Αγαπημένοι συνμπλόγγερ σας εύχομαι Καλά Χριστούγεννα και ευτυχισμένος ο καινούριος χρόνος.
Λόγω φόρτου εργασίας δεν προλαβαίνω να γράψω καμιάν ιστορία ή καμιάν (λαφαζανιά) τούτην τη λέξη πρώτη φορά την γράφω και πρώτη φορά στη ζωή μου τη χρησιμοποιώ, εσείς μου τη μάθατε.
Φέτος η χρονιά με πήγε (π...) όλο κάτι αναποδιές και πολύ κούραση σωματική και ψυχική ,θέλω να πιστεύω ότι η ψυχική κούραση άρχισε να (έτσι νομίζω ,μέχρι να το πιστέψω θα πάρει λίγο καιρό ακόμα).
Η σωματική κούραση θα συνεχιστεί ακόμα γιατί λόγω των γιορτών έπεσε πολύ δουλειά (ευτυχώς γιατί κακά τα ψέματα αν δεν είχαμε τώρα δουλειά που οι νοικοκυρές θέλουν να στολίσουν τα σπίτια τους ,πότε θα είχαμε;)
Τον Γενάρη θα πάρω την άδεια μου και θα καθίσω ένα μήνα στη Κύπρο και έτσι θα ξεκουραστώ και σωματικά.
Βέβαια με τη κρίση και με τόσο κόσμο άνεργο μου έρχεται και λίγο ντροπή να λέω ότι θα πάρω άδεια να ξεκουραστώ,αλλά δεν είναι μια και δυο οι μέρες που δουλεύω είναι από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου.
Σκέφτομαι πως άρχισα να δουλεύω από τότε που πρωτοείδα περίοδο που ακόμα το κορμί μου σχηματιζόταν,τα μαλλιά μου δεν είχαν άσπρες τρίχες ,ούτε τα χέρια μου καφέ λεκέδες ούτε και ρυτίδες, το βλέμμα πέταγε σπίθες και όταν σχολούσα από τη δουλειά η έννοια μου ήταν που θα πήγαινα το βράδυ.
Τώρα μετά από τόσα χρόνια η περίοδος σχεδόν με εγκαταλείπει, τα μαλλιά αν δεν τα βάψω θα είναι σχεδόν κάτασπρα ( αυτά θα τα κόψω τελείως τρία εκατοστά θα τα αφήσω ) τα χέρια πια το μόνο που με νοιάζει είναι να μην πονάνε και να μη μουδιάζουν και ας έχουν όσες πανάδες θέλουν. Το σώμα άρχισε να μην υπακούει και πονάνε τα κόκαλα (αυτή η μέση !κρίμα που δεν μπορώ να τη κόψω και αυτή χα χα χα)
Γενικά καλά είμαι, έπιασε και ο χειμώνας ,κάνει κρύο, τα χιόνια άρχισαν να καταλαμβάνουν τα γύρω βουνά , η φωτογραφία είναι σημερινή ,σε λίγο θα καθίσω να δω και τα ρόδα της οργής μου αρέσει αυτή η σειρά.
Ανέβηκα στη πιπεριά να κόψω ένα πιπέρι
και η πιπεριά τσακίστηκε και μούσπασε το χέρι
δώσμου το μαντιλάκι σου το χρυσοκεντημένο
να δέσω το χεράκι μου που είναι ματωμένο
Υ.Γ. Μαντιλάκι θα βρείτε πιο κάτω .
Σήμερα βρήκα σε ένα συρτάρι κάποια μαντιλάκια ξεχασμένα ,ειδικά το ένα με τα λιλά χρώματα πρέπει να είναι πάνω από τριάντα χρονών.
Θυμάμαι που παλιά πριν ακόμα βγουν τα χαρτομάντιλα χρησιμοποιούσαμε πολύ τα μαντιλάκια από μαλακό βαμβακερό ύφασμα ,άλλες φορές με κάποιο κέντημα και άλλες φορές με στάμπες από λουλουδάκια ,αυτά ήταν τα γυναικεία ,τα αντρικά ήταν πιο μεγάλα λευκά και καμιά φορά με κάποια διακριτική μπορντούρα γύρω γύρω άλλο χρώμα διακριτικό πάντα.
Όταν ήμουν μικρή είχα πολλά μαντιλάκια πάντα είχα δυο μαζί μου ένα για τη μύτη και ένα καθαρό για να σκουπίζω τα χέρια μου,τώρα έχουμε τα χαρτομάντιλα που γεμίζει ο τόπος σκουπίδια από τη μια χρήση τους αν και έχουμε βολευτεί.
Τα υφασμάτινα θέλανε πλύσιμο τα χάρτινα τα πετάς και ξεμπερδεύεις.
Τα υφασμάτινα συμφέρουν, τα χάρτινα πρέπει να αγοράζεις συνέχεια .
Τ α υφασμάτινα έχουν μια γοητεία μια κομψότητα αλλά και πάλι άντε να φυσήξεις τη μύτη σου μέσα και μετά να το βάλεις στη τσάντα σου ή στη τσέπη σου,ενώ το χαρτομάντιλο το πετάς και ξεγνοιάζεις .
Παλιά που δεν είχαμε πλυντήριο (πριν από σαράντα χρόνια τα υφασμάτινα μαντιλάκια τα πλέναμε στο χέρι,άντε να ξεκολλήσεις τις μύξες,τώρα θα μπορούσαμε να τα βάζουμε στο πλυντήριο αλλά και πάλι πρέπει να τις κουβαλάς μαζί σου μέχρι να το καθαρίσεις
Τελικά θα βάλω ένα μέσα στη τσάντα μου έτσι για ομορφιά μόνο, μάλιστα θα βάλω αυτό το πολύ παλιό.
Θυμήθηκα και κάτι άλλο αν είχα μισό σελίνι (θυμάστε το μισούι; οι παλιοί;) το έδενα στη μια άκρη από το μαντιλάκι.
Αυτές τις 2-3 μέρες πήγαμε στην Αθήνα ,στα παιδιά μας και επί τη ευκαιρία (θυμάστε παλιά που στέλναμε κάρτες και γράφαμε επί τη ευκαιρία των εορτών κ.τ.λ......),δεν έχει καμιά σχέση τούτο με αυτό που θα γράψω.Συγκεντρωθείτε !.
Όπως έλεγα και πριν βρήκαμε την ευκαιρία ,μια και γινόταν έκθεση μελισσοκομίας στον ΟΛΠ Πειραιά και καθότι μελισσοκόμος ,ναι είμαι και μελισσοκόμος ,υπάρχει κανένα πρόβλημα; πολυτεχνίτης και ερημοσπίτης ένα πράγμα.
Έβαλα μπαταρίες στη φωτομηχανή που λέτε ,νόμιζα ότι θα δω κάτι που θα μου έκανε μεγάλη εντύπωση(η αλήθεια είναι ότι είδα ,αν και ήταν νύκτα ,τα μεγάλα καράβια,στον Πειραιά μια -δυο φορές έχω πάει πριν τριάντα τόσα χρόνια).Γράφω τι μου άρεσε!!.
Εντάξει θα γράψω και λίγο για την έκθεση, μπήκαμε στη έκθεση μας έδωσαν και ένα χαρτί γράψαμε και το όνομα μας(αν θέλαμε το συμπληρώναμε(εγώ πιο πολύ το συμπλήρωσα λόγω του ότι ήταν δίπλα το λιμάνι,μήπως κερδίσω κανένα καράβι ή καμιά κρουαζιέρα,άσχετο ξεάσχετο ,ποτέ δεν ξέρεις)
Προχωρούσαμε που λέτε εγώ, ο σύζυγος και ο γιος μας και κοιτούσαμε ,ο σύζυγος μίλησε με μερικούς που γνώριζε λόγω που έχουμε αγοράσει διάφορα μηχανήματα και άλλα υλικά για τις μέλισσες .
Εκεί που προχωρούσα λίγο πιο μπροστά ,γιατί όταν στεκόμουν πολύ πονούσε η μέση μου,έτσι πηγαινοέρχομαι λίγο για να μη πονάω,ακούω κάποιον να λέει εγιόρταζες α; θέλω τζιέρασμα και το λέει ξανά,ακριβώς μπροστά μου,ω λέω πέσαμε σε Κυπραίους, οπότε τι κάνω νομίζετε;δεν έχω το θεό μου μερικές φορές γυρίζω και τους λέω ,στους ξένους ανθρώπους τώρα ,θέλω τζιαι γιω τζιέρασμα γυρνάνε και με κοιτάνε ,ο ένας κάτι πουλούσε στην έκθεση,γούρλωσε τα μάτια του,εγώ άρχισα να το διασκεδάζω, θέλω τζιαι γιω τζιέρασμα ξαναλέω και τους χαρίζω ένα μεγάλο χαμόγελο,αφού με κοίταξαν και τους πήρε λίγο να αντιδράσουν, είσαι κυπραία!! (κερδίζεις ένα μίξερ) ναι λέω είμαι κυπραία.
Μου λέει Κυπραίος πωλητής. ήλθατε για την έκθεση; ναι λέω είμαστε μελισσοκόμοι και έδειξα προς τη μεριά του συζύγου μου και του γιου μου που μιλούσαν με κάποιον.
Αυτό μόνο ,υπήρξε κάποια αμηχανία από αυτούς, τους κυπραίους εννοώ ,εγώ ρώτησα αυτόν που ήταν επισκέπτης από που είναι (ένα περίεργο πράμα όλοι οι κυπραίοι είναι από Λευκωσία ή Λεμεσό,αυτός ήταν Λευκωσιάτης, τελικά μόνο εγώ είμαι από χωριό της Μόρφου;) .
Δεν μπήκανε καν στο κόπο να με ρωτήσουν από που είμαι και έτσι έκανα λίγα βήματα πιο πέρα και τους άφησα να κουβεντιάζουν.Όμως ο πωλητής που πιθανόν η επιχείρηση να ήταν δική του θα μπορούσε να μου πει να περιμένω να τελειώσει τη κουβέντα του που δεν κράτησε πάνω από 4-5 λεπτά και να μιλήσουμε για το τι πουλούσε και αν μας έκανε κάτι ,όμως όχι,έτσι και εγώ δεν μπήκα στο κόπο να δω τι ακριβώς πουλούσε.
Μόλις τέλειωσε ο σύζυγος μου δεν του είπα τίποτα για τον κυπραίο που κάτι πουλούσε,αν του το έλεγα θα πήγαινε θα έπαιρνε και κάρτα και αν κάτι είχε που μας έκανε θα τον προτιμούσαμε,αλλά .....
Καλή ήταν η έκθεση όμως για μας όλα ήταν γνωστά πράγματα δεν είδαμε κάτι που δεν γνωρίζαμε ,γι' αυτούς που δεν ασχολούνται είναι μια εμπειρία.
Φωτογραφίες δεν έβγαλα θα σας βάλω από τα δικά μου μέλια. Τα χαρτιά που συμπληρώσαμε ήταν καθαρά στατιστική.
Μαζεύονται κάποια στιγμή στη ζωή μας τόσα πολλά και άσχημα που αρχίζεις να πιστεύεις ότι μόνο αυτά υπάρχουν στη ζωή.
Περπατάς στο δρόμο και νομίζεις πως μόνο τα βήματα σου ακούγονται και ότι εσύ έχεις εξαϋλωθεί .Έχεις κάνει σχέδια που στο τέλος τα βρίσκεις ανούσια και τα εγκαταλείπεις και προχωράς με αυτά εγκαταλελειμμένα μέσα σου, τα σβήνεις όπως σβήνεις τη φωτιά ,αλλά τις στάχτες τις κρατάς ίσως για να σου θυμίζουν ότι μπορείς και καλύτερα.
Δεν ξέρω γιατί στη ζωή μας μερικές φορές έρχονται όλα μαζεμένα, άσχετο το ένα με το άλλο, μερικά σε κάνουν να λες (άλλο και τούτο να γελάσω ή να κλάψω;) απλά το αφήνεις όπως αφήνεις τη σκόνη πάνω σε παλιά έπιπλα μέσα σε μια ξεχασμένη αποθήκη.
Και προχωράς διστακτικά και εύχεσαι να μην συναντήσεις τίποτα !!Ούτε καλό, ούτε κακό, το μόνο που θέλεις είναι να βάλεις τάξη σ' αυτά που έχεις δεν αντέχεις κάτι άλλο διαφορετικό απλά θέλεις να βρεις τη σκιά σου . Να βλέπεις τη σκιά σου και να ξέρεις ότι ακόμα είσαι εδώ
φιλαράκια από 1/9/08
