Παρασκευή 16 Νοεμβρίου 2007

Στη μνήμη του Διομήδη Κομνηνού

Το κάτωθεν ποίημα το έγραψε ο ποιητής Δημήτρης Ραβανή -Ρέντη για τον δεκαεφτάχρονο Κύπριο
Διομήδη Κομνηνό που ήταν μεταξύ των φονευθέντων από τους φασίστες κατά την εξέγερση του πολυτεχνείου.
Σήμερα με μεγάλη συγκίνηση το απήγγειλα στη γιορτή που κάναμε για το πολυτεχνείο ,κάθε χρόνο αυτό το ποίημα βρίσκετε ανάμεσα στα άλλα που απαγγέλλονται .


Μεταξύ των φονευθέντων είναι ο
Διομήδης Κομνηνός ετών 17 με
βεβαρυμένον παρελθόν
Εφημερίδες-από επίσημη ανακοίνωση


Δημήτρη Ραβανή-Ρέντη


Στο Διομήδη Κομνηνό


Βεβαίως
είχε βεβαρυμένο παρελθόν ο Διομήδης

Πέντε χρονών στους ώμους του πατέρα του
φώναζε για λευτεριά στην Κύπρο
δέκα χρονών ξυπόλυτος
με μια φέτα ψωμί στην τσέπη
βάδιζε στην πορεία της ειρήνης
στα δώδεκα ζητούσε δημοκρατία

Στα δέκα επτά
μ'ένα πλακάτ στο χέρι
ψωμί- παιδεία-ελευθερία.

Κυριακή 11 Νοεμβρίου 2007

Οι ρίζες

Ο τίτλος δεν έχει να κάνει ούτε με τις ρίζες των δοντιών ούτε με τις ρίζες από την ομώνυμη ταινία . Έχει να κάνει με τα ελαιόδενδρα ,εδώ που μένω έχει πολλές ελιές οι ντόπιοι λένε, έχουμε τόσες ρίζες ελιές, ή πόσες ρίζες ελιές έχετε?.
Εγώ κάθε απόγευμα παίρνω το λεωφορείο για να πάω στη διπλανή πόλη, σε όλη τη διαδρομή δεξιά και αριστερά του δρόμου υπάρχουν ελιές πολλές ελιές. Συνήθως κοιτάω έξω από το παράθυρο και σιγά σιγά άρχισα να παρατηρώ τούς κορμούς των δένδρων ,όταν τις έχουν κλαδέψει έχουν κόψει τα χορτάρια είναι χάρμα οφθαλμών.Εμένα πάντα μου άρεσαν οι πορτοκαλιές ίσως επειδή το χωριό μου ήταν μέσα στα περβόλια.
Παρακολουθώντας που λέτε τις ελιές κάθε μέρα άρχισα να τις βλέπω διαφορετικά,δηλαδή να μία εκεί πέρα μοιάζει σαν νάναι μια παρέα από παιδιά έτσι όπως έχει κοπεί η ρίζα στη μέση και έχουν πετάξει γύρω γύρω κλαριά λές και κρατάνε χέρι χέρι παιδάκια που παίζουν.
Και η άλλη λίγο πιο πέρα τρείς κορμοί μαζί ροζιασμένοι σαν γριές που πιάσανε κουβέντα στη μέση του δρόμου και λέν τα βάσανα τους, είναι και μία που με θλίβει είναι ένας κορμός ίσιος και σύριζα του βγαίνει ένα κλαρί και όπως στέκονται δίπλα δίπλα νομίζεις ότι είναι μια χήρα με το ορφανό της ή κάποια που περιμένει τον ξενιτεμένο άνδρα και πατέρα να γυρίσει .Μερικές ρίζες μοιάζουν σαν οικογένεια ο πατέρας η μητέρα και δυό παιδιά όλοι σε μια ρίζα που χωρίζετε μόλις βγεί πάνω από το χώμα ,άλλες είναι μοναχικές μαραζωμένες γιατί κανείς δεν τις φρόντισε, σαν κάποιοι άνθρωποι που δεν έχουν κανένα και μαραζώνουν .Είναι και εκείνη η γριά που στέκετε δίπλα στον γέροντα και καρτερούν τον γιο τους που ξενιτεύτηκε πριν δέκα χρόνια και δεν τον είδαν από τότε .Αλλά είναι και οι νιόπαντροι στέκονται αντικριστά και όπως έχουν τα κλαριά ανοιχτά μοιάζουν σαν να χορεύουν κοιτάζοντας ο ένας τον άλλο στα μάτια με λατρεία, έτοιμοι να ξεκινήσουν τη ζωή μαζί

Πέμπτη 8 Νοεμβρίου 2007

Ο ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΑΣ

Ένα αγοράκι δέκα χρονών μια μέρα ρωτάει τον πατέρα του

-πατέρα τι είναι ο καπιταλίστας?
πατέρας--είσαι μικρός και δεν θα καταλάβεις
επέμενε ο μικρός και έτσι αποφάσισε ο πατέρας να πει με απλά λόγια στο γιο του τι είναι ο καπιταλίστας.

Για να καταλάβεις γιε μου εγώ που δουλεύω και φέρνω λεφτά στο σπίτι είμαι ο καπιταλίστας.
Η μητέρα σου που διαχειρίζεται τα λεφτά είναι κάτι σαν τη κυβέρνηση.
Και εσύ γιε μου είσαι ο λαός
Η αδελφή μου πατέρα τι είναι?
Η αδελφή σου είναι το μέλλον.
Και η οικιακή βοηθός μας τι είναι?
Αυτή γιε μου είναι η εργαζόμενη.
Κατάλαβες παιδί μου? Λίγο πατέρα αλλά όταν μεγαλώσω θα καταλάβω καλύτερα.
Μετά από λίγες μέρες ξυπνάει το αγόρι μέσα στη νύκτα από τα κλάματα της αδελφής του ,τι ρωτάει τι έχει, αυτή όμως μόνο έκλαιγε . Τρέχει το αγόρι στο δωμάτιο των γονιών του φωνάζοντας και βλέπει μόνο τη μάνα του που κοιμόταν, τη φωνάζει,τη ξαναφωνάζει αλλά η μάνα του ούτε που τάραξε δεν ξύπναγε με τίποτα.Τρέχει τότε στο δωμάτιο της υπηρεσίας για βοήθεια, ανοίγει τη πόρτα και βλέπει τον πατέρα του να πηδάει την υπηρέτρια, κλείνει σιγά σιγά την πόρτα και πάει κοντά στην αδελφή του που συνέχιζε να κλαίει, την παίρνει αγκαλιά και λέει.

Τώρα κατάλαβα τι σημαίνει καπιταλίστας είναι όταν ο λαός φωνάζει, η κυβέρνηση κοιμάται, το μέλλον κλαίει, και ο καπιταλίστας πηδάει τον εργαζόμενο.