Τίποτα

Είναι ο Αύγουστος  ο πικρός ,πικρός γιατί από το 1974 και μετά έγινε  από μήνας καλοκαιριού ,μήνας πένθους!.
Η Κύπρος θρηνεί αυτό το μήνα    σχεδόν όλοι  έχουν μια μαύρη επέτειο αυτό το μήνα.Μα κάποιος έχασε το παιδί του στο πόλεμο ,κάποια τον σύζυγο  κάποια παιδιά τον πατέρα και κάποιοι τα αδέλφια του.
  Κάποιοι πάλι έχασαν τα σπίτια τους  ,τις περιουσίες τους,ναι θα μου πείτε   δεν μετράει όπως να χάσεις μια ψυχή έναν δικό σου άνθρωπο,συμφωνώ  απόλυτα,αλλά  τα πράγματα έτσι είναι άλλοι χάνουν ανθρώπους και άλλοι περιουσίες και ενίοτε και τα δυο άλλα είμαι σίγουρη ότι μπροστά στον ανθρώπινο χαμό να χαθούν  οι περιουσίες.
  Δυστυχώς δεν υπήρχε επιλογή σε αυτό το θέμα.
    Πέρασαν 38 χρόνια προσφυγιάς  και  η ζωή συνεχίζετε  ευτυχώς  κάποιοι  τα πήγαν καλύτερα απ' ότι ήταν στους τόπους τους κάποιοι ίσως όχι. Είναι θέμα περιουσιακό είχαν  πολλά στον τόπο τους και τώρα έχουν για αποζημίωση ένα σπίτι   όπως και ένας που είχε ένα σπίτι τώρα έχει πάλι ένα σπίτι.
  Έχω ακούσει πολλές φορές  να λένε για τις περιουσίες τους από κει ,σχεδόν όλοι  είχαν περιουσία έτσι λένε ,έτσι ακούω .Ένα είναι το σίγουρο όλοι πονάνε το ίδιο και αυτοί με τα πολλά και αυτοί με τα λίγα , ο πόνος τους βέβαια δεν φτάνει τον πόνο αυτών που έχουν αγνοούμενους ή έχουν θάψει  δικούς τους ανθρώπους που ήταν θύματα αυτού του πολέμου.
 Εμένα μου λείπει ο ουρανός  πάνω από το χωριό μου ,τα αστέρια ,πουθενά δεν έχω δει τόσο λαμπερά αστέρια όπως  όταν καθόμουν το βράδυ στην αυλή μας.
 Και το ηλιοβασίλεμα σου μάτωνε τη καρδιά.

Τώρα τι θέλω να πω εγώ; Τίποτα!!!!!