Μια φορά τζιαι ένα τζιαιρό σε ένα μιτσή τόπο εζούσαν οι Ποτζιοί τζιαι oι Ποδά ,
κατά τζιαιρούς είχαν τζιαι τους καυκάες τους αλλά με τον τζιαιρό εκαταφέραν να περνούν ειρηνικά.
Μιαν ημέραν οι Ποδά εσηκωστήκαν επιάσαν τα όπλα τζιαι εκάμαν φασαρία γιατί εθέλαν να σμίξουν με κάποιους άλλους τζιαι να γινούν έναν,οι Ποτζιοί εθυμώσαν με τούτον το πράμα τζιαι εφωνάξαν του μεγάλου Δράκου που τους προστάτευε όποτε είχαν διαφορές με τους Ποδά.
Ο μεγάλος Δράκος έπιασεν όπλα πολλά τζιαι ήρτεν βουρητός,όπου επέρναν έκαμνεν τον κόσμο να βουρά ,να φεύκει που τα σπίθκια του τζιαι να βρίσκει καταφύγιο πας στα βουνά για να γλυτώσει τη ζωή του.
Επεράσαν μέρες τζιαι οι Ποτζιοί με τους Ποδά ύστερα που πολλούς καυκάες τζιαι σκοτωμούς , εχωριστήκαν αφήνοντας νεκρούς τζιαι ξεσπιτωμένους.
Ο Δράκος αφού έκαμεν ότι έκαμε εστροτζιηλοκάθησε σε τούτον το μικρό το τόπο ,ήβρεν ένα βουνό που έξερεν ότι εν να τον θωρούν μέρα νύκταν οι Ποδά τζιαι απλώθηκε.
Τούτος ο Δράκος εν είσιε μιάλα δόντια, ούτε μιάλο στόμα, ούτε νύσια ούτε δέρμα σκλερό, τζιήνο που είσιεν ήταν τα πολλά Δρακούθκια τζιαι οι πολλοί ανθρώποι που εκρατούσαν όπλα τζιαι υπακούαν τον τυφλά.
Τα Δρακούθκια του ήταν ούλλα πάνω σε κάτι ψηλά κοντάρκα τζιαι επροσέχαν τα χωρκά που πρώτα εμεινήσκαν οι Ποδά, εσκαρφαλώσαν πάνω στα σκολεία ,πάνω στις εκκλησιές τζιαι πάνω στα κτήρια τα μεγάλα .
Μια βολάν ένας που τους Ποδά επήεν να κατεβάσει ένα Δρακούι που το κοντάρι τζιαι οι Ποτζιοί εσκοτώσαν τον ,έτσι οι Ποδά κάθονται τζιαι θωρούν τα Δρακούθκια όποτε πάσειν στο χωρκόν τους τζιαι μαυρίζει η ψυσιή τους.
Αλλά πιο παλλά μαυρίζει η ψυσιή τους που θωρούν τον μεγάλο Δράκο που κάθετε απλωμένος πας το βουνό τζιαι ξέρει ότι κανένας ένι μπόρει να του τζιήσει τζιαι την νύκτα που σκοτινιάζει ο Δράκος θέλει να τον θωρούν πάλε ,έτσι τα μάθκια τους φκάλουν φωθκιά τζιαι φέγγει γυρόν που το κορμί του για να φαίνετε τζιαι να θυμίζει τους Ποδά ότι εν τζιαμέ μέρα νύκτα.
Τούτος εν ένας Δράκος που τρώει τες ψυσιές των ανθρώπων ,γιατί υπάρχουν τζιαι τέθκιοι Δράκοι, που μπορεί να είναι δίχα ανάσα που φκάλλει φωθκιά δίχα νύσια που να τρών τη σάρκαν του πλασμάτου,τούτος εν Δράκος που μαζί με τα Δρακούθκια του μουθκιάζουν τα κορμιά των ανθρώπων ,όι που φόον αλλά που πόνον βαθκιά μες τη ψυσιήν τους.
Τουτος ενας Δράκος που κανένας ενε βρέθηκε για να τον εξιλήψει.
Τούτην την ιστορία έθελα να την γράψω τζιαιρόν τωρά,εν που τότε που μου είπεν ο γιος μου ότι που τζιαμέ που έσιει σκοπιάν φαίνετε η τούρτζιηκη σημαία πάνω στο Πενταδάκτυλο.
Την απόφαση να την κάμω Δράκο επήρα την μετά που εθκιάβασα τον Ασερα τζιαι έθελε να του περιγράψουμεν ένα Δράκο στη Κύπρο.
Το υποβρύχιο το γνώρισα στην Ελλάδα το 1977 που είχα έλθει (και τελικά έμεινα, τι ρίζωμα και αυτό!!).
Μην πάει ο νους σας στο υποβρύχιο Παπανικολής ,είμαι λίγο υστερότερη(δεν υπάρχει τέτοια λέξη; Δεν πειράζει εμείς να είμαστε καλά και ότι θέλουμε τις κάνουμε τις λέξεις.
Λοιπόν (πρέπει να γράψω την ανάρτηση γιατί θέλω να δω και τα ρόδα της οργής ,ήθελα να δω και τη ταινία από τα σταφύλια της οργής αλλά δεν κατάφερα να την βρω (αλήθεια μήπως τη έχει κανένας σας ,όποιος την έχει και μου τη δώσει θα είμαι υπόχρεα).
Και επανέρχομαι στο υποβρύχιο Βανίλια ή μαστίχα αν προτιμάτε,εγώ προτιμώ βανίλια ,είναι πιο ελαφρύ.
Που λέτε ,(εντάξει ,εγώ λέω) είχα πάει με τον σύζυγο μου επίσκεψη στο σόι του (βασικά τους είχαμε πάρει σβάρνα (ήθελε να με δείξει,κύριε ελέησον για μια κουταλιά βανίλια και έμπλεξα και όλο το σόι,μη χειρότερα!!) Πηγαίναμε που λέτε και ανάμεσα στα κεραστικά που μου πρόσφεραν (καινούρια νύφη στο σόι ,τι να κάνουν οι άνθρωποι ,να μην δουν πως τρώει; μου σέρβιραν και υποβρύχιο,(θάλεγα ότι είχε πολύ πέραση τότε! χμ έλα που το κοίταγα και με κοίταγε! τι στο καλό! τι είναι τούτο ;
Ορίστε ένα υποβρύχιο! μου λένε, κοιτάω εγώ να δω το Παπανικολής ,έστω τον Ναυτίλο ! Τίποτα βλέπω ένα ποτήρι με ένα κουταλάκι βυθισμένο στο νερό και μια άσπρη κουτσουλιά πάνω! Και τώρα πως το τρώνε αυτό;
Εγώ συνήθως έτσι τρώω τα γλυκά του κουταλιού,τα βυθίζω μέσα (παρεμπιπτόντως ,εκτός από το κεράσι και βύσσινο τα άλλα πρέπει να σερβίρονται με πιρουνάκι) τα βουτάω στο νερό για να φύγει λίγο το σιρόπι(είναι πολύ χωριάτικο αλλά είμαι από χωριό,γιατί να το κρύψομεν άλλωστε;)
Η ώρα περνάει και θα διαιρωτάστε τι έκανα με το υποβρύχιο ,εντάξει ,κοίταξα τον σύζυγο και έκανα ότι έκανε το πήρα και το έφαγα ,δεν μου άρεσε ιδιαίτερα αλλά με το καιρό το συνήθισα και τώρα μου αρέσει,
προχθές αγόρασα ένα μπολάκι να βρίσκετε.
Σε βγάζει από καμιά δύσκολη θέση αν και προτιμώ να σερβίρω γλυκό του κουταλιού. Πιο πολύ για παιδικό κέρασμα που κάνει το υποβρύχιο.
Η λέξη φιλία είναι μεγάλη λέξη,όταν τη γράφεις στο χαρτί είναι μια μικρή λέξη με πέντε γράμματα αλλά όταν την νιώθεις και την προσφέρεις ή την εισπράττεις από άλλα άτομα τότε γίνετε η μεγαλύτερη λέξη .
Κατά καιρούς από τότε που ήμουν παιδί ακόμα είχα φίλες αλλά είχα και τις κολλητές μου αυτές ήταν δυο ,μετά τον πόλεμο του 74 χαθήκαμε η μια πήγε Αγγλία ,εγώ Ελλάδα και η τρίτη είναι Κύπρο και σπάνια βρισκόμαστε ,θάλεγα ότι δεν έχουμε επαφή.
Όταν όμως βρούμε ανθρώπους που έχουν επαφή με αυτές και με εμένα ρωτάμε όλες για την καθεμιά και έτσι μαθαίνουμε κανένα νέο αυτές για μένα και εγώ γι' αυτές,υπάρχει η αγάπη όσο και να σας φαίνεται παράξενο .Όλοι στο χωριό ξέρουν ότι ήμασταν αχώριστες παιδικές φίλες.
Μετά το 74 δέθηκα πιο πολύ με κάποιαν άλλη κοπέλα και ήμασταν αρκετά κοντά στη λέξη φιλία αλλά για πολύ λίγο μετά χαθήκαμε.
Εδώ στην Ελλάδα δεν μπορώ να πω ότι έχω κολλητές ούτε και ιδιαίτερες φιλίες, συναδέλφισσες ναι συγκάτοικοι ναι ,μεγαλώνοντας δεν μπορείς να κάνεις φιλίες με όλη τη σημασία της λέξης.
Όμως υπάρχουν άνθρωποι εκεί που δεν το περιμένεις που σου στέκονται στις δύσκολες ώρες καλύτερα από οποιονδήποτε φίλο και ας μην υπήρξα τε ποτέ ιδιαίτερα φίλοι γιατί απλούστατα δεν είχατε ποτέ το χρόνο να αναπτύξετε μια κάποια φιλία .
Πως μπορώ εγώ τώρα να μην θεωρώ την Ντίνα και την οικογένεια της που μένουν Κύπρο και δουλεύει με την αδελφή μου ,πως μπορώ να μην τους θεωρώ φίλους μου,φίλους με όλη τη σημασία της λέξης .
Όσο καιρό ήμουν στη Κύπρο αυτή η κοπέλα με πήγαινε καθημερινά στο νοσοκομείο για να είμαι με το παιδί μου πηγαινοερχόταν να μου φέρνει πράγματα ,ότι μα ότι χρειάστηκα ήταν εκεί.
Πως μπορώ να μη θεωρώ φίλους τους πρώην εργοδότες μου στη Κύπρο που έτρεχαν για μένα και το παιδί μου ?
Ασφαλώς υπήρξαν και άλλα άτομα όπως η ξαδέλφη μου η Καίτη και τα αδέλφια μου όμως από τους συγγενείς συνήθως το περιμένεις (όχι πάντα βέβαια).
Πολλές φορές η φιλία έρχεται από εκεί που δεν το περιμένεις έρχεται και σε εκπλήσσει ,έρχεται και σου λέει ότι υπάρχει ,σε σκλαβώνει και σου δίνει μια ζεστασιά μέσα στην απελπισία σου,εκεί που νιώθεις απελπισμένος .
Και η φιλία έρχεται από ένα μικρό παιδάκι τον Φίλο μου τον Αντώνη που βρίσκετε στο Αγαθονήσι και μου έστειλε προχθές με το ταχυδρομείο το καραβάκι και το βότσαλο που ζωγράφισε με τα χεράκια του και έγραψε πάνω το όνομα μου.
Ευχαριστώ ΦΙΛΟΙ μου.
Όταν επέστρεφα από Κύπρο την τελευταία φορά, μέσα στο αεροπλάνο είχε αρκετά παιδιά μικρά,από μηνών και πάνω.
Δίπλα από εμάς (μας χώριζε ο διάδρομος) κάθονταν ένα ζευγάρι νέοι με το κοριτσάκι τους δυόμιση χρονών.
Το κοριτσάκι συμπεριφερόταν μια χαρά και μάλιστα σε κάποια στιγμή λέει στη μαμά του και στον μπαμπά του ( αεροπλάνο,φτερά ,πάμε Αθήνα) όλα αυτά πριν ακόμα το αεροπλάνο σηκωθεί.
Ο πατέρας του κοριτσιού λέει σε κάποια στιγμή στην αεροσυνοδό (σας παρακαλώ να μου δώσετε μια παιδική ζώνη) η αεροσυνοδός ρώτησε πόσο χρονών είναι το παιδί και όταν της είπε δυόμιση χρονών ,του απάντησε ότι δεν χρειάζεται γιατί το κοριτσάκι έχει θέση δική του.
Θα έχουμε πρόβλημα απάντησε αυτός και ζήτησε από άλλη κοπέλα ,ίσως και την ίδια ξανά ζώνη ,πολύ ευγενικά πάλι και του την έφεραν.
Η αλήθεια είναι ότι ο σύζυγος μου παραξενεύτηκε που ήθελε να κρατήσει το παιδί στα χέρια του παρά να το έχει δίπλα στο κάθισμα του,εγώ απάντησα ότι ξέρει καλύτερα ο πατέρας του παιδιού και να δεις που το παιδί θα θέλει αγκαλιά.
Το αεροπλάνο άρχισε να κυλάει και όταν σηκώθηκε από το έδαφος ,αυτό ήταν, το παιδί άρχισε να κλαίει πολύ δυνατά ,ο πατέρας του το πήρε αμέσως αγκαλιά το έδεσε πάνω του ,(νομίζω) και το κρατούσε σφιχτά στην αγκαλιά του για να το ηρεμήσει.
Το φουκαριάρικο μιάμιση ώρα έκλαιγε και ήθελε να κατέβει γιατί φοβόταν .
Πόσο μπορεί ένα μωρό δυόμιση χρονών να καταλάβει τον κίνδυνο που ίσως να υπάρχει από τόσο ύψος?
Αλλά μπράβο του πατέρα και της μητέρας του παιδιού ούτε μια φορά δεν του θύμωσαν αντίθετα έκαναν ότι μπορούσαν για να ηρεμήσει,γιατί τι παιδί δεν έκλαιγε από ιδιοτροπία αλλά από φόβο, φοβόταν να είναι σε ένα αεροπλάνο που δεν πατούσε στη γη αλλά πετούσε ψηλά.
Η κόρη μου αλλά και εμείς το καταλυπηθήκαμε κλείσαμε το παράθυρο για να μη βλέπει μπας και ξεγελαστεί ,σταμάτησε λίγο αλλά το βλέμμα της πήγε στα μπροστινά παράθυρα και άρχισε πάλι.
Όταν το αεροπλάνο ακούμπησε τις ρόδες του στη γη σταμάτησε το κλάμα και άρχισε να χειροκροτεί μαζί με τους άλλους, μερικοί από μας χειροκροτήσαμε το παιδί.
Χαιρετώ τις μπλογκερούδες και τους μπλογκεράδες . ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ. Εφάνηκα και εγώ από το βάθος του ορίζοντα .
Έφυγα ξαφνικά στις 5 Μαρτίου για Κύπρο ,αρρώστησε ο γιος μου με πνευμονία και είχε εισαχθεί στο νοσοκομείο της Λεμεσού καθίσαμε 15 μέρες μέσα και μετά τον φρόντιζα στο σπίτι .
Ευτυχώς όλα περάσανε και τώρα είναι στη μονάδα του ,τελικά δεν του έκατσε και πολύ η Κύπρος ταλαιπωρήθηκε ένα μήνα ,ίσως αν τον είχαν κρατήσει πιο νωρίς στο νοσοκομείο να είχε αποφύγει την πνευμονία .Η αλήθεια είναι ότι τρομάξαμε πολύ.
Όταν τέλειωσαν όλα εγώ κάθισα και μια βδομάδα ακόμα για να έλθει και ο σύζυγος μου με τη κόρη μου για το Πάσχα όπως είχαμε προγραμματίσει από πιο νωρίς, δεν άξιζε τον κόπο να φύγω και μετά από δέκα μέρες να γυρίσω.
Είχα 33 χρόνια να κάνω Πάσχα στη Κύπρο ,είδα και την Λαμπρατζιά ,άκουγα και τις (βόμβες) όλη τη βδομάδα σχεδόν(τι είναι και τούτο?) Έφαγα και φλαούνες που έφτιαξε η αδελφή μου ήταν πολύ ωραίες (βεβαίως και έφερα μαζί μου) .
Χθες το βράδυ που κατέβηκα από το αυτοκίνητο κάτω από το σπίτι μας όλος ο δρόμος μοσχομύριζε από τις ανθισμένες νεραντζιές οι φωτογραφίες είναι από τα δένδρα κάτω από το σπίτι,τουλάχιστον δεν με υποδέχτηκαν οι δουλειές μόνο αλλά και οι μυρωδιές της γειτονιά μου.
Eνα απόγευμα καθόμουν έξω από τον σταθμό των λεωφορείων για να μεταβώ στη διπλανή πόλη ,(έχουν καρέκλες με 2-3 τραπεζάκια και καθόμουν σε ένα από αυτά ,σε λίγο ήλθε μια κοπέλα αθίγγανη με ένα μικρό κοριτσάκι και κάθισαν μαζί μου.
Με ρώτησε ποιο λεωφορείο πήγαινε για Χαλκίδα και εγώ της είπα ότι θα έλθει σε λίγο ακριβώς απέναντι,η κοπέλα άρχισε να μιλά στο κοριτσάκι και την ρώτησε τι είναι η κυρία που κάθετε δίπλα μας (για μένα) και λέει το κοριτσάκι δείχνοντας με ,είναι μπαλαμό .Και εσύ τι είσαι; ξαναρωτάει η κοπέλα το κοριτσάκι,εγώ είμαι γυφτάκι αποκρίνεται και γυρνώντας σε μένα ,μπαλαμό φάει σκατά.
Άντε καλή μου όρεξη ήλθε το λεωφορείο τους ,τους ευχήθηκα καλό ταξίδι και έμεινα να τις κοιτάζω εγώ τυλιγμένη μέσα στο μπουφάν μου και αυτά με καλοκαιρινά ρούχα και το μικρό ξυπόλυτο να μπαίνουν για να πάνε σπίτι τους .
Η φωτό είναι από πέρσι αν και έχουν αρχίσει δειλά δειλά να ανθίζουν .
Η αλήθεια είναι ότι δεν είμαι σε φόρμα (όχι γυμναστικής) αλλά για να γράψω καμιάν ιστοριούλα (ξέρετε από εκείνες που γίνονται μπεστ σέλερ) .
Καθόμουν έτσι αφηρημένα και κοιτούσα τις πόρτες του σπιτιού μου και σκέφτηκα ότι θέλουν καθάρισμα και εγώ δεν έχω καμία ,μα καμία όρεξη .
Τότε με έπιασε να τις μετρώ ΟΛΕΣ όπου υπήρχε πόρτα και πορτάκι εξωτερικές εσωτερικές, πόρτες από ντουλάπια κουζίνας ,από ντουλάπες υπνοδωματίων, από βιβλιοθήκη ,τι να σας πω ακόμα και από το σύνθετο όλα 52 πόρτες και πορτάκια.
Θα μου πείτε δεν έχω τι να κάνω!! Τα συρτάρια δεν τα μέτρησα!!.
Φαντάσου να είχα και κανένα μεγάλο σπίτι από αυτά με τα διπλά σαλόνια διπλές κουζίνες διπλά τριπλά μπάνια( την πόρτα του μπάνιου την ξέχασα),όπως αυτά που βλέπω στη Κύπρο ,α τώρα κατάλαβα γιατί έχουν τόση πέραση οι (μαυρούες) ,χμ βέβαια ποιος θα τα καθαρίζει όλα αυτά;
(από τη ζήλια μου τα λέω) ; καλά ότι πείτε,όμως για σκεφτείτε πόσες πόρτες πρέπει να καθαρίζει μια γυναίκα ,οπότε οι υπόλοιποι να έχετε πάντα χέρια καθαρά όταν τις πιάνετε!!!!
Έτσι είναι αφού όλη μέρα καθόμουν και είχα το πόδι απλωμένο γιατί χθες το απόγευμα με έπιασε ένας πόνος κάτω στο κουτεπιέ; ετσι δεν το λένε; Πήγα και στο νοσοκομείο μου βγάλανε ακτινογραφία μου κάνανε εξετάσεις αίματος ,καλά οι εξετάσεις αίματος ήταν φοβερές ,άριστες είπε ο γιατρός και η ακτινογραφία δεν έδειξε τίποτα ίσως ήταν κάποια φλεγμονή; τα φάρμακα τα πήρα αλλά δεν πρόλαβα να τα πιω μου πέρασε ,οπότε αύριο χαρά και εργασία!
Ευτυχώς που στη ζωή έχουμε μόνο δυο πόρτες (που λέει και το άσμα) μια να μπαίνουμε και μια να βγαίνουμε,καμία για να κρυβόμαστε.
Να σας πω και κάτι να γελάσετε (ναι εις βάρος μου) πρόπερσι που είχα πάει στη Κύπρο βοηθούσα την αδελφή μου να καθαρίσουμε την αυλή από τα κλαδέματα και μια γυναίκα που περνούσε από το δρόμο την πήρε πάρα πέρα και της είπε ,άσε τη μαυρού κόρη να κουβαλά τα κλαδιά!! βρε ουστ , (το ουστ όχι γιατί με είπε μαυρού ).
φιλαράκια από 1/9/08
