Κυριακή 4 Ιουλίου 2010

Θάθελα.

Το πεύκο υπάρχει οι προϋποθέσεις δεν υπάρχουν.
Σας έχει τύχει να έχετε ένα σωρό δουλειές και με το ζόρι να κάνετε τις μισές και ενώ μπορείτε άνετα να βγείτε από το σπίτι να πάτε μια βόλτα που άλλοι θα ζήλευαν να ήταν στη θέση σας ,εσείς να θέλετε να είσαστε κάπου αλλού;
Να κάμετε με ένα μαγικό ραβδί να εξαφανιστούν οι Τούρκοι που είναι στο χωριό σας και να βρεθείτε εκεί και να βλέπετε το χωριό σας ανθισμένο, με τους δρόμους ,τα καφενεία ,τις αυλές ,την εκκλησία ,τα σχολεία γεμάτα με πρόσωπα γνωστά,φίλους ,συγγενείς; και εσύ να είσαι στην αυλή του σπιτιού σου κάτω από τον πεύκο να πίνεις το καφέ σου;ή ακόμα και να μην έχεις τίποτα να βάλεις στο στόμα σου;
Έτσι νιώθω ,έτσι θέλω έτσι ποθώ .Θέλω να περπατώ στους δρόμους ,να ακούω το νερό στο πετράβλακο που διασχίζει το χωριό και αν ζεσταίνομαι να βγάζω τα παπούτσια να πατώ ξυπόλυτη μέσα με προσοχή για να μην πατήσω κανένα γυαλί σπασμένο, να απλώνω το χέρι μου να κόβω ένα σύκο από τις συκιές που κρέμονται τα κλωνιά τους στο δρόμο,
ΘΕΛΩ θέλω αυτό το πράγμα και όχι να πηγαίνω με ένα σφίξιμο στο στομάχι σαν ξένη και να φεύγω με δέκα σφιξίματα στο στομάχι στη καρδιά και στο μυαλό.
Πλησιάζουν και οι μέρες των άσχημων επετείων και τώρα τελευταία δεν ακούω και τίποτα για το κυπριακό σαν να και δεν υπάρχει τέτοιο θέμα,Όχι ότι τους πιστεύω για ότι μας λένε.
Τουλάχιστο τα έγραψα να τα βγάλω από μέσα μου ,κάνω μόνη μου ψυχανάλυση τρομάρα μου.