Σιαιρετώ σας
Ήλθα Σήμερα ήλθα σπίτι μου στην Ελλάδα,'όπως γνωρίζατε? είχα πάει Κύπρο ,
είχα πάει μαζί με το γιο μου για να καταταγεί στην εθνική φρουρά της Κύπρου.
Στις 5 του Φερβουαρίου ορκίστηκε στο ΚΕΝ Πάφου μαζί με τους άλλους στρατιώτες Κύπριους της Κύπρου και Κύπριους που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν σε άλλες χώρες και έχουν και άλλη υπηκοότητα όπως και ο γιος μου.
Τα παιδιά που έχουν γεννηθεί και μεγαλώσει σε άλλη χώρα η θητεία τους θα είναι 6 μήνες μόνο και όσοι από αυτούς έχουν συμπληρώσει το 26 έτος θα κάνουν μόνο 3 μήνες στο στρατό,ο δικός μου γιος θα κάνει 6 μήνες.
Τα παιδιά που γεννήθηκαν στη Κύπρο θα κάνουν στρατό 25 μήνες ! και είναι σχεδόν όλοι 18 χρονών μόνο.
Και πάλι ο γιος μου αν πήγαινε στην Ελλάδα να καταταγεί θα έκανε μόνο 9 μήνες,αλλά προτίμησε να πάει Κύπρο για λιγότερη θητεία.
Πρέπει να μειωθεί και η θητεία στους Κύπριους της Κύπρου .
Αυτά τα έγραψα για να ξέρουν και οι φίλοι μου οι Ελλαδίτες τα περί στρατού στη Κύπρο.
Εγώ πέρασα πολύ καλά γνώρισα και δυο κούκλες φιλενάδες από τον ιστοχώρο και χάρηκα πάρα πολύ ξαναείδα και έναν πολύ καλό φίλο πάλι από τον ιστοχώρο και επίσης γνώρισα κόμη μια κούκλα του ιστοχώρου που αν και την είδα πολύ λίγο τέτοιο έξυπνο βλέμμα σπάνια το συναντάς.Εβρεξε πολύ όταν ήμουν κάτω (μεταξύ μας είναι που πήρα μαζί μου όλες τις σταλαματιές και τις άφησα ελεύθερες ) για τον φόνο που έγινε εκείνες τις μέρες δεν έχω καμιά σχέση(να εξηγούμαστε δηλαδή μη μου τα φορτώσουν όλα μόνο για τη βροχή έχω σχέση. Μου λείψατε ατιμούλλικα.Αυτά προς το παρών. Σας φιλώ.
ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ.Για ένα μήνα θα είμαι Κύπρο ,θα σας δω όταν γυρίσω.
Αγαπημένοι συνμπλόγγερ σας εύχομαι Καλά Χριστούγεννα και ευτυχισμένος ο καινούριος χρόνος.
Λόγω φόρτου εργασίας δεν προλαβαίνω να γράψω καμιάν ιστορία ή καμιάν (λαφαζανιά) τούτην τη λέξη πρώτη φορά την γράφω και πρώτη φορά στη ζωή μου τη χρησιμοποιώ, εσείς μου τη μάθατε.
Φέτος η χρονιά με πήγε (π...) όλο κάτι αναποδιές και πολύ κούραση σωματική και ψυχική ,θέλω να πιστεύω ότι η ψυχική κούραση άρχισε να (έτσι νομίζω ,μέχρι να το πιστέψω θα πάρει λίγο καιρό ακόμα).
Η σωματική κούραση θα συνεχιστεί ακόμα γιατί λόγω των γιορτών έπεσε πολύ δουλειά (ευτυχώς γιατί κακά τα ψέματα αν δεν είχαμε τώρα δουλειά που οι νοικοκυρές θέλουν να στολίσουν τα σπίτια τους ,πότε θα είχαμε;)
Τον Γενάρη θα πάρω την άδεια μου και θα καθίσω ένα μήνα στη Κύπρο και έτσι θα ξεκουραστώ και σωματικά.
Βέβαια με τη κρίση και με τόσο κόσμο άνεργο μου έρχεται και λίγο ντροπή να λέω ότι θα πάρω άδεια να ξεκουραστώ,αλλά δεν είναι μια και δυο οι μέρες που δουλεύω είναι από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου.
Σκέφτομαι πως άρχισα να δουλεύω από τότε που πρωτοείδα περίοδο που ακόμα το κορμί μου σχηματιζόταν,τα μαλλιά μου δεν είχαν άσπρες τρίχες ,ούτε τα χέρια μου καφέ λεκέδες ούτε και ρυτίδες, το βλέμμα πέταγε σπίθες και όταν σχολούσα από τη δουλειά η έννοια μου ήταν που θα πήγαινα το βράδυ.
Τώρα μετά από τόσα χρόνια η περίοδος σχεδόν με εγκαταλείπει, τα μαλλιά αν δεν τα βάψω θα είναι σχεδόν κάτασπρα ( αυτά θα τα κόψω τελείως τρία εκατοστά θα τα αφήσω ) τα χέρια πια το μόνο που με νοιάζει είναι να μην πονάνε και να μη μουδιάζουν και ας έχουν όσες πανάδες θέλουν. Το σώμα άρχισε να μην υπακούει και πονάνε τα κόκαλα (αυτή η μέση !κρίμα που δεν μπορώ να τη κόψω και αυτή χα χα χα)
Γενικά καλά είμαι, έπιασε και ο χειμώνας ,κάνει κρύο, τα χιόνια άρχισαν να καταλαμβάνουν τα γύρω βουνά , η φωτογραφία είναι σημερινή ,σε λίγο θα καθίσω να δω και τα ρόδα της οργής μου αρέσει αυτή η σειρά.
Ανέβηκα στη πιπεριά να κόψω ένα πιπέρι
και η πιπεριά τσακίστηκε και μούσπασε το χέρι
δώσμου το μαντιλάκι σου το χρυσοκεντημένο
να δέσω το χεράκι μου που είναι ματωμένο
Υ.Γ. Μαντιλάκι θα βρείτε πιο κάτω .
Σήμερα βρήκα σε ένα συρτάρι κάποια μαντιλάκια ξεχασμένα ,ειδικά το ένα με τα λιλά χρώματα πρέπει να είναι πάνω από τριάντα χρονών.
Θυμάμαι που παλιά πριν ακόμα βγουν τα χαρτομάντιλα χρησιμοποιούσαμε πολύ τα μαντιλάκια από μαλακό βαμβακερό ύφασμα ,άλλες φορές με κάποιο κέντημα και άλλες φορές με στάμπες από λουλουδάκια ,αυτά ήταν τα γυναικεία ,τα αντρικά ήταν πιο μεγάλα λευκά και καμιά φορά με κάποια διακριτική μπορντούρα γύρω γύρω άλλο χρώμα διακριτικό πάντα.
Όταν ήμουν μικρή είχα πολλά μαντιλάκια πάντα είχα δυο μαζί μου ένα για τη μύτη και ένα καθαρό για να σκουπίζω τα χέρια μου,τώρα έχουμε τα χαρτομάντιλα που γεμίζει ο τόπος σκουπίδια από τη μια χρήση τους αν και έχουμε βολευτεί.
Τα υφασμάτινα θέλανε πλύσιμο τα χάρτινα τα πετάς και ξεμπερδεύεις.
Τα υφασμάτινα συμφέρουν, τα χάρτινα πρέπει να αγοράζεις συνέχεια .
Τ α υφασμάτινα έχουν μια γοητεία μια κομψότητα αλλά και πάλι άντε να φυσήξεις τη μύτη σου μέσα και μετά να το βάλεις στη τσάντα σου ή στη τσέπη σου,ενώ το χαρτομάντιλο το πετάς και ξεγνοιάζεις .
Παλιά που δεν είχαμε πλυντήριο (πριν από σαράντα χρόνια τα υφασμάτινα μαντιλάκια τα πλέναμε στο χέρι,άντε να ξεκολλήσεις τις μύξες,τώρα θα μπορούσαμε να τα βάζουμε στο πλυντήριο αλλά και πάλι πρέπει να τις κουβαλάς μαζί σου μέχρι να το καθαρίσεις
Τελικά θα βάλω ένα μέσα στη τσάντα μου έτσι για ομορφιά μόνο, μάλιστα θα βάλω αυτό το πολύ παλιό.
Θυμήθηκα και κάτι άλλο αν είχα μισό σελίνι (θυμάστε το μισούι; οι παλιοί;) το έδενα στη μια άκρη από το μαντιλάκι.
φιλαράκια από 1/9/08
