Παρασκευή 21 Δεκεμβρίου 2012

Χρόνια πολλά

Καλά Χριστούγεννα και ευτυχισμένο το νέο έτος φίλοι μου!

Κυριακή 25 Νοεμβρίου 2012

Τι λογια να σας πω μαλαματένια λόγια ; απλά σας λέω ειμαι εδω!

Να γράψω ! σαν τι μπορώ να γράψω και να είναι αισιόδοξο; ναι αισιόδοξο  ! από απαισιοδοξία έχουμε χορτάσει όλοι μικροί μεγάλο! Όμως δεν υπάρχει κάτι που να το γράψω  να το διαβάσουν οι φίλοι μου και να σκάσουν έστω και ένα  χαμογελάκι όσο όσο να το νιώσουν αυτοί δεν χρειάζεται να το μεταδώσουν!
  Προσπαθώ να βρω αυτό το κάτι που θα κάνει έστω και έναν να χαμογελάσει ( τώρα θα μου πείτε εσένα περιμέναμε ή το άλλο και τι είσαι εσύ για να  κάνεις καποιον να χαμογελάσει;
  Μια φίλη ίσως που και αυτή χρειάζετε ενα χαμογελάκι !  Οπότε σας καταλαβαίνω !Ας αρχίσω λοιπόν την περιπλάνηση μου  και ίσως σκοντάψω κάπου ευχάριστο, βγαίνω έξω στην αγορά ,μικρή α γορά από πάντα   ναι αλλά εδώ και 2-3  χρόνια έχει μικρύνει ακόμη πιο πολύ  πρώτα ήταν γεμάτοι οι δρόμοι με κόσμο αυτο μπορώ να το επιβεβαιώσω  γιατί είμαι μέσα στην αγορά,τώρα  που και που βλέπεις κανέναν  να κυκλοφορεί  με άνεση      χα  ναι με άνεση  γιατί πιο παλιά τα χέρια ήταν φορτωμένα με τσάντες γεμάτες καλούδια  και όσο νάναι τώρα μια δυο τσαντούλες που στον πάτο κάτι  δείχνει να εχει μέσα!!
  Το χαμόγελο που λέγαμε;;      πάει περίπατο  μια καλημέρα σκέτη  και σχεδόν κατσουφικη απ' όλους ,ας μαζευτούμε μέσα μπορεί εκεί να βρούμε κάτι καλύτερο
   Μέσα τώρα   βεβαίως κάποια άτομα δεν βρίσκουν δουλειά  και κάποια δεν πληρώνονται  εδώ και πολύ καιρό  λόγω καθυστέρησης πληρωμών  κάποιους τους έκοψαν  λεφτά  για να πληρωθούν τα μνημόνια  (δεν έχει καμιά σημασία φίλοι μου αν αυτά ατ μνημόνια θα ανοίξουν κάποια στιγμή πολλά μνήματα) 

Ας ανοίξουμε λίγο την τηλεόραση  ,απαπαπαπα  κλειστην και δω μνημόνια  ,ψέματα τσακωμοί ,εσύ φταις όχι εσείς φταίτε ,όχι οι εφταιξαν  βρε άντε και ....  όλοι φταιξατε και πιο πολύ εμείς που σας ψηφίσαμε  καθικια !
  ΑΑΑ  τώρα ας βάλουμε το ιντερνετ ναι αυτό που τώρα κάθεστε και συ μπροστά  του και λες ας δούμε τι έγραψε η Σταλαματιά  η Ανδρούλλα κατά κόσμο(ναι αυτό ειναι το όνομα μου) κοινό κυπριακό όνομα που σε λίγες μέρες θα γιορτάζει κιόλαςς αμέ!
  Αχ φίλοι μου και δω απελπισία όλοι μας ξέρουμε τα πάντα ,ξέρουμε πως θα λυθεί το κυπριακό ,ξέρουμε ποιος φταίει για την εισβολή στη Κύπρο ,ξέρουμε που κάνουν λάθος οι πολιτικοί  και   κοντευουμε να φαλησρισουμε  και να πινασουμε ολοι και εδω στην Ελλαδα και εκει στην Κύπρο (αμαν ρε παιδιά εσείς εκει στη Κύπρο προσέξτε λίγο να έχουμε και μεις που να παμε αμα μας κόψει  η λόρδα) .
  Εγώ πάντως ποτέ δεν βρήκα καμιά λύση και δεν ξερω ακριβως ποιός φταίει   μάλλον φταίνε/με ΟΛΟΙ!!! Χαμογελάστε ειναι μεταδοτικό!! το εχετε ξανακούσει και δεν πιανει;  ειστε μακρυά να σας γαργαλίσω!!! 

Κυριακή 7 Οκτωβρίου 2012

Δημοτικό σχολείο

Την πρώτη μέρα που  πήγα στο δημοτικό σχολείο  δεν την θυμάμαι καθόλου,όμως θυμάμαι τις άλλες χρονιές    με τον αγιασμό   και  όταν μπήκαμε στην τάξη ο δάσκαλος μας έδωσε μολύβια  σβηστήρα  και τετράδια μαζί με τα βιβλία  .
 Είχαν όλα μια μυρωδιά  χαρτιού και ξύλου ,όμορφη μυρωδιά μου άρεσε πάντα και πάντα τη νοσταλγώ!Όχι πως ήμουν καμιά μαθήτρια  του άριστα  μια μέτρια μαθήτρια ήμουν όλα τα χρόνια   και πάλι καλά γιατί δεν  στρωνόμουν με τίποτα να διαβάσω.
  Να  σας πω ένα [πράμα που με ενοχλούσε πολύ  στο σχολείο μας  ,οι δάσκαλοι οι πιο πολλοί ήταν από τα γύρω χωριά  και είχαν και συγγενείς στο χωριό μου  ,οπότε  γίνονταν και κάποιες παρατυπίες  που και που αν όχι συνέχεια .Δηλαδή έμπαιναν και βαθμοί σε κάτι κόλοκους  που ήξερες ότι δεν το άξιζαν
Αυτό το ξεπέρασα με χρόνια  ψυχοθεραπείας    ,τώρα είμαι έτοιμη για τον Μικελλίδη !!!!
  Ένα άλλο που με ενοχλούσε  ήταν  που έπρεπε οπωσδήποτε  όσες είχαμε μακριά μαλλιά  να τα δένουμε πάντα πίσω κοτσίδα
 Με πονούσε το κεφάλι από το πολύ τράβηγμα που μου έκανε η μανα μου  για να μην ξεφεύγει ούτε μια τρίχα ,μόλις όμως έβγαινα από το κάγκελο του σχολείο  τράβαγα το λαστιχακι   και έπεφταν κάτω  ανακουφίζοντας  το κεφαλάκι μου ωχ  τι ωραία!!
 Αχ  και κεινο τα  γιακαδάκι το λευκό που έπρεπε πάντα ειναι λαμπίκο!Και αυτό έφευγε μαζί με το λαστιχάκι  ,μέχρι και τη ζώνη που εδενε πίσω στην ασπρόμαυρη   καρώ ποδιά μας έλυνα.
Εγώ τα πολλά ζορίσματα και τα πολλά πρέπει δεν τα μπορώ!

 Φευγω με περιμένει ο ψυχολόγος μου  για να  ξεπεράσω  τους ελέγχους του δημοτικού!!!! Είμαι η τέταρτη  από αριστερά όπως  βλέπετε τη φωτογραφία!!

Πέμπτη 27 Σεπτεμβρίου 2012

Για ποιο θέμα να μιλήσω;;;

Είναι αυτές  οι φορές που δεν έχεις τίποτα να  γράψεις  ! Θα μου πείτε  και αφού δεν έχεις τίποτα να γράψεις ,γιατί το κουράζεις;
  Πιστεύω πως για να καθίσει κάποιος μπροστά σε μια σελίδα άδεια και να πατήσει το πρώτο γράμμα τη πρώτη λέξη,πάει να πει πως έχει πολλά  μέσα του  για να γράψει   και όταν είναι πολλά ίσως και να μην ξέρει από που να αρχίσει.
   Να μιλήσει για το τάδε θέμα;   για το άλλο;  μπα δεν νομίζω να ενδιαφέρει και πολύ  τον αναγνώστη τι έκανες εσύ στη δουλειά σου  και αν κουράζεσαι και αν δεν πληρώνεσαι όπως πρέπει   και χίλια δυο άλλα επαγγελματικής φύσεως.
   Να πεις για τις δουλειές του σπιτιού;; αστείο πράμα  οι δουλειές δεν τελειώνουν ποτέ .
Να πεις  τα προσωπικά σου;; εεεε μα τότε τι προσωπικά θα είναι;; να σε πιάσουν και στο στόμα τους!!!!!!!!!
  Να πεις για τη γάτα σου;;  ωραίο θέμα ,αλλά  είναι  και κάποιοι που δεν γουστάρουν τα ζωντανά  και υπάρχουν πιο σοβαρά προβλήματα στον κόσμο από το αν σε τραβά κάθε πρωί η γάτα σου από το πόδι για να σηκωθείς από το κρεβάτι να της βάλεις φαΐ.
   Να πεις για τη βόλτα  που κάνεις  στην παραλία;  
 Ναι θάλεγα οτι είναι καλό θέμα  να ακούς τη θάλασσα  να βλέπεις τις βαρκούλες  να λικνίζονται ,να βλέπεις  στις καφετέριες   τους θαμώνες  να πίνουν τον καφέ τους  ,το ούζο τους την πορτοκαλάδα τους και να ακούς τα γέλια τους!( αυτό μην το πάρετε της μετρητοίς) έχουν κοπεί τα περισσότερα γέλια τώρα τελευταία. Λόγω Τρόικας  εεεε όχι δεν θα πούμε για την τρόικα
  Αυτούς απλά θα τους εξορκίζουμε όσο μπορούμε,
  Ας προχωρήσουμε όμως τη βόλτα μας  ας πάρουμε το δρόμο που η  παραλία δεν έχει πλακόστρωτο και πολυκοσμία  ας πάμε εκεί που είναι τα βότσαλα εκεί    που το κύμα  σκάει  και σβήνει  πάνω στα βότσαλα   εκεί που μπορείς να βγάλεις τα παπούτσια σου και να αφήσεις  τη θάλασσα  να σε χαϊδέψει,εκεί που μπορείς να μαζέψεις κάποια κοχύλια.
 Και  εκεί που κάθετε η  παχουλή κυρία με το παχουλό αγόρι  και με ένα καλάμι  ο καθένας  ψαρεύουν! Ναι είναι όμορφη  σκηνή εδώ  είναι ήσυχα  και το μόνο που ακούγετε είναι το πλαφς της θάλασσας  και κάποια βάρκα  που γύρνα στη μαρίνα γιατί ήδη άρχισε να νυχτώνει.
  Σήκω τώρα  από το πεζούλι    βάλε τα βρεγμένα σου πόδια στα πέδιλα σου και γύρνα σπίτι η ψυχή σου  γαλήνεψε πια!
Και όπως είπε και ένα  γέρος σοφός  ,Όταν η ψυχή ακούει  το θόρυβο από τα κύματα της θάλασσας η ψυχή αναπηδά  και (καπαρτίζει) φουσκώνει από ευχαρίστησή!
 
                                                                     

Παρασκευή 7 Σεπτεμβρίου 2012

Η γη μας!!

Η  γη  που αγαπήσαμε  ,η γη που αναστηθήκαμε ,η γη που μεγαλώσαμε,εκεί που κάναμε όνειρα  ,εκεί που νιώσαμε τα πρώτα χάδια των γονιών μας ,εκεί που ακούστηκε το πρώτο κλάμα μας ,το πρώτο γέλιο μας .
  Η γη  που δέχτηκε τα πρώτα μας μικρά βηματάκια  καθώς και όλο μας το μικρό κορμάκι όταν προσπαθούσαμε να σταθούμε και το κέντρο βάρους δεν  υπάκουε με αποτέλεσμα να πέφτουμε πάνω στη γη   που πάντα μας δεχόταν με αγάπη!
  Η γη που νομίζαμε πως πάντα θα είναι δική μας  και από πάνω ο γαλάζιος ουρανός  με τον ολόλαμπρον ήλιο και την νύκτα με τα άπειρα αστέρια .
  Η γη μας  που  μας έδινε   ψωμί να φάμε  ,που κρατούσε τα σπίτια μας  όρθια   για να μπορούμε εμείς  να έχουμε  προφύλαξη από τον ήλιο  ,τη βροχή, τον αέρα.
   Το σπίτι μας   ,ζεστό το Χειμώνα   ,δροσερό το Καλοκαίρι.
 Το σπίτι μας  με τις μυρωδιές  των φαγητών που έφτιαχνε η μάνα ,με τα γέλια  και  τα βάσανα που όλα μαζί ένωναν την οικογένεια!
  Οι μυρωδιές που έβγαιναν ως έξω στην αυλή ,  στο δρόμο,τα γέλια που ακούγονταν  ως έξω στην αυλή .
   Η αυλή μας   με τα λουλούδια της  με τη κληματαριά  που μαζεύαμε  τα φρέσκα κληματόφυλλα  για να κάνουμε κουπέπια και  μετά γινόταν  το βέρικο σταφύλι και γέμιζε ο τόπος σφήκες να το φάνε και μεις βάζαμε σακούλια να το προφυλάξουμε.
  Τα τέσσερα μας πεύκα  ένα για κάθε παιδί  εκεί που έδενε ο πατέρας μου ένα χοντρό σχοινί για να μου κάνει κούνια  και να χαίρομαι.
  Οι αμυγδαλιές   που την Άνοιξη  ήταν σαν νυφούλες  στην άκρη του χωραφιού  και αργότερα  που άρχιζαν οι καρποί  και πριν ακόμα γίνου σκληροί    μαζί με τα άλλα  παιδιά να βάζουμε αλάτι σε ένα χαρτάκι και να σκαρφαλώνουμε  να κόψουμε αμύγδαλα  πράσινα  άγουρα  να φάμε  και να ανακατώνετε  το αλάτι μαζί με το ξινό  αμύγδαλο και μεις να  κλείνουμε τα μάτια από αυτή την ηδονική γεύση.
   Ο δρόμος , αυτός  που σου δείχνει το σπίτι σου ,η σιγουριά του ,που ξέρεις το κάθε καντούνι, τη κάθε λακκούβα ,  την κάθε πέτρα το κάθε λουλουδάκι που βγαίνει,  την κάθε μυρμηγκοφωλιά.
   Η γειτονιά σου ,οι αγαπημένοι σου γείτονες , στα καλά και στα άσχημα   η καλημέρα τους    η καλή τους η κουβέντα ,η καληνύχτα τους.
  Όλα αυτά είναι ο τόπος σου  !    Όλα αυτά  κανείς δεν μπορεί να στα πάρει  ,μπορεί να έφυγες  από εκεί  που έκτισες τις αναμνήσεις σου  και άλλοι να τέρπονται τους κόπους σου  να βλέπουν και να ζουν στη γη σου ,τις αναμνήσεις σου όμως δεν μπορούν να στις πάρουν ! Ποτέ!
  υ.γ.Πολλοί θα πείτε ίσως ,και τι  να κάνω τις αναμνήσεις;   Μα  αν τις ξεχάσουμε  ,αν τις αφήσουμε να φύγουν , θα είναι σαν να ξεχνάμε   και αφήνουμε  να φύγει και η γη μας!

Τρίτη 28 Αυγούστου 2012


Το πράσινο παράθυρο!

Το παράθυρο  ήταν πράσινο   δίφυλλο  με γρίλιες   από την μέσα μεριά ήταν τα τζάμια δίφυλλα και αυτά ανοιγόμενα ,όχι όπως τα σημερινά που είναι συρόμενα ,ήταν ανοιγόμενα  άνοιγαν διάπλατα και τα έξω και τα μέσα όπως οι καρδιές των ανθρώπων εκείνης της εποχής.Ανάμεσα στα δυο αυτά  ήταν σίδερα  κάθετα και οριζόντια όσο για να μην μπορεί να μπει κα΄ποιος κλέφτης,ποτέ δεν ακούσαμε στο χωριό μας να μπει κλέφτης ,όμως δεν νιώθαμε φυλακισμένοι επειδή υπήρχαν σίδερα ,δεν ήταν όπως της φυλακής τα σίδερα  απλά ένιωθες μια ασφάλεια που κατά βάθος ήξερες πως και να μην υπήρχαν  δεν θα διέτρεχες κανένα κίνδυνο.
  Όταν ήταν ανοικτά   ερχόντουσαν μέσα όλες οι μυρωδιές από τη φύση  από τους ανθούς των πορτοκαλιών από τα λουλούδια,από τη μυρωδιά που έβγαζε το χώμα στις πρώτες σταγόνες βροχής,εκείνη την αποπνικτική μυρωδιά που όμως αγαπούσα.
  Ακόμη και τώρα όταν πέφτει η πρώτη βροχή  αν και με πνίγει εγώ την αγαπώ ,μου θυμίζει....
 Κάθε  φορά που γυρνούσα στο σπίτι μου είτε από παιχνίδι στη πέρα γειτονιά ,είτε από  την δουλειά μου αργότερα που ήμουν πιο μεγάλη ,πάντα κοιτούσα από το παράθυρο να δω  ,ήθελα πάντα να δω αν ήταν η μανα μου μέσα στο σπίτι ,σχεδόν πάντα ήταν  σχεδόν έμπαινα τρέχοντας μόλις την έβλεπα! 
Καλημέρα  μπήκε από το παράθυρο  καληνύκτα βγήκε από το παράθυρο.
Δεν θέλω να γραψω τίποτα άλλο  ,πονάει!

Κυριακή 5 Αυγούστου 2012

Τίποτα

Είναι ο Αύγουστος  ο πικρός ,πικρός γιατί από το 1974 και μετά έγινε  από μήνας καλοκαιριού ,μήνας πένθους!.
Η Κύπρος θρηνεί αυτό το μήνα    σχεδόν όλοι  έχουν μια μαύρη επέτειο αυτό το μήνα.Μα κάποιος έχασε το παιδί του στο πόλεμο ,κάποια τον σύζυγο  κάποια παιδιά τον πατέρα και κάποιοι τα αδέλφια του.
  Κάποιοι πάλι έχασαν τα σπίτια τους  ,τις περιουσίες τους,ναι θα μου πείτε   δεν μετράει όπως να χάσεις μια ψυχή έναν δικό σου άνθρωπο,συμφωνώ  απόλυτα,αλλά  τα πράγματα έτσι είναι άλλοι χάνουν ανθρώπους και άλλοι περιουσίες και ενίοτε και τα δυο άλλα είμαι σίγουρη ότι μπροστά στον ανθρώπινο χαμό να χαθούν  οι περιουσίες.
  Δυστυχώς δεν υπήρχε επιλογή σε αυτό το θέμα.
    Πέρασαν 38 χρόνια προσφυγιάς  και  η ζωή συνεχίζετε  ευτυχώς  κάποιοι  τα πήγαν καλύτερα απ' ότι ήταν στους τόπους τους κάποιοι ίσως όχι. Είναι θέμα περιουσιακό είχαν  πολλά στον τόπο τους και τώρα έχουν για αποζημίωση ένα σπίτι   όπως και ένας που είχε ένα σπίτι τώρα έχει πάλι ένα σπίτι.
  Έχω ακούσει πολλές φορές  να λένε για τις περιουσίες τους από κει ,σχεδόν όλοι  είχαν περιουσία έτσι λένε ,έτσι ακούω .Ένα είναι το σίγουρο όλοι πονάνε το ίδιο και αυτοί με τα πολλά και αυτοί με τα λίγα , ο πόνος τους βέβαια δεν φτάνει τον πόνο αυτών που έχουν αγνοούμενους ή έχουν θάψει  δικούς τους ανθρώπους που ήταν θύματα αυτού του πολέμου.
 Εμένα μου λείπει ο ουρανός  πάνω από το χωριό μου ,τα αστέρια ,πουθενά δεν έχω δει τόσο λαμπερά αστέρια όπως  όταν καθόμουν το βράδυ στην αυλή μας.
 Και το ηλιοβασίλεμα σου μάτωνε τη καρδιά.
Τώρα τι θέλω να πω εγώ; Τίποτα!!!!!

Κυριακή 22 Ιουλίου 2012

Το πηγάδι!

Μια φορά και ένα καιρό  ... κάπως έτσι δεν αρχίζουν τα παραμύθια;;  αυτά με τις βασιλοπούλες και τις νεράιδες;
  Το δικό μου μπορεί να είναι παραμύθι αλλά και πάλι μπορεί να είναι μια ιστορία  που έρχεται από μια χώρα  ,μπορεί νάχει αλήθειες αλλά και του μυαλού παιχνίδια .Αν την διαβάσετε  μπορεί να δείτε δικές σας αλήθειες αλλά και ψέματα μέσα.
   Και η  (παραμυθοϊστορία) αρχίζει.
    Τι όμορφο πηγάδι! αναφώνησε  το κορίτσι   πρώτη φορά το βλέπω! Μάνα γιατί δεν με ξανάφερες εδώ;  Γιατί ήσουν μικρή και φοβόμουν μην κοιτάξεις  και ζαλιστείς  και πέσεις μέσα!
   Αχ μάνα  θα είμαι προσεχτική   θα γεμίζω τη στάμνα μου και  θα φέρνω στο σπίτι μας το νερό να πλένεις τα άσπρα μας σεντόνια και να μοσχοβολάνε ,  να πίνει ο πατέρας  σαν έρχεται από τα χωράφια , να πίνει ο αδελφός μου σαν φεύγει με τους φίλους του  για να βρίσκει το δρόμο του γυρισμού ,να πλένω το πρόσωπο μου το πρωί για νάχω τη δροσιά του και για να δίνω  στον αγαπημένο μου  να μην με λησμονεί όταν θα είναι μακρυά μου ,είπε το κορίτσι και στα τελευταία του λόγια κοκκίνισε.Η μανα της χαμογέλασε κρυφά   και της είπε  σε τόνο αυστηρό,ει σαι μικρή γι' αγάπες.
   Τώρα  το νερό στο σπίτι το πήγαινε η κόρη που όσο μεγάλωνε όλο  και πιο όμορφη γινόταν και οι νέοι  όλοι την κοιτούσαν που άνθιζε και ομόρφενε   και είχε  καλοσύνη  πάνω της περίσσια και είχε όλα τα κορίτσια φίλες της και κάθε πρωί  κοιτούσαν τις αχτίδες του ήλιου να πέφτουν μέσα στο πηγάδι  και να γίνετε καθρέφτης το νερό , το βράδυ όταν είχε φεγγάρι, όλοι οι ερωτευμένοι καθόντουσαν  και το χάζευαν     να αντανακλά εκεί μέσα στο πηγάδι και να ρίχνουν τον κουβά  για να το πιάσουν.
   Λένε πως όμοιο του δεν υπήρχε ,το νερό του ήταν  κρύσταλλο και ποτέ δεν στέρευε ακόμη και όταν τα άλλα πηγάδια στέρεψαν αυτό πάντα είχε νερό.
   Και μια μέρα θλιβερή και μια μέρα μαύρη   ήλθε  ο πόλεμος στον τόπο και  το κορίτσι πήγε να πάρει νερό να πιει ο αδελφός πριν φύγει για τον πόλεμο,   να βρει τον δρόμο να γυρίσει πίσω ,να πιει ο αγαπημένος για να μην τη λησμονήσει εκεί που θα πολεμά τον εχθρό ,να πιει ο πατέρας που στέγνωσε το στόμα του από τον καημό, για να βάλουν στο πρόσωπο της μάνας  που  λιγοθυμούσε   βλέποντας το παιδί της να φεύγει  μέσα στη φωτιά του πολέμου.
  Και ήλθε ο πόλεμος σιμά, δίπλα  στο πηγάδι και κρύφτηκε ο ήλιος μαζί με το φεγγάρι,  δεν ήθελαν να δουν ξανά το πρόσωπο τους εκεί,  γιατί είδε πολλά το πηγάδι και το νερό του έγινε πικρό φαρμάκι και  θόλωσε  σαν έπεσαν μέσα τα δάκρυα του κοριτσιού και σιγά σιγά άρχισε να στερεύει , ώσπου μια μέρα άρχισαν να πέφτουν μέσα οι πέτρες   και να κλείνει και σαν έκλεισε από πέτρες ήλθαν και οι εχθροί και έριξαν μέσα  μικρά χαλίκια  να γεμίσει  να μην βρίσκει τόπο το νερό  να βγει πάνω  και   κάκιωσε ο κόσμος γύρω και παρασύρθηκε  και έριξε μέσα άμμο  να κλείσει καλύτερα   η όποια χαραμάδα υπήρχε,  να μην ξαναβγεί το νερό  .Τώρα πια   ο αδελφός  δεν βρήκε  το δρόμο  να γυρίσει  και  ο αγαπημένος  της τη λησμόνησε κανείς δεν τον ξανάδε  και ο  ο πατέρας   που στέγνωσε το στόμα του από τη δίψα του χαμένου γιου σταμάτησε να μιλά,  κανείς ποτέ δεν άκουσε τη μιλιά του σαν έπαψαν τα όπλα   και ο γιος του δεν γύρισε ούτε ζωντανός ούτε νεκρός  και η μάνα    ζωντανή νεκρή περιμένει πότε θα ξαναγεμίσει το πηγάδι   με νερό  της αγάπης ,νερό  που σαν το πιεις  βρίσκεις το δρόμο του γυρισμού.
  Και μαράζωσε η κόρη   και στέγνωσαν τα δάκρυά της  πειμένοντας  μιαν αυγή  να δει τον ήλιο   ,περιμένοντας να δει μια ολόγιομη νύκτα  με φεγγάρι  !

  Και ο κόσμος  διχάστηκε  και όλο ρίχνουν μέσα στο πηγάδι άμμο  να μην βγει στο φως του ήλιου και του φεγγαριού το νερό  και περιμένουν   οι μανάδες τα παιδιά τους  και περιμένουν τους αγαπημένους τους οι κοπέλες και περιμένει τον πατέρα το παιδί που τώρα έγινε άντρας, πατέρας, παππούς.Και το πηγάδι μένει κλειστό !
Υ.Γ.   Ασφαλώς και δεν έχει ωραίο τέλος το παραμύθι μου!.
  
  

Τρίτη 17 Ιουλίου 2012

Εν να ξανάρτω!

Πάντα λαλώ εν θα ξαναγράψω για την κύπρο   τσιαι  για  τους καημούς της.
 Τσιαι πάντα ειδικά  τούντες μέρες  βρίσκουμε δαμέ  σοβαρή τσιαι προβληματισμένη    να θέλω να φκάλω τη ψυσιή μου  να την απλώσω  σαν σεντόνι  μπροστά σας για να δείτε   όσα θέλω να πω για την πατρίδα μου.
    Μα ίντα να πει το πλάσμα;   που εναν ολόκληρο  μήναν πάνω στο κορμίν της  Κύπρου άψασιν φωθκιές   τσιαι τα παιθκιά της τσιαι ο βάρβαρος οχτρός;!
    Ενα μήνας ! απού τις 15 Ιούλη  ως τις 15 Αυγούστου ήταν λαμπρόν που οπου επέρναν έκρουζε!
    Εμαύρισεν η πλάση    τζιαι μέσα στις ψυσιές των πλασμάτων  τζιαι πάνω στη ράσιη της γης.
  Εβουρούσαν    οι μανάες  αλαφιασμένες  να ποσιερετήσουν τα παιθκιά τους πούτουν να παν  στο πόλεμο  ,έτσι χωρίς όπλα    !
   Ανακαλιούνταν μες τες στράτες   για το κακό που τους ήβρεν.
  Εθωρούσαν τσιαι κόσμον ξένον που έρκετουν στα χωρκά τους 
 τσιαι ενεν μπορουσαν να καταλάβουν ίντα θέλουν δαμέ τούντα πλάσματα; εν πρόσφυγες;  ίντα πα να πεί   πρόσφυγας;
  Εν να μάθεις σε λλίον τσιαι σου ! Δώκε ενα πιάτο φαϊ στα πλάσματα  τσιαι  στρώσε χαμέ  να περασουν την νύκτα  τσιαι αύριον εν μαζί που εν να βουράτε  να πάτε πάρα τζιει
    Μα που να πάμε;   επελλάναν μας τσιαι τούτα τα αεροπλάνα   
  εψές ούλλη νύκτα ο Πενταδάκτυλος  έκρουζεν ,σχεδόν ένιωθες την καυτή φλόγα στο πρόσωπο σου,θαρκούμε το πρωίν   το πρόσωπο μου είσιε πάνω  καπνιά! Μα εν τόσο μακρυά εν γίνετε ναν που τσιαμέ!
   Θωρώ το πρόσωπο μου τσιαι  θαρκούμε ότι ακόμα η καπνιά εν πάνω  !Εβαλα το πρόσωπο μου κάτω που τη φουντάνα αλλά ένε καθάρισε!
  Ενεν η καπνιά του πενταδάκτυλου τούτη που θωρείς  εν η μαυρίλα που απλώνετε σιγά σιγά μες τη ψυσιή σου ,ποσιερετα το σπίτι σου  τσιαι τράβα  ψηλά στα βουνά, που την αντίθετη μερκάν του Πενταδάκτυλου  .  
  Μα εν θέλω να φύω  !αν δεν φύεις   εν θα ξαναδείς τον ήλιο εν θα ξαναδείς τους φίλους σου  εν να  χαθείς για πάντα !
   Θέλω να ξαναδώ τσιαι τον ήλιο τσιαι τους φίλους μου,  μα τσιαι το σπίτι μου ,την αυλή μου το γαλάζιο του ουρανού που θαρκούμε την νύκτα εν εσιει πουθενά τόσα αστρα ο ουρανός όσα εσιει τούτος που εν πουπαναθκιό  του σπιθκιού μου!
  Φύε λαλώ σου  τσιαι μεν  δικλησεις πίσω έρκουντε  !
  Καλόν εν να φύω  ! αλλά εν να ξανάρτω  ! εν να ξανάρτω! μα γιατί εν μου απαντάς;   που είσαι;  απάντα μου  ! Εν να ξανάρτω   ! Απάντα μου! 
 
  

Σάββατο 9 Ιουνίου 2012

Φως από μια χαραμάδα

Την προηγούμενη φορά τα έβαλα με τον ήλιο και τα καμώματα της Αφροδίτης.
 Ο ήλιος ο όμορφος ο ολόλαμπρος που ξέρει να παίζει κρυφτό πίσω από τα σύννεφα  και να γελά μαζί μας ,που ξέρει να κάνει τους ερωτευμένους να δακρύζουν όταν παει να δύσει και μας δίνει εκείνο το πορφυρό το χρώμα που όμοιο του δεν υπάρχει.
   Ο ήλιος που  κάθε μέρα φλερτάρει με τη ΓΗ , τη γη μας που είναι  φτιαγμένη από πέτρα, χώμα ,νερό και άλλα συστατικά που αυτή τη στιγμή δεν έχουν θέση στην ιστορία μου.
  Εγώ θέλω μόνο ήλιο , χώμα και μια χαραμάδα από μια γρίλια ή από μια μισάνοιχτη πόρτα  .
 Παλιά  ,πολύ παλιά οι άνθρωποι έμενα σε μικρά χαμηλά σπίτια  οι δρόμοι ήταν από χώμα  και ο ήλιος ήταν πιο γλυκός δεν τον φοβόντουσαν οι άνθρωποι , κάνανε παρέα μαζί του ακόμα και όταν ήταν κουρασμένοι στα χωράφια ,ακόμα και οταν θέριζαν, τον ανέχονταν.
    Σημασία έχει ότι  αφήναμε τον ήλιο τον ολόλαμπρο που είναι κυρίαρχος να μπει στα σπίτια μας ,μα ,οχι, δεν του ανοίγαμε την πόρτα και  του λέγαμε κόπιασε !!έμπαινε μόνος του, γιατί  τα σπίτια ήταν ανοικτά όπως και οι καρδιές των ανθρώπων ,  έμπαινε και έδινε μια ζεστασιά μέσα στις κάμαρες τις μικρές,  όμως έμπαινε και η σκόνη ,είπαμε οι πόρτες δεν κλείνανε ερμητικά  και ούτε ήταν διπλοκλειδωμένες  όπως τώρα ! ακόμη  αυτοί οι δυο  ,ο ήλιος και η σκόνη, έμπαιναν από τις χαραμάδες  και τις γρίλιες,   ναι από τις γρίλιες!  κρυφά, κλεφτά ,για  να αφουγκρασθούν και να δουν τους νοικοκυραίους  να κάθονται γύρω από το φτωχικό τους τραπέζι με το λιγοστό φαγητό τους , να δουν τη γιαγιά  να λέει παραμύθια στο παιδί το μικρο, να δουν τους ερωτευμένους να κάνουν όνειρα για το μέλλον.
   Και αυτοί οι δυο μαζί ,ήλιος και σκόνη  ήταν ένα ,  ο ήλιος περνούσε μέσα και  το χώμα, που είχε σηκωθεί από τη Γη για να βρεθεί αγκαλιά του  έφτιαχναν  μαζί ένα φως θολό, για να μην τρομάξουν  οι άνθρωποι που ήταν μέσα στη κάμαρη,  ήταν ένα φως που μόνο τα παιδιά ασχολιόντουσαν μαζί του .
  Τα παιδιά  δεν τρομάζουν τόσο εύκολα   βλέπανε αυτό το απαλό φως  που δεν τους τύφλωνε γιατί πάνω είχε το χώμα που όταν πήγαινες λίγο κοντά  το έβλεπες σε χιλιάδες κόκκους να πηγαινοέρχεται ούτε έξω ούτε μέσα  απλά να ανακατεύετε  ανάμεσα στις αχτίδες   και να κάνει κόρτε με αυτές.
   Και όταν εισαι παιδί εισαι και περίεργο, θέλεις να αγγίξεις να πιάσεις αυτό το μαγικό  παιχνίδισμα,  απλώνεις το μικρό σου χέρι με ανοιχτή  τη παλάμη  και όταν χωθεί  στο φως τη κλείνεις  γιατί πιστεύεις πως το εχεις αιχμαλωτίσει μέσα στο μικρούλικο σου χέρι και νιώθεις σπουδαίος ,το τραβάς και το ανοίγεις προσεχτικά για να δεις αυτό που έπιασες  ξεγελώντας τον ήλιο ,μα όταν το ανοίγεις δεν υπάρχει τίποτα  και ξαναδοκιμαζεις  και απλώνεις και τα δυο χέρια και αρχίζεις να κάνεις  κινήσεις σαν να χορεύεις γύρω γύρω απο το φως , αλλά ποτέ δεν το αιχμαλωτίζεις είναι σαν ενα όνειρο άπιαστο ,που όταν μεγαλώσεις και το θυμηθείς  ξερεις ότι εχεις αφήσει μια χαραμάδα στη ζωή σου για να μπαινει που και που εκείνο  το παιδί όπως έμπαινε το φως  μέσα στη κάμαρη σου  και πάντα θα εχεις μια ελπίδα πως κάποια στιγμή θα πιάσεις το φως ότι και να σημαίνει για σένα αυτό το φως.
 Εύχομαι κάποτε ,κάποιοι από σας να είχατε απλώσει το μικρό σας χέρι για να πιασετε εκείνο το φως.

Τετάρτη 6 Ιουνίου 2012

Ο έρωτας του Ηλιου με την Αφροδίτη!!

Σήμερα  6 Ιουνίου 2012 θα σας πω για την Αφροδίτη και τον Ήλιο   ,μην τρομάζετε δεν θα μιλήσουμε επιστημονικά!Αυτά θα σας τα πουν άλλοι  πιο ειδικοί! Εξάλλου ύστερα που 105 χρόνια που η Αφροδίτη  η Γη  Και ο Ήλιος θα ευθυγραμμιστούν  και η Αφροδίτη θα κάνει κόρτε του Ήλιου  ,δεν θα υπάρχει κανένας μας  πάνω σε τούτη τη Γη ,εε υπολογίστε τα χρόνια!!
   Το πρωί που βγήκα στο δρόμο να πάω στη δουλειά ( όπως λέει και το άσμα κάθε πρωί που κίναγα να πάω στη δουλειά....) θυμήθηκα ότι σήμερα δεν κάνει από τις 6 έως τις 8 να κοιτούμε τον Ήλιο κατάφατσα
  Δεν άντεξα  εφτά και είκοσι το πρωί γύρισα να δω  και αμέσως χαμήλωσα τα μάτια ,ήταν σαν να μου έλεγε ,ποια είσαι εσύ που αψηφάς εμένα την ώρα που κάνω έρωτα με την Αφροδίτη;;
   Έκλεισα τα μάτια μου θες από ντροπή; θες γιατί ο Ήλιος είχε τόση ευτυχία πάνω του που είχε αγκαλιά την Αφροδίτη και έβγαλε όλο του το φως για  να μην βλέπουμε εμείς οι θνητοί  τον έρωτα του; 
  Δεν ξέρω  έβαλα τα γυαλιά ηλίου φόρεσα ακόμα ένα ζευγάρι που δανείστηκα από άλλο άτομο και τον κοίταξα   αυτός όμως είχε  αγκαλιάσει την Αφροδιτούλα  για να την προφυλάξει από τα αδιάκριτα μάτια !Δυο ώρες κράτησε αυτή η συνεύρεση    και μεις μάτι δεν πήραμε ,θα πάμε με αυτόν το καημό!!
 

Σάββατο 2 Ιουνίου 2012

Η Ποδιά!

Για σας  μπλογκόφιλοι καιρό έχουμε να τα πούμε και σας πεθύμησα ,έτσι αποφάσισα να είμαι πιο συνεπής!
   Σκούριασα αρκετά και δεν ήξερα τι να σας γράψω ,έτσι αποφάσισα να σας γράψω  για κάτι πολύ απλό και καθημερινό ,κυριολεκτικά καθημερινό για μας τις γυναίκες, αλλά και για τους  μαγείρους που δουλεύουν σε εστιατόρια
 Φίλοι μου θα σας πω για την ποδιά ,ναι ναι για την ποδιά που βάζουμε όταν πλένουμε τα πιάτα  για να μην βραχούμε .Προσωπικά δεν μπορώ να πλύνω πιάτα χωρίς να φορέσω ποδιά ,άσχετα αν εγω θα βραχώ ακόμα και με την ποδιά!Ναι ναι το ξέρω ότι σήμερα υπαρχει και άλλη λύση, το πλυντήριο πιάτων! 
 Αφήστε τώρα την περιέργεια αν έχω ή όχι τέτοιο μηχάνημα!Τα πιο παλιά χρόνια όλες σχεδόν οι γυναίκες  με το που σηκωνόντουσαν από το κρεβάτι  η πρώτη τους δουλειά ήταν να δέσουν μια ποδιά γύρω από τη μέση τους  και να την βγάλουν λίγο πριν πάνε για ύπνο!
Την εποχή που  ήμουν μικρή οι γυναίκες έπλεναν στο χέρι όλα τα ρούχα ,όπως καταλαβαίνετε η ποδιά ήταν απαραίτητη !άσχετα αν γινόντουσαν παπί μέχρι να ξεβγαλουν και την τελευταία κάλτσα!
   Θυμάμαι που η μακαρίτισσα η μάνα μου όταν έπλενε πάντα φορούσε μια ποδιά και εγώ σαν σκανταλιάρικο που ήμουν είχα μια μανία να πηγαίνω καλπά καλπά από πίσω της και με προσοχή να τραβάω  το κορδόνι της ποδιάς και να  τη λύνω  και αυτή να γυρνά  τάχα μου θυμωμένη και να λέει  αν σε πιάσω στα χέρια μου αλίμονο σου  και εγώ να σκάω στα γέλια στη μέση της αυλής ,γιατί μόλις  λυνόταν το κορδόνι το έβαζα στα πόδια.
  Αργότερα  αν και μεγάλη γυναίκα πια  ,πάντα μα πάντα όταν την έβλεπα με τη ποδιά πήγαινα  και κάνοντάς την αδιάφορη τραβούσα  τα λουριά της ποδιάς της   γελώντας, αλλά δεν έτρεχα να φύγω  ή θα της την έδενα πάλι με πολύ αγάπη ή θα τη φορούσα εγώ για να συνεχίσω τη δουλειά της.
 Τώρα καμιά φορά  αυτό που έκανα εγώ στη μανα μου  το κάνουν τα παιδιά μου  σε μένα!

Παρασκευή 16 Μαρτίου 2012

Για χαρά!

Για σας μπλογκόφιλοι όσο για να ξέρετε ,είμαι καλά  και σύντομα θα είμαι εδώ πάλι,

Τετάρτη 4 Ιανουαρίου 2012

Το δέντρον της ζωής

 Εκάμασιν το κέφι του ,χωρίς καμιάν προφύλαξη τζιαι γίνεις ο καρπός τους  τζιαι γίνηκες το θύμαν τους ,ενι ξέρω μπορεί τζιαι η μάνα σου να ήταν θύμα όπως τζιαι σου.
  Επήρες την πρώτη σου ανάσα τζιαι η ζωή αννοίετουν μπροστά σου ,να μεγαλώσεις τζιαι να παίξεις με τις κούκλες σου, να τρέξεις με τις φιλενάδες σου ,να ακούσεις τη γκρίνια των γονιών σου  γιατί αρκείς να γυρίσεις στο σπίτι μετά το σχολείο επειδή θέλεις να κλέψεις ματιές  τζιαι φιλιά με τον αγαπημένο σου.
  Μπορεί τζιαι να έβρεισκες έναν όμορφο τζιαι καλόν άντρα  για να παντρευτείς να κάμεις δικά σου μωρά τζιαι να χαρείς τον έρωτα.
  Ομως  τζιοίνοι  που σε άφηκαν να φουλιάζεις μες τη τζιοιλιά της μάνας σου 9 μήνες αποφάφισαν ότι εν πρέπει να ζήσης  τζιαι ότι ήταν λάθος σου που  πήρες την πρώτη σου ανάσα.
 Σε άρπαξαν  όπως τους γύπες που αρπάσουν τα μιτσιά αρνιά με τα νύσια τους τζιαι σε πέταξαν κάτω που μιαν ελιά. Λαλούν πως εν το δεντρόν της ζωής ,φαντάζουμε ότι τωρά ξέρεις πως είναι  ψέματα τζιαι ενεν το δεντρόν της ζωής ,γιατί αν ήταν, τώρα θα είχες πάρει πολλές ανάσες εκτός από τη πρώτη  με το κλάμα  τζιαι εκτός από τις αδύναμες κάτω που το δεντρό, τις μικρές τζιαι κομμένες από το κρύο.
 Κορούα  που ενε πρόλαβες να παίξεις, να γελάσεις, να χωθείς μες την αγκάλη της μάνας σου, να κλάψεις γιατί σε μάλωσσαν ,όι ένι φταίει η ελιά φταίνε οι άνθρωποι που πήγες σε έναν άλλο κόσμο .
 Η ελιά εν να τζιαμέ πάντα να δίνει καρπό, να προφυλάξει κάποιους διαβάτες από τον ήλιο και κάποιους από τη βροχή ,να  κόψουν κάποιοι το καρπό της για να μπορέσουν να ζήσουν,ναι μπορεί πρόσκαιρα να δίνει ζωή σε κάποιους ,όχι όμως σε σένα!
 Όχι στους αγγέλους!
 
 Εσένα άνθρωποι σου έδωσαν ζωή και άνθρωποι στην πήραν!
    Δεν ήθελα να διορθώσω κανέναν ορθογραφικό λάθος!

Κυριακή 1 Ιανουαρίου 2012

Πάει και αυτή η πρωτοχρονιά!!

Σε λίγες ώρες θα περάσει και αυτή η πρωτοχρονιά  γεμάτη από ευχές  ,ευχές που θα κρατήσουν ακόμη λίγες μέρες ,ευχές που φέτος ακούγονται αλλιώτικα ,προπαντός υγεία γιατί για οτιδήποτε άλλο θα ήταν ψεύτικο !
   Τι να ευχηθείς σε ένα  νέον άνεργο; καλή δουλειά; θα είναι ψέμα γιατί ούτε καλή ούτε κακή δουλειά υπάρχει!
 Τι να ευχηθείς σε  ένα νεαρό ζευγάρι ; καλά στέφανα; θα σε πάρει  με τις πέτρες ! με τι προσόντα να παντρευτούν; όταν δεν υπάρχει δουλειά; όταν τους συντηρούν οι γονείς οι οποίοι και αυτοί  δουλεύουν  και δεν δουλεύουν;!
  Τι να ευχηθείς σε ένα νιόπαντρο ζευγάρι; και με ένα παιδί;  χα θα σου πουν ! για να πεινάει μαζί μας;
   Το 2012  γιατί να το περιμένει κανείς; σαν τι θα φέρει στον καθένα; τι να προσμένει ο καθένας από εμάς;  άλλη μια καταστροφή; άλλο ένα χαράτσι; άλλο έναν άνεργο στο σπίτι; τι;;
   Ας έχουμε λοιπόν την υγειά μας !Γιατί κακά τα ψέματα και αυτή λεφτά  θα θέλει αν όχι τη ζωή μας!
  Το ξέρω ότι είναι μακάβρια αυτά που λέω  και δεν ταιριάζουν στη μέρα !!Μια μέρα σαν τις άλλες είναι και αυτή!απλά ξοδεύονται λίγα χρήματα παραπάνω (χμ για φέτος δε ξέρω αν ξοδεύτηκαν πιο πολλά) Κάτι κέντρα και κάτι κουνήματα στα τραπέζια τα είδα στη τηλεόραση!
   Ότι μας μπήκε το 2011  απλά θα χωθεί πιο βαθειά το 2012!!
  Την υγεία  μας νάχουμε!