Πέμπτη 29 Ιανουαρίου 2009

Ουράνιο τόξο



Σήμερα το απόγευμα βγαίνοντας στο μπαλκόνι, στον πρώτο όροφο που μένω είδα στον ουρανό ένα ουράνιο τόξο που κρυβόταν πίσω από το σπίτι απέναντι και δεν φαινόταν πολύ καλά,έτσι πήρα την μηχανή και ανέβηκα στη ταράτσα της τριώροφης πολυκατοικίας για να το φωτογραφίσω και να σας το δείξω.
Το ουράνιο τόξο μου αρέσει ,μου αρέσουν τα χρώματα του , είναι σαν μήνυμα ελπίδας όπως ξεπροβάλλει ανάμεσα στα σύννεφα,είναι σαν να σου λέει πως όλα θα φτιάξουν,νομίζω ότι παλιά όταν ήμουν παιδί έβλεπα πιο συχνά ουράνια τόξα ,μπορεί όμως να κάνω λάθος και τώρα απλά να μην τα προσέχω όταν βγαίνουν .
Τα ουράνια τόξα έχουν κάτι παιδικό ,τα παιδάκια όταν το δουν θα το δείξουν με τα χεράκια τους ,θα ανοίξουν το στόμα τους όλο θαυμασμό εγώ άρπαξα τη φωτογραφική μηχανή δεν ήταν και κανένας άλλος στο σπίτι να του πω τι όμορφο ουράνιο τόξο για να μοιραστώ τον ενθουσιασμό μου,γιατί ενθουσιάστηκα και όπως ήμουν με την ρόμπα(ρόμπα γίναμε) ανέβηκα στη ταράτσα και σας το παρουσιάζω.



Τρίτη 27 Ιανουαρίου 2009

Νανούρισμα

Το νανούρισμα αυτό το αφιερώνω στον Διάσπορο και Σπύρο που ξέρω ότι έχουν μικρά μωράκια και σε όλους εσας που πιθανόν να έχετε ή θα αποκτήσετε .Την ιδέα την πήρα από την Λεμέσια όταν πριν λίγο καιρό έβαλε ένα κυπριακό νανούρισμα στο μπλογκ της.
Το νανούρισμα το λέω εγώ για να δώσω λίγο το ρυθμό εσείς θα το πείτε με την δική σας γλυκιά φωνή.

Nα πεις να να, να κοιμηθεί το χαϊδεμένο μου τ'αρνί
να πεις να να τ'αρνέλι μου να να το κουκλαρδέλι μου
Νάνι, νάνι, νάνι,νάνι κι όπου το πονεί να γιάνει
Έλα ύπνε και πάρε το και πάλι ξύπνησε το
έλα ύπνε και πάρε το και γλυκοκοίμησε το
και πάνι το στη Παναγιά και πάλι ξύπνησέ το
Νάνι,νάνι νάνι,νάνι το μωρέλι μου να κάνει
Κοιμάτ' ο ήλιος στα βουνά κοιμάτε στα λαγκάδια
κοιμάτε η Σοφία μου μες' στα μαργαριτάρια
Νάνι ,νάνι, νάνι κι όπου το πονεί να γιάνει

Το τραγούδι το είχα ακούσει από ηχογράφηση που είχε γίνει στο Αναγνωστήριο
η Ανάπτηξη της Αγιάσου με ερμηνεύτρια την Κυρία Ευστρατία Σταυρακέλλη.
Δεν γνωρίζω τίποτα περισσότερο.


Κυριακή 25 Ιανουαρίου 2009

Οι αποφάσεις μας και πόσο τις υλοποιούμε.

Και όλα μαζί νοστιμίζουν τη ζωή ,και τα αλμυρά και τα πικρά και τα καυτερά.




Φέτος έχω απογοητεύσει τον εαυτό μου και φταίω εγώ και μόνο εγώ,συγκεκριμένα από πέρσι τον Σεμπτέβρη,αν και τότε δεν ήθελα να το παραδεχτώ και άφησα να με πάρει το (ποτάμι).
Γι' αυτό διάλεξα να γράψω με το χρώμα γκρι ,δεν είναι και όλα μαύρα!!
Να σας εξηγήσω, όχι ότι άλλη δουλειά δεν είχατε να κάνετε παρά να ακούσετε τις δικαιολογίες μου για τις βλακείες που κάνω.
Όταν πέρσι το Καλοκαίρι (άλλο η ταινία εκείνο το ί πιο όμορφη,ΑΛΛΑ δεν παίρνω και όρκο) τελείωσα το σχολείο δεύτερης ευκαιρίας (ένα τι πάνω από το δημοτικό,μην φανταστείτε τρελά πράγματα) ,είχα πει ότι θα συνεχίσω και στο νυκτερινό Λύκειο,μάλιστα ήμουν ενθουσιασμένη ,παρόλο που είχα κουραστεί, γιατί το πρωί ήμουν στη δουλειά το
βράδυ ήμουν στα θρανία.

Και αν πάλι οι υποχρεώσεις μου δεν το επέτρεπαν να πάω στο Λύκειο θα συμβιβαζόμουν με τα ΚΕΕ κέντρο εκπαίδευσης ενηλίκων και για να είμαι σίγουρη έφτιαξα τα χαρτιά μου και για εκεί, για να παρακολουθήσω Αγγλικά και υπολογιστές για φέτος.

Είμαι ένα άτομο το οποίο όταν πρόκειται να κάνω κάτι, ειδικά για μένα να μην επηρεάζομαι από άλλους ,εκτός και αν η απόφαση μου είναι για τρίτους οπότε θα σκεφτώ και τις επεμβάσεις άλλου για να μην πάρω στο λαιμό μου το άτομο που έχει σχέση με την δική μου απόφαση.
Αυτή τη φορά ίσως η κούραση ,ίσως ότι είχα παραμελήσει λίγο το σπίτι( να και οι δικαιολογίες που έλεγα), επηρεάστηκα, από τον σύζυγο, πως τα κατάφερε ,? θα κουραστείς, θα τα φτύσεις ,θα σε μαζεύουμε ε ήμουν και κουρασμένη η αλήθεια να λέγετε , δεν τα έβγαλε από το μυαλό του και δεν έχει και κανένα πρόβλημα αν η γυναίκα του έχει τελειώσει μόνο δημοτικό ή μόνο σχολείο δεύτερης ευκαιρίας.Δεν ξέρω αλλά με θεωρεί αρκετά (έξυπνη και τα βγάζω πέρα, αν και η εξυπνάδα δεν έχει σχέση με την μόρφωση) δικό του θέμα,τέλος πάντων επηρεάστηκα .

Τώρα βρήκα να επηρεαστώ, το όρνιο,ναι ναι όρνιο ,γιατί γιατί ούτε τα ΚΕΕ άνοιξαν και σε μια σχολή που γράφτηκα για βυζαντινή μουσική πήγα μόνο μία φορά γιατί σκέφτηκα (τώρα βρήκα να σκεφτώ)ότι δεν ήμουν διαθετημένη να πληρώνω δίδακτρα .
Σκέτη απογοήτευσει σας λέω ,γιατί δεν έχω καμιά όρεξη να κάθομαι σπίτι τα απογεύματα και να πλέκω την κάλτσα του στρατιώτη.Πως είπατε? να διαβάζω βιβλία?το κάνω και αυτό .
Δεν θα υποσχεθώ τίποτα για την νέα σχολική χρονιά, δεν θα πω σε κανένα τίποτα ,ξέεερω εγώ τι θα ΚΑΝΩ .Μέχρι τότε θα νομίζω πως κάαααατι γράφω εδώ στον υπολογιστή ,ο οποίος μου αρέσει πάρα πολύ μέχρι που άρχισα να ανησυχώ για μένα.
Και επειδή τη ζωή μας πρέπει μόνοι μας να την νοστιμίζουμε χωρίς παρεμβάσεις από( οποιοδήποτε και ας θέλουν το καλό μας) θα φροντίσω μόνη μου γι' αυτό ,για να μην έχω σούξου μούξου μανταλάκια τάχα μου επηρεάστηκα .
Στην αρχή της ανάρτησης έβαλα διάφορα υλικά που νοστιμίζουν τη γεύση μας, που είναι στο δικό μας χέρι να τα βάλουμε στην κατσαρόλα για να νοστιμίσει το φαγητό μας. Αν δεν απλώσουμε ΜΟΝΟΙ μας το χέρι δεν θα έχουμε το αποτέλεσμα που θέλουμε.

Τετάρτη 21 Ιανουαρίου 2009

Αναμνήσεις 2

Είπα να συνεχίσω και να τελειώσω τις αναμνήσεις κατά την διαμονή μου σε ένα χωριό ψηλά στο βουνό .
Στη πρώτη ανάρτηση έγραψα για το πως βρεθήκαμε σε αυτό το χωριό ,τον αποκλεισμό από τα χιόνια και την γέννηση της κόρης μου,του πρώτου μου παιδιού.

Μετά που ήρθε ο σύζυγος μου στην Αθήνα για να μας δει και να δει το ήδη 15 ημερών παιδί του και αφού είχε γυρίσει στο χωριό, εγώ παρέμεινα λίγες μέρες ακόμα στη ξαδέλφη που μας φιλοξενούσε ,μέχρι να μαλακώσει λίγο ο καιρός και να λιώσουν και λίγο τα χιόνια.

Ένα βράδυ που εγώ ο ξάδελφος και η ξαδέλφη η οποία είχε στα χέρια της την κόρη μου (τα δικά της παιδιά τα είχε βάλει για ύπνο στον καναπέ και στις πολυθρόνες,γιατί στο δωμάτιο τους είχα εγκατασταθεί εγώ με το μωρό) καθόμασταν που λέτε και οι τρεις και βλέπαμε μια ελληνική σειρά που τότε το 81 ήταν από τις καλύτερες( Το φως του Αυγερινού) μερικοί ίσως το θυμούνται ,εκείνη λοιπόν την στιγμή που είχαμε αφοσιωθεί στο έργο που πρωταγωνιστές ήταν ο Αλμπέρτο Εσκενάζι και η Κοραλία Καράντη ( δεν σας ενδιαφέρει ποιοι παίζανε ,το καταλαβαίνω) εκείνη λοιπόν τη στιγμή γίνετε ο σεισμός.
Τον σεισμό τον θυμάστε? Που έγινε στην Αθήνα το 81? Εκεί ήμουν ,(γλίτωσα από τα χιόνια για να πάω από σεισμό η λεχώνα )
Πεταχτήκαμε απάνω και αρπάζω το μωρό από τα πόδια της ξαδέλφης η οποία από τον τρόμο της για τα δικά της παιδιά ξέχασε ότι κρατούσε στη ποδιά της το δικό μου και πάει να σηκωθεί με τα χέρια πάνω.
Σβήσανε και τα φώτα και άντε να κατέβεις τη σκάλα από τον πρώτο όροφο με μωρό στα χέρια και μια τομή που ακόμα δεν είχε κλείσει, κάπου βρήκε ο ξάδελφος έναν αναπτήρα? φακός ήταν ?δεν θυμάμαι και σιγά σιγά κατεβήκαμε ,έκανε και πάρα πολύ κρύο,αφού είχε ψιλορίξει και λίγο χιόνι στην Αθήνα τότε.
Κατεβήκαμε και μπήκαμε μέσα στο αυτοκίνητο τους για να μην παγώσουμε. Ε δεν ήθελα και πολύ η λεχώνα την άλλη μέρα 40 πυρετό για δυο μέρες ήμουν τέζα ,πέρασαν όμως όλα , έτσι μετά από λίγες μέρες πήραμε τον δρόμο για το χωριό.
Στο χωριό καθίσαμε 6 χρόνια έκανα ακόμα ένα παιδί ,τον γιο μου τον οποίο γέννησα Μάιο και δεν είχαμε παρατράγουδα.
Στο διάστημα αυτών των 6 χρόνων περάσαμε 6 χειμώνες με πολλά χιόνια πολύ απομόνωση και μοναξιά για μένα τουλάχιστον και τα παιδιά μου. Γιατί εγώ δεν είχα φίλες εκεί δεν υπήρχαν άλλες γυναίκες νέες και δεν υπήρχαν ούτε μικρά παιδιά για να κάνουν παρέα τα παιδιά μου, ο σύζυγος μου είχε παρέα τους άλλος άντρες που ήταν σε άλλες υπηρεσίες (όλοι ανύπαντροι) πηγαίνε στο καφενείο και μαζί με τους γέροντες του χωριού κάπως περνούσαν τον καιρό τους,ήταν και η δουλειά που τον κρατούσε απασχολημένο και περνούσε αλλιώς ο καιρός γι'αυτόν.
Δύσκολα χρόνια, ευτυχώς το καλοκαίρι πήγαινα διακοπές στην Κύπρο και κάπως ξαλάφρωνε η ψυχή και η καρδιά μου ,αλλά όταν ερχόταν να γυρίσω πίσω και το αυτοκίνητο άρχιζε να ανηφορίζει τι να σας πω, ήξερα ότι αποδώ και μπρος (τέρμα το διάλειμμα τα κεφάλια μες το χιόνι).
Και ήλθε η ώρα να φύγουμε από το χωριό, βλέπετε η κόρη μας έπρεπε να πάει στο σχολείο ,ζήτησε ο σύζυγος μετάθεση (εγώ γκρίνιαζα από χρόνια να φύγουμε δεν άντεχα άλλο εκεί,). Ένα πρωί κατέβηκα από τα πάνω διαμερίσματα πήγα στο παρατηρητήριο(τουαλέτα)με προσοχή κατέβηκα τη σκάλα μπήκα στην αποθήκη βγήκα από την άλλη πόρτα της αποθήκης ανέβηκα τα σκαλιά με πολλή προσοχή είχε πολύ χιόνι, τα δε σκαλιά ήταν σκέτος πάγος εγώ είχα μάθει όμως(έτσι νόμιζα) και πρόσεχα .Βγαίνω από την τουαλέτα εντωμεταξύ είπαμε ότι είχα και θέα πιάτο το χωριό μπροστά μου και πήρε το μάτι μου ότι στην πλατεία ο σύζυγος μου ,ο αγροτικός γιατρός(κάθε χρόνο είχαμε και άλλον) ο γραμματέας του χωριού και κάποιοι άλλοι παίζανε χιονοπόλεμο τα παιδεία παίζει.
Κατεβαίνω τα σκαλιά μπαίνω στην αποθήκη και βγαίνω από την άλλη πόρτα πατάω στο πρώτο σκαλάκι (είχε 2-3 σκαλάκια )με σκοπό να πάω στο κάτω δωμάτιο μέχρι να ξυπνήσουν τα παιδιά και να βάλω ξύλα στη σόμπα (συνήθως την άναβε ο σύζυγος πριν φύγει για τη δουλειά) πατάω στο πρώτο σκαλάκι δεν ξέρω τι έγιναν τα άλλα. Κάποια στιγμή άνοιξα τα μάτια και ήμουν ανάσκελα μες το χιόνι και πονούσα φοβερά πίσω στο δεξί πλευρό και επίσης είχε παγώσει ο ποπός μου που ήταν μέσα στο χιόνι.
Νόμιζα ότι φώναξα με όλη μου την δύναμη στον σύζυγο που τους έβλεπα και τους άκουγα να παίζουν χιονοπόλεμο. Μπουσουλώντας μέσα στο χιόνι μπήκα μέσα στο σπίτι,ευτυχώς τα μωρά κοιμόντουσαν πάνω,μπαίνοντας μέσα για να πάρω το τηλέφωνο και να καλέσω βοήθεια διαπιστώνω ότι η σόμπα είχε βγάλει καπνό γιατί δεν άναψε το ξύλο καλά,πήρα το τηλέφωνο βγήκα έξω μέσα στο χιόνι ,γιατί μέσα δεν μπορούσα να αναπνεύσω κάθισα ξανά μέσα στο χιόνι και πήρα το γραφείο που δούλευε ο σύζυγος,και κοιτούσα που ήταν με τους άλλους στην πλατεία του χωριού. Κτυπάει το τηλέφωνο μια και στην δεύτερη τον βλέπω να μπαίνει μέσα στο γραφείο το σηκώνει και το μόνο που είπα ήταν έλα κτύπησα Βγαίνει έξω και τους βλέπω όλους να τρέχουν προς τα πάνω ο γιατρός μπήκε στο ιατρείο και κάτι πήρε όλα αυτά τα έβλεπα γιατί ήμουν αναγκασμένη να κάθομαι έξω μέχρι να καθαρίσει το δωμάτιο από τον καπνό.
Μπουσουλώντας μπήκα μέσα γιατί είχα ξεπαγιάσει εντελώς , έφτασε ο σύζυγος ο οποίος δεν ήξερε και τι έγινε ακριβώς, αν έπεσα μόνη ή αν είχα και κάποιο παιδί στα χέρια.
Και τώρα τι κάνουμε?ο γιατρός φοβήθηκε μην έσπασα τίποτα του, είπα ότι κτύπησα πίσω δεξιά και όλα τα καθέκαστα και αποφασίστηκε ότι πρέπει να πάμε Λαμία για ακτινογραφία.
Ειδοποιήσαμε την πεθερά μου να έλθει από το διπλανό χωριό για να κρατήσει τα παιδιά και να πάμε στη Λαμία. Για να μην αργήσουμε ήταν και όλοι οι δρόμοι γεμάτοι χιόνια ήλθε ένα κορίτσι και τα κράτησε μέχρι να έλθει η γιαγιά τους θα ερχόταν με το γαϊδούρι ή το άλογο ήταν?και θα αργούσε λίγο. Ήταν ένα μονοπάτι εντελώς κατηφορικό όλο χιόνι,έτσι το φορείο το απόκλεισαν γιατί φοβήθηκαν μην γλιστρήσει κανένας και με στείλουν στον αγύριστο Στο τέλος πάρθηκε η απόφαση να με κρατάνε ένας από τη μια και ένας από την άλλη και να πηγαίνουμε όπως μπορούσα εγώ δλδ μισό βήμα και ωχ μισό βήμα και ωχ.
Κατεβήκαμε και μπήκαμε στο αυτοκίνητο και σε κάθε τράνταγμα μόνο που δεν έκλαιγα από τον πόνο,οι δρόμοι είχαν χιόνι και μην νομίζετε ότι έτρεχε, κάθε άλλο ,χώρια που κοντέψαμε να πάμε από κάτω σε κάποιο σημείο που είχε πάγο.
Φτάσαμε στη Λαμία κάναμε ακτινογραφία και ευτυχώς ήταν μόνο στούμπισμα ,το βράδυ μείναμε στη κουμπάρα μου και την άλλη μέρα γυρίσαμε στο χωριό, με είχε φάει και η αγωνία για τα παιδιά πρώτη φορά τα άφηνα πίσω μου, γιατρός μου έδωσε μια αλοιφή (συχαίνομαι τις αλοιφές) και την έβαζα εκεί που κτύπησα μου έβαζεκαι κάτι ενέσεις ο αγροτικός γιατρός οι οποίες πονούσαν πολύ και έπρεπε να καθίσω αμέσως γιατί ζαλιζόμουν , ήταν παρενέργεια της ένεσης ,για αρκετές μέρες δεν μπορούσα να κουνηθώ από τον πόνο, αλλά το ξεπέρασα.
Ήταν ο τελευταίος χειμώνας στο χωριό αυτό. Το καλοκαίρι φύγαμε από το χωριό και ήρθαμε εδώ που μένουμε τώρα ,Όχι δεν έχω καλές σχέσεις με τα βουνά ούτε με τα χιόνια μακριά και αγαπημένα .Υπάρχει μεγάλη διαφορά να ζεις σε μια πόλη και να έχει χιόνια και είναι πολύ διαφορετικά να ζεις σε ένα χωριό ψηλά στα βουνά μακριά από γιατρούς και νοσοκομεία.
Εκ ει που κτύπησα όταν κάνει κρύο ή κουραστώ με συγκεκριμένες κινήσεις ακόμα πονάω.
Αυτό το χωριό ήθελε κάτι να μου πει ,ίσως εγώ να μην το κατάλαβα ,έτσι μούδωσε αυτό να καταλάβω.






Τετάρτη 14 Ιανουαρίου 2009

Πρόσεχε το μολύβι σου



Το μολύβι, όχι αυτό που σκοτώνει ,ούτε αυτό που λέμε αυτό το φαΐ έκατσε στο στομάχι μου σαν μολύβι!.
Όχι, όχι, μιλάω για το άλλο, αυτό που πρωτοπιάνουμε στα μικρά χεράκια μας όταν πρωτοπάμε στο σχολείο,αυτό που το ταλαιπωρούμε σπάζοντας την μύτη του από το άγχος πιέζοντας πάνω στην κόλλα με τις μπλε ρίγες .Το μολύβι που όταν δεν ξέραμε το μάθημα στο σχολείο ή δεν είχαμε γράψει την προηγούμενη μέρα τα μαθήματα μας ,το δαγκώναμε και το μασουλάγαμε λες και θα έγραφε γεμίζοντας δια μαγείας τις άδειες σελίδες του τετραδίου.
Το μολύβι με την όμορφη μύτη που σιγά σιγά έλειωνε γιατί ήσουν καλός μαθητής και έγραφες τα μαθήματα σου και μετά με προσοχή το έξυνες με τη ξύστρα σου για να ξαναγίνει όμορφη η μύτη και να γράφονται όμορφα τα γράμματα στο τετράδιο.
Το μολύβι που το πίεζες τόσο δυνατά που έσπαγε η μύτη και εσύ το έξυνες με τόση δύναμη που ξανάσπαγε η μύτη του και ξανάξυνες μέχρι που πριν καλά καλά το καταλάβεις γινόταν τόσο μικρούλη που δεν μπορούσες να το κρατήσεις στα χέρια σου, θυμάσαι?
Ένα μολύβι έχει πάντα δύο αχώριστους φίλους χωρίς αυτούς θάλεγα πως σε ένα μαθητή θα ήταν (άχρηστο) οι φίλοι αυτοί είναι η ξύστρα και η σβηστήρα(γόμα ή γομολάστιχα) Αν δεν έχεις ξύστρα κάποια στιγμή δεν θα μπορείς να γράψεις χώρια που τα γράμματα θα αρχίσουν να χοντραίνουν και δεν θα είναι όμορφα και αν δεν έχεις σβηστήρα όταν θα κάνεις ορθογραφικό λάθος θα αναγκαστείς να το μουντζουρώσεις με το μολύβι και θα είναι πάλι άσχημο.
Το μολύβι , που κάποια στιγμή το θεωρείς κατώτερο γιατί θέλεις να πιάσεις στα χέρια σου την πέννα (στυλό) που όταν γράψεις λάθος η σβηστήρα δεν μπορεί να το σβήσει για να το διορθώσεις όσο και να βάλεις σάλιο ,βλέπεις η πέννα είναι πιο δυνατή από το μολύβι ότι γράφει δεν ξεγράφει ,ούτε η ξύστρα είναι φίλη με την πέννα .Η πέννα δεν έχει φίλους παρά το μελάνι που τρέχει μέσα της όπως το αίμα που έχουν οι άνθρωποι που χωρίς αυτό δεν υπάρχει ζωή? έτσι και η πέννα κάποια στιγμή που τελειώνει το μελάνι της την πετάς,έρχεται μόνη της και φεύγει μόνη της όπως μερικοί άνθρωποι ευτυχώς όχι όλοι.
Ενώ το μολύβι έρχεται με παρέα και σιγά σιγά φεύγει μαζί με τη παρέα του και η σβηστήρα λιώνει σβήνοντας τα λάθη του μολυβιού και η ξύστρα χαλάει γιατί από τα πολλά ξυσίματα σκουριάζει ή σπάει αν είναι κοκαλένια.
Έχουν ο ένας τον άλλο όπως οι πιο πολλοί άνθρωποι μέχρι να τελειώσει η ζωή τους.
Τα μολύβια κάποτε ήταν μεγάλα δένδρα που τα έκοψαν και φτιάξανε χιλιάδες ,εκατομμύρια μολύβια ,κόκκινα κίτρινα άσπρα πράσινα όλων των ειδών τα χρώματα για να τα πάρεις εσύ ο μικρός μαθητής και να μάθεις να γράφεις.
Γι' αυτό πρόσεχε το μολύβι σου γιατί βλέπεις ,τώρα δεν έχουμε πολλά δένδρα, τα έχουν κάψει οι φωτιές, τα έχουν ξεριζώσει οι άνθρωποι για να φτιάξουν οικόπεδα,εσύ όμως πάντα θα θέλεις ένα μολύβι μαζί με την παρέα του, την ξύστρα και τη σβηστήρα.

Σάββατο 10 Ιανουαρίου 2009

Αναμνήσεις





Τώρα με τα χιόνια είπα να πάω 28 χρόνια πίσω και να γράψω την περιπέτεια μου που ξεκινάει με μια μετακόμιση ,μια εγκυμοσύνη και πολλά πάρα πολλά χιόνια.
Προσδεθείτε και μη καπνίζετε γιατί έχουμε και γκαστρωμένη.
Τον Αύγουστο του 1980 ο σύζυγος μου βρήκε δουλειά σε μια υπηρεσία στην επαρχία και συγκεκριμένα σε ένα ορεινό χωριό, δίπλα στο δικό του χωριό.
Οπότε έπρεπε να αφήσουμε την Αθήνα για μια καλύτερη δουλειά,εγώ παρόλο που δεν ήμουν του βουνού αλλά του κάμπου και δεν έτρεφα και ιδιαίτερα αισθήματα για τα όρη, τον παρότρυνα να πάμε γιατί έπρεπε να κοιτάξουμε το μέλλον που δεν φαινόταν και αισιόδοξο στην δουλειά που ήταν .(επίσης ανακάλυψα ότι μέχρι τώρα δεν είχα κανένα ορθογραφικό λάθος) άσχετο και συνεχίζω.
Έτσι εγώ τριών μηνών έγκυος μίαν καλήν ημέρα , είπαμε ήταν και Αύγουστος οπότε είχε λιακάδα μαζέψαμε τα συμπράγκαλα σ' ένα φορτηγό, εμείς μπροστά και αυτά στη καρότσα και πήραμε τον ανήφορο.
Μετά από 4-5 ώρες φτάσαμε κατεβήκαμε και μου δείξανε το σπίτι που θα κατοικούσα για κάνα χρόνο νόμιζα, (κούνα που με κούναγε) .Ποιο είναι το σπίτι?ρώτησε η έγκυος ,βλέπω ένα χέρι να μου δείχνει προς τον ουρανό, γέρνω πίσω το κεφάλι ακόμα πιο πίσω(μάλλον από τότε έπαθα το αυχενικό) και βλέπω ένα σπίτι στο πιο ψηλό σημείο του χωριού .Πιάνω τη κοιλίτσα μου και παίρνω βαθιά ανάσα (όχι ανάσες για τη γέννα αλλά για να ανέβω το βουνό ,τι? δρόμος?μόνο δίποδα και τετράποδα επιτρεπόντουσαν,αυτοκίνητο δεν πήγαινε, ε 50 κιλά ήμουν δεν ήμουν θα τα κατάφερνα.
Φτάσαμε στο σπίτι ήλθαν και κάτι παιδιά που δούλευαν σε υπηρεσίες εκεί νάνε καλά και βοηθήσανε να μεταφερθούν όλα τα πράγματα, ήταν και κάμποσα.
Περιττό να σας πω ότι είχα φανταστική θέα έβλεπα όλο το χωριό πιάτο, από τη δεξιά μεριά έβλεπα τα Βαρδούσια και από την αριστερή μεριά την Γκιώνα.Πάλι καλά.
Το βράδυ πήγαμε για ύπνο (αν μου άρεσε το σπίτι?) Όχι ρε παιδιά δεν μου άρεσε ,ήταν παλιό, πάνω κάτω με εξωτερική σκάλα και για να πάω τουαλέτα έπρεπε να βγω έξω από το σπίτι να μπω σε μια αποθήκη να βγω από την άλλη μεριά να ανέβω κάποια σκαλιά να κουβαλήσω και ένα κουβά νερό ( έλεος πια έγκυος είμαι) ,αλλά είχα φοβερή θέα δεν μπορώ να πω ψέματα!!.και από τη τουαλέτα.
Ξαπλώσαμε που λέτε για ύπνο και εκεί που πάει να με πάρει ο Μορφέας στην αγκάλη του να με νανουρίσει την ταλαίπωρη ακούω κάτι τακ τακ τακ ,Παναγία μου κάποιος είναι μέσα στο σπίτι λέω στο σύζυγο ,κοιμίσουν νου λέει είναι ποντίκια μέσα στη στέγη. Κοιμήθηκα κλαίγοντας .
Την άλλη μέρα ο σύζυγος πήγε στη δουλειά και εγώ αφού κατέβηκα κάτω ,ξέχασα να σας πω κοιμηθήκαμε στα πάνω διαμερίσματα κατέβηκα που λέτε πήγα θαύμασα τη θέα από το παρατηρητήριο (τουαλέτα)και άρχισα να τακτοποιώ το νοικοκυριό μου ,ευτυχώς υπήρχε ένας νεροχύτης από αυτούς που μπροστά βάζεις ένα πανί γιατί δεν είχε ντουλάπι.
Και ο καιρός περνούσε και η κοιλιά φούσκωνε και εγώ δεν είχα κανένα να μιλήσω , εκτός από μερικά παιδιά άνδρες που ήταν σε υπηρεσία όλοι οι άλλοι ήταν γερόντια εγώ ήμουν 23 χρονών και αυτοί ήταν πάνω από 70 ( γιατί να μην είχα τότε υπολογιστή ?)και πόσα να πεις με όλους αυτούς τους άνδρες ?Δεν λέω κάναμε παρέα όμως ρε παιδιά μια γυναίκα να πω και γω μια γυναικεία κουβέντα δεν είχα.
Άρχισε το κρύο ο σύζυγος κουβάλησε πολλά ξύλα είχαμε σόμπα πάνω, σόμπα κάτω όλη μέρα και όλη νύκτα έκαιγαν. Το Χειμώνα βάλαμε κρεβάτι στο κάτω δωμάτιο γιατί ήταν δύσκολο για μένα να ανεβαίνω την σκάλα με τα χιόνια και τον πάγο .
Πολλές φορές αποκλειστήκαμε από τα χιόνια αλλά ερχόταν το μηχάνημα και άνοιγε το δρόμο, όμως λίγες μέρες πριν τα Χριστούγεννα έριξε πάρα πολύ χιόνι, με τον γιατρό μου είχαμε υπολογίσει ότι θα γεννούσα το πρώτο δεκαήμερο του Φεβρουαρίου οπότε δεν με τρόμαζε και πολύ το χιόνι, βλέπετε όποιος δεν ξέρει κοιμάται και ονειρεύεται ,είχαμε αποκλειστεί κανονικά, ο αγροτικός γιατρός και πολύ καλός φίλος, μου έλεγε συνέχεια ,μόλις ανοίξει ο δρόμος θα φύγεις θα κατέβεις Αθήνα , εγώ το βιολί μου ,είναι νωρίς ακόμα .Μόλις πέρασαν τα Χριστούγεννα και το χιόνι συνέχιζε να πέφτει και ο δρόμος δεν είχε ανοίξει ακόμα άρχισαν όλοι να ζορίζονται μαζί και εγώ που κοιτούσα συνέχεια αν ερχόταν το μηχάνημα μην φανταστείτε ότι ήθελα να φύγω απλά ήθελα τον δρόμο ανοικτό σε περίπτωση που κάτι συνέβαινε.
Των φώτων ήταν ή την άλλη μέρα είδαμε το μηχάνημα να έρχεται ανοίγοντας τον δρόμο ,βλέπω και το σύζυγο μαζί με το γιατρό και ένα φίλο μας ακόμα που ανέβαιναν προς το σπίτι δεν πρόλαβα να πω καλώστους ,τα πράγματα σου μου λέει ο σύζυγος ,γιατί ?λέω εγώ το ξυπνοπούλι,θα σε πάμε στον Μπράλο να πάρεις το τραίνο για Αθήνα, μα, πάω να κάνω εγώ ,Φεύγεις ΤΩΡΑ μου κάνει ο γιατρός αν σε πιάσουν οι πόνοι και κάτι πάει στραβά εγώ δεν μπορώ να κάνω τίποτα,ε εκεί τα χρειάστηκα ,κατέβασα τα μούτρα μου και έφυγα.
Πήγα Αθήνα στην κουνιάδα μου και ο σύζυγος με τον φίλο μας που με πήγαν στο τραίνο, εμείς δεν είχαμε τότε αυτοκίνητο γύρισαν πίσω ,μόλις που πρόλαβαν, ο δρόμος ξανάκλεισε ,μετά κοπήκανε τα τηλέφωνα και το ρεύμα.
Καμιά μα καμιά επαφή.
Εγώ γέννησα με καισαρική στις 23 Ιανουαρίου χωρίς σύζυγο μόνο με την κουνιάδα μου ίδια ηλικία με μένα 23 χρονών και μια πρώτη ξαδέλφη του συζύγου μου που μαζί με τον σύζυγο της μου συμπαραστάθηκαν όσο δεν παίρνει επίσης μου βάφτισαν και την κόρη μου .Ναι γέννησα μια όμορφη κόρη.
Στις 15 μέρες αφού είχα γεννήσει και δεν είχαμε καμία επαφή με το χωριό ακόμη ,κτύπησε το τηλέφωνο στη ξαδέλφη, ( εκεί έμενα και εγώ και το μωρό μου,) μας φιλοξενούσαν γιατί είχε καλύτερη θέρμανση από τη κουνιάδα μου που έμενε ένα τετράγωνο πιο κάτω και είχαμε καθημερινή επαφή.
Κτύπησε το τηλέφωνο που λέτε και ποιος νομίζετε ότι ήταν? Ο μπαμπάς μόνο που δεν ήξερε ακόμα ότι είχε γίνει πατέρας και είχε μια πανέμορφη κόρη 3,600, με πολύ κόπο κατάφερε να φτάσει σε ένα άλλο χωριό πιο κάτω μέσα από τα χιόνια με ειδικά πέδιλα που έφτιαξε για να πατάει και να μην βουλιάζει ,το χιόνι είχε σκεπάσει και τις κολόνες της ΔΕΗ, τόσο πολύ χιόνι έριξε,μόλις που είχε προλάβει το τελευταίο φορτηγό που περνούσε και τον πήγε στη Λαμία έτσι από εκεί τηλεφώνησε για να μας πει πως έρχεται να είναι στη γέννηση , δεν ήξερε ότι ήδη γέννησα.
Η φωτογραφία με το μωρό είναι την ημέρα που ήλθε ο άνδρας μου να μας δει
ΟΙ άλλες φωτογραφίες είναι από τότε, ζύμωναν κιόλας γιατί δεν είχαν ψωμί λόγω αποκλεισμού.Ο σύζυγος είναι με το ζακάρ πουλόβερ.
Οι φωτογραφίες είναι θαμπές γιατί εγώ δεν έχω μηχάνημα να σκανάρω απλά τις φωτογραφίζω με τη μηχανή μου και τις βάζω στον υπολογιστή.
Μην νομίζετε πως δεν ξέρω πόσο τυχερή ήμουν και εγώ και το μωρό μου.


Δευτέρα 5 Ιανουαρίου 2009

Καλή φώτιση

Πριν από λίγο έγινε και ο αγιασμός των υδάτων μόλις που πρόλαβα να βγάλω αυτή τη φωτογραφία .
Σήμερα μου είπαν κάτι σχετικά με τα φώτα , σόκιν να το πω ?μιλλωμένον να το πω ? Όπως και να το πω σε πολλούς δεν θα αρέσει λόγω άγιων ημερών ,αλλά επειδή είμαι καλό κορίτσι θα σας στείλω στη Μερόπη για να μάθετε τι γίνετε στη Κύπρο των φώτων. Εγώ θα πω αυτό που έμαθα σήμερα. Τα ανήλικα να απομακρυνθούν από την οθόνη.
Έξι του Γενάρη φώτα τζιαι όποιον θέλεις λάμνα αρώτα η κκελλέ της μπαίνει πρώτα.
Καλή φώτιση νάσιετε αλλά αμφιβάλλω με τούτα που θκιαβάζετε.

Για τους Ελλαδίτες φίλους
Έξι του Γενάρη είναι τα φώτα και όποιον θέλεις ρώτα το κεφάλι μπαίνει πρώτα.