Έμπηξα τα νύχια και σου ξέσκισα τη σάρκα ,ήθελα να πάρω μαζί μου κάτι από το κορμί σου.
Έσκυψα και μάζεψα από χάμω τους καρπούς σου ,δεν ήθελα να τους αφήσω στο έλεος των κατακτητών.
Σε αγκάλιασα και σου ψιθύρισα ,ΕΙΣΑΙ ΔΙΚΟΣ ΜΟΥ και ας σε κοιτάνε ξένα μάτια κάθε μέρα.
Έφυγα και σε άφησα με πόνο στη καρδιά δεν θέλω να ξανάρθω να σε δω γιατί πονάω.
Άραγε εσύ με ένιωσες? Αν μιλούσες τι θα έλεγες στη γυναίκα που σε κοιτούσε ?
Μεγάλωσες, ψήλωσες, το κορμί σου έγινε δυνατό.
Άραγε με θυμήθηκες? Εγώ είμαι που σαν ήμουν μικρή έφτιαχνα κούνιες πάνω στα μικρά σου κλαριά.
Χαιρόμουνα τη σκιά σου και ανεχόσουν τα παιχνίδια μου σε βάρος του κορμιού σου.
Αντίο αγαπημένε μου τα μάτια μου μπορεί να μην σε ξαναδούν,από τη καρδιά μου όμως κανείς δεν θα σε πάρει.
Τρίτη 23 Σεπτεμβρίου 2008
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
φιλαράκια από 1/9/08
15 σχόλια:
Ευτυχώς που υπάρχει η μνήμη να κρατά μέσα μας ζωντανή την εικόνα τους…
Ένα περίεργο πράμα με μένα: ακόμη και τώρα ‘πολεμώ’ να ξεκαθαρίσω μέσα μου αν θέλω ή όχι να τα δω μετά από 34 χρόνια. Και πάντα, το όχι προβάλλει ισχυρό: αρνούμαι να γυρίσω ως ΕΠΙΣΚΕΠΤΡΙΑ στη γενέθλιο πόλη μου, την Κερύνεια.
Μάλλον δεν είμαι έτοιμη ακόμη …
Πολύ τρυφερή ανάρτηση, νάσαι καλά
[Ελπίζω νάμαι εντός θέματος :))]
Ασφαλώς σε θυμήθηκε. Μη κοιτάς που δεν μιλάνε. Νιώθουν σαν και μας...
Αγαπητή Σταλαματιά γράφεις με μιάν απλότηταν που συγκλονίζει τα θεμέλια του είναι.
Άραγες σου αυτοί που δεν εστερηθήκαν ούλλα τζιείνα που εσυνθέταν τον παιδικόν τους παράδεισον τι τα εκάμαν;
Αγαπημένη μου, έπιασες τον καρπόν που το Δέντρον της Ζωής τζιαι έβαλες το στον κήπο σου. Εννα βλασταρκάσει τζιαμέ. Δέ θθα φύει ποττέ του, ούτε θα γεράσει άλλο. Τζιαι μιά μέρα όταν, γριούλλα, θα κάθεσαι να λιάζεσαι στο δύμμαν νήλιου της ζωής σε μιά γωνιά της γής άλλην, παρέα σου ενναν το δέντρον, τζιαι στα κλωνιά του χαμογελαστή τζιαι αθώα θα σούζεσαι ούλλη μέρα, ξανά παιδούλλα.
Κανείς και με τίποτα, Σταλαματιά, δεν μπορεί να σου πάρει το σπίτι σου το αγαπημένο. Θα είναι για σένα πάντα εκεί, δίπλα απο το μεγάλο πεύκο.
Ήρθα για μια καληνύχτα, φιλάκια!
Συγκλονίστικα!
Κανείς δεν μπορεί να σου το πάρει Σταλαματιά μου. Μέσα σου είναι και απλώνει τις ρίζες του στα βάθη της ψυχής σου.
Αγάπα το... το έχει ανάγκη για να ζει και να σε περιμένει.
λένε "to have and to hold"
μονο εκει
"κατ-έχουμε" πραγματακια
το μονο που καθοριζουμε είναι ο τρόπος που τα συγκρατουμε μεσα μας..
χαμογελα Σταλαματια μου
το δεντρο σου δεν καταλαβει απο κατακτητες
καταλαβει απο επικοινω΄νια
καταλαβαινει απο λυπη ή χαρα
καλο ή άσχημο τραγουδι
ειναι θεμα τοποθετησης και ελευθεριας
ακόμα και έτσι, εκεινο απάλυνε τον πόνο σου μές απο τη συναντηση σας..
δεν μπορεις να το παρεις μαζι σου γιατι δεν το είχες ποτέ...
είχατε όμως απο κοινου μια σχέση
και αυτη μπορείς όπου κι είσαι εσύ να συνεχίσεις
jf
Τελικά μόνο η μνήμη έμεινε.Είμαι τυχερή που το θυμάμαι όπως ήταν,γιατί τώρα δεν έμεινε κάτι που να το θυμίζει.
Μπλογκούλη
Έτσι θέλω να πιστεύω και εγώ.
Ασερα
Ευχαριστώ ,έτσι μόνο ξέρω να γράφω.
Διάσπορε
Αν είχα αυλή θα το φύτευα,όμως είναι τόσο βαθειά μέσα μου ριζωμένο ,έχει βγάλει τόσα κλωνιά που με κρατάνε παιδούλα και χαρούμενη.
Κακομούτσουνε
Πράγματι κανείς δεν μπορεί να μας πάρει ότιδήποτε από τη ψυχή και την καρδιά μας.
Αχτίδα μου σε χαιρετώ.
(φυτεψε το, μπονσάϊ του μυαλού)
Ρου θλες
Όπως τα λες είναι μέσα μο έχει ρίζες και κλωνιά.
Ρόουζ
Όταν αγκάλιασα τον κορμό του πεύκου νόμιζα θα ακούσω την καρδιά του να κτυπά πάνω στη δικιά μου.
Ξέρω ότι πολύς κόσμος έχει χάσει πολύ περισσότερα και μιλώ για ανθρώπινες ζωές και μακάρι να χάναμε μόνο τα άψυχα αλλά δυστυχώς τα πράγματα είναι αλλιώς.
Ο καθένας κουβαλά τη δική του απώλεια Σταλαματιά μου.
Έχεις πολύ τρυφερή καρδούλα.
Όμορφα, ανθρώπινα κι απλά. Ακριβώς όπως κι οι αναμνήσεις.
Μια απο τις πιο ωραιες, εκφραστικες και ζωντανες αναρτησεις που εχω διαβασει. Με αγγιζεις γλυκεια μου, ο τροπος που εκφραζεσαι τον νιωθω δικο μου
Δημοσίευση σχολίου