Μνήμες σκόρπιες

Το Φθινόπωρο  μπήκε για τα καλά , βρέχει κάνει και λίγο κρύο,ήδη οι πυτζάμες φορέθηκαν  καθώς και η κουβέρτα .
 Οι φόρμες φορέθηκαν και πάνε οι βερμούδες ,το Φθινόπωρο μου θυμίζει,  μάλλον  δεν μου θυμίζει γιατί για να θυμηθείς κάτι πρέπει να το ξεχάσεις ,καλύτερα μου φέρνει πιο έντονα  στο μυαλό το χωριό  μου.
  Θυμάμαι που αγοράζαμε τα πρώτα χειμωνιάτικα πράγματα ,όπως τις παντόφλες τις χειμωνιάτικες τις κλειστές συνήθως ήταν καρώ με γουνάκι γύρω γύρω,Η Μάνα μου μου έραβε και πυτζάμες φανελένιες .Οι πρώτες βροχές μύριζαν χώμα ,που και που σχηματίζονταν μικρές λιμνούλες (λάντες ) που αργότερα το χειμώνα πάγωναν και  μου άρεσε να πιέζω με τη μύτη του παπουτσιού  μου χωρίς να βραχεί το πόδι,(κομματάκι δύσκολο) γιατί τα έκανα μούσκεμα.
  Τι κάθομαι και θυμάμαι ,θα πει κανείς ότι δεν έχω άλλες έννοιες  ,δεν βαριέσαι ξεφεύγει λίγο το μυαλό.
 Δεν ξέρω πως νιώθουν τη μυρωδιά οι καινούριοι ένοικοι του χωριού μου που κακά τα ψέματα έχουν παλιώσει πιο πολύ από εμένα εκεί.Ο πρόεδρος λέει ότι λύση χωρίς επιστροφή της Μόρφου δεν γίνετε,ίσως προλάβω και κάποτε ξαναμυρίσω τη πρώτη βροχή όπως παλιά ξαναδώ τις στάλες  να πέφτουν από τις πορτοκαλιές και να λάμπουν τα φύλλα όταν ξεπροβάλλει ο ήλιος ,ακόμα μπορεί να ξαναπιέσω με τη μύτη του παπουτσιού μου τη παγωμένη λιμνούλα,εδώ που τα λέμε και ξυπόλυτη θα τη πίεζα φτάνει να ήμουν εκεί.