Αυτό το ποίημα γράφτηκε για τον Διομήδη Κομνηνό από τον Δημήτρη Ραβανή-Ρέντη
Σε γιορτή που έγινε πέρσι με αφορμή το πολυτεχνείο μου ζήτησαν να πω αυτό το ποίημα
Για μένα ήταν τιμή μου να το πω ,αν ζούσε θα ήταν στην ίδια ηλικία με μένα.
Το ποίημα το είχα αναρτήσει και πέρσι.
Βεβαίως
είχε βεβαρυμένο παρελθόν ο Διομήδης
Πέντε χρονών στους ώμους του πατέρα του
φώναζε για λευτεριά στη Κύπρο
δέκα χρονών ξυπόλυτος
με μια φέτα ψωμί στην τσέπη
βάδιζε στην πορεία της ειρήνης
στα δώδεκα ζητούσε δημοκρατία
στα δέκα επτά
μ' ένα πλακάτ στο χέρι
ψωμί-παιδεία-ελευθερία
Δημήτρης Ραβανής-Ρέντη.
φιλαράκια από 1/9/08
9 σχόλια:
Αχ όλοι αυτοί με το "βεβαρημένο παρελθόν" Σταλαματιά μου... και το βαρύ τίμημα που πληρώνουν γιατί Δεν Ξεχνούν τις Αξίες...
Αγκάθι στη ψυχή μας να είναι για να μην ξεχνούμε κι εμείς... όλα τα παιδιά του πολυτεχνείου και όσουι πολεμούν για τις αξίες της ζωής (ενώ εμείς καθόμαστε στους καναπέδες μας και διαλέγουμε τα ρούχα της επόμενης εξόδου...)
Ας τα θυμωμαστε με αξιοπρεπη τρόπο εκεινα τα νιατα που εδωσαν το αιμα τους για το ψωμι την παιδεια και την ελευθερια,κι οχι με πανηγυράκια και μίζερες γιορτούλες.
Καλη εβδομαδα
Διομήδης Κομνηνός!! Η πιο τραγική απώλεια της ημέρας εκείνης. Έφυγε τόσο νωρίς!
Γεννημένος αγωνιστής... από μικρός δεν είχε την πολυτέλεια για τίποτα άλλο παρά μόνο για τον πολυτιμότερο αγώνα... αυτόν της ελευθερίας.
Πολύ όμορφο Σταλαματιά, πρώτη φορά το διάβασα.
Καλό βράδυ καλή μου!
aπο μικροσ εζησε οτι το να εισαι ελευθερος,εχει τιμημα δυστυχως..ενω καποια παιδια ειναι δεδομενο........
καλημέρα!!!!!
λίγα λουλούδια και μία γλυκιά θύμηση..!
Αυτοι ειναι οι συγχρονοι ηρωες !
Ρούθλες
Φαραώνα
Μερόπη
Ειρήνη
Παπαρούνα
Ζαχαρούλα
Ιωάννη
Φίλοι μου αυτοί είναι οι πραγματικοί ήρωες και το απέδειξαν με τίμημα τη ζωή τους.
stalamatia μου ο καθένας σήμερα το δικό του Πολυτεχνείο και το πιστεύω αυτό που λέω. Τα συνθήματα που φωνάζουμε καθημερινά είναι "Ψωμί - Παιδεία - Ελευθερία" και όπως έλεγα σε έναν blogοφίλο, όλοι αυτοί οι "υπεύθυνοι - ανεύθυνοι" που μας κατακλύζουν, στέλνουν τα δικά τους τανκς, που μπορεί να είναι σε διαφορετική μορφή αλλά πονάνε εξίσου, για να γκρεμίσουν τα κάγκελα πάνω στα οποία κρέμονται τα όνειρά μας, τα δικαιώματά μας... όλη μας η ζωή!
Δημοσίευση σχολίου