ΤΟ ΠΟΔΗΛΑΤΟ

Υπάρχουν ποδήλατα ανδρικά με το σίδερο ανάμεσα στη σέλα και το τιμόνι υπάρχουν ποδήλατα γυναικεία χωρίς το σίδερο ανάμεσα στη σέλα και το τιμόνι και υπάρχουν και τα παιδικά με τις βοηθητικές ρόδες που κάποια στιγμή τις αφαιρούν όταν το παιδί μάθει ισορροπία।।Εδώ και λίγα χρόνια κυκλοφορούν ποδήλατα για μεγάλους με τρεις ρόδες μία μπροστά και δύο πίσω ανάμεσα στις πίσω ρόδες υπάρχει ένα μεγάλο καλάθι για να βάζεις πράγματα, συνήθως αυτά τα ποδήλατα τα οδηγούν άτομα μεγάλης ηλικίας πάνω των πενήντα χρονών।Επειδή έχω πρόβλημα ισορροπίας λέω όταν μεγαλώσω χι χι χι να πάρω ένα τέτοιο ποδήλατο। Και για να μην παραπονεθούν οι πιο σπορτίφ τύποι υπάρχουν και τα ποδήλατα που τα έχουμε στα σπίτια για γυμναστική।
Εγώ θα σας μιλήσω για ένα ξεχωριστό ποδήλατο ,το ποδήλατο του μακαρίτη του πατέρα μου। ।Ο πατέρας μου το είχε για να πηγαίνει στη δουλειά του ήταν ένα μεγάλο ποδήλατο ανδρικό με δυναμό που έδινε φως την νύκτα। Αν και είμασταν μικρά παιδιά ούτε καν το ακουμπούσαμε όχι γιατί θα μας μάλωνε , εξάλλου σχεδόν ποτέ δεν μας μάλωνε αλλά γιατί χωρίς αυτό δεν θα μπορούσε να πάει στη δουλειά του. ।Κάθε πρωί η ώρα τρεις με τρεισήμισι με βροχή ,με κρύο με αέρα ,έπαιρνε το ποδήλατο του για να πάει γύρω στα δέκα χιλιόμετρα και να πάρει το λεωφορείο που θα τον πήγαινε στη Λευκωσία όπου δούλευε και το απόγευμα να γυρίσει ,πάντα κοιτούσα το ρολόι, έξι έπρεπε να φανεί με το ποδήλατο του। Καμιά φορά όταν ήμουν μικρή με έβαζε μπροστά και πηγαίναμε στο διπλανό χωριό να δούμε τη θεία μου αδελφή της μάνας μου।Αργότερα που μεγάλωσα καθόμουν πίσω και πάντα με τις συμβουλές του μακριά τα πόδια από τις ακτίνες ।Το ποδήλατο του πατέρα μου ήταν μια από τις χιλιάδες ευχάριστες αναμνήσεις που είχα στη παιδική και εφηβική ηλικία μου μέσα στην οικογένεια μου।
Μπορεί να ξεχνάμε πολλά άψυχα πράγματα από τη ζωή μας ,αλλά είναι και μερικά που θα μας συνοδεύουν μέχρι να πεθάνουμε γιατί τους δίνουμε εμείς ψυχή। Μπορεί να με θεωρείτε τρελή αλλά εγώ αυτό το ποδήλατο δεν το σκέφτομαι ποτέ σαν κάτι άψυχο.