Αχ τριανταφυλλιά μου - Νικόλας Μεταξάς

Χθες τελείωσε η αγαπημένη μου κυπριακή σειρά Τα ρόδα της οργής ,η αλήθεια είναι ότι στενοχωρέθηκα.Το τραγούδι της σειράς το αγάπησα πολύ και είπα να το μοιραστώ μαζί σας

Οι λεπτομέρειες θα μας φάνε.

Μπροστά στον υπολογιστή σήμερα,αντί να έχω πάει στην εξοχή και δη στο χωριό,εγώ κάθομαι εδώ γιατί χθες δούλευα και αύριο του Αγίου Πνεύματος πάλι δουλεύω. Και μη ζηλεύεται ούτε διπλό μεροκάματο θα πάρω ούτε και τόοοοση δουλειά έχει που δεν κρατιέμαι,(κάλλο έχουμε στον εγκέφαλο.)
Έτσι είπα να κάνω καμιά δουλειά που να μην είναι δουλειά,είχα κάτι λουλούδια ψεύτικα (όχι πλαστικά) (παρόλο που τα πλαστικά μου φέρνουν θύμησες και τα αγαπώ) (δεν θα με πιάσει ΤΩΡΑ το οικολογικό μου).
Όπως έλεγα είχα γαρύφαλλα και τριαντάφυλλα ψεύτικα και τα είχα σε δυο βάζα αρκετά χρόνια και είχα αρχίσει να τα βαριέμαι,επίσης είχα και μια ψάθινη τσάντα που δεν τη χρησιμοποιούσα ,όλο έλεγα να τους δώσω βρόντο και όλο τα άφηνα βλέπετε τα είχα φέρει από τη Κύπρο και είχαν μια θέση στη καρδιά μου.
Πήρα όλα τα λουλούδια ,πήρα και τη τσάντα και το αποτέλεσμα το βλέπετε στη φωτογραφία ,θυμίζουν και λίγο Άνοιξη και λίγο Καλοκαίρι ....νομίζω.
Η κάτω φωτογραφία είναι ροδοπέταλα που είχαν μαραθεί και τα έβαλα στη πιατέλα με τα κεριά ,έτσι μοσχοβολάει ο τόπος, Πάντα κρατάω τα πέταλα από τα τριαντάφυλλα και τα αποξηραίνω ,βασικά τα αφήνω εκεί που ήταν πριν χωρίς το βάζο και τα κοτσάνια.

Το παλιό και το καινούριο.

Σας αρέσουν τα καλούδια που φτιάχνω;
Η καινούρια¨ Ήλθε απαστράπτουσα τώρα ή που θα την πάρει και θα τη σηκώσει ή που θα μου αλλάξει τα φώτα θα δείξει τι είδους σχέση θα βγει στο μέλλον.
Η παλιά¨Πότε της μιλούσα με το καλό ,πότε τις μιλούσα με το άγριο περάσαμε 20 χρόνια μαζί με κούρασε και τη κούρασα τώρα αποχαιρετηστήκαμε ,θα μου λείψει

Τα τσιαρίκκια

Προχθές περνούσα από ένα κατάστημα υποδημάτων και απ' έξω κρεμόντουσαν από ένα σκοινί σαγιονάρες (τσιαρίκκια)διάφορες , ένα ζευγάρι από αυτές έκανε το στομάχι μου να σφιχτεί.
Τώρα θα μου πείτε εδώ ο κόσμος χάνετε και εσένα το στομάχι σου έγινε κόμπος από ένα ζευγάρι πλαστικές σαγιονάρες;
Και όμως αυτές οι σαγιονάρες με πήρανε την ίδια στιγμή χρόνια πίσω και που αλλού ; μα στο χωριό μου.
Είναι κάποια πράγματα εντελώς ευτελή σήμερα αλλά τότε πριν 35 -40 χρόνια για μας ήταν σπουδαία. Δεν ξέρω πόσες από εσάς τις έχετε φορέσει γιατί οι περισσότερες είσαστε πολύ νέες αλλά σίγουρα θα έχετε δει τη μητέρα σας ή ακόμα και τη γιαγιά σας να τις φορά.
Οι σαγιονάρες αυτές ήταν πλαστικές σε χρώματα κόκκινο, γαλάζιο,ίσως και πράσινο και σε καφέ ανοικτό. Τώρα πως να τις περιγράψω; καταρχήν δεν έχουν καμία σχέση με αυτές της φωτογραφίας , το δάκτυλο δεν έμπαινε μέσα ,το πόδι έμπαινε όλο μέσα στη σαγιονάρα και αυτή αγκάλιαζε όλα τα δάκτυλα και αρκετό κουτεπιέ και ήταν τρυπητό από πάνω.
Κάτω από τη σαγιονάρα (η σόλα ) που ήταν και αυτή πλαστική είχε τρύπες σε διάφορα σχήματα ,εκεί λοιπόν όταν τις φορούσαμε το Καλοκαίρι και τρέχαμε μέσα στους δρόμους του χωριού και μπαίνοντας με αυτές μέσα στα αυλάκια όπου περνούσε νερό για να δροσιστούμε και να καθαρίσουν τα πόδια από τις σκόνες,εκεί από κάτω μπαίνανε χαλικάκια τα οποία τα βγάζαμε ,πόσες φορές δεν κρατούσα στο χέρι τη σαγιονάρα στη μέση του δρόμου για να την καθαρίσω από αυτά τα χαλικάκια!!!!!.

Υ.Γ
Τις σαγιονάρες τις λέγαμε τσιαρίκκια (αυτό είναι διευκρίνηση για τους εξ' Ελλάδος) Τις σαγιονάρες της φωτογραφίας τις λέμε φλι φλο.

Χρόνια πολλά ΜπλογκοΜανούλες.

Μπλογκοπαιδιά να χαίρεστε τις Μανούλες σας
Μπλογκοπατεράδες να χαίρεστε τις Μανούλες σας και τις Μανούλες των Παιδιών σας.
Μπλογκομανούλες να χαίρεστε τις Μανούλες σας και τις Μανούλες των Εγγονιών σας.

Προσθήκη
Εν κρίμα τζιαι τούτοι!!.
Kαι επειδή πάντα χρειάζετε και ένας πατερούλης για να μπορέσει κάποια να γίνει Μανούλα ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ και σε αυτούς.

Ανοιξη, μαγιόξυλο ,Καλλικράτης.

Οι Χριστιανικές γιορτές πέρασαν οι κοινωνικές γιορτές ήλθαν βλέπε(Πρωτομαγιά)Η Άνοιξη ήλθε και είναι στα ντουζένια της μαζί με το μαγιόξυλο, που μας έβαλε (ξέρετε που) η Ευρώπη,Ο Καλλικράτης έφτασε και δεν ξέρω πόσοι θα ζοριστούν από αυτόν,προσωπικά όχι.
Ο Δήμος μας (το χωριό του συζύγου μου ας το πούμε εξοχικό)θα ξαναγίνει κοινότητα μια και θα μεταφερθεί στη περιοχή που μένουμε τώρα ,που είναι και εδώ Δήμος αλλά και εδώ θα ξαναγίνει κοινότητα(Καποδίστρια σ' έφαγε ο Καλλικράτης) και θα υπάγεται με του χωριού στον ίδιο Δήμο,ππεε.
Ο Δήμαρχος μας του χωριού,εκεί ψηφίζουμε, κάθε χρόνο μας στέλνει τις γιορτές κάρτα με ευχές. Φέτος πήραμε την κάρτα που είναι πιο πάνω και είναι από την περιοχή του Δήμου μας ,Μάλλον θα είναι η τελευταία σαν Δήμος.
Δεν είναι πολύ όμορφη; τα λουλούδια είναι μες το βράχο και το κρύο.

Ο Δράκος

Μια φορά τζιαι ένα τζιαιρό σε ένα μιτσή τόπο εζούσαν οι Ποτζιοί τζιαι oι Ποδά ,κατά τζιαιρούς είχαν τζιαι τους καυκάες τους αλλά με τον τζιαιρό εκαταφέραν να περνούν ειρηνικά.
Μιαν ημέραν οι Ποδά εσηκωστήκαν επιάσαν τα όπλα τζιαι εκάμαν φασαρία γιατί εθέλαν να σμίξουν με κάποιους άλλους τζιαι να γινούν έναν,οι Ποτζιοί εθυμώσαν με τούτον το πράμα τζιαι εφωνάξαν του μεγάλου Δράκου που τους προστάτευε όποτε είχαν διαφορές με τους Ποδά.
Ο μεγάλος Δράκος έπιασεν όπλα πολλά τζιαι ήρτεν βουρητός,όπου επέρναν έκαμνεν τον κόσμο να βουρά ,να φεύκει που τα σπίθκια του τζιαι να βρίσκει καταφύγιο πας στα βουνά για να γλυτώσει τη ζωή του.
Επεράσαν μέρες τζιαι οι Ποτζιοί με τους Ποδά ύστερα που πολλούς καυκάες τζιαι σκοτωμούς , εχωριστήκαν αφήνοντας νεκρούς τζιαι ξεσπιτωμένους.
Ο Δράκος αφού έκαμεν ότι έκαμε εστροτζιηλοκάθησε σε τούτον το μικρό το τόπο ,ήβρεν ένα βουνό που έξερεν ότι εν να τον θωρούν μέρα νύκταν οι Ποδά τζιαι απλώθηκε.
Τούτος ο Δράκος εν είσιε μιάλα δόντια, ούτε μιάλο στόμα, ούτε νύσια ούτε δέρμα σκλερό, τζιήνο που είσιεν ήταν τα πολλά Δρακούθκια τζιαι οι πολλοί ανθρώποι που εκρατούσαν όπλα τζιαι υπακούαν τον τυφλά.
Τα Δρακούθκια του ήταν ούλλα πάνω σε κάτι ψηλά κοντάρκα τζιαι επροσέχαν τα χωρκά που πρώτα εμεινήσκαν οι Ποδά, εσκαρφαλώσαν πάνω στα σκολεία ,πάνω στις εκκλησιές τζιαι πάνω στα κτήρια τα μεγάλα .
Μια βολάν ένας που τους Ποδά επήεν να κατεβάσει ένα Δρακούι που το κοντάρι τζιαι οι Ποτζιοί εσκοτώσαν τον ,έτσι οι Ποδά κάθονται τζιαι θωρούν τα Δρακούθκια όποτε πάσειν στο χωρκόν τους τζιαι μαυρίζει η ψυσιή τους.
Αλλά πιο παλλά μαυρίζει η ψυσιή τους που θωρούν τον μεγάλο Δράκο που κάθετε απλωμένος πας το βουνό τζιαι ξέρει ότι κανένας ένι μπόρει να του τζιήσει τζιαι την νύκτα που σκοτινιάζει ο Δράκος θέλει να τον θωρούν πάλε ,έτσι τα μάθκια τους φκάλουν φωθκιά τζιαι φέγγει γυρόν που το κορμί του για να φαίνετε τζιαι να θυμίζει τους Ποδά ότι εν τζιαμέ μέρα νύκτα.
Τούτος εν ένας Δράκος που τρώει τες ψυσιές των ανθρώπων ,γιατί υπάρχουν τζιαι τέθκιοι Δράκοι, που μπορεί να είναι δίχα ανάσα που φκάλλει φωθκιά δίχα νύσια που να τρών τη σάρκαν του πλασμάτου,τούτος εν Δράκος που μαζί με τα Δρακούθκια του μουθκιάζουν τα κορμιά των ανθρώπων ,όι που φόον αλλά που πόνον βαθκιά μες τη ψυσιήν τους.
Τουτος ενας Δράκος που κανένας ενε βρέθηκε για να τον εξιλήψει.
Τούτην την ιστορία έθελα να την γράψω τζιαιρόν τωρά,εν που τότε που μου είπεν ο γιος μου ότι που τζιαμέ που έσιει σκοπιάν φαίνετε η τούρτζιηκη σημαία πάνω στο Πενταδάκτυλο.
Την απόφαση να την κάμω Δράκο επήρα την μετά που εθκιάβασα τον Ασερα τζιαι έθελε να του περιγράψουμεν ένα Δράκο στη Κύπρο.