Σχεδόν όλοι πιστεύουμε ότι οι 15 Ιουλίου και 20 Ιουλίου 1974 είναι σημαδιακές ημερομηνίες για την μετέπειτα ζωή μας και ίσως έτσι να είναι, μας σημάδεψαν τις ζωές όσων αναγκαστήκαμε με τη βία να εγκαταλείψουμε τα χωριά και τις πόλεις μας γιατί κάποιος , πιο δυνατός μας το επέβαλε.
Αλήθεια έχετε αναρωτηθεί τι ήταν η 14 Ιουλίου 1974 στη ζωή μας;
Υ. Γ. Η φωτογραφία είναι πολύ πριν το 1974 το κοριτσάκι με το άσπρο μπλουζάκι και το κοντό πανταλονάκι (που είναι όλο πόζα)είμαι εγώ.
φιλαράκια από 1/9/08
22 σχόλια:
Πολύ όμορφη φωτογραφία Σταματια μου :)
Εγώ τότε δεν είχα γεννηθεί. Τι συνέβαινε εκείνη τη μέρα;
ούτε εγώ υπήρχα.
δεν μπορώ να φανταστώ ούτε εκείνη τη μέρα, ούτε τις 15, ούτε καμιά που τζίνες τες εποχές...
εν πολλά ωραία η φωτογραφία σου, άρεσε μου...
καλώς σε βρίσκω...εγώ ήμουν βρέφος τότε αλλά μπορώ να φανταστώ την 14η Ιουλίου. έχω μάλιστα και μια σχετική ανάρτηση στο δικό μου blog παρόλο που ως μη πρόσφυγας θα έπρεπε να σωπαίνω...
Νταίζη μου
Ευχαριστώ ,εχω ελάχιστες φωογραφίες που να είναι πριν το 74.
Πολοίθα ξαφνιαστούν καιθα διερωτηθούν για τις 14 Ιουλίου.
Η δεκάτη τετάρτη Ιουλίου 1974 στην ουσία ήταν η τελευταία μέρα στη Κύπρο που είμασταν ελεύθεροι γαλήνιοι και ο καθένας στο σπίτι του,μόνο που δεν το ξέραμε ,μπορεί και να μη θυμόμαστε καν τι κάναμε μια μέρα πριν το πραξικόπημα .
Μετά από το πραξικόπημα άρχισε η αντίστοφη μέτρηση για ότι επακολούθησε.Εγώ ήμουν 17 χρονών και τα θυμάμαι όλα πολύ καλά από τις 15 και μετά,αλλά δεν μπορώ να θυμηθώ την τελευταία μέρα πριν αρχίσει το κακό και αυτό το διαπίστωσα σήμερα.Μια μέρα σημαντική που δεν ξέραμε να τη διαφυλάξουμε σαν κόρη οφθαλμού.
Φεγγαρένια μου
Καλύτερα κορίτσι μου που δεν ζήσατε τέτοιες στιγμές,αν και σας τα φορτώσαμε εμείς.Η φωτογραφία είναι μπροστά στο σπίτι της αδελφής μου ,τα 3 αγόρια είναι δικά της, είχαμε σχεδόν ίδια ηλικία αλλά ήμουν θεία τους.
Νυχτερινέ ποδηλάτη μου
Καλωσόρισες στη γειτονιά μου
Γιατί να σωπαίνεις;
Είναι και δική σου πατρίδα! Δεν έχει σημασία αν δεν είσαι πρόσφυγας ,έχεις κάθε δικαίωμα .Θα περάσω από το μπλογκ σου αύριο να αφήσω σχόλιο .
Την αθθυμούμαι τζιείνη την μέρα όπως τωρά. Όπως τζιαι την επομένη που ήταν πολλά διαφορετική.
http://hlithioagrino.blogspot.com/2008/04/day-after.html
Αναρωτιόμουν τι να'θελες να πεις...
κι έχεις τόσο δίκιο! :(
Την καλημέρα μου
Ποσο δικιο εχεις! Ποσο δεδομενα θεωρουμε τα πραγματα μεχρι να παψουμε να τα εχουμε!
panta niwthw ena sfiximo sto stomaxi tetoies meres kai as min tis ezisa. sfiximo oxi mono gia ayta p eginan alla giati pathame k akoma den mathame, kai to xeirotero oti stirizonte politikes karieres se ayta ta gegonota.
Πόσο σωστή είσαι, Σταλαματιά!
Έχω ακούσει πολλές ιστορίες για τις 14 Ιουλίου. Όλες χαρούμενες! Κάποιοι παντρέυτηκαν, άλλοι απολύθηκαν απο το στρατο... Τραγική ειρωνία της ζωής.
Δίκιο έχεις ήταν σημαντική σαν η παραμονή αλλά κανείς δεν ήξερε τι θα ακολουθήσει.
Ο πατέρας μου θυμάται ακριβώς τι έκανε την ώρα που ακούστηκαν οι σειρήνες. Ηταν στην Κερύνεια για δουλειά και όταν τον ρώτησα αν σκέφτηκε ότι ήχησαν από λάθος η απάντηση του ήταν αποστομωτική "όχι σε καμιά περίπτωση αφού είδα τα τανκς και το στρατό"
Εσύ εκείνη ακριβώς τη στιγμή τι έκανες;
Ασερα μου
Είσαι τυχερός εγώ δεν θυμάμαι τίποτε από τις 14 αλλά από τις 15 τα πάντα.
Αγρινούλη μου
ο.κ
Zαμανφου μου
Την καλησπέρα μου.
Πεταλούδα μου
Αυτό ακριβώς την ημέρα αυτή την θεωρούσα δεδομένη με όλα τα άλλα εκείνης της μέρας ,αλλά δυστυχώς γελάστηκα και δεν μπόρεσα να κρατήσω καμιά της ανάμνηση
Ονοειροπόλε μου
Από τη φαγωμάρα που έχουμε μεταξύ μας από αυτή πάθαμε και μυαλό δεν βάλαμε γι'αυτό και μετά από τόσα χρόνια προκοπή δεν είδαμε .
Κακομούτσουνε μου
Σε χαιρετώ και μακάρι να μην είχα.
Εράνισμας μου
Καλωσόρισες στη γειτονιά μου
Ναι ήταν μια μέρα με όλα τα καλά της με τους γάμους με τη ξεκούραση μια και ήταν Κυριακή απλά ήταν η τελευταία πριν το κακό.
Νταίζη μου
Να σου πω τι έκανα ,ήμουν στη δουλειά δούλευα σε βιοτεχνία ,ράβαμε παντελόνια τζιν ,είχαμε βάλει και το ραδιοφωνάκι και ακούγαμε ,σε κάποια στιγμή το ράδιο σταμάτησε και μου λέει ο μάστρος ,πήεννε κόρη να δεις τι έπαθε, εγώ πήγα είδα ότι δεν είχε τίποτα και γυρνώντας του είπα δεν έχει τίποτα είναι στη πρίζα και γιατί δεν παίζει; με ρωτάει και εγώ με την αθοώτητα των 17 χρονών του απάντησα το εξής ,έγινε πραξηκόπημα και γ'αυτό δεν παίζει ,να δαγκώσεις τη γλωσ.....δεν πρόλαβε να τελειώσει τη φράση του και άρχισαν τα όργανα από το ράδιο.
Θα μου πεις που το ήξερα; μα δεν το ήξερα απλά το φοβόμασταν με τις επιθέσεις που έκαναν σε αστυνομικούς σταθμούς κάθε τρεις και λίγο.
Και όποιος δεν το υποπτευόταν λέει ψέματα και όποιος δεν ήξερε ότι θα ακολουθήσει η εισβολή κοιμόταν όρθιος.
Fiquei feliz com sua visita ao meu blog, suas palavras de carinho são um grande incentivo! Gosto de fazer amizades, de conhecer um pouco mais sobre a cultura e a história de outros países e principalmente apreciar a natureza de outros lugares.
(((Abraços)))
πόσο δίκαιο έχεις. ποτέ δεν ξέρεις πια στιγμή όλα που έχουμε σαν δεδομένα, θα ανατραπούν
Από την απάντηση σου καταλαβαίνω ότι οι 14/7/74 (η παραμονή) δεν ήταν τελικά και τόσο ήρεμη μέρα. Αφού ήσασταν όλοι λίγο πολύ υποψιασμένοι ότι κάτι κακό συνέβαινε.
Εγώ πάντα νόμιζα ότι εκεί που όλα ήταν παντελώς ήρεμα ακούστηκαν ξαφνικά σειρήνες (όπως γίνεται καμιά φορά και τώρα για καμιά άσκηση π.χ.) και δεν ξέρατε τι και πως.
Η ζωή μας ..... πριν και.... μετά.
Δημοσίευση σχολίου