι αυτό το λέγαμε (εξάγιες) γιατί χρησιμοποιούσαμε έξι πετρούλες τις πέντε τις ρίχναμε κάτω και την μία την πετούσαμε πάνω για να προλάβουμε να περάσουμε τις άλλες πέτρες κάτω από την καμάρα που φτιάχναμε με το άλλο χέρι.
Τι όμορφα που ήταν μάζεψα μερικές και σας τις παρουσιάζω ποιός θέλει να παίξουμε; ΟΛΟΙ;

Σηκωμένα και πεσμένα.

Είναι το πρώτο λουλουδάκι που άνθισε φέτος στο μπαλκόνι μου μυρίστε το.

Επειδή τα μιλλωμένα τελειώνουν αύριο είπα να σας γράψω μια μικρή ιστορία σχετικά με τα σηκώματα .

Κάποτε ήταν ένας φουκαράς που η γυναίκα του πέθανε αφήνοντας στα χέρια του το κοριτσάκι τους μικρό ακόμη. Δούλευε σαν τον σκλάβο για να μη λείψει τίποτα από το παιδί του και ήταν γι' αυτήν και πατέρας και μητέρα. Συζητούσαν τα πάντα μαζί. (κάντε υπομονή θαρθεί και το (καλό).
Μεγάλωσε η κόρη του και ήλθε η ώρα για να παντρευτεί. Την πήρε ο πατέρας της και της λέει: Κόρη μου μάνα δεν έχεις για να σου μιλήσει για την πρώτη νύκτα του γάμου σου, μέχρι τώρα κουβεντιάζαμε τα πάντα μαζί, γιαυτό και τώρα θέλω αν κάτι δεν πάει καλά την πρώτη νύκτα του γάμου σου να μην ντραπείς και να έρθεις να το συζητήσουμε. Εντάξει πατέρα λέει η κόρη.(τι να έκανε ο φουκαράς?)

Έγινε ο γάμος και μετά από λίγες μέρες ρωτά ο πατέρας τη κόρη του, εντάξει όλα παιδί μου;
Εντάξει πατέρα ,αλλά έχουμε ένα μικρό πρόβλημα όμως ντρέπομαι να σου το πω! Παιδί μου λέει πες ότι είμαι η μάνα σου και πες μου, εγώ μόνο την ευτυχία σου θέλω. Να πατέρα του λέει , ο άντρας μου την έχει μεγάλη και δυσκολευόμαστε,(γελάτε χμ κάντε υπομονή γελά όποιος γελάει τελευταίος)
Έλα αύριο παιδί μου να δούμε τι θα κάνουμε.Την άλλη μέρα πάει η κόρη στον πατέρα και αυτός της δίνει μια φούρκα( διχάλα). Δώστην στον άντρα σου της λέει να την βάζει από πάνω για να κόβει λίγο τη φόρα(τι λέω η γυναίκα).

Πράγματι μετά από λίγο καιρό πάει στον πατέρα της και του λέει πάρε πατέρα πίσω τη φούρκα(διχάλα), μας βοήθησε και τώρα ελέγχει την κατάσταση .Όχι παιδί μου κράτησε την. Σε λίγα χρόνια θα την χρειαστεί για να την βάζει από κάτω.

Καλό κόψιμο της μούττης της Σαρακοστής

Για τους φίλους Ελλαδίτες έτσι λέμε για την Καθαρά Δευτέρα πάμε στην εξοχή να κόψουμε την μύτη της Σαρακοστής ,είναι η αρχή της νηστείας.

Το γέλιο ήλθε από ΨΗΛΑ

Ως γνωστόν εγώ πολιτικά θέματα και πολύ σοβαρά ενημερωτικά δεν γράφω, όχι γιατί δεν με ενδιαφέρουν αλλά είναι άλλοι που τα ξέρουν και τα γράφουν καλύτερα.
Τώρα αν μου πείτε και τι γράφεις εσύ? Θα απαντήσω με περηφάνια περί ανέμων και υδάτων(όσο έχουμε ακόμα ύδατα μην λέμε και ότι θέλουμε) και όποιον πάρει ...........το ελικόπτερο.
Σκεφτόμουν που λέτε όχι και πολύ ώρα βέβαια ,γιατί φοβάμαι μην μπλοκάρει και το μυαλό( δεν θέλω κακίες).
Σκεφτόμουν που λέτε ότι εδώ και κάμποσο καιρό το μόνο που ακούμε είναι η ΚΡΙΣΗ που έρχεται που θα έρθει που ήρθεεεεε.Και λίγο πολύ ένα άγχος όλοι το είχαμε ,θα έχουμε δεν θα έχουμε δουλειά και τα γνωστά αχ και βαχ και υπήρχε μια κατήφεια στο πρόσωπο του Έλληνα ο οποίος είχε να γελάσει από τότε που σηκώσαμε το ΤΙΜΗΜΕΝΟ.Και περιμέναμε τι άλλο θα σηκωθεί εκτός από το( γνωστό) και ξαφνικά ήλθε από μηχανής .....ελικοπτέρου .ΝΑΙ ήλθε από τον ουρανό και κάθισε κάτω και ξανασηκώθηκε παίρνοντας την κατήφεια από τα πρόσωπα των (κατηφειασμένων ) και ξαναφάνηκε το γέλιο στα χείλη και τρέξανε δάκρυα (όχι από χαρά) από τα γέλια.
Και είπε ο λαός ΝΑΙ υπάρχει κράτος και μας δίνει λόγους για να γελάμε.

Καλές Απoκριές

Στη Κύπρο τα παλιά χρόνια τότε που ακόμα τα προξενιά ήταν σχεδόν και ο μόνος τρόπος για να γίνει ένας γάμος οι μέρες των αποκριών ήταν οι ευνοϊκότερες για τέτοιου είδους συναλλαγές.
Αυτές τις μέρες λοιπόν οι κοπέλες που ήταν και σε ηλικία γάμου τις περίμεναν με ανυπομονησία γιατί ίσως τότε κάποιος που (συμπαθούσαν) έστελνε προξενιά.
Σκεφτείτε όμως την απογοήτευση τους όταν δεν γινόταν αυτό !!!

Το πιο κάτω τραγούδι το έλεγαν στα τραπέζια που μαζευόντουσαν φίλοι και συγγενείς για να γιορτάσουν όλοι μαζί τις αποκριές και αφορά τις ανύπαντρες που ήταν σε ηλικία γάμου.

Επήασιν οι σήκωσες
επήαν τζ' οι Τυρινάες
τζ' έμείνασιν οι κοπελιές
με δίχα τους αντράες.
Για τους φίλους Ελλαδίτες
σήκωσες λέμε τις αποκριές γιατί σηκώνουν (καθαρίζουν) ότι υπάρχει στο τραπέζι για να μην το φάνε τη Σαρακοστή που αρχίζει η νηστεία.

Πέρασαν οι αποκριές
πέρασαν και της Τυρινής
και έμειναν οι κοπέλες
δίχως συζύγους


ΑΠΟΚΡΙΑΤΙΚΟ
Εψόφησεν το γαούριν του Σωτήρη
τζι' ο Σωτήρης έκλαιεν
Τζι' Σωτηρού του λάλε
Μεν κλαίεις Σωτήρη
Η πετσιά του κάμνει γούνα
τάντερα του μακαρούνια
η κκελέ του ζαλατίνα
τζι' ο νούρος μουγιαστήρι
να μουγιάζει το Σωτήρη
κάθε Σάββατον το δείλις

Γαούριν==γαϊδούρι
κκελέ==κεφάλι
νούρος---ουρά
ζαλατίνα ---πηχτή
μουγιαστήρι---μυγοσκοτώστρα

Καλές αποκριές κοπέλια