Προχθές περνούσα από ένα κατάστημα υποδημάτων και απ' έξω κρεμόντουσαν από ένα σκοινί σαγιονάρες (τσιαρίκκια)διάφορες , ένα ζευγάρι από αυτές έκανε το στομάχι μου να σφιχτεί.
Τώρα θα μου πείτε εδώ ο κόσμος χάνετε και εσένα το στομάχι σου έγινε κόμπος από ένα ζευγάρι πλαστικές σαγιονάρες;
Και όμως αυτές οι σαγιονάρες με πήρανε την ίδια στιγμή χρόνια πίσω και που αλλού ; μα στο χωριό μου.
Είναι κάποια πράγματα εντελώς ευτελή σήμερα αλλά τότε πριν 35 -40 χρόνια για μας ήταν σπουδαία. Δεν ξέρω πόσες από εσάς τις έχετε φορέσει γιατί οι περισσότερες είσαστε πολύ νέες αλλά σίγουρα θα έχετε δει τη μητέρα σας ή ακόμα και τη γιαγιά σας να τις φορά.
Οι σαγιονάρες αυτές ήταν πλαστικές σε χρώματα κόκκινο, γαλάζιο,ίσως και πράσινο και σε καφέ ανοικτό. Τώρα πως να τις περιγράψω; καταρχήν δεν έχουν καμία σχέση με αυτές της φωτογραφίας , το δάκτυλο δεν έμπαινε μέσα ,το πόδι έμπαινε όλο μέσα στη σαγιονάρα και αυτή αγκάλιαζε όλα τα δάκτυλα και αρκετό κουτεπιέ και ήταν τρυπητό από πάνω.
Κάτω από τη σαγιονάρα (η σόλα ) που ήταν και αυτή πλαστική είχε τρύπες σε διάφορα σχήματα ,εκεί λοιπόν όταν τις φορούσαμε το Καλοκαίρι και τρέχαμε μέσα στους δρόμους του χωριού και μπαίνοντας με αυτές μέσα στα αυλάκια όπου περνούσε νερό για να δροσιστούμε και να καθαρίσουν τα πόδια από τις σκόνες,εκεί από κάτω μπαίνανε χαλικάκια τα οποία τα βγάζαμε ,πόσες φορές δεν κρατούσα στο χέρι τη σαγιονάρα στη μέση του δρόμου για να την καθαρίσω από αυτά τα χαλικάκια!!!!!.
Υ.Γ
Τις σαγιονάρες τις λέγαμε τσιαρίκκια (αυτό είναι διευκρίνηση για τους εξ' Ελλάδος) Τις σαγιονάρες της φωτογραφίας τις λέμε φλι φλο.
Μπλογκοπαιδιά να χαίρεστε τις Μανούλες σαςΜπλογκοπατεράδες να χαίρεστε τις Μανούλες σας και τις Μανούλες των Παιδιών σας.
Μπλογκομανούλες να χαίρεστε τις Μανούλες σας και τις Μανούλες των Εγγονιών σας.
Προσθήκη
Εν κρίμα τζιαι τούτοι!!.
Kαι επειδή πάντα χρειάζετε και ένας πατερούλης για να μπορέσει κάποια να γίνει Μανούλα ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ και σε αυτούς.
Οι Χριστιανικές γιορτές πέρασαν οι κοινωνικές γιορτές ήλθαν βλέπε(Πρωτομαγιά)Η Άνοιξη ήλθε και είναι στα ντουζένια της μαζί με το μαγιόξυλο, που μας έβαλε (ξέρετε που) η Ευρώπη,Ο Καλλικράτης έφτασε και δεν ξέρω πόσοι θα ζοριστούν από αυτόν,προσωπικά όχι.
Ο Δήμος μας (το χωριό του συζύγου μου ας το πούμε εξοχικό)θα ξαναγίνει κοινότητα μια και θα μεταφερθεί στη περιοχή που μένουμε τώρα ,που είναι και εδώ Δήμος αλλά και εδώ θα ξαναγίνει κοινότητα(Καποδίστρια σ' έφαγε ο Καλλικράτης) και θα υπάγεται με του χωριού στον ίδιο Δήμο,ππεε.
Ο Δήμαρχος μας του χωριού,εκεί ψηφίζουμε, κάθε χρόνο μας στέλνει τις γιορτές κάρτα με ευχές. Φέτος πήραμε την κάρτα που είναι πιο πάνω και είναι από την περιοχή του Δήμου μας ,Μάλλον θα είναι η τελευταία σαν Δήμος.
Δεν είναι πολύ όμορφη; τα λουλούδια είναι μες το βράχο και το κρύο.
Μια φορά τζιαι ένα τζιαιρό σε ένα μιτσή τόπο εζούσαν οι Ποτζιοί τζιαι oι Ποδά ,
κατά τζιαιρούς είχαν τζιαι τους καυκάες τους αλλά με τον τζιαιρό εκαταφέραν να περνούν ειρηνικά.
Μιαν ημέραν οι Ποδά εσηκωστήκαν επιάσαν τα όπλα τζιαι εκάμαν φασαρία γιατί εθέλαν να σμίξουν με κάποιους άλλους τζιαι να γινούν έναν,οι Ποτζιοί εθυμώσαν με τούτον το πράμα τζιαι εφωνάξαν του μεγάλου Δράκου που τους προστάτευε όποτε είχαν διαφορές με τους Ποδά.
Ο μεγάλος Δράκος έπιασεν όπλα πολλά τζιαι ήρτεν βουρητός,όπου επέρναν έκαμνεν τον κόσμο να βουρά ,να φεύκει που τα σπίθκια του τζιαι να βρίσκει καταφύγιο πας στα βουνά για να γλυτώσει τη ζωή του.
Επεράσαν μέρες τζιαι οι Ποτζιοί με τους Ποδά ύστερα που πολλούς καυκάες τζιαι σκοτωμούς , εχωριστήκαν αφήνοντας νεκρούς τζιαι ξεσπιτωμένους.
Ο Δράκος αφού έκαμεν ότι έκαμε εστροτζιηλοκάθησε σε τούτον το μικρό το τόπο ,ήβρεν ένα βουνό που έξερεν ότι εν να τον θωρούν μέρα νύκταν οι Ποδά τζιαι απλώθηκε.
Τούτος ο Δράκος εν είσιε μιάλα δόντια, ούτε μιάλο στόμα, ούτε νύσια ούτε δέρμα σκλερό, τζιήνο που είσιεν ήταν τα πολλά Δρακούθκια τζιαι οι πολλοί ανθρώποι που εκρατούσαν όπλα τζιαι υπακούαν τον τυφλά.
Τα Δρακούθκια του ήταν ούλλα πάνω σε κάτι ψηλά κοντάρκα τζιαι επροσέχαν τα χωρκά που πρώτα εμεινήσκαν οι Ποδά, εσκαρφαλώσαν πάνω στα σκολεία ,πάνω στις εκκλησιές τζιαι πάνω στα κτήρια τα μεγάλα .
Μια βολάν ένας που τους Ποδά επήεν να κατεβάσει ένα Δρακούι που το κοντάρι τζιαι οι Ποτζιοί εσκοτώσαν τον ,έτσι οι Ποδά κάθονται τζιαι θωρούν τα Δρακούθκια όποτε πάσειν στο χωρκόν τους τζιαι μαυρίζει η ψυσιή τους.
Αλλά πιο παλλά μαυρίζει η ψυσιή τους που θωρούν τον μεγάλο Δράκο που κάθετε απλωμένος πας το βουνό τζιαι ξέρει ότι κανένας ένι μπόρει να του τζιήσει τζιαι την νύκτα που σκοτινιάζει ο Δράκος θέλει να τον θωρούν πάλε ,έτσι τα μάθκια τους φκάλουν φωθκιά τζιαι φέγγει γυρόν που το κορμί του για να φαίνετε τζιαι να θυμίζει τους Ποδά ότι εν τζιαμέ μέρα νύκτα.
Τούτος εν ένας Δράκος που τρώει τες ψυσιές των ανθρώπων ,γιατί υπάρχουν τζιαι τέθκιοι Δράκοι, που μπορεί να είναι δίχα ανάσα που φκάλλει φωθκιά δίχα νύσια που να τρών τη σάρκαν του πλασμάτου,τούτος εν Δράκος που μαζί με τα Δρακούθκια του μουθκιάζουν τα κορμιά των ανθρώπων ,όι που φόον αλλά που πόνον βαθκιά μες τη ψυσιήν τους.
Τουτος ενας Δράκος που κανένας ενε βρέθηκε για να τον εξιλήψει.
Τούτην την ιστορία έθελα να την γράψω τζιαιρόν τωρά,εν που τότε που μου είπεν ο γιος μου ότι που τζιαμέ που έσιει σκοπιάν φαίνετε η τούρτζιηκη σημαία πάνω στο Πενταδάκτυλο.
Την απόφαση να την κάμω Δράκο επήρα την μετά που εθκιάβασα τον Ασερα τζιαι έθελε να του περιγράψουμεν ένα Δράκο στη Κύπρο.
Το υποβρύχιο το γνώρισα στην Ελλάδα το 1977 που είχα έλθει (και τελικά έμεινα, τι ρίζωμα και αυτό!!).
Μην πάει ο νους σας στο υποβρύχιο Παπανικολής ,είμαι λίγο υστερότερη(δεν υπάρχει τέτοια λέξη; Δεν πειράζει εμείς να είμαστε καλά και ότι θέλουμε τις κάνουμε τις λέξεις.
Λοιπόν (πρέπει να γράψω την ανάρτηση γιατί θέλω να δω και τα ρόδα της οργής ,ήθελα να δω και τη ταινία από τα σταφύλια της οργής αλλά δεν κατάφερα να την βρω (αλήθεια μήπως τη έχει κανένας σας ,όποιος την έχει και μου τη δώσει θα είμαι υπόχρεα).
Και επανέρχομαι στο υποβρύχιο Βανίλια ή μαστίχα αν προτιμάτε,εγώ προτιμώ βανίλια ,είναι πιο ελαφρύ.
Που λέτε ,(εντάξει ,εγώ λέω) είχα πάει με τον σύζυγο μου επίσκεψη στο σόι του (βασικά τους είχαμε πάρει σβάρνα (ήθελε να με δείξει,κύριε ελέησον για μια κουταλιά βανίλια και έμπλεξα και όλο το σόι,μη χειρότερα!!) Πηγαίναμε που λέτε και ανάμεσα στα κεραστικά που μου πρόσφεραν (καινούρια νύφη στο σόι ,τι να κάνουν οι άνθρωποι ,να μην δουν πως τρώει; μου σέρβιραν και υποβρύχιο,(θάλεγα ότι είχε πολύ πέραση τότε! χμ έλα που το κοίταγα και με κοίταγε! τι στο καλό! τι είναι τούτο ;
Ορίστε ένα υποβρύχιο! μου λένε, κοιτάω εγώ να δω το Παπανικολής ,έστω τον Ναυτίλο ! Τίποτα βλέπω ένα ποτήρι με ένα κουταλάκι βυθισμένο στο νερό και μια άσπρη κουτσουλιά πάνω! Και τώρα πως το τρώνε αυτό;
Εγώ συνήθως έτσι τρώω τα γλυκά του κουταλιού,τα βυθίζω μέσα (παρεμπιπτόντως ,εκτός από το κεράσι και βύσσινο τα άλλα πρέπει να σερβίρονται με πιρουνάκι) τα βουτάω στο νερό για να φύγει λίγο το σιρόπι(είναι πολύ χωριάτικο αλλά είμαι από χωριό,γιατί να το κρύψομεν άλλωστε;)
Η ώρα περνάει και θα διαιρωτάστε τι έκανα με το υποβρύχιο ,εντάξει ,κοίταξα τον σύζυγο και έκανα ότι έκανε το πήρα και το έφαγα ,δεν μου άρεσε ιδιαίτερα αλλά με το καιρό το συνήθισα και τώρα μου αρέσει,
προχθές αγόρασα ένα μπολάκι να βρίσκετε.
Σε βγάζει από καμιά δύσκολη θέση αν και προτιμώ να σερβίρω γλυκό του κουταλιού. Πιο πολύ για παιδικό κέρασμα που κάνει το υποβρύχιο.
Η λέξη φιλία είναι μεγάλη λέξη,όταν τη γράφεις στο χαρτί είναι μια μικρή λέξη με πέντε γράμματα αλλά όταν την νιώθεις και την προσφέρεις ή την εισπράττεις από άλλα άτομα τότε γίνετε η μεγαλύτερη λέξη .
Κατά καιρούς από τότε που ήμουν παιδί ακόμα είχα φίλες αλλά είχα και τις κολλητές μου αυτές ήταν δυο ,μετά τον πόλεμο του 74 χαθήκαμε η μια πήγε Αγγλία ,εγώ Ελλάδα και η τρίτη είναι Κύπρο και σπάνια βρισκόμαστε ,θάλεγα ότι δεν έχουμε επαφή.
Όταν όμως βρούμε ανθρώπους που έχουν επαφή με αυτές και με εμένα ρωτάμε όλες για την καθεμιά και έτσι μαθαίνουμε κανένα νέο αυτές για μένα και εγώ γι' αυτές,υπάρχει η αγάπη όσο και να σας φαίνεται παράξενο .Όλοι στο χωριό ξέρουν ότι ήμασταν αχώριστες παιδικές φίλες.
Μετά το 74 δέθηκα πιο πολύ με κάποιαν άλλη κοπέλα και ήμασταν αρκετά κοντά στη λέξη φιλία αλλά για πολύ λίγο μετά χαθήκαμε.
Εδώ στην Ελλάδα δεν μπορώ να πω ότι έχω κολλητές ούτε και ιδιαίτερες φιλίες, συναδέλφισσες ναι συγκάτοικοι ναι ,μεγαλώνοντας δεν μπορείς να κάνεις φιλίες με όλη τη σημασία της λέξης.
Όμως υπάρχουν άνθρωποι εκεί που δεν το περιμένεις που σου στέκονται στις δύσκολες ώρες καλύτερα από οποιονδήποτε φίλο και ας μην υπήρξα τε ποτέ ιδιαίτερα φίλοι γιατί απλούστατα δεν είχατε ποτέ το χρόνο να αναπτύξετε μια κάποια φιλία .
Πως μπορώ εγώ τώρα να μην θεωρώ την Ντίνα και την οικογένεια της που μένουν Κύπρο και δουλεύει με την αδελφή μου ,πως μπορώ να μην τους θεωρώ φίλους μου,φίλους με όλη τη σημασία της λέξης .
Όσο καιρό ήμουν στη Κύπρο αυτή η κοπέλα με πήγαινε καθημερινά στο νοσοκομείο για να είμαι με το παιδί μου πηγαινοερχόταν να μου φέρνει πράγματα ,ότι μα ότι χρειάστηκα ήταν εκεί.
Πως μπορώ να μη θεωρώ φίλους τους πρώην εργοδότες μου στη Κύπρο που έτρεχαν για μένα και το παιδί μου ?
Ασφαλώς υπήρξαν και άλλα άτομα όπως η ξαδέλφη μου η Καίτη και τα αδέλφια μου όμως από τους συγγενείς συνήθως το περιμένεις (όχι πάντα βέβαια).
Πολλές φορές η φιλία έρχεται από εκεί που δεν το περιμένεις έρχεται και σε εκπλήσσει ,έρχεται και σου λέει ότι υπάρχει ,σε σκλαβώνει και σου δίνει μια ζεστασιά μέσα στην απελπισία σου,εκεί που νιώθεις απελπισμένος .
Και η φιλία έρχεται από ένα μικρό παιδάκι τον Φίλο μου τον Αντώνη που βρίσκετε στο Αγαθονήσι και μου έστειλε προχθές με το ταχυδρομείο το καραβάκι και το βότσαλο που ζωγράφισε με τα χεράκια του και έγραψε πάνω το όνομα μου.
Ευχαριστώ ΦΙΛΟΙ μου.
Όταν επέστρεφα από Κύπρο την τελευταία φορά, μέσα στο αεροπλάνο είχε αρκετά παιδιά μικρά,από μηνών και πάνω.
Δίπλα από εμάς (μας χώριζε ο διάδρομος) κάθονταν ένα ζευγάρι νέοι με το κοριτσάκι τους δυόμιση χρονών.
Το κοριτσάκι συμπεριφερόταν μια χαρά και μάλιστα σε κάποια στιγμή λέει στη μαμά του και στον μπαμπά του ( αεροπλάνο,φτερά ,πάμε Αθήνα) όλα αυτά πριν ακόμα το αεροπλάνο σηκωθεί.
Ο πατέρας του κοριτσιού λέει σε κάποια στιγμή στην αεροσυνοδό (σας παρακαλώ να μου δώσετε μια παιδική ζώνη) η αεροσυνοδός ρώτησε πόσο χρονών είναι το παιδί και όταν της είπε δυόμιση χρονών ,του απάντησε ότι δεν χρειάζεται γιατί το κοριτσάκι έχει θέση δική του.
Θα έχουμε πρόβλημα απάντησε αυτός και ζήτησε από άλλη κοπέλα ,ίσως και την ίδια ξανά ζώνη ,πολύ ευγενικά πάλι και του την έφεραν.
Η αλήθεια είναι ότι ο σύζυγος μου παραξενεύτηκε που ήθελε να κρατήσει το παιδί στα χέρια του παρά να το έχει δίπλα στο κάθισμα του,εγώ απάντησα ότι ξέρει καλύτερα ο πατέρας του παιδιού και να δεις που το παιδί θα θέλει αγκαλιά.
Το αεροπλάνο άρχισε να κυλάει και όταν σηκώθηκε από το έδαφος ,αυτό ήταν, το παιδί άρχισε να κλαίει πολύ δυνατά ,ο πατέρας του το πήρε αμέσως αγκαλιά το έδεσε πάνω του ,(νομίζω) και το κρατούσε σφιχτά στην αγκαλιά του για να το ηρεμήσει.
Το φουκαριάρικο μιάμιση ώρα έκλαιγε και ήθελε να κατέβει γιατί φοβόταν .
Πόσο μπορεί ένα μωρό δυόμιση χρονών να καταλάβει τον κίνδυνο που ίσως να υπάρχει από τόσο ύψος?
Αλλά μπράβο του πατέρα και της μητέρας του παιδιού ούτε μια φορά δεν του θύμωσαν αντίθετα έκαναν ότι μπορούσαν για να ηρεμήσει,γιατί τι παιδί δεν έκλαιγε από ιδιοτροπία αλλά από φόβο, φοβόταν να είναι σε ένα αεροπλάνο που δεν πατούσε στη γη αλλά πετούσε ψηλά.
Η κόρη μου αλλά και εμείς το καταλυπηθήκαμε κλείσαμε το παράθυρο για να μη βλέπει μπας και ξεγελαστεί ,σταμάτησε λίγο αλλά το βλέμμα της πήγε στα μπροστινά παράθυρα και άρχισε πάλι.
Όταν το αεροπλάνο ακούμπησε τις ρόδες του στη γη σταμάτησε το κλάμα και άρχισε να χειροκροτεί μαζί με τους άλλους, μερικοί από μας χειροκροτήσαμε το παιδί.
φιλαράκια από 1/9/08
