Όταν επέστρεφα από Κύπρο την τελευταία φορά, μέσα στο αεροπλάνο είχε αρκετά παιδιά μικρά,από μηνών και πάνω.
Δίπλα από εμάς (μας χώριζε ο διάδρομος) κάθονταν ένα ζευγάρι νέοι με το κοριτσάκι τους δυόμιση χρονών.
Το κοριτσάκι συμπεριφερόταν μια χαρά και μάλιστα σε κάποια στιγμή λέει στη μαμά του και στον μπαμπά του ( αεροπλάνο,φτερά ,πάμε Αθήνα) όλα αυτά πριν ακόμα το αεροπλάνο σηκωθεί.
Ο πατέρας του κοριτσιού λέει σε κάποια στιγμή στην αεροσυνοδό (σας παρακαλώ να μου δώσετε μια παιδική ζώνη) η αεροσυνοδός ρώτησε πόσο χρονών είναι το παιδί και όταν της είπε δυόμιση χρονών ,του απάντησε ότι δεν χρειάζεται γιατί το κοριτσάκι έχει θέση δική του.
Θα έχουμε πρόβλημα απάντησε αυτός και ζήτησε από άλλη κοπέλα ,ίσως και την ίδια ξανά ζώνη ,πολύ ευγενικά πάλι και του την έφεραν.
Η αλήθεια είναι ότι ο σύζυγος μου παραξενεύτηκε που ήθελε να κρατήσει το παιδί στα χέρια του παρά να το έχει δίπλα στο κάθισμα του,εγώ απάντησα ότι ξέρει καλύτερα ο πατέρας του παιδιού και να δεις που το παιδί θα θέλει αγκαλιά.
Το αεροπλάνο άρχισε να κυλάει και όταν σηκώθηκε από το έδαφος ,αυτό ήταν, το παιδί άρχισε να κλαίει πολύ δυνατά ,ο πατέρας του το πήρε αμέσως αγκαλιά το έδεσε πάνω του ,(νομίζω) και το κρατούσε σφιχτά στην αγκαλιά του για να το ηρεμήσει.
Το φουκαριάρικο μιάμιση ώρα έκλαιγε και ήθελε να κατέβει γιατί φοβόταν .
Πόσο μπορεί ένα μωρό δυόμιση χρονών να καταλάβει τον κίνδυνο που ίσως να υπάρχει από τόσο ύψος?
Αλλά μπράβο του πατέρα και της μητέρας του παιδιού ούτε μια φορά δεν του θύμωσαν αντίθετα έκαναν ότι μπορούσαν για να ηρεμήσει,γιατί τι παιδί δεν έκλαιγε από ιδιοτροπία αλλά από φόβο, φοβόταν να είναι σε ένα αεροπλάνο που δεν πατούσε στη γη αλλά πετούσε ψηλά.
Η κόρη μου αλλά και εμείς το καταλυπηθήκαμε κλείσαμε το παράθυρο για να μη βλέπει μπας και ξεγελαστεί ,σταμάτησε λίγο αλλά το βλέμμα της πήγε στα μπροστινά παράθυρα και άρχισε πάλι.
Όταν το αεροπλάνο ακούμπησε τις ρόδες του στη γη σταμάτησε το κλάμα και άρχισε να χειροκροτεί μαζί με τους άλλους, μερικοί από μας χειροκροτήσαμε το παιδί.
Κυριακή 11 Απριλίου 2010
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
φιλαράκια από 1/9/08
14 σχόλια:
ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΙΓΟΥΡΑ ΞΕΡΟΥΝ ΑΡΚΕΤΑ.
ΚΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΦΙΛΗ ΜΟΥ.
Παρακαλώ λάβετε μέρος στην έρευνα στο http://oniropolos.blogspot.com/2010/04/reality-next-top-model.html
Χριστός Ανέστη! Χρόνια Πολλά!
Τι να πει κανείς για τη μικρούλα. Το ένστικτο ίσως που διαθέτουν τα παιδιά τα προειδοποιεί για κάθε είδους κίνδυνο και αντιδρούν όταν νιώθουν ανασφάλεια.
Χαίρομαι όταν ακούω και για τα σωστά πρότυπα γονέων που υπάρχουν στις μέρες μας! Χριστός Ανέστη!!
Ίσως να φταίει και ο φόβος που υποσυνείδητα του μετάφεραν οι μεγάλοι για το ταξίδι. Ένα παιδί στην ηλικία αυτή δε σκέφτεται λογικά αλλά αισθάνεται έντονα τα συναισθήματα των ανθρώπων που το φροντίζουν. Άρα δεν είναι καθόλου περίεργο άθελα τους οι γονείς ή άλλοι στην οικογένεια που φοβούνται να του μετάφεραν τα αισθήματα τους.
Χριστός Ανέστη!
κάποτε πίστευα πως αυτή η σωματική επαφή με τον πατέρα ή τη μητέρα ανακούφιζε το παιδί, τα βαζα και κοιμοόντουσαν πάνω μου 9τότε δεν είχα κοιλίτσα). Λες να έπεσα έξω και απλά τα παιδιά καταλαβαίνουν περισσότερα; λες να έχουν και 6η ή 7η αίσθηση;
Σκρουτζάκο μου
Καλή βδομάδα και σε σένα ,κάτι ξέρεις εσύ.
Ονειροπόλε μου
Θα περάσω.
Bd μου
Καλωσόρισες στη γειτονιά μου και Αληθώς Ανέστη.
Ποιος ξέρει? ίσως είναι και όπως το λες.
Antl-l
Καλωσόρισες και συ από τη γειτονιά μου,ήταν αξιοθαύμαστη η υπομονή τους γιατί νιώθανε και άσχημα που το παιδί έκλαιγε καθόλη τη διάρκεια του ταξιδιού ,στην ουσία κτυπιόταν κανονικά! Ο πατέρας του έκανε τα χέρια τους ένα κύκλο για να μην την πονέσει αλλά και να μην την αφήσει να κτυπήσει.
Νταίζη μου
Δεν νομίζω οι γονείς του να του βάλανε τέτοιο φόβο ,η όλη συμπεριφορά τους δεν έδειχνε κάτι τέτοιο.
Ήταν τόσο μικρούλα για να του κουβεντιάσει κάποιος τέτοια θέματα, αλλά και πάλι ποτέ δεν ξέρεις ,Αληθώς Ανέστη.
Φλούφλη μου
Ευτυχώς που τα παιδιά σου μεγάλωσαν ,αλλά τα εγγόνια? αμέσως δίαιτα!
Δεν ξέρω αν έχου 6η και 7η αίσθηση αλλά σίγουρα τα περισσότερα είναι διαόλου κάλτσα.
ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ Ο ΚΥΡΙΟΣ
ΕΒΑΨΑ ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΟΥ ΚΑΙ ΗΜΟΥΝ ΣΕ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΕΚΤΑΚΤΟΥ ΑΝΑΓΚΗΣ
ΦΙΛΙΑ ΠΟΛΛΑ !!!
Σταλαματιά μου, αφού όλα πήγαν καλά στην πτήση κι άρα το κλάμα του παιδιού δεν αποδίδεται σε κάποιου είδους προαίσθηση για το κακό, νομίζω πως κάτι δεν έχει πάει καλά στην προετοιμασία που του είχαν κάνει οι γονείς για το ταξίδι. Είτε και οι ίδιοι φοβόντουσαν και του το μετέδιδαν είτε το παιδί είχε κάποια άλλη φοβική επειρία που συνέδεεε με το αεροπλάνο. Πάντως τόσες ώρες διαρκές κλάμα δεν είναι καθόλου φυσιολογικό. Αυτά είχα να καταθέσω από επιστημονικής άποψης, αλλά μπορεί πάντα και να κάνω λάθος! Σε γλυκοφιλώ!
Ιωάννη μου
Νε για το βάψιμο,εγώ να δω πότε θα το βάψω!!!.
Μαρία μου
Εσύ σαν ψυχολόγος ,εκτός από συγγραφέας θα ξέρεις καλύτερα τις αντιδράσεις ή μάλλον θα τις ερμηνεύεις καλύτερα.Αλλά και πάλι βρε παιδί μου ,πως είναι δυνατόν να τρομοκρατείς ένα παιδί για κάτι που θα το βάλεις θέλει δεν θέλει να το περάσει.Πολλά φιλιά.
Αχού το καημένο! Όντως καταλάβουν πολλά πράγματα τα μωρά! Κάποτε καταλάβουν παραπάνω από τους μεγάλους γιατί έχουν καθαρή ψυχή, οπόταν και πιο δυνατό ένστικτο!
Δημοσίευση σχολίου