Παρασκευή 20 Μαρτίου 2009

Οι κούκλες


Την αμαρτία μου θα την πω ,μου αρέσουν οι κούκλες από τον καιρό που ήμουν μικρή είχα μεγάλο κόλλημα με τις κούκλες και αυτό ήταν μεγάλο πρόβλημα για την μάνα μου. Ήταν μεγάλο πρόβλημα για την μάνα μου γιατί όταν πηγαίναμε σε κανένα πανηγύρι (και στην περιοχή μας ήταν αρκετά) ήξερε ότι θα χτυπιέμαι κάτω μέχρι να μου πάρει κούκλα ( τέτοια γαϊδούρα ήμουν ,πως λένε οι (καλαμαράες ) σόρυ οι Ελλαδίτες φίλοι μου όταν θέλουν να παρομοιάσουν κάποιο με γαϊδούρι(κυπριακό γαϊδούρι είσαι?) ε λοιπόν τέτοιο γαϊδούρι ήμουν ΚΥΠΡΙΑΚΌ όνομα και πράμα.
Είχε δεν είχε λεφτά η μάνα μου εγώ στο χωριό χωρίς κούκλα δεν γύρναγα!!
Την χρονιά που θα πήγαινα στο δημοτικό πήγαμε σε ένα πανηγύρι με σκοπό να πάρουμε και τσάντα για το σχολείο( χμ δεν λογάριαζαν καλά) τσάντα??? κούκλα!!!! περνάμε που λέτε μπροστά από μια τέντα με παιχνίδια (ήταν και γεμάτος ο τόπος με παιχνίδια} το θυμάμαι σαν τώρα ήταν μέσα στο περίβολο της εκκλησίας} ε ρε μάνα μου και τις βλέπω ήταν δυο μαζί ,όχι μια, δυο!! .Ήταν μια νοσοκόμα και ένας νοσοκόμος μαζί στο πακέτο, με τις άσπρες τους στολές ήταν τρέλα. Αυτές θέλω !! κόρη μου θα πάρουμε τσάντα για το σχολείο, τώρα μεγάλωσες. Εγώ θέλω την νοσοκόμα και τον νοσοκόμο που είναι και η νούνα μου και ο τατάς μου ( τατάς= νονός) . Πάτημα εγώ και καλά ήταν και η νούνα μου και ο τατάς μου νοσοκόμοι, τουτέστιν να πάρουμε τις κούκλες και τσάντα δεν χρειάζεται!!!! Μυαλό ξουράφι .Όχι δεν θα πάρουμε την κούκλα θα πάρουμε τσάντα!!!
Κούκλα!!!! αααααααα... ( όχι ξύλο δεν είχε), να χτυπιέμαι εγώ κάτω,να με κοιτάνε όλοι, τι να έκαναν? Μα ναι μου πήραν τις κούκλες, με την σχολική τσάντα δεν θυμάμαι τι έγινε ,πάντως με τσάντα πήγα στο σχολείο,θα πήραμε καμιά φτηνή, σιγά μη σκοτιζόμουν.Αχ ακόμα τις θυμάμαι, τις είχα στην ντουλάπα και τις έβγαζα, τις καμάρωνα και μετά τις ξανάβαζα μέσα σε αυτές δεν έραβα ρουχαλάκια γιατί είχαν τη στολή τους,σε άλλες έραβα .Όταν έφυγα από το χωριό μου τις άφησα εκεί, καθώς και μια άλλη που κάθε λίγο τις έφτιαχνα ρουχαλάκια. Πόσο ήμουν 17 χρονών!!!Τέτοια γαϊδάρα. Τώρα από ντροπή δεν αγοράζω ,μεγάλωσε και η κόρη μου και δεν έχω δικαιολογία!1 χα χα χα ¨.
Όταν γίναμε πρόσφυγες και την επόμενη χρονιοά είχα τα γενέθλια μου 18 χρονών η αδελφή μου με ρώτησε τι να μου πάρει και εγώ την πήγα σε ένα μαγαζί που είχε διάφορα πράγματα και της έδειξα μια κούκλα που μου άρεσε και μου την αγόρασε πολλά χρόνια μετά της άλλαξε τα φώτα η κόρη μου ,αλλά δεν με πείραξε καθόλου γιατί ήταν κάτι δικόμου που το χάρισα στην κόρη μου με πολύ πολύ αγάπη.