Τρίτη 28 Δεκεμβρίου 2010

Τα πράγματα άλλαξαν

Χρόνια πολλά αγαπημένοι μπλογκόφιλοι είθε ο νέος χρόνος να φέρει σε όλους και στο καθένα ξεχωριστά αυτό που πραγματικά έχει ανάγκη.
 Φέτος τα πράγματα στην Ελλάδα όπως όλοι γνωρίζουμε  άλλοι απ' έξω και άλλοι από μέσα(αλίμονο στους από μέσα), έχουν ζορίσει  όχι, δεν πρόκειται να αναλύσω τα οικονομικά ,αυτά τα ξέρει ο καθένας από τη δική του μεριά και όταν βάζει το χέρι στη τσέπη του.
 Φέτος που λέτε (εγώ λέω)  οι δρόμοι και συγκεκριμένα τα μπαλκόνια δεν έχουν όψη γιορτινή θάλεγα το 99% είναι  χωρίς φωτάκια να αναβοσβήνουν ,χωρίς αστέρια,χωρίς αη Βασίληδες να σκαρφαλώνουν ,ούτε στα τζάμια έχουν κολλήσει διάφορα γιορτινά σχέδια με φωτάκια, ευτυχώς δηλαδή που  ο Δήμος έχει στολίσει τους κεντρικούς δρόμους και κάπως φέγγει το πρωί που πάω στη δουλειά.
    Βγήκα πριν λίγο να πάω στο σούπερ μάρκετ και ο δρόμος εν συγκρίσει με πέρσι είναι σαν μεγάλη Παρασκευή στα μαγαζιά κανένας δεν μπαίνει ,μόνο στα σούπερ μάρκετ βλέπεις κόσμο .Από φαΐ καλά πάμε (ακόμα)!
  Τώρα θα μου πείτε εδώ γίνετε το έλα να δεις και εσύ τα στολίδια σκέφτεσαι; Δεν είναι έτσι ,τα στολίδια ο κόσμος έτσι κι' αλλιώς τα είχε από πέρσι ,μην σας πω και από το 2000  με το μιλένιουμ ,που όλοι είχαν φορτωθεί  λαμπάκια και μπιχλιμπίδια για να  βάλουν όσα περισσότερα γινόταν(κοντέψαμε να πάθουμε μπλακ άουτ) και ξεσυνερίζονταν ο ένας τον άλλο για να πάρουν το πρώτο βραβείο για το καλύτερο στόλισμα) .
  Ο κόσμος άλλαξε (πως λένε σε μια νύκτα άσπρισαν τα μαλλιά κάποιου) ε λοιπόν μέσα σε λίγους μήνες ήρθαν τα πάνω κάτω.
 Ας όψονται οι αίτιοι!!
 
 

Κυριακή 12 Δεκεμβρίου 2010

Γιαγιάδες και παππούδες.

Σήμερα σκέφτηκα να γράψω  για τους παππούδες και τις γιαγιάδες μου.
 Η αλήθεια είναι ότι  παππούδες δεν γνώρισα  ,ο παππούς μου από τη μεριά της μάμμας μου ήταν που τα Λημνιά της Αμμοχώστου, ήταν ένας ψηλός άνθρωπος με  μουστάκι ,έτσι τον είδα στη φωτογραφία  και απ' ότι έχω ακούσει ήταν ένας πολύ καλός και έξυπνος άνθρωπος,μακάρι να τον είχα γνωρίσει.Τον έλεγαν Γιώρκο.
 Ο  παππούς από τη μεριά του πατέρα μου ήταν από το Στατό της Πάφου ούτε αυτόν τον γνώρισα  δεν έχω δει καμιά φωτογραφία του αλλά και αυτός είχε μουστάκι νομίζω και ήταν ψηλός επειδή ο πατέρας μου είχε φύγει πολύ μικρός από το χωριό του δεν είχε και πολλές επαφές μαζί του δεν έχω να γράψω κάτι ιδιαίτερο αλλά σίγουρα θα ήθελα να τον γνώριζα και αυτόν.Τον έλεγαν Φίλιππο
  Η γιαγιά μου από τη μεριά του πατέρα μου ήταν και αυτή από το Στατό  την γνώρισα όταν ήμουν λίγο μεγάλη  πρέπει να τη είχα δει 4 φορές; ήταν πολύ καλή γυναίκα αλλά οι αποστάσεις τότε δεν μας επέτρεπαν να βρισκόμαστε,ερχόταν καμιά φορά στο χωριό το καλοκαίρι και καθόταν λίγες μέρες ,ήταν μικροκαμωμένη  με γαλανά μάτια και άσπρη επιδερμίδα .Την έλεγαν Μαρία.
   Την  γιαγιά από τη μεριά της μάμας μου την άφησα τελευταία    ,η γιαγιά ήταν από το Βαρώσι εκεί γεννήθηκε και μεγάλωσε και εκεί παντρεύτηκε εκει έκανε και τα παιδιά της ,αργότερα όταν η μάνα μου ήταν 17 χρονών ήλθαν όλοι οικογενειακώς στο χωριό που ήμασταν μέχρι το 1974.
 Η γιαγιά η Χριστίνα  με αγαπούσε πολύ  με καμάρωνε πιο πολύ απ' όλα τα εγγόνια της ,τώρα γιατί; αυτή ήξερε ! και εγώ! είμαι το καλύτερο παιδί της πιάτσας, για να καταλάβετε πόσο με αγαπούσε ,όταν στο ραδιόφωνο έπαιζε το τραγούδι που χορεύαμε την Γιάνκα έλεγε στη θεία μου να το κλείσει και  να το ανοίξει όταν θα ήμουν και εγώ εκεί για να με βλέπει να το χορεύω!!νόμιζε ότι θα κρατήσει το τραγούδι μέσα στο ράδιο
  Πάντα φύλαγε πορικά (λιχουδιές ) για μένα  όταν φορούσα κάποιο ρούχο καινούριο ήθελε να φέρω μια βόλτα μπροστά της για να με καμαρώσει και όλο έλεγε πόσο ίσια ήταν η πλάτη μου (αχ που να με έβλεπες τώρα που που δεν μπορώ να την ισιάξω για πλάτη) Για τη γιαγιά πάντα είχα δίκιο !!αυτό ίσχυε και για τον πατέρα μου ,πάντα θεωρούσε ότι εγώ είχα πάντα δίκιο και δεν με μάλωνε ποτέ(καλό κουμάσι ήμουν).Ούτε και η μάμα μου με μάλωνε ποτέ ( μήπως ζηλέψατε);Με έπιασε σήμερα να γράψω για τα παλιά γιατί τα καινούρια είναι φασκελοκουκούλωστα!!
 Και λέω εγώ η φαντασμένη τώρα ,αν γνώριζα και τους παππούδες μου και τη γιαγιά την Μαρία καλύτερα τι τύχη θα είχα άραγε μαζί τους;Την καλύτερη βρε!!!

Τετάρτη 1 Δεκεμβρίου 2010

Αν ένας άνθρωπος είναι

Ένας άνθρωπος  ανεξαρτήτως φύλου όταν είναι:
Αν είναι Κλέφτης θα βλάψει αυτόν που κλέβει.
Αν είναι ψεύτης θα κοροϊδέψει αυτόν που τον εμπιστεύεται.
 Αν είναι  τεμπέλης θα βλάψει τον εαυτό του και τους πολύ κοντινούς του.
Αν είναι  άπιστος θα βλάψει το έτερο ήμισυ.
Αν είναι ναρκομανής θα βλάψει τον εαυτό του και ίσως μερικούς ακόμα.
 Αν είναι βίαιος θα βλάψει αυτούς που έχουν αλίση βερίση μαζί του.
 Αν είναι ρατσιστής πόσους θα βλάψει;  ΟΛΟΥΣ.

Τρίτη 23 Νοεμβρίου 2010

Το μπαστούνι

Μέχρι  τώρα το μόνο που ένιωθα ήταν να με  κόβουν από ένα μεγάλο δένδρο και μετά να με  ξανακόβουν να με  μετράνε να με λυγίζουν να με  γυαλίζουν να με  βάφουν και μετά να με  αφήνουν σε μια γωνιά.
   Άλλαξα πολλά χέρια μέχρι να με αφήσουν ήσυχο ,τώρα στεκόμουν ,ή μάλλον κρεμόμουν  από κάπου  γιατί ένιωθα το πόδι μου ,(γιατί ένα πόδι είχα)μόλις να ακουμπά πάνω στο λευκό σατέν ύφασμα .Κάθε μέρα  πέρναγαν από μπροστά μου πολλοί άνθρωποι νέοι, γέροι, παιδιά με τους γονείς τους ,αλλά μόνο κάποιοι ηλικιωμένοι κύριοι στέκονταν καμιά φορά και με κοιτούσαν, μερικοί από αυτούς έμπαιναν μέσα στο κατάστημα και κάτι έλεγαν στον κύριο  που  καθόταν πίσω από τον πάγκο και αυτός  με έπαιρνε στα χέρια του και έλεγε καλά λόγια για λόγου μένα,αυτοί κουνούσαν το κεφάλι με  θαύμαζαν και έφευγαν ρίχνοντας  μου μια τελευταία ματιά .
 Εκείνο το πρωί μπήκε ένας νέος άντρας μέσα και ζήτησε να με δει ,αφού με περιεργάστηκε έβγαλε  τα λεφτά που του ζήτησαν με πήρε στα χέρια του και έφυγε.
   Ξαπλωμένο στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου κοιτούσα τις πολυκατοικίες  και περίμενα. 
  Κάποια στιγμή το αυτοκίνητο σταμάτησε και άκουσα την πίσω πόρτα  να ανοίγει και ένα χέρι να με  παίρνει με προσοχή  ,ανεβήκαμε  κάποια σκαλιά και φτάσαμε μπροστά σε μια πόρτα ,ο κύριος το σήκωσε λίγο πιο πάνω από τον ώμο του και με τη λαβή του κτύπησε τη πόρτα, α σκέφτηκε  η δουλειά μου είναι να κτυπώ τις πόρτες,δεν είναι άσχημα ,λίγο ζαλίστηκα αλλά θα συνηθίσω μάλλον,αφού αυτή είναι η δουλειά μου.
  Η πόρτα άνοιξε  και  μια κυρία φάνηκε και ξοπίσω της ένα παιδί καμιά δεκαριά χρονών,ποιος είναι; ακούστηκε μια τρεμάμενη φωνή,εγώ πατέρα  απάντησε ο κύριος και βάζοντας με μπροστά  με άφησε στα τρεμάμενα χέρια του ηλικιωμένου κυρίου.
  Τα έχασα  α' τώρα θα με πάρει ο παππούς και θα κτυπήσει κάποια άλλη πόρτα  να ανοίξει για να δούμε ,πλάκα έχει ,μόνο να με κτυπούν πιο σιγά για να  μην ζαλίζομαι.
  Ο παππούς με κράτησε στα αδύνατα χέρια του και με περιεργαζόταν λες και έψαχνε να βρει κάτι ,μετά έβαλε το χέρι του στη λαβή και με ακούμπησε κάτω ,με πίεσε προς τα κάτω και  τρεκλίζοντας λίγο σηκώθηκε . 
  Μπράβο πατέρα  φώναξε  ο κύριος που με αγόρασε ,μπράβο  ο καινούριος σου φίλος τα κατάφερε λίγο λίγο κάθε μέρα και θα ξανασταθείς στα πόδια σου,εξάλλου το είπε και ο γιατρός είναι θέμα χρόνου,το πρόβλημα σου δημιουργήθηκε από το σοκ ,όταν σε κτύπησε το αυτοκίνητο.
  Ώστε αυτή είναι η δουλειά μου να είμαι φίλος σε ανθρώπους που δεν μπορούν να σταθούν μόνοι στα δικά τους πόδια ,δηλαδή είμαι το τρίτο πόδι,αυτή η δουλειά μου αρέσει πιο πολύ ,θα κάνω και βόλτες ,από εκείνη την ημέρα ο παππούς δεν με άφηνε στιγμή από τα χέρια του ,μόνο που και που με έπαιρνε και ο εγγονός του για να με σκουπίσει και να με δώσει πάλι στο παππού του  και καμιά φορά όταν δεν τον έβλεπε κανείς με έβαζε στην ανοικτή του παλάμη και προσπαθούσε να με κρατήσει όρθιο,αλλά αυτό το παιχνίδι ,που μου άρεσε είναι η αλήθεια ,να βρίσκομαι ψηλά  σταμάτησε την ημέρα που του έπεσα και  σπάσαμε  μια κανάτα γεμάτη νερό.
 Τώρα έχω κάθε μέρα παρέα και ακούω τόσες ιστορίες  από τον παππού και τους φίλους του , α' ναι έχει και φίλους που οι περισσότεροι έχουν και αυτοί τον δικό τους φίλο που τους βοηθάει να σταθούν  στα πόδια τους ,είναι και αυτοί το τρίτο πόδι έτσι με αποκαλεί ο παππούς και πάντα με φροντίζει και με κρεμάει στο μπράτσο του για να μη με ξεχάσει πουθενά, χμ τώρα είμαι ένα χρήσιμο ευτυχισμένο μπαστούνι
 

Σάββατο 20 Νοεμβρίου 2010

Για τη Μαρία Δημητρίου.

Για τη Μαρία που είναι μόλις 25  χρονών και χρειάζετε τη βοήθεια όλων μας.
Kάντε κλικ στον τίτλο πάνω.

Δευτέρα 15 Νοεμβρίου 2010

Φθινοπωρινές στιγμές.

Πήγαμε στο χωριό για να ξαναψηφίσουμε μιας και δεν είχαμε βγάλει από τη πρώτη  δήμαρχο και  περιφερειάρχη.
 Τους βγάλαμε και  ησύχασαν αυτοί ,εμείς να δούμε πότε θα ησυχάσουμε με τους τροϊκανούς, όχι ο δικός μου δήμαρχος δεν βγήκε ,μόνο περιφερειάρχη έβγαλα ,το δήμαρχο μου τον βγάλανε οι (άλλοι):)
  Έβγαλα μερικές Φθινοπωρινές φωτογραφίες  έξω από το σπίτι μας στο χουριό.

 
  Η   γατούλα μας δεν είναι Φθινοπωρινή ,είναι παντός καιρού.

Παρασκευή 12 Νοεμβρίου 2010

Η ψήφος

Έχει καιρό  να γκρινιάξω πάνω στο συγκεκριμένο θέμα γιατί ημήσιη μου ( τάχα) μου είμαι σοβαρό πλάσμα :) και δέχομαι πράγματα  ΤΑΧΑ μου από σοβαρούς ανθρώπους στη Κύπρο που είναι  στις κυβερνήσεις και φτιάχνουν νόμους σχετικά με το ποιος  έχει δικαίωμα να ψηφίζει εκεί,στη Κύπρο.
 Ε  ποιος έχει αυτό το δικαίωμα; όσοι μένουν στη Κύπρο και έχουν κυπριακή υπηκοότητα, εντάξει δεν θέλω και παπά να μου το πει αυτό.
 Οι άλλοι που μένουν εξωτερικό ; ποιοι ψηφίζουν από αυτούς; ΄Μα όσοι έχουν εκλογικό βιβλιάριο και φυσικά κυπριακή υπηκοότητα και αυτό κατανοητό , παιδιά που δεν έχουν γεννηθεί στη Κύπρο αλλά έχουν ΚΑΙ τη κυπριακή υπηκοότητα αλλά μένουν μόνιμα εξωτερικό μπορούν να ψηφίσουν και να αποφασίσουν μαζί με όλους τους άλλους για το ποιος είναι ικανός να κυβερνήσει τη πατρίδα σου και αυτό δεκτό.Εγώ ακόμα δεν έχω καταλάβει γιατί να μην μπορώ και εγώ σαν κύπρια που γεννήθηκε στη Κύπρο μεγάλωσε ,δούλεψε έγινε πρόσφυγας και είκοσι χρονών έφυγα για την Ελλάδα ,αλλά δεν είχα προλάβει να βγάλω εκλογικό βιβλιάριο ,ΓΙΑΤΙ να μην μπορώ να βγάλω τώρα και να ψηφίζω αν θέλω στη πατρίδα μου ,όχι τίποτε άλλο αλλά είναι και το γαμώ το ,δηλαδή να σου στερούν αυτό το δικαίωμα με το έτσι θέλω .Δηλαδή αν δεν έπαιρνα την Ελληνική υπηκοότητα αλλά έμενα Ελλάδα θα ήμουν ένα  άτομο που δεν θα ψήφιζε; κάτι σαν τους φυλακισμένους;Μπράβο μου!!!
  Όχι τίποτε άλλο, αλλά με πειράζει πολύ  για το δημοψήφισμα  αν γίνει ποτέ!

Δευτέρα 18 Οκτωβρίου 2010

Ιδιοτρπίες δικές μου ...μπορεί και δικές σας.

Ιδιοτροπίες έχουν όλοι οι άνθρωποι ,έτσι και εγώ έχω τις δικές μου οι οποίες λέω τώρα εγώ δεν είναι από αυτές που ενοχλούν τους άλλους,δηλαδή δεν θα κάνω ιδιοτροπία για να ενοχλήσω και να χαλάσω τον άλλον που θα είναι μαζί μου.
  Όταν πάω στο σούπερ μάρκετ δεν θέλω να μου βάλουν το κοτόπουλο μαζί με άλλα ψώνια π.χ το γάλα  τα τυριά και ότι δεν θα μαγειρευτεί,βασικά το θέλω μόνο του.
Τα απορρυπαντικά δεν θέλω να μου τα βάζουν με κανένα άλλο πράγμα που έχω ψωνίσει.
Θα μου πείτε βάλτα τα μόνη σου ,μόνη μου τα βάζω αλλά καμιά φορά τα αρπάζει και η κοπέλα του ταμείου και τα χώνει στις τσάντες όπως νάνε,το κοτόπουλο ειδικά τους το λέω κατάμουτρα ότι δεν πρέπει να είναι μαζί με το γάλα και τα άλλα τρόφιμα . 
 Σήμερα άρπαξε το γάλα και την οδοντόκρεμα και ετοιμαζόταν ΠΑΛΙ να τα βάλει μαζί με το κοτόπουλο ,ΤΑ ΘΕΛΩ ΞΕΧΩΡΙΣΤΑ της είπα με κοίταξε και μου είπε εντάξει μου το έχει ξανακάνει,μα θέλει πού μυαλό ότι πρέπει το ωμό κοτόπουλο να είναι μόνο στου στη τσάντα;
 Στο φούρνο τώρα πηγαίνει να πάρεις ψωμί πιάνουν όλα τα λεφτά  στα χέρια τους που πόσοι τα έχουν καταφτύσει τα χαρτονομίσματα και μετά αρπάζουν και το ψωμί και αν είναι να το τυλίξουν φτύνουν και το χέρι τους για να πιάσουν το χαρτί και μετά φάτο εσύ!! Ε ποτέ. 
  Τώρα θα μου πείτε ότι είμαι παράξενη και ιδιότροπη ε μπορεί να φταίει που είμαι και με μια χαζοίωση και ιδιοτρόπεψα,αλλά συχαίνομαι πραγματικά όταν μου το κάνουν αυτό.

Κυριακή 10 Οκτωβρίου 2010

Μνήμες σκόρπιες

Το Φθινόπωρο  μπήκε για τα καλά , βρέχει κάνει και λίγο κρύο,ήδη οι πυτζάμες φορέθηκαν  καθώς και η κουβέρτα .
 Οι φόρμες φορέθηκαν και πάνε οι βερμούδες ,το Φθινόπωρο μου θυμίζει,  μάλλον  δεν μου θυμίζει γιατί για να θυμηθείς κάτι πρέπει να το ξεχάσεις ,καλύτερα μου φέρνει πιο έντονα  στο μυαλό το χωριό  μου.
  Θυμάμαι που αγοράζαμε τα πρώτα χειμωνιάτικα πράγματα ,όπως τις παντόφλες τις χειμωνιάτικες τις κλειστές συνήθως ήταν καρώ με γουνάκι γύρω γύρω,Η Μάνα μου μου έραβε και πυτζάμες φανελένιες .Οι πρώτες βροχές μύριζαν χώμα ,που και που σχηματίζονταν μικρές λιμνούλες (λάντες ) που αργότερα το χειμώνα πάγωναν και  μου άρεσε να πιέζω με τη μύτη του παπουτσιού  μου χωρίς να βραχεί το πόδι,(κομματάκι δύσκολο) γιατί τα έκανα μούσκεμα.
  Τι κάθομαι και θυμάμαι ,θα πει κανείς ότι δεν έχω άλλες έννοιες  ,δεν βαριέσαι ξεφεύγει λίγο το μυαλό.
 Δεν ξέρω πως νιώθουν τη μυρωδιά οι καινούριοι ένοικοι του χωριού μου που κακά τα ψέματα έχουν παλιώσει πιο πολύ από εμένα εκεί.Ο πρόεδρος λέει ότι λύση χωρίς επιστροφή της Μόρφου δεν γίνετε,ίσως προλάβω και κάποτε ξαναμυρίσω τη πρώτη βροχή όπως παλιά ξαναδώ τις στάλες  να πέφτουν από τις πορτοκαλιές και να λάμπουν τα φύλλα όταν ξεπροβάλλει ο ήλιος ,ακόμα μπορεί να ξαναπιέσω με τη μύτη του παπουτσιού μου τη παγωμένη λιμνούλα,εδώ που τα λέμε και ξυπόλυτη θα τη πίεζα φτάνει να ήμουν εκεί.

Κυριακή 3 Οκτωβρίου 2010

Και κοίτα να δεις τώρα που με έπιασε.... το πατριωτικό;

Έχω  καιρό να γράψω  και η αλήθεια δεν έχω και πολλά ή μπορεί να έχω αλλά κάτι με κρατά  και να μη ξέρω τι να πρωτογράψω, δηλαδή να είναι μπερδεμένα μέσα μου,ίσως είμαι σαν το Φθινόπωρο που είναι η μεταβατική περίοδος ανάμεσα στο Καλοκαίρι και το Χειμώνα  που μας προετοιμάζει από τη ζέστη στο κρύο. Μπορεί!.
   Σε πολλά κυπριακά μπλογκ διάβασα για τα 50 χρόνια  από την Ανεξαρτησία  της Κύπρου άλλοι  υμνούν αυτή τη μέρα  και δείχνουν να χαίρονται  και άλλοι  δείχνουν μια δυσφορία για το (μέγεθος) της χαράς αυτής. Επίσης σχολιάζουν και κάποια δήλωση του προέδρου τις μέρες αυτές που  όπως λένε αναφέρθηκε στα γεγονότα του 1974 και λίγο πολύ εξίσωσε την τούρκικη εισβολή με το πραξικόπημα της Ελλάδος εναντίον του Μακαρίου .
   Υπάρχει μια κόντρα  ,άλλοι τον κατακρίνουν και άλλοι τον επικρίνουν. Εγώ σαν κύπρια και πρόσφυγας έχω ανάμικτα αισθήματα .Θεωρώ την τότε κυβέρνηση της Ελλάδας την χούντα υπεύθυνη για ότι έκανε, την κατηγορώ και θεωρώ ότι μας πρόδωσε εμάς τους κύπριους ΑΛΛΑ το ίδιο κατηγορώ και θεωρώ υπεύθυνους  με τη χούντα και τους  Έλληνες της Κύπρου που συνεργάστηκαν και πούλησαν την ΙΔΙΑ τους τη πατρίδα.Αυτά για ΤΟΤΕ  από τότε άλλαξαν πολλές κυβερνήσεις στην Ελλάδα και όλες από κει και πέρα είχαν και έχουν καλές σχέσεις με τις εκάστοτε κυβερνήσεις της Κύπρου. Και θεωρώ ότι  για την Ελλάδα πρέπει να χαμηλώσουν οι τόνοι από μεριάς Κύπρου(δεν λέω ότι πρέπει να  πηδήξει η Ελλάδα τη Κύπρο )Αλλά από τη στιγμή που η Κύπρος θέλει και χρειάζεται τη συμπαράσταση τη; Ελλάδας πρέπει να ηρεμήσουν τα πνεύματα .
   Η Τουρκία έκανε εισβολή μας πήδηξε κανονικά ,της άρεσε και έμεινε  και κάνει ότι θέλει μας ατίμασε μας έδιωξε και δεν θέλει να μας βλέπει μπροστά της όπως και εμείς (εγώ τουλάχιστον) δεν έχουμε καλές σχέσεις και με την εισβολή της χάλασε και τις όποιες καλές σχέσεις είχαμε με τους τουρκοκύπριους δηλαδή τους άλλους κύπριους που συγκατηκούσαμε στην ίδια χώρα ,η Τουρκία τράβηξε γραμμή,μια πράσινη γραμμή όπως οι πράσινες πορτοκαλιές της Μόρφου της Κερύνειας και της Αμμοχώστου ,μόνο που τις πήρε από τη μεριά της και εμάς μας άφησε να χάσκουμε πίσω από τη πράσινη γραμμή(που να πρασινίσουν τα μούτρα τους) Τους Τούρκους τους θεωρώ εισβολείς και ότι χειρότερο ,ας μου πει κάποιος γιατί να τους θέλω και να τους θεωρώ φίλους ( ε η κουφή να τους φιλήσει) κουφή= φίδι(για τους ελλαδίτες η εξήγηση) ήρθαν και δεν λένε να φύγουν και μιλώ για τη Τουρκία όχι για τους τουρκοκύπριους τούτοι είναι θύματα σαν εμάς .
 Φταίξαμε  θέλανε τη μητέρα Ελλάδα οι ελληνοκύπριοι  ,θέλανε τη μητέρα Τουρκία οι τουρκοκύπριοι.
  Ε γαμώ τες μανάδες σας και τις μεν και τις δε που εχαντακώσανε την κόρη!!!! και θυμηθήκαμε εμείς τώρα ότι είμαστε ανεξάρτητοι πενήντα χρόνια ,μα που ποιους; Έχουμε δημοκρατία Αλίμονο και αν δεν είχαμε!! τούτος ο τόπος όμως πόσο ανεξάρτητος είναι ; ΠΟΣΟ;;;;;; ο μισός;  και ο άλλος μισός κορμιά  πεταμένα που περιμένουν αναγνώριση; κορμιά από τη  ( εισβολέα Ελλάδα;;;; )που ΄τα έστειλε για να βοηθήσει ΕΜΑΣ; τους κύπριους;
 


 
 

Τρίτη 7 Σεπτεμβρίου 2010

Το προξενιό Τελευταίο

H  κυρά Μαρίκα πήρε μια  βαθιά ανάσα και σηκώθηκε αφήνοντας τον καφέ στη μέση,η ώρα είχε περάσει και ήδη είχε ξημερώσει την είχαν παρασύρει οι αναμνήσεις της και ούτε που κατάλαβε τη Χάιδω που ήταν στην αυλή και έδιωχνε ένα σκυλί που γυρόφερνε.
  Φώναξε το κορίτσι και της είπε να ετοιμαστεί γιατί σήμερα θα πήγαινε να κρατήσει συντροφιά στην ανιψιά της μια και η μαμά της θα πήγαινε για μια δουλειά και γιατί δεν έρχεται εδώ για να  μπορέσω να σας βοηθήσω και στις δουλειές ; ρώτησε η Χάιδω ,γιατί θα λείψω και εγώ και εν πάσι περιπτώσει κάνε αυτό που σου λέω δεν έχω ώρα για εξηγήσεις,ο Ανέστης ας βολευτεί μόνος του θα του αφήσω και φαΐ,σπίτι θα γυρίσεις όταν γυρίσω και εγώ εντάξει; εντάξει αποκρίθηκε το κορίτσι και πήγε να πάρει ένα κέντημα που το είχε αρχίσει εδώ και μέρες για να απασχοληθεί λίγο εκεί που θα πήγαινε γιατί σίγουρα η κυρά Φρόσω δεν θα άφηνε δουλειές για να κάνει η Χάιδω.
  Οι δυο αδελφές μπήκαν στο λεωφορείο και κάθισαν δίπλα δίπλα  .Στη πραγματικότητα οι δυο γυναίκες δεν ήταν αδελφές αλλά φίλες όμως ήταν τόσο αγαπημένες που από μόνες τους βαφτίστηκαν αδελφές αφού για κάμποσα χρόνια η  Μαρίκα ζούσε σχεδόν στο σπίτι της Φρόσως.
  Λοιπόν ; τι θα του πεις; ρώτησε η Φρόσω ,δεν ξέρω απάντησε η Μαρίκα ,όμως έτσι που ήλθαν τα πράγματα  πρέπει να δώσω κάποιες εξηγήσεις και να ξεχάσει το προξενιό ! χα το προξενιό σχεδόν κάγχασε η Φρόσω ,μα τι σου ήλθε; τρελάθηκες τελείως; και για να ξέρεις ο μόνος λόγος που δέχτηκα να γίνουν όλα αυτά στο σπίτι μου ,ήταν για να δω τι θα του έλεγες και να είσαι σίγουρη πως αν το προχωρούσες εγώ στο ορκίζομαι θα μιλούσα ,δεν μπορείς να κρατάς  το παιδί σου στο σκοτάδι ,έχει δικαίωμα να μάθει το ίδιο και ο Θανάσης,αδελφούλα μου καλή, έχεις και εσύ δικαίωμα στην ευτυχία πρέπει και εσύ να βρεις γαλήνη.
  Η κυρά  Μαρίκα κοίταξε έξω από το παράθυρο έτσι όπως περνούσαν από μπροστά της τα ελαιόδεντρα που ήταν στη σειρά το μυαλό της πήγε να ταξιδεύει  πριν 25 χρόνια τότε που γνώρισε τον Θανάση  και τον αγάπησε τότε που του δόθηκε  ,τότε που η μητέρα της ενώ άρχισε να συνέρχεται από την αρρώστια και πριν προλάβει να γίνει τελείως  καλά ξαφνικά πέθανε ,επιπλοκή είπαν οι γιατροί .
  Και ο Θανάσης να της λέει πως την αγαπά και ξαφνικά να εξαφανίζετε και αυτή να μένει με ένα παιδί στη κοιλιά ,μόνη και έρημη,της ήλθε τρέλα όταν πήγε μια μέρα στο σπίτι του και βρήκε κάποιους να το αδειάζουν ,όταν ρώτησε της είπαν ότι η δουλειά του τελείωσε και έπρεπε να φύγει ξαφνικά γιατί παρουσιάστηκε κάποιο πρόβλημα σε εργοστάσιο του εξωτερικού.
   Ούτε κατάλαβε πως γύρισε στο σπίτι,μια γειτόνισσα της είπε ότι την έφεραν κάποιοι εργάτες  γιατί ζαλίστηκε το θέμα ήταν ότι βρισκόταν μόνη  με ένα μωρό στη κοιλιά χωρίς άντρα δίπλα της.
   Δεν ήξερε τι να κάνει που να απευθυνθεί ,το άλλο πρωί την βρήκε να κάθετε σε μια καρέκλα με το κεφάλι γυρμένο στο τραπέζι και τα μάτια πρησμένα από το κλάμα.
  Άκουσε τη πόρτα να κτυπά και αφού έριξε λίγο νερό στο πρόσωπο της πήγε να ανοίξει ,βρέθηκε μπροστά στον ιερέα   της ενορία της , ήταν ένας άντρας γύρω στα 50   και όλοι έλεγαν το πόσο καλός και πονόψυχος ήταν ,είχε βοηθήσει πολύ κόσμο από τις δωρεές που γινόντουσαν στην εκκλησία που λειτουργούσε ,ήταν και καθηγητής  και τις καθημερινές δίδασκε στο γυμνάσιο ,δίπλα του στεκόταν ένα κορίτσι γύρω στα 15  και τη κοιτούσε ντροπαλά.
 Καλημέρα  Μαρίκα  σε παρακαλώ παιδί μου μπορείς να μου κάνεις μια χάρη;μα τι έχεις παιδί μου; εσύ είσαι έτοιμη να σωριαστείς ,Φρόσω φώναξε τη μητέρα σου  η γυναίκα του είχε ήδη κατέβει από το αυτοκίνητο και πήγε προς το σπίτι ,γρήγορα της είπε ο άντρας της και πήρε τη Μαρίκα στα χέρια του πριν αυτή σωριαστεί κάτω.
  Όταν άνοιξε τα μάτια της είδε ότι βρισκόταν σε ένα δωμάτιο και δίπλα της καθόταν η γυναίκα του ιερέα που τη κοιτούσε γλυκά κάτι πήγε να πει  η Μαρίκα αλλά την πήραν τα κλάματα ..σώπα κορίτσι μου όλα θα πάνε καλά μη φοβάσαι συμβαίνουν στη ζωή αυτά.
Θεέ μου ξέρει σκέφτηκε η Μαρίκα ,τι ντροπή ,εκείνη τη στιγμή μπήκε μια νοσοκόμα  και  τους είπε πως σε λίγο θα ερχόταν ο γιατρός .Πράγματι σε λίγο μπήκε ο γιατρός  που της ανακοίνωσε την εγκυμοσύνη της και ότι σε 7 μήνες περίπου θα έφερνε στο κόσμο ένα παιδί.
  Η γυναίκα του ιερέα τη βοήθησε να σηκωθεί και την πήγε στο αυτοκίνητο που είχε φέρει ο άντρας της μπροστά στην είσοδο του νοσοκομείου.
  Άκου Μαρίκα παιδί μου άρχισε να λέει ο πάτερ Γεώργιος  το βράδυ το συζητήσαμε με τη παπαδιά και πήραμε την απόφαση να μην σε αφήσουμε μόνη θα είμαστε δίπλα σου ,σε ότι χρειαστείς,μα δεν μπορώ να σας φορτώσω αυτή τη ντροπή είπε η Μαρίκα με δάκρυα στα μάτια ,καμιά εγκυμοσύνη δεν είναι ντροπή παιδί μου απάντησε η παπαδιά θα μείνεις μαζί μας και κανένας δεν θα τολμήσει να πει τίποτα.
 Έτσι η Μαρίκα για τέσσερα χρόνια ζούσε μαζί με την οικογένεια της Φρόσως μετά πήγε στο σπίτι της από το οποίο έπαιρνε κάποια νοίκια αφού το είχε νοικιάσει σε μια οικογένεια και τα οποία της τα φύλαγε η παπαδιά για όταν θα ερχόταν η ώρα να ζήση μόνη της.
  Μαρίκα  Μαρίκα!!! μα που τρέχει ο νους σου; την αποπήρε η Φρόσω; Σ' αυτόν!  ,γιατί γύρισε τώρα ;μετά από τόσα χρόνια σιωπής; Εγώ λέω να γυρίσουμε πίσω με το ίδιο λεωφορείο ,ούτε να το σκεφτείς της απάντησε η Φρόσω.
  Η  Φρόσω κτύπησε το κουδούνι  ,τους άνοιξε μια  γυναίκα γύρω στα 50  ψηλή και αδύνατη  με ευγενική φυσιογνωμία, ποιος είναι Μαρία; ακούστηκε μια φωνή από μέσα, δυο κυρίες απάντησε και έκανε τόπο για να περάσουν ..πες τους να περάσουν εκεί θα τις αφήσεις; απάντησε η αντρική φωνή .
 Περάστε παρακαλώ, οι δυο γυναίκες πέρασαν στο σαλόνι και εκεί βρήκαν τον Θανάση με το χέρι μέσα σε νάρθηκα να κρέμεται από το λαιμό όπου το είχε δεμένο, παρακαλώ σε τι οφείλω την επίσκεψη; πήγε να πει αλλά  η πρόταση κόπηκε στη μέση και έγινε κατάχλομος  
  Μαρίκα;  είσαι καλά Θανάση;  ρώτησε η γυναίκα που τους άνοιξε ,ναι καλά είμαι καθίστε  καθίστε απάντησε αυτός, η Φρόσω κάθισε και τράβηξε και τη Μαρίκα δίπλα της πάνω στο καναπέ η οποία είχε μείνει σαν άγαλμα να κοιτάει το Θανάση που εκτός από τα λίγα γκρίζα μαλλιά για την ηλικία του  κρατιόταν μια χαρά.
  Τέσσερις ώρες κουβέντιαζαν, δηλαδή η Μαρίκα έλεγε, ήθελε να τον πληγώσει που την άφησε μόνη χωρίς μια εξήγηση, ήθελε να τον κάνει να πονέσει και όμως τίποτα δεν έκανε ,απλά του είπε ότι όταν αυτός έφυγε ανακάλυψε ότι ήταν έγκυος αλλά δεν μπόρεσε ποτέ να τον βρει ή καλύτερα ποτέ δεν έψαξε να τον βρει γιατί απλούστατα με τον τρόπο του έδειξε πως δεν την ήθελε .
 Ο  Θανάσης έμεινε να τη κοιτάει  και τα μάτια του βούρκωσαν .Έφυγα βιαστικά εκείνη την ημέρα ,πράγματι με ειδοποίησαν για μια βλάβη στο εργοστάσιο στη Γερμανία αλλά θα γύριζα να σε πάρω όμως συνέβησαν κι' άλλα η βλάβη ήταν πιο σοβαρή και έγινε έκρηξη κατά τη επισκευή εγώ τραυματίστηκα δυο άλλοι ήταν πιο άτυχοι σκοτώθηκαν , έμεινα 6  μήνες στο νοσοκομείο και μετά πήγα Αμερική για άλλους τόσους μήνες, βλέπεις Μαρίκα και με μια κίνηση σήκωσε το μπατζάκι από το παντελόνι του αποκαλύπτοντας  το ξένο πόδι μέχρι το γόνατο, δεν γινόταν να έλθω έτσι ούτε και ήθελα να με λυπάσαι .,
 Δούλεψα στα γραφεία της εταιρείας  δεν ήθελα να βγω στη σύνταξη από τόσο νέος ήθελα να απασχολώ τον εαυτό μου για να μη τρελαθώ που σε έχασα και εσένα και τη ζωή μου.
  Και το προξενιό; γιατί δέχτηκες να γίνει προξενιό με μια τόσο νέα κοπέλα; Γέλασε ο Θανάσης πικρά  δεν ζήτησα γυναίκα να παντρευτώ Μαρίκα μια γυναίκα να με βοηθά στις δουλειές του σπιτιού ήθελα γιατί η Μαρία θα φύγει, γέννησε η κόρη της και θα πάει στη  Γερμανία να μείνει,είναι ξαδέλφη μου.
 Ωστε έχω ένα γιο ε; του έχεις μιλήσει για μένα; πες μου πως είναι ,θέλησε να μάθει ο Θανάσης,είναι πολύ όμορφος πετάχτηκε η Φρόσω και τώρα που σας βλέπω σας μοιάζει.Η Μαρίκα  εκανε μια κίνηση  με το  χέρι  προς τη Φρόσω σαν να της έλεγε σταμάτα.Όχι Θανάση, ο Ανέστης  θεωρεί για πατέρα του τον μακαρίτη τον άντρα μου αν και δεν τον γνώρισε ήταν μικρός όταν πέθανε.
Ώστε παντρεύτηκες ,καλά έκανες Μαρίκα ,πόσα τράβηξες και εσύ!
   Εντωμεταξύ ο Ανέστης  ήταν όλο νεύρα το πρωί, σκεφτόταν τη προηγούμενη μέρα που η Χάιδω θα δεχόταν για άντρα της έναν γέρο για τα λεφτά του και δεν υπήρχε και κανείς να του φτιάξει καφέ,μα που πήγαν και οι δυο πρωί πρωί;, για τον Ανέστη πρωί πρωί τώρα που είχε διακοπές από το πανεπιστήμιο ήταν  μία το μεσημέρι.Πήρε τηλέφωνο στη θεία του τη Φρόσω και το σήκωσε η Χάιδω , α εκεί μου είστε ,όχι Ανέστη μόνο εγώ είμαι εδώ, με τη μικρή ,η μητέρα σου δεν ξέρω που είναι κάπου πήγε με τη κυρά Φρόσω.
  Της έκλεισε το τηλέφωνο κατάμουτρα και ξεκίνησε για τη θεία του ,σχεδόν έπεσε πάνω στη μάνα του και τη θεία του ,έλα μέσα γιε μου πρέπει να μιλήσουμε του είπε η μάνα του κρύβοντας ένα δάκρυ ο Ανέστης πρώτη φορά την είδε έτσι αναστατωμένη.
 Η κυρά Φρόσω πήρε τη Χάιδω και τη κόρη της και βγήκαν στη βεράντα αφήνοντας την αδελφή της με το γιο της  να βρούνε μαζί το δρόμο για τη συμφιλίωση με το παρελθόν.
  
                             ΤΕΛΟΣ

Κυριακή 5 Σεπτεμβρίου 2010

Το προξενιό τρίτο μέρος

Επιστρέφοντας στο σπίτι μετά την αποτυχία του προξενιού  ο καθένας έμεινε στη σιωπή του ούτε κουβέντα δεν άλλαξαν,  τα συναισθήματα που είχε ο καθένας  τα κράτησε για τον εαυτό του  .
Την επόμενη μέρα  η κυρά Μαρίκα σηκώθηκε πριν ακόμα φέξει,η Χάιδω την άκουσε και γύρισε να δει αλλά αυτή της είπε κοιμίσου λίγο ακόμη θα σου πω εγώ  όταν θα είναι η ώρα να σηκωθείς.
  Η  κυρά Μαρίκα μπήκε στη μικρή της κουζίνα έβαλε το μπρίκι για καφέ  και όταν έγινε άφησε τον εαυτό της να σωριαστεί σε μια καρέκλα.Αλλιώς τα υπολόγισα σκέφτηκε  ήθελε να φέρει τον κυρ Θανάση σε δύσκολη θέση  θα μου πεις τώρα τι φταίει και το έρμαιο το κορίτσι,όμως τα είχε σχεδιάσει όλα μόνη της ,δεν θα άφηνε τη Χάιδω να πάθει τίποτα,τη συμπαθούσε και τη πονούσε έτσι μοναχό που βρέθηκε στο κόσμο,ήταν έξυπνη γυναίκα η κυρά Μαρίκα ,αγράμματη αλλά έξυπνη ,η ζωή της έμαθε πολλά και κατά κάποιο τρόπο ο Κυρ Θανάσης έφερε μεγάλη ευθύνη.
  Ο  Θανάσης  πολλά χρόνια πριν όταν αυτή ήταν ακόμη κορίτσι  άβγαλτο  ήλθε  στη μικρή επαρχιακή τους πόλη  με μια ξένη εταιρεία για να κατασκευάσουν ένα εργοστάσιο.
Η Μαρίκα  εκείνη τη χρονιά είχε  χάσει τον πατέρα της σε μια κατολίσθηση στα μεταλλεία όπου δούλευε , τρία άτομα είχαν σκοτωθεί ,όλοι με γυναίκα και παιδιά,η μάνα της αναγκάστηκε να ξενοπλένει για να τα βγάλουν πέρα  ,η αποζημίωση που τους έδωσαν ήταν πολύ μικρή , γιατί αποφάνθηκαν ότι έφταιγαν οι εργάτες που βρέθηκαν σε εκείνη τη στοά ενώ είχε δοθεί εντολή να μην μπει κανείς,τι τα θες άντε να τα βάλεις με δικηγόρους.
   Η  Μαρίκα σταμάτησε και το γυμνάσιο για να βοηθάει τη μάνα της στα σπίτια που πήγαινε  και καμιά φορά έκανε λάντζα και σε καμιά ταβέρνα τα βράδια.
  Όταν  πρωτοείδε τον Θανάση δεν έδωσε και πολύ σημασία ,΄όχι γιατί δεν ήταν ωραίος,ίσα ίσα   ήταν πολύ όμορφος αλλά  όχι για αυτήν ήξερε τις δυνατότητες της και εξάλλου σιγά μην γύριζε να την δει,αυτός θα κοίταγε καμιά της τάξης του ή τουλάχιστον να έχει  χρήματα κάτι που η ίδια δεν είχε.
  Όμως  η μοίρα αλλιώς τα ήθελε και μια μέρα ήλθε η θεία της ,η αδελφή της μητέρας της να τους πει ότι ο καινούριος, δηλαδή ο Θανάσης που είχε νοικιάσει μια γκαρσονιέρα  για τους επόμενους 6-8 μήνες μέχρι να τελειώσει η δουλειά του ,ήθελε μια γυναίκα για να του καθαρίζει το σπίτι,μάλιστα η εταιρία θα πλήρωνε και πολύ καλύτερα από ότι στα άλλα σπίτια που πήγαινε.
 Έτσι  γνώρισε τον Θανάση  ,η μητέρα της ανάλαβε να του  μαγειρεύει μερικές φορές μιας και δεν ήθελε να τρώει συνέχεια έτοιμα φαγητά από τα εστιατόρια.
  Συνήθως πήγαινε η μητέρα της στον Θανάση ,δεν ήθελε να στέλνει τη Μαρίκα  ήταν έξυπνη  γυναίκα δεν ήθελε η κόρη της να μπαινοβγαίνει στο σπίτι ενός εργένη.
  Η  ζωή για τη Μαρίκα συνεχειζόταν ανάμεσα στο σπίτι και στο να βοηθά και τη μάνα της όπου είχε ανάγκη στα σπίτια με την ελπίδα πως μόλις τελείωνε το εργοστάσιο  κανσερβοπιοίας να έπιανε εκει δουλειά ,ώσπου μια μέρα η μητέρα της αρρώστησε με πολύ ψηλό πυρετό και αναγκάστηκε να μείνει στο κρεβάτι μια βδομάδα  .
   Αναγκαστηκά  η Μαρίκα ανάλαβε μερικές υποχρεώσεις  παραπάνω, στη δουλειά της μητέρας της μια από αυτές ήταν να πάει και στο σπίτι του Θανάση την ώρα που αυτός ήταν στη δουλειά  και να του συγηρίσει , να του βάλει πλυντήριο  και να του σηδερώσει  ,η μητέρα της  της είπε να μην πάει αλλά αυτή δεν ήθελε να χάσουν το μεροκάματο και ήξερε πως για αρκετές μέρες η άρρωστη δεν έπρεπε να βγει έξω,έτσι είπε ο γιατρός της Μαρίκας.
συνεχίζετε

Τετάρτη 1 Σεπτεμβρίου 2010

Το προξενιό δεύτερο μέρος

Οι   τρεις τους έφτασαν στο σπίτι  της αδελφής της κυρά Μαρίκας μισή ώρα πριν από το ραντεβού ,άνοιξαν την καγκελόπορτα  της μονοκατοικίας και πριν ακόμα φτάσουν στη πόρτα του σπιτιού ένα κορίτσι γύρω στα δώδεκα ήλθε τρέχοντας και έπεσε στην αγκαλιά του Ανέστη όλο γέλια ,αυτός τη σήκωσε και της έδωσε δυο σκαστά φιλιά στα μάγουλα και μετά την αγκάλιασε από τους ώμους και της έλεγε τρυφερά πόσο μεγάλωσε και αν είναι καλό κορίτσι και υπάκουο στους γονείς της.
    Η  Χάιδω  βλέποντας τη σκηνή με τον Ανέστη και το κορίτσι που δεν ήταν άλλη από τη ξαδέλφη του ,ήταν λες και έβλεπε άλλον άνθρωπο ,ήταν τόσο τρυφερός και καλός! γιατί να μην είναι έτσι και μένα αναρωτήθηκε.
   Η  κυρά Φρόσω  η αδελφή της κυρά Μαρίκας βγήκε και τους καλωσόρισε  ,ήταν μια γυναίκα γύρω στα  σαρανταπέντε λεπτή και όμορφη ,θα την ζήλευαν πολλές τριαντάρες,ήταν ευγενική και φάνηκε να χαίρετε πραγματικά όταν αγκάλιασε τη Χάιδω,αν και κοίταξε λίγο περίεργα την αδελφή της ,σαν να της έλεγε ,με σένα θα τα πούμε μετά.
   Όταν μπήκαν στο σπίτι βρήκαν και τον άντρα της  Φρόσως να διαβάζει   μια εφημερίδα καθιστός  στο σαλόνι,μόλις τους είδε σηκώθηκε τους χαιρέτισε εγκάρδια  και έπιασε κουβέντα με τον Ανέστη  για τι άλλο; τα αθλητικά  η  κυρά Μαρίκα δεν πρόλαβε να καθίσει και τη φώναξε η αδελφή της τάχα  να τη βοηθήσει σε κάτι. Έτσι η Χάιδω έμεινε μόνη με τη μικρή ξαδέλφη του Ανέστη μιας και οι δυο άνδρες είχαν απορροφηθεί με το ποια ομάδα θα πάρει το πρωτάθλημα.
  Από μέσα ακούστηκε η φωνή της κυράς Φρόσως λίγο έντονα ,σαν να  μάλωνε για κάτι την αδελφή της,ο Ανέστης κοίταξε σοβαρός τη Χάιδω, σχεδόν τρυφερά  και ένα αχνό χαμόγελο πήγε να φανεί στα χείλη του, η Χάιδω δεν πρόλαβε καν να σκεφτεί και κτύπησε η πόρτα ,ο κυρ Θανάσης θα είναι είπε και σηκώθηκε να ανοίξει ο θείος του Ανέστη.
  Στη πόρτα φάνηκε μια γυναίκα μεγάλη που ζήτησε να δει την Μαρίκα  ο άντρας την πέρασε μέσα και φώναξε τη κουνιάδα του,τι τρέχει κυρά Πηνελόπη; γιατί ήλθες μόνη σου; Ο Θανάσης   έπεσε και έσπασε το χέρι του ,τον έστειλε ο γιατρός στο νοσοκομείο για να το βάλουν στο νάρθηκα ζητά συγνώμη για την αναστάτωση που σας έφερε.
  Η κυρά Μαρίκα για μια στιγμή νόμισε πως θα λιποθυμήσει  με το ζόρι κρατήθηκε για να μη φανερωθεί  το πόσο αναστατώθηκε,ευχαριστώ κυρά Πηνελόπη ,να πας στο καλό.
  Όταν έφυγε η γυναίκα η κυρά Μαρίκα είπε τα νέα στους υπόλοιπους που κάτι  κατάλαβαν αλλά δεν ήταν σίγουροι  ακριβώς τι έγινε,το σίγουρο όμως που έγινε ήταν ότι ο Ανέστης  έβγαλε ένα αναστεναγμό ανακούφισης που μόνο ο θείος του τον άκουσε και χαμογέλασε μέσα του, η  αδελφή της κυρά Μαρίκας   πέταξε ένα ,δεν πειράζει νάνε καλά ο άνθρωπος και κάθε εμπόδιο για καλό και κοίταξε τρυφερά τη Χάιδω  η οποία  δεν περίμενε να χαρεί τόσο που δεν έγινε το προξενιό τουλάχιστο προς το παρών,η δε κυρά Μαρίκα  τα είχε εντελώς χαμένα ,μόνο το μικρό κορίτσι είπε ,τελικά θα φάμε;
   Συνεχίζετε

Κυριακή 22 Αυγούστου 2010

Το προξενιό

Η Χάιδω  κοίταξε στο μικρό  θαμπό καθρέφτη και μ' έναν αναστεναγμό ίσιωσε το τριμμένο φόρεμα  που της είχαν  δώσει  πριν  τρία χρόνια  στο ορφανοτροφείο  ,ήταν ρούχα που έδιναν είτε γιατί δεν τους άρεσαν είτε γιατί πέρασε η μόδα.
   Η μόδα ήταν κάτι που η  Χάιδω δεν την είχε φορέσει ποτέ ,πάντα φορούσε ρούχα   τα οποία κάποια άλλα κορίτσια τα είχαν  βαρεθεί.
   Από δίπλα άκουσε τη θεία της  τη κυρά Μαρίκα  που κάτι έλεγε στο γιο της τον Ανέστη, στη πραγματικότητα μακρινή συγγενής ήταν ,ο μακαρίτης ο άντρας της ήταν  τρίτος ξάδελφος του παππού της Χάιδω.
   Στα εικοσιδύο της  η Χάιδω γνώρισε τη γυναίκα αυτή και το γιο της που ήταν εικοσιπέντε χρονών   και εντελώς ανεύθυνο άτομο,απορούσε που ο Βασίλης ήταν φίλος με αυτό τον νεαρό,εκείνος ήταν σοβαρός και δούλευε όταν έκλεινε η σχολή του στο καφενείο του πατέρα του,αντίθετα ο Ανέστης το μόνο που έκανε ήταν να κοιμάται σχεδόν όλη μέρα για να έχει όρεξη να βγει το βράδυ και να γυρίσει σπίτι   τις πιο πολλές φορές μεθυσμένος.
  Η  κυρά Μαρίκα εδώ και ένα χρόνο που πήρε τη Χάιδω από το ορφανοτροφείο  και την έφερε στο σπίτι,  όταν ερχόταν  ο γιος της από την Αθήνα   δεν άφηνε  τη Χάιδω να κοιμάται στο κουζινάκι αλλά την έπαιρνε στο δωμάτιο της και  έβαζε ένα ράντζο  για να κοιμάται εκεί,δεν είχε καμιά εμπιστοσύνη στο κανακάρη της. Είχε άλλα σχέδια για το κορίτσι.
  Η Χάιδω  έπιασε τα όμορφα μαλλιά της  με ένα κοκαλάκι   και κοιτάχθηκε ξανά στο καθρέφτη,  το πρόσωπο της ήταν κατάχλομο  ,έβγαλε το κοκαλάκι και άφησε τα μαλλιά της να πέσουν πίσω στη πλάτη της ,καλύτερα έτσι σκέφτηκε ,έτσι δεν θα δούνε τη θλίψη μου ,τα μαλλιά θα σκεπάζουν κάπως το πρόσωπο μου, πήρε μια βαθιά ανάσα για να αποφύγει τα δάκρυα που ερχόντουσαν και βγήκε έξω.
   Σχεδόν έπεσε πάνω στον Ανέστη, ε ε που πας Χάιδω, Χαϊδούλα  Δούλα;  Έτσι την έλεγε από τότε που την έφεραν στο σπίτι  Δούλα  ,τάχα μου  χαϊδευτικά του Χαϊδούλα και αυτή στην αρχή έκλαιγε  μετά όμως  δεν του έδινε σημασία,ειδικά από τότε που τον κατσάδιασε ο φίλος του  ο Βασίλης δεν το έλεγε συχνά  ,σήμερα όμως το είπε και το είπε όλο κακία,η Χάιδω γύρισε αλλού το βλέμμα και τον έσπρωξε με όλη της τη δύναμη.
  Η  κυρά Μαρίκα βγήκε από τη κουζίνα και κοίταξε τη κοπέλα μετά κοίταξε το γιο της  και του έβαλε τη φωνή,πρώτη φορά τον μάλωνε που είπε τη Χάιδω Δούλα. Πάμε τους είπε και απευθυνόμενη στο γιο της του είπε ,εσύ  δεν θα μιλήσεις καθόλου άκουσες; Ο  Ανέστης δεν αποκρίθηκε παρά μουρμούρισε  μέσα από τα δόντια του ,μωρέ ας μη μου έταζε ο κυρ Θανάσης  να μου πάρει  αμάξι και θα σου έλεγα ,αλλά έχε χάρη, λες και δεν ξέρω γιατί κάνεις αυτό το προξενιό.
   Στο δρόμο για το σπίτι της αδελφής  της κυρά Μαρίκας  ο καθένας είχε τις δικές του σκέψεις ο Ανέστης σκεφτόταν τα αμάξι που θα κέρδιζε αν γινόταν το προξενιό με τη Χαϊδούλα  ,μέσα του πάντα έτσι τη έλεγε  ,η  κυρά Μαρίκα σκεφτόταν την ανακαίνιση που θα έκανε στο σπίτι της με έξοδα του κυρ Θανάση  και η Χάιδω σκεφτόταν  ότι ήταν αναγκασμένη να παντρευτεί έναν εξηντάρη  για να φύγει από τη μιζέρια  και να είναι δούλα   της κυρά Μαρίκας ,γιατί η κυρά Μαρίκα δεν τη πήρε στο σπίτι γιατί ήταν πονόψυχη αλλά για να έχει  κάποια να της κάνει τις δουλειές  και να παίρνει και το επίδομα που έδινε για ένα χρόνο το ορφανοτροφείο  σε αυτούς που φιλοξενούσαν τα ορφανά  μέχρι να γίνουν οι κατασκευές  που προξένησε ο σεισμός.
  

Τρίτη 17 Αυγούστου 2010

Εδώ ο καλός μανάβης

Πήγα στο πανηγύρι του  χωριού του συζύγου, είχε μια ορχήστρα με δημοτικά ,λαϊκά και δεν συμμαζεύεται .
 Είχε δροσιά και αυτό μετράει πολύ περισσότερο για μένα από τα πανηγύρια(άλλο η γιορτή της Παναγίας) και άλλο τα παναύρκα.
 Σας βάζω και φωτογραφίες από τα ζωάκια ΜΑΣ  και τα φυτά ΜΑΣ.Έχουμε και πατάτες,χα χα χα

Σάββατο 7 Αυγούστου 2010

Ο Νικολόπουλος ήταν υπέροχος.

Η   βραδιά ήταν υπέροχη  ο Νικολόπουλος  ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟΣ και τα παιδιά  που ερμήνευσαν τα τραγούδια του υπέροχα.
Διερωτάσαι καμιά φορά πως μπορεί κάποιος με ένα μπουζούκι να ξεσηκώνει το κόσμο και όμως μια χαρά ξεσήκωσε όλο το κόσμο που τραγούδησε ,χόρεψε και χειροκρότησε  πολύ.
 Δεν είναι τυχαίο, ο άνθρωπος  ξέρει τη δουλειά του ,απλός και αγαπητός.Μακάρι οι καινούριοι που μας ξεφυτρώνουν κάθε μέρα  και θέλουν να λέγονται καλλιτέχνες να έχουν κάτι από το νυχάκι που κόβει και πετάει από το μικρό του δαχτυλάκι.
  Απόψε έχουμε το τρύφωνο  λέω να πάω.

Υ.Γ.Είχα γυρίσει  και βίντεο αλλά δεν κατάφερα να το βάλω 

Παρασκευή 6 Αυγούστου 2010

Ενα μικρό δείγμα

Ένα μικρό δείγμα  από  την αποψινή βραδιά εκεί θα είμαι  δεξιά και αριστερά θάλασσα και στην εξέδρα ο Χρήστος Νικολόπουλος ,φυσάει και ένα αεράκι!!!!
 Βγήκα στη ταράτσα και  πήρα μάτι ,αύριο περισσότερα από  ΕΚΕΙ!!!!!!!!!!

Κυριακή 1 Αυγούστου 2010

Αύγουστος και οι επέτειοι του

Ο  Αύγουστος   πριν το 1974  ήταν  για μένα πολύ αγαπητός μήνας,τώρα δεν είναι ,τώρα είναι ένας μήνας όλο άσχημες επετείους.
  Επέτειος από τη δεύτερη εισβολή ,επέτειος από το ξεριζωμό από το σπίτι μου,επέτειος από τη δολοφονία του Ισαάκ ,επέτειος από τη δολοφονία του Σολωμού από τους  Τούρκους,επέτειος από τη συντριβή του αεροπλάνου  που πήρε μαζί τους τόσους αθώους.
 Είναι ένας μήνας που παλιά το Δεκαπενταύγουστο ήταν  μια γιορτή,ένα μικρό Πάσχα τώρα  τα πράγματα έχουν αλλάξει ,ίσως να μην έπρεπε να σκέφτομαι έτσι ,  αλλά  δυστυχώς τα πράγματα έτσι είναι, η Κύπρος  αυτό το μήνα είναι γεμάτη από άσχημες αναμνήσεις, θλιβερές αναμνήσεις.

Πέμπτη 29 Ιουλίου 2010

Θάλασσα

Ε,  που θα μου πάει, ένα δρόμος μας χωρίζει,δεν θα τα καταφέρω να βρέξω τα πόδια μου;;

Κυριακή 25 Ιουλίου 2010

Η Μουσική του Μίκη




Εψές το Σαββατόβραδο ο Δήμος μας είχε βραδιά αφιερωμένη στο Μίκη Θεοδωράκη με τραγούδια σε στίχους Θεοδωράκη,Ρίτσου και Γκάτσου,ερμηνευτής ήταν ο Πασχάλης Τόνιος ,
Η βραδιά ήταν υπέροχη τα τραγούδια ένα και ένα ,φυσούσε και ένα δροσερό αεράκι και εμείς δίπλα στο κύμα να απολαμβάνουμε τη βραδιά ,το φεγγάρι έπαιζε κρυφτούλι πίσω από κάποια αραιά σαν δαντέλα συννεφάκια.
Ο κόσμος θα μπορούσε να ήταν λίγο πιο εκδηλωτικός αλλά δυστυχώς ακόμα και στο χειροκρότημα ήταν υποτονιτικός, όταν δε μας παρότρυνε ο τραγουδιστής να πούμε κάποιους στίχους με το ζόρι άνοιξαν το στόμα τους δεν έφταιγαν οι μουσικοί.( φοβήθηκαν το κακό σου λέει αν είναι πουθενά η Μανωλίδου; ο Θεοφάνους;) και μας κράξουν;
Πάντα έτσι γίνετε δεν ξέρω γιατί λες και ντρέπονται να εκφραστούν ίσως φταίει και που όλοι γνωρίζονται και δεν θέλουν να δώσουν λαβή για σχόλια για μένα είναι βλακείες αυτά (έτσι ήταν και με τον Πάριο πριν 2 χρόνια ,έτσι ήταν και με τη Βίσση πέρσι)( εδώ να σημειώσω ότι η δικιά μας δεν μου άρεσε καθόλου)
Μπορεί να έφταιγε αυτή τη φορά που οι πιο πολλοί ήμασταν μεγάλοι σε ηλικία ,οι νέοι είναι για άλλα (στη Βίσση και στο Πάριο ήταν πολύς κόσμος πάνω από 5 χιλιάδες) εντάξει δεν είμαστε και Αθήνα να έχουμε δεκάδες χιλιάδες οπαδούς)
Τα επόμενα σ/κ Θα έχουμε και τον Χρήστο Νικολόπουλο αυτοπροσώπως ,θα δούμε τι θα δούμε,
Ενα έχω να πω εψές ήταν πολύ ωραία και κρίμα που μισοάδιασαν οι καρέκλες πριν από το τέλος και το χειροκρότημα δεν ήταν πιο θερμό.
Που να πλήρωναν κιόλας!! Στον Πάριο και στη Βίσση ήταν με εισιτήριο φέτος όλες οι εκδηλώσεις είναι δωρεάν είσοδος.
Υ/Γ Έβαλα και βίντεο αλλά δεν μου βγαίνει.

Κυριακή 18 Ιουλίου 2010

Το φευγιό

Ξυπνήσαμε από το βουητό αεροπλάνων ,βγήκαμε έξω και κοιτάξαμε τον ουρανό, ακριβώς πάνω από τα κεφάλια μας είδαμε σμήνος από αεροπλάνα να κατευθύνονται προς τη Λευκωσία.
Δεν πέρασε πολύ ώρα και ακούσαμε μακρινές εκρήξεις ,ΠΟΛΕΜΟΣ αυτό ακούστηκε ,οι Τούρκοι ήλθαν να πάρουν αυτό που νόμιζαν ότι τους ανήκει ,οι Τούρκοι ήλθαν να υπερασπιστούν τα αδέλφια τους τούς τουρκοκύπριους,οι Τούρκοι ήλθαν να βάλουν μια τάξη στην ήδη άτακτη ζωή την ελληνοκυπρίων που εδώ και μια βδομάδα έφεραν τα πάνω κάτω στο νησί,οι Τούρκοι ήλθαν να αρπάξουν να βιάσουν να σκοτώσουν.
Δεν ξέραμε τι να κάνουμε, ο φόβος μας είχε παραλύσει και τα αεροπλάνα δεν σταμάταγαν όλη μέρα πέρα δώθε πάνω από τα κεφάλια μας.
Ο πόλεμος άρχισε , στο χωριό μας φέρανε εληνοκυπριακό στρατό και από εκεί στέλνανε σε όλα τα μέτωπα ανθρώπινο δυναμικό ,γύρω από το χωριό μέσα στα περιβόλια και λίγα μέτρα από τα σπίτια στήσανε τα αντιαεροπορικά για να αναχαιτίσουν τα τούρκικα αεροπλάνα σε περίπτωση που χαμήλωναν για να μας βομβαρδίσουν
Οι ριπές από τα αντιαεροπορικά μαζί με το θόρυβο από τα αεροπλάνα μεγάλωνε ακόμη πιο πολύ το φόβο μας.
Οι πρώτοι πρόσφυγες ήδη είχαν ξεκινήσει από τη Κερύνια (όσοι πρόλαβαν να φύγουν) ,εμας μας είπαν(δεν ξέρω ποιος) την ημέρα να πηγαίνουμε σε σπίτια που υπήρχε ταράτσα για να γλυτώσουμε από τις βόμβες ( μην το ψάχνετε έτσι μας είπαν τότε) τα μόνα σπίτια που ήταν με ταράτσες ήταν τα νεόχτιστα ,έτσι όλες οι κοπέλες που είχαν πρόσφατα παντρευτεί άνοιξαν τα σπίτια τους και έβαζαν μέσα όσους χωρούσε σε όλα τα δωμάτια.
Ένα βράδυ μας είπαν να μη κοιμηθούμε στα σπίτια μας γιατί πιθανόν να γινόταν βομβαρδισμός (ήδη είχαν ρίξει βόμβες σε διπλανά χωριά,με το που βγήκαμε έξω αντικρίσαμε τον Πενταδάκτυλο να καίγεται, η νύκτα είχε γίνει μέρα ,μέχρι να μπούμε μέσα στα περιβόλια μας ξαναειδοποιήσαν να μείνουμε στα σπίτια μας.

Μάθαμε ότι οι Τούρκοι προχώρησαν και προς την Αμμόχωστο ,δεν ξέραμε τι να κάνουμε ,εντωμεταξύ οι στρατιώτες μας είπαν ότι σε περίπτωση που χρειαζόταν να εγκαταλείψουμε το χωριό μας θα μας το έλεγαν .
Είχαμε δει τους πρώτους πρόσφυγες, είδαμε την απελπισία στα μάτια τους είδαμε αυτούς που έψαχναν τα παιδιά τους, απλά δεν ξέραμε ακόμη ότι σε πολύ λίγο θα ήμασταν στην ίδια θέση με αυτούς.
Οι μέρες περνούσαν τα αεροπλάνα πετούσαν όλο και πιο χαμηλά κάθε φορά πέφταμε στα γόνατα και κάναμε το σταυρό μας είτε στο δρόμο είτε σε σπίτι κάθε φορά μας γονάτιζε ,κάθε φορά νόμιζες ότι θα πέσει η βόμβα πάνω μας.(ακόμη δεν μπορώ να ακούσω πολεμικό αεροπλάνο).
Το ρικ με τη φωνή του Σαμψών έλεγε ότι τον εχθρό τον ρίξαμε στη θάλασα ...και όλο πλησίαζε ο εχθρός και όλο σκότωνε βίαζε, έκαιγε, κατακτούσε, έδιωχνε, έπαιρνε αιχμαλώτους και μετά τους σκότωνε και όλο προχωρούσε και κορόιδευε ο εχθρός ότι μιλάει από το βυθό της θάλασσας όπου τον είχαν ρίξει οι δικοί μας (οι παλληκαράδες) και όλο προχωρούσε και γέμιζαν οι στράτες απελπισμένους γονείς ,παιδιά ,γέρους και σκοτωμένους.
Στις 14 Αυγούστου οι στρατιώτες μας είπαν να εγκαταλείψουμε το χωριό το ίδιο θα έκαναν και αυτοί το πολύ σε 2 μέρες ,βράδυ φύγαμε σαν τους κλέφτες με τα ρούχα που φορούσαμε και καναδυο κουβέρτες ,φύγαμε χωρίς να ξέρουμε ότι δεν θα ξαναγυρνούσαμε φύγαμε για να γλυτώσουμε από τα αεροπλάνα ,κανείς δεν μας είπε ότι φεύγουμε για πάντα κανείς δεν μας είπε να πάρουμε και τις αναμνήσεις κανείς δεν ήξερε, ήμασταν η χώρα που τίποτα δεν ήξερε, ήμασταν η χώρα που πούλησε τους πολίτες της.
Το ξημέρωμα της Πέμπτης μας βρήκε στην Αγία Ειρήνη των Κανναφκιών μέσα στα βουνά κάτω από μιαν οικοδομή και με ένα σκορπιό πάνω στο γιακά από το πουκαμισάκι μου ,τον είδε η μάνα μου και με μια κίνηση του χεριού της τον πέταξε μακριά.
Την Παρασκευή
το μεσημέρι μπήκαν τα τανκς στο χωριό μου ,το βρήκαν έρημο .

Τετάρτη 14 Ιουλίου 2010

14 Ιουλίου 1974 μια σημαντική μέρα για τη Κύπρο και ας μη το ξέραμε


Σχεδόν όλοι πιστεύουμε ότι οι 15 Ιουλίου και 20 Ιουλίου 1974 είναι σημαδιακές ημερομηνίες για την μετέπειτα ζωή μας και ίσως έτσι να είναι, μας σημάδεψαν τις ζωές όσων αναγκαστήκαμε με τη βία να εγκαταλείψουμε τα χωριά και τις πόλεις μας γιατί κάποιος , πιο δυνατός μας το επέβαλε.
Αλήθεια έχετε αναρωτηθεί τι ήταν η 14 Ιουλίου 1974 στη ζωή μας;

Υ. Γ. Η φωτογραφία είναι πολύ πριν το 1974 το κοριτσάκι με το άσπρο μπλουζάκι και το κοντό πανταλονάκι (που είναι όλο πόζα)είμαι εγώ.

Κυριακή 4 Ιουλίου 2010

Θάθελα.

Το πεύκο υπάρχει οι προϋποθέσεις δεν υπάρχουν.
Σας έχει τύχει να έχετε ένα σωρό δουλειές και με το ζόρι να κάνετε τις μισές και ενώ μπορείτε άνετα να βγείτε από το σπίτι να πάτε μια βόλτα που άλλοι θα ζήλευαν να ήταν στη θέση σας ,εσείς να θέλετε να είσαστε κάπου αλλού;
Να κάμετε με ένα μαγικό ραβδί να εξαφανιστούν οι Τούρκοι που είναι στο χωριό σας και να βρεθείτε εκεί και να βλέπετε το χωριό σας ανθισμένο, με τους δρόμους ,τα καφενεία ,τις αυλές ,την εκκλησία ,τα σχολεία γεμάτα με πρόσωπα γνωστά,φίλους ,συγγενείς; και εσύ να είσαι στην αυλή του σπιτιού σου κάτω από τον πεύκο να πίνεις το καφέ σου;ή ακόμα και να μην έχεις τίποτα να βάλεις στο στόμα σου;
Έτσι νιώθω ,έτσι θέλω έτσι ποθώ .Θέλω να περπατώ στους δρόμους ,να ακούω το νερό στο πετράβλακο που διασχίζει το χωριό και αν ζεσταίνομαι να βγάζω τα παπούτσια να πατώ ξυπόλυτη μέσα με προσοχή για να μην πατήσω κανένα γυαλί σπασμένο, να απλώνω το χέρι μου να κόβω ένα σύκο από τις συκιές που κρέμονται τα κλωνιά τους στο δρόμο,
ΘΕΛΩ θέλω αυτό το πράγμα και όχι να πηγαίνω με ένα σφίξιμο στο στομάχι σαν ξένη και να φεύγω με δέκα σφιξίματα στο στομάχι στη καρδιά και στο μυαλό.
Πλησιάζουν και οι μέρες των άσχημων επετείων και τώρα τελευταία δεν ακούω και τίποτα για το κυπριακό σαν να και δεν υπάρχει τέτοιο θέμα,Όχι ότι τους πιστεύω για ότι μας λένε.
Τουλάχιστο τα έγραψα να τα βγάλω από μέσα μου ,κάνω μόνη μου ψυχανάλυση τρομάρα μου.

Τρίτη 29 Ιουνίου 2010

Διακοπές εν μέσω κρίσης.

Η φωτογραφία είναι από το κατεχόμενο Καραβοστάσι ,στο Ξερό.
Καλοκαίρι και λέξεις καλοκαιριού καλές και κακές αλλά του καλοκαιριού.
Θάλασσα = (όποιος την έχει κοντά του και του αρέσει ,είναι τυχερός ΓΙΑΤΙ μπορεί να κάνει (διακοπές ) σχεδόν ανέξοδα.
Διακοπές= Οι πιο πολλοί θα βολευτούν στα χωριά τους στο πατρικό, όπου και να είναι αυτό ,γαμπροί και νύφες θα κάνουν τουμπεκί ψιλοκομμένο για να περάσουν (καλά) με τα πεθερικά.

Ταβέρνες =Αχαχαχα δεν έχει σαν το σπιτικό φαΐ που φτιάχνει η μαμά σου αγάπη μου.(εδώ μπορεί η κυρία να του ρίξει και μια σαγιονάρα στο κεφάλι)

Γκαρνταρόμπα=
Αγάπη μου βάλε εκείνο το υπέροχο φόρεμα που φορούσες πέρσι ,σου πάει υπέροχα ,εξάλλου στο χωριό δεν το φόρεσες ποτέ, ντόιγκ.


Τα παιδιά άνω των δεκαοκτώ ζητάνε διακοπές μαζί με τους φίλους τους και όχι με το σόι== Οι παππούδες σας είναι γέροι και θέλουν να σας χαρούν και αυτοί λίγο ,του χρόνου μπορεί να μην είναι μαζί μας.(εδώ πέφτει αρκετή γκρίνια αλλά χωρίς λεφτά από τους γονείς ή θα πάνε στο χωριό ή θα μείνουν να βράσουν στο ζουμί τους)Δεν αποκλείεται τα παιδιά να διαλέξουν το δεύτερο)

Καλά θα κάνουν αυτοί που έχουν ταβέρνες, δωμάτια ,περίπτερα ,μεταφορικά μέσα ,να μην κατακλέβουν τον κόσμο για να μπορέσει να κάνει διακοπές.

Παλιά τα χωριά 30 χρόνια και βάλε το καλοκαίρι τα χωριά γέμιζαν με κόσμο που πήγαινε στο πατρικό να περάσει λίγες μέρες ξεγνοιασιάς ,αργότερα λιγόστεψαν οι άνθρωποι στα χωριά τα σπίτια σιγά σιγά άδειαζαν και από τους μόνιμους κατοίκους.
Τα τελευταία χρόνια πολλοί άρχισαν να γυρνάνε στα πατρικά τους ,νομίζω πως φέτος η προέλευση στα χωριά θα είναι μεγαλύτερη λόγω ΚΡΙΣΗΣ.
Λέτε να έχει και τα καλά της;;; Μπα!!!!δεν το πιστεύω!!

Καλές διακοπές σας εύχομαι ,εγώ εδώ θα είμαι .έχω και μόνιμη θάλασσα ,έχω και βουνό όταν θελήσω ,θα δουλεύω ,την άδεια μου την έφαγα το χειμώνα. κλαψ κλαψ.





Πέμπτη 24 Ιουνίου 2010

Δεξιά ή αριστερά;

Είμαι σίγουρη ότι αυτό που έπαθα σήμερα (το έχω ξαναπάθει και όχι μια φορά) θα το έχετε πάθει τουλάχιστο μια φορά ο καθένας σας.
Περπατάτε στο δρόμο ή καλύτερα στο πεζοδρόμιο ,γιατί στο δρόμο θα σας φάνε λάχανο, προχωράτε ίσα μπροστά και βλέπετε από απέναντι να έρχεται κάποιος και σημειωτέων μόνο εσείς είστε και ο απέναντι αντικριστά ,κάνεις εσύ να πας δεξιά για να μην κουτουλήστε και ταυτόχρονα κάνει και ο άλλος την ίδια κίνηση αριστερά και εκεί διαπιστώνετε ότι πάλι πάτε για κουτούλημα ,κάνεις εσύ αριστερά και ο άλλος ταυτόχρονα κάνει δεξιά φτου πάλι τα ίδια ,γίνονται μερικά βήματα χαζά και στο τσακ αποφεύγετε τη σύγκρουση. Σε ένα πεζοδρόμιο που μόνο δυο άτομα κυκλοφορούν
Σε πιάνουν τα γέλια και προσπαθείς να τα κρύψεις αν δεν γνωρίζεις τον άλλον ,αν τώρα τον γνωρίζεις τουλάχιστο φατσικά μουρμουράς κάτι αμήχανα και φεύγεις γελώντας από μέσα σου και χαμογελώντας αμήχανα στον απέναντι σου.

Τρίτη 8 Ιουνίου 2010

Σε δουλειά να βρισκόμαστε.


Πριν ήταν μπεζ και μετά ριγέ.



Πριν ήταν δέρμα
Μετά τις έφτιαξα με ύφασμα
Επειδή η δουλειά είναι λίγο κουραστική αυτό το καιρό, πάρτε λίγο μάτι από το τι κάνω.

Τετάρτη 2 Ιουνίου 2010

Το δίκιο ;


Ίσως μερικοί να παρεξηγηθούν,αλλά εγώ θα πω μερικές σκέψεις μου .
Παρακολούθησα αυτά που συνέβησαν σχετικά με τη βοήθεια στη Γάζα και τις επιθέσεις των Ισραηλιτών και μερικά πράγματα κάπως δεν μου κάθισαν
Καταρχήν να ξεκαθαρίσω ότι είμαι υπέρ της βοήθειας των Παλαιστινίων και μακάρι να έπαιρνε μέρος και η Κύπρος,γιατί πρέπει να είμαστε πιο κοντά τους από οποιαδήποτε άλλη χώρα γιατί έχουμε και εμείς ένα βάσανο την Τουρκία,όπως έχουν αυτοί τους Ισραηλίτες.
Έχουμε την Τουρκία που ξαφνικά την έπιασε ο πόνος(.....) για την αδικία που γίνετε εις βάρος των Παλαιστινίων (ποιοι; οι Τούρκοι που τόσα χρόνια καταπατούν την Κύπρο μου) και βγαίνει ο Ερντογάν και μιλά για το δίκιο(τι ξέρεις ρε εσύ για δίκιο;) (πες ότι είναι άλλοι οι λόγοι που σχίζεις τα ιμάτια σου υπέρ των κατατρεγμένων Παλαιστίνιων και άσε τους ανθρωπιστικούς σου λόγους γιατί όταν πιάνεις τη λέξη δίκιο στο στόμα σου χάνει την αξία της η λέξη.
Με πείραξε πολύ το πρωί που τον άκουσα να ορίετε και να κάνει τον επαναστάτη υπερασπιστή αν ήταν άλλος από άλλη χώρα θα του έλεγα μπράβο αυτού ευχαρίστως θα του έριχνα μια μπουνιά.
Πρωί πρωί μου ανακάτωσε το στομάχι.
Τόσα χρόνια μας καταπατούν και τώρα βγαίνει πρώτος πρώτος να διαμαρτυρηθεί για άλλους. ΝΑΙ να διαμαρτυρηθούμε για τους Παλαιστίνιους αλλά όχι αυτός ,αυτός πρέπει να είναι στην απέναντι μεριά στριμωγμένος για τα άδικα που έχει κάνει η χώρα σε βάρος άλλων.
Έπρεπε κάπου να τα πω και ας με κατακρίνουν.
Δεν συμφωνώ με τους Ισραηλίτες που σκότωσαν ανθρώπους που πήγαν ειρηνικά από όποια χώρα και να ήταν αυτοί.
Επίσης η τουρκάλα ακτιβίστρια το ενός έτους μωρό της γιατί το πήρε μαζί της;

Κυριακή 30 Μαΐου 2010

Αχ τριανταφυλλιά μου - Νικόλας Μεταξάς

Χθες τελείωσε η αγαπημένη μου κυπριακή σειρά Τα ρόδα της οργής ,η αλήθεια είναι ότι στενοχωρέθηκα.Το τραγούδι της σειράς το αγάπησα πολύ και είπα να το μοιραστώ μαζί σας

Κυριακή 23 Μαΐου 2010

Οι λεπτομέρειες θα μας φάνε.



Μπροστά στον υπολογιστή σήμερα,αντί να έχω πάει στην εξοχή και δη στο χωριό,εγώ κάθομαι εδώ γιατί χθες δούλευα και αύριο του Αγίου Πνεύματος πάλι δουλεύω. Και μη ζηλεύεται ούτε διπλό μεροκάματο θα πάρω ούτε και τόοοοση δουλειά έχει που δεν κρατιέμαι,(κάλλο έχουμε στον εγκέφαλο.)
Έτσι είπα να κάνω καμιά δουλειά που να μην είναι δουλειά,είχα κάτι λουλούδια ψεύτικα (όχι πλαστικά) (παρόλο που τα πλαστικά μου φέρνουν θύμησες και τα αγαπώ) (δεν θα με πιάσει ΤΩΡΑ το οικολογικό μου).
Όπως έλεγα είχα γαρύφαλλα και τριαντάφυλλα ψεύτικα και τα είχα σε δυο βάζα αρκετά χρόνια και είχα αρχίσει να τα βαριέμαι,επίσης είχα και μια ψάθινη τσάντα που δεν τη χρησιμοποιούσα ,όλο έλεγα να τους δώσω βρόντο και όλο τα άφηνα βλέπετε τα είχα φέρει από τη Κύπρο και είχαν μια θέση στη καρδιά μου.
Πήρα όλα τα λουλούδια ,πήρα και τη τσάντα και το αποτέλεσμα το βλέπετε στη φωτογραφία ,θυμίζουν και λίγο Άνοιξη και λίγο Καλοκαίρι ....νομίζω.
Η κάτω φωτογραφία είναι ροδοπέταλα που είχαν μαραθεί και τα έβαλα στη πιατέλα με τα κεριά ,έτσι μοσχοβολάει ο τόπος, Πάντα κρατάω τα πέταλα από τα τριαντάφυλλα και τα αποξηραίνω ,βασικά τα αφήνω εκεί που ήταν πριν χωρίς το βάζο και τα κοτσάνια.