Στο καλό

Όταν λες αντίο σε νεκρό έχει μεγάλη διαφορά από ένα αντίο σε ζωντανό ν.
Το Σάββατο είπαμε αντίο στο πεθερό μου ήταν 85 χρονών και τον τελευταίο χρόνο ζούσε στην Αθήνα μαζί με την κόρη του .
Πολλές φορές λέμε πως τώρα που έφυγαν από τη ζωή είναι καλύτερα γι' αυτούς γιατί ξεκουράστηκαν εγώ δεν είμαι αυτής της φιλοσοφίας, γιατί κανένας δεν θέλει να πεθάνει, τουλάχιστον όσοι το μυαλό τους λειτουργεί ακόμα παρόλο που το σώμα έχει αδρανήσει.
Πριν ένα μήνα περίπου που τον είχα δει αν και δεν μπορούσε να μιλήσει με τα μάτια του μου έδωσε να καταλάβω πως με γνώρισε,τα χέρια του δεν έλεγαν να αφήσουν τα δικά μου. Είχαμε καλή σχέση ακόμη και όταν δεν συμφωνούσαμε σε κάτι θα έλεγα πως σεβόμασταν την άποψη του άλλου.
Ήταν ο τελευταίος από τα γερόντια μας τα παιδιά μου από εδώ και πέρα δεν θα έχουν παππούδες και γιαγιάδες .Κρίμα γιατί θα τους λείψει.
Όταν ζούνε οι γονείς μας πιστεύουμε ότι πρώτα θα πεθάνουν αυτοί και μετά εμείς (μακάρι να γινόταν πάντα έτσι),συμβαίνει όμως και το αντίθετο οι γονείς να χάνουν τα παιδιά τους όπως το παλικάρι 35 χρονών που ήταν η κηδεία του πριν από του παππού ,μας έδωσαν κουφέτα για να τον μνημονεύσουμε,πόσο άδικο αλήθεια για κείνη την μάνα και τα αδέλφια του.
Δεν ξέρω αν τα παιδιά του πεθερού μου το έχουν ή θα το καταλάβουν αλλά θα τους λείψει πολύ,το ξέρω γιατί εμένα πάντα μου λείπουν οι γονείς μου,είναι διαφορετικά όταν πεθαίνουν και οι δυο ,όσο έχεις τον ένα γονιό νιώθεις και εσύ παιδί κάποιου κι ας είσαι ανεξάρτητος με δική σου οικογένεια ή όχι.
Στο καλό πατέρα και παππού ,άφησες πίσω σου καλά παιδιά και εγγόνια για να σε θυμούνται με αγάπη,