Επέτειος από τη δεύτερη εισβολή ,επέτειος από το ξεριζωμό από το σπίτι μου,επέτειος από τη δολοφονία του Ισαάκ ,επέτειος από τη δολοφονία του Σολωμού από τους Τούρκους,επέτειος από τη συντριβή του αεροπλάνου που πήρε μαζί τους τόσους αθώους.
Κυριακή 1 Αυγούστου 2010
Αύγουστος και οι επέτειοι του
Ο Αύγουστος πριν το 1974 ήταν για μένα πολύ αγαπητός μήνας,τώρα δεν είναι ,τώρα είναι ένας μήνας όλο άσχημες επετείους.
Επέτειος από τη δεύτερη εισβολή ,επέτειος από το ξεριζωμό από το σπίτι μου,επέτειος από τη δολοφονία του Ισαάκ ,επέτειος από τη δολοφονία του Σολωμού από τους Τούρκους,επέτειος από τη συντριβή του αεροπλάνου που πήρε μαζί τους τόσους αθώους.
Είναι ένας μήνας που παλιά το Δεκαπενταύγουστο ήταν μια γιορτή,ένα μικρό Πάσχα τώρα τα πράγματα έχουν αλλάξει ,ίσως να μην έπρεπε να σκέφτομαι έτσι , αλλά δυστυχώς τα πράγματα έτσι είναι, η Κύπρος αυτό το μήνα είναι γεμάτη από άσχημες αναμνήσεις, θλιβερές αναμνήσεις.
Επέτειος από τη δεύτερη εισβολή ,επέτειος από το ξεριζωμό από το σπίτι μου,επέτειος από τη δολοφονία του Ισαάκ ,επέτειος από τη δολοφονία του Σολωμού από τους Τούρκους,επέτειος από τη συντριβή του αεροπλάνου που πήρε μαζί τους τόσους αθώους.
Πέμπτη 29 Ιουλίου 2010
Κυριακή 25 Ιουλίου 2010
Η Μουσική του Μίκη
Εψές το Σαββατόβραδο ο Δήμος μας είχε βραδιά αφιερωμένη στο Μίκη Θεοδωράκη με τραγούδια σε στίχους Θεοδωράκη,Ρίτσου και Γκάτσου,ερμηνευτής ήταν ο Πασχάλης Τόνιος ,
Η βραδιά ήταν υπέροχη τα τραγούδια ένα και ένα ,φυσούσε και ένα δροσερό αεράκι και εμείς δίπλα στο κύμα να απολαμβάνουμε τη βραδιά ,το φεγγάρι έπαιζε κρυφτούλι πίσω από κάποια αραιά σαν δαντέλα συννεφάκια.
Ο κόσμος θα μπορούσε να ήταν λίγο πιο εκδηλωτικός αλλά δυστυχώς ακόμα και στο χειροκρότημα ήταν υποτονιτικός, όταν δε μας παρότρυνε ο τραγουδιστής να πούμε κάποιους στίχους με το ζόρι άνοιξαν το στόμα τους δεν έφταιγαν οι μουσικοί.( φοβήθηκαν το κακό σου λέει αν είναι πουθενά η Μανωλίδου; ο Θεοφάνους;) και μας κράξουν;
Πάντα έτσι γίνετε δεν ξέρω γιατί λες και ντρέπονται να εκφραστούν ίσως φταίει και που όλοι γνωρίζονται και δεν θέλουν να δώσουν λαβή για σχόλια για μένα είναι βλακείες αυτά (έτσι ήταν και με τον Πάριο πριν 2 χρόνια ,έτσι ήταν και με τη Βίσση πέρσι)( εδώ να σημειώσω ότι η δικιά μας δεν μου άρεσε καθόλου)
Μπορεί να έφταιγε αυτή τη φορά που οι πιο πολλοί ήμασταν μεγάλοι σε ηλικία ,οι νέοι είναι για άλλα (στη Βίσση και στο Πάριο ήταν πολύς κόσμος πάνω από 5 χιλιάδες) εντάξει δεν είμαστε και Αθήνα να έχουμε δεκάδες χιλιάδες οπαδούς)
Τα επόμενα σ/κ Θα έχουμε και τον Χρήστο Νικολόπουλο αυτοπροσώπως ,θα δούμε τι θα δούμε,
Ενα έχω να πω εψές ήταν πολύ ωραία και κρίμα που μισοάδιασαν οι καρέκλες πριν από το τέλος και το χειροκρότημα δεν ήταν πιο θερμό.
Που να πλήρωναν κιόλας!! Στον Πάριο και στη Βίσση ήταν με εισιτήριο φέτος όλες οι εκδηλώσεις είναι δωρεάν είσοδος.
Υ/Γ Έβαλα και βίντεο αλλά δεν μου βγαίνει.
Κυριακή 18 Ιουλίου 2010
Το φευγιό
Ξυπνήσαμε από το βουητό αεροπλάνων ,βγήκαμε έξω και κοιτάξαμε τον ουρανό, ακριβώς πάνω από τα κεφάλια μας είδαμε σμήνος από αεροπλάνα να κατευθύνονται προς τη Λευκωσία.
Δεν πέρασε πολύ ώρα και ακούσαμε μακρινές εκρήξεις ,ΠΟΛΕΜΟΣ αυτό ακούστηκε ,οι Τούρκοι ήλθαν να πάρουν αυτό που νόμιζαν ότι τους ανήκει ,οι Τούρκοι ήλθαν να υπερασπιστούν τα αδέλφια τους τούς τουρκοκύπριους,οι Τούρκοι ήλθαν να βάλουν μια τάξη στην ήδη άτακτη ζωή την ελληνοκυπρίων που εδώ και μια βδομάδα έφεραν τα πάνω κάτω στο νησί,οι Τούρκοι ήλθαν να αρπάξουν να βιάσουν να σκοτώσουν.
Δεν ξέραμε τι να κάνουμε, ο φόβος μας είχε παραλύσει και τα αεροπλάνα δεν σταμάταγαν όλη μέρα πέρα δώθε πάνω από τα κεφάλια μας.
Ο πόλεμος άρχισε , στο χωριό μας φέρανε εληνοκυπριακό στρατό και από εκεί στέλνανε σε όλα τα μέτωπα ανθρώπινο δυναμικό ,γύρω από το χωριό μέσα στα περιβόλια και λίγα μέτρα από τα σπίτια στήσανε τα αντιαεροπορικά για να αναχαιτίσουν τα τούρκικα αεροπλάνα σε περίπτωση που χαμήλωναν για να μας βομβαρδίσουν
Οι ριπές από τα αντιαεροπορικά μαζί με το θόρυβο από τα αεροπλάνα μεγάλωνε ακόμη πιο πολύ το φόβο μας.
Οι πρώτοι πρόσφυγες ήδη είχαν ξεκινήσει από τη Κερύνια (όσοι πρόλαβαν να φύγουν) ,εμας μας είπαν(δεν ξέρω ποιος) την ημέρα να πηγαίνουμε σε σπίτια που υπήρχε ταράτσα για να γλυτώσουμε από τις βόμβες ( μην το ψάχνετε έτσι μας είπαν τότε) τα μόνα σπίτια που ήταν με ταράτσες ήταν τα νεόχτιστα ,έτσι όλες οι κοπέλες που είχαν πρόσφατα παντρευτεί άνοιξαν τα σπίτια τους και έβαζαν μέσα όσους χωρούσε σε όλα τα δωμάτια.
Ένα βράδυ μας είπαν να μη κοιμηθούμε στα σπίτια μας γιατί πιθανόν να γινόταν βομβαρδισμός (ήδη είχαν ρίξει βόμβες σε διπλανά χωριά,με το που βγήκαμε έξω αντικρίσαμε τον Πενταδάκτυλο να καίγεται, η νύκτα είχε γίνει μέρα ,μέχρι να μπούμε μέσα στα περιβόλια μας ξαναειδοποιήσαν να μείνουμε στα σπίτια μας.
Μάθαμε ότι οι Τούρκοι προχώρησαν και προς την Αμμόχωστο ,δεν ξέραμε τι να κάνουμε ,εντωμεταξύ οι στρατιώτες μας είπαν ότι σε περίπτωση που χρειαζόταν να εγκαταλείψουμε το χωριό μας θα μας το έλεγαν .
Είχαμε δει τους πρώτους πρόσφυγες, είδαμε την απελπισία στα μάτια τους είδαμε αυτούς που έψαχναν τα παιδιά τους, απλά δεν ξέραμε ακόμη ότι σε πολύ λίγο θα ήμασταν στην ίδια θέση με αυτούς.
Οι μέρες περνούσαν τα αεροπλάνα πετούσαν όλο και πιο χαμηλά κάθε φορά πέφταμε στα γόνατα και κάναμε το σταυρό μας είτε στο δρόμο είτε σε σπίτι κάθε φορά μας γονάτιζε ,κάθε φορά νόμιζες ότι θα πέσει η βόμβα πάνω μας.(ακόμη δεν μπορώ να ακούσω πολεμικό αεροπλάνο).
Το ρικ με τη φωνή του Σαμψών έλεγε ότι τον εχθρό τον ρίξαμε στη θάλασα ...και όλο πλησίαζε ο εχθρός και όλο σκότωνε βίαζε, έκαιγε, κατακτούσε, έδιωχνε, έπαιρνε αιχμαλώτους και μετά τους σκότωνε και όλο προχωρούσε και κορόιδευε ο εχθρός ότι μιλάει από το βυθό της θάλασσας όπου τον είχαν ρίξει οι δικοί μας (οι παλληκαράδες) και όλο προχωρούσε και γέμιζαν οι στράτες απελπισμένους γονείς ,παιδιά ,γέρους και σκοτωμένους.
Στις 14 Αυγούστου οι στρατιώτες μας είπαν να εγκαταλείψουμε το χωριό το ίδιο θα έκαναν και αυτοί το πολύ σε 2 μέρες ,βράδυ φύγαμε σαν τους κλέφτες με τα ρούχα που φορούσαμε και καναδυο κουβέρτες ,φύγαμε χωρίς να ξέρουμε ότι δεν θα ξαναγυρνούσαμε φύγαμε για να γλυτώσουμε από τα αεροπλάνα ,κανείς δεν μας είπε ότι φεύγουμε για πάντα κανείς δεν μας είπε να πάρουμε και τις αναμνήσεις κανείς δεν ήξερε, ήμασταν η χώρα που τίποτα δεν ήξερε, ήμασταν η χώρα που πούλησε τους πολίτες της.
Το ξημέρωμα της Πέμπτης μας βρήκε στην Αγία Ειρήνη των Κανναφκιών μέσα στα βουνά κάτω από μιαν οικοδομή και με ένα σκορπιό πάνω στο γιακά από το πουκαμισάκι μου ,τον είδε η μάνα μου και με μια κίνηση του χεριού της τον πέταξε μακριά.
Την Παρασκευή το μεσημέρι μπήκαν τα τανκς στο χωριό μου ,το βρήκαν έρημο .
Δεν πέρασε πολύ ώρα και ακούσαμε μακρινές εκρήξεις ,ΠΟΛΕΜΟΣ αυτό ακούστηκε ,οι Τούρκοι ήλθαν να πάρουν αυτό που νόμιζαν ότι τους ανήκει ,οι Τούρκοι ήλθαν να υπερασπιστούν τα αδέλφια τους τούς τουρκοκύπριους,οι Τούρκοι ήλθαν να βάλουν μια τάξη στην ήδη άτακτη ζωή την ελληνοκυπρίων που εδώ και μια βδομάδα έφεραν τα πάνω κάτω στο νησί,οι Τούρκοι ήλθαν να αρπάξουν να βιάσουν να σκοτώσουν.
Δεν ξέραμε τι να κάνουμε, ο φόβος μας είχε παραλύσει και τα αεροπλάνα δεν σταμάταγαν όλη μέρα πέρα δώθε πάνω από τα κεφάλια μας.
Ο πόλεμος άρχισε , στο χωριό μας φέρανε εληνοκυπριακό στρατό και από εκεί στέλνανε σε όλα τα μέτωπα ανθρώπινο δυναμικό ,γύρω από το χωριό μέσα στα περιβόλια και λίγα μέτρα από τα σπίτια στήσανε τα αντιαεροπορικά για να αναχαιτίσουν τα τούρκικα αεροπλάνα σε περίπτωση που χαμήλωναν για να μας βομβαρδίσουν
Οι ριπές από τα αντιαεροπορικά μαζί με το θόρυβο από τα αεροπλάνα μεγάλωνε ακόμη πιο πολύ το φόβο μας.
Οι πρώτοι πρόσφυγες ήδη είχαν ξεκινήσει από τη Κερύνια (όσοι πρόλαβαν να φύγουν) ,εμας μας είπαν(δεν ξέρω ποιος) την ημέρα να πηγαίνουμε σε σπίτια που υπήρχε ταράτσα για να γλυτώσουμε από τις βόμβες ( μην το ψάχνετε έτσι μας είπαν τότε) τα μόνα σπίτια που ήταν με ταράτσες ήταν τα νεόχτιστα ,έτσι όλες οι κοπέλες που είχαν πρόσφατα παντρευτεί άνοιξαν τα σπίτια τους και έβαζαν μέσα όσους χωρούσε σε όλα τα δωμάτια.
Ένα βράδυ μας είπαν να μη κοιμηθούμε στα σπίτια μας γιατί πιθανόν να γινόταν βομβαρδισμός (ήδη είχαν ρίξει βόμβες σε διπλανά χωριά,με το που βγήκαμε έξω αντικρίσαμε τον Πενταδάκτυλο να καίγεται, η νύκτα είχε γίνει μέρα ,μέχρι να μπούμε μέσα στα περιβόλια μας ξαναειδοποιήσαν να μείνουμε στα σπίτια μας.
Μάθαμε ότι οι Τούρκοι προχώρησαν και προς την Αμμόχωστο ,δεν ξέραμε τι να κάνουμε ,εντωμεταξύ οι στρατιώτες μας είπαν ότι σε περίπτωση που χρειαζόταν να εγκαταλείψουμε το χωριό μας θα μας το έλεγαν .
Είχαμε δει τους πρώτους πρόσφυγες, είδαμε την απελπισία στα μάτια τους είδαμε αυτούς που έψαχναν τα παιδιά τους, απλά δεν ξέραμε ακόμη ότι σε πολύ λίγο θα ήμασταν στην ίδια θέση με αυτούς.
Οι μέρες περνούσαν τα αεροπλάνα πετούσαν όλο και πιο χαμηλά κάθε φορά πέφταμε στα γόνατα και κάναμε το σταυρό μας είτε στο δρόμο είτε σε σπίτι κάθε φορά μας γονάτιζε ,κάθε φορά νόμιζες ότι θα πέσει η βόμβα πάνω μας.(ακόμη δεν μπορώ να ακούσω πολεμικό αεροπλάνο).
Το ρικ με τη φωνή του Σαμψών έλεγε ότι τον εχθρό τον ρίξαμε στη θάλασα ...και όλο πλησίαζε ο εχθρός και όλο σκότωνε βίαζε, έκαιγε, κατακτούσε, έδιωχνε, έπαιρνε αιχμαλώτους και μετά τους σκότωνε και όλο προχωρούσε και κορόιδευε ο εχθρός ότι μιλάει από το βυθό της θάλασσας όπου τον είχαν ρίξει οι δικοί μας (οι παλληκαράδες) και όλο προχωρούσε και γέμιζαν οι στράτες απελπισμένους γονείς ,παιδιά ,γέρους και σκοτωμένους.
Στις 14 Αυγούστου οι στρατιώτες μας είπαν να εγκαταλείψουμε το χωριό το ίδιο θα έκαναν και αυτοί το πολύ σε 2 μέρες ,βράδυ φύγαμε σαν τους κλέφτες με τα ρούχα που φορούσαμε και καναδυο κουβέρτες ,φύγαμε χωρίς να ξέρουμε ότι δεν θα ξαναγυρνούσαμε φύγαμε για να γλυτώσουμε από τα αεροπλάνα ,κανείς δεν μας είπε ότι φεύγουμε για πάντα κανείς δεν μας είπε να πάρουμε και τις αναμνήσεις κανείς δεν ήξερε, ήμασταν η χώρα που τίποτα δεν ήξερε, ήμασταν η χώρα που πούλησε τους πολίτες της.
Το ξημέρωμα της Πέμπτης μας βρήκε στην Αγία Ειρήνη των Κανναφκιών μέσα στα βουνά κάτω από μιαν οικοδομή και με ένα σκορπιό πάνω στο γιακά από το πουκαμισάκι μου ,τον είδε η μάνα μου και με μια κίνηση του χεριού της τον πέταξε μακριά.
Την Παρασκευή το μεσημέρι μπήκαν τα τανκς στο χωριό μου ,το βρήκαν έρημο .
Τετάρτη 14 Ιουλίου 2010
14 Ιουλίου 1974 μια σημαντική μέρα για τη Κύπρο και ας μη το ξέραμε
Σχεδόν όλοι πιστεύουμε ότι οι 15 Ιουλίου και 20 Ιουλίου 1974 είναι σημαδιακές ημερομηνίες για την μετέπειτα ζωή μας και ίσως έτσι να είναι, μας σημάδεψαν τις ζωές όσων αναγκαστήκαμε με τη βία να εγκαταλείψουμε τα χωριά και τις πόλεις μας γιατί κάποιος , πιο δυνατός μας το επέβαλε.
Αλήθεια έχετε αναρωτηθεί τι ήταν η 14 Ιουλίου 1974 στη ζωή μας;
Υ. Γ. Η φωτογραφία είναι πολύ πριν το 1974 το κοριτσάκι με το άσπρο μπλουζάκι και το κοντό πανταλονάκι (που είναι όλο πόζα)είμαι εγώ.
Κυριακή 4 Ιουλίου 2010
Θάθελα.
Το πεύκο υπάρχει οι προϋποθέσεις δεν υπάρχουν.Σας έχει τύχει να έχετε ένα σωρό δουλειές και με το ζόρι να κάνετε τις μισές και ενώ μπορείτε άνετα να βγείτε από το σπίτι να πάτε μια βόλτα που άλλοι θα ζήλευαν να ήταν στη θέση σας ,εσείς να θέλετε να είσαστε κάπου αλλού;
Να κάμετε με ένα μαγικό ραβδί να εξαφανιστούν οι Τούρκοι που είναι στο χωριό σας και να βρεθείτε εκεί και να βλέπετε το χωριό σας ανθισμένο, με τους δρόμους ,τα καφενεία ,τις αυλές ,την εκκλησία ,τα σχολεία γεμάτα με πρόσωπα γνωστά,φίλους ,συγγενείς; και εσύ να είσαι στην αυλή του σπιτιού σου κάτω από τον πεύκο να πίνεις το καφέ σου;ή ακόμα και να μην έχεις τίποτα να βάλεις στο στόμα σου;
Έτσι νιώθω ,έτσι θέλω έτσι ποθώ .Θέλω να περπατώ στους δρόμους ,να ακούω το νερό στο πετράβλακο που διασχίζει το χωριό και αν ζεσταίνομαι να βγάζω τα παπούτσια να πατώ ξυπόλυτη μέσα με προσοχή για να μην πατήσω κανένα γυαλί σπασμένο, να απλώνω το χέρι μου να κόβω ένα σύκο από τις συκιές που κρέμονται τα κλωνιά τους στο δρόμο,
ΘΕΛΩ θέλω αυτό το πράγμα και όχι να πηγαίνω με ένα σφίξιμο στο στομάχι σαν ξένη και να φεύγω με δέκα σφιξίματα στο στομάχι στη καρδιά και στο μυαλό.
Πλησιάζουν και οι μέρες των άσχημων επετείων και τώρα τελευταία δεν ακούω και τίποτα για το κυπριακό σαν να και δεν υπάρχει τέτοιο θέμα,Όχι ότι τους πιστεύω για ότι μας λένε.
Τουλάχιστο τα έγραψα να τα βγάλω από μέσα μου ,κάνω μόνη μου ψυχανάλυση τρομάρα μου.
Τρίτη 29 Ιουνίου 2010
Διακοπές εν μέσω κρίσης.
Η φωτογραφία είναι από το κατεχόμενο Καραβοστάσι ,στο Ξερό.Καλοκαίρι και λέξεις καλοκαιριού καλές και κακές αλλά του καλοκαιριού.
Θάλασσα = (όποιος την έχει κοντά του και του αρέσει ,είναι τυχερός ΓΙΑΤΙ μπορεί να κάνει (διακοπές ) σχεδόν ανέξοδα.
Διακοπές= Οι πιο πολλοί θα βολευτούν στα χωριά τους στο πατρικό, όπου και να είναι αυτό ,γαμπροί και νύφες θα κάνουν τουμπεκί ψιλοκομμένο για να περάσουν (καλά) με τα πεθερικά.
Ταβέρνες =Αχαχαχα δεν έχει σαν το σπιτικό φαΐ που φτιάχνει η μαμά σου αγάπη μου.(εδώ μπορεί η κυρία να του ρίξει και μια σαγιονάρα στο κεφάλι)
Γκαρνταρόμπα=Αγάπη μου βάλε εκείνο το υπέροχο φόρεμα που φορούσες πέρσι ,σου πάει υπέροχα ,εξάλλου στο χωριό δεν το φόρεσες ποτέ, ντόιγκ.
Τα παιδιά άνω των δεκαοκτώ ζητάνε διακοπές μαζί με τους φίλους τους και όχι με το σόι== Οι παππούδες σας είναι γέροι και θέλουν να σας χαρούν και αυτοί λίγο ,του χρόνου μπορεί να μην είναι μαζί μας.(εδώ πέφτει αρκετή γκρίνια αλλά χωρίς λεφτά από τους γονείς ή θα πάνε στο χωριό ή θα μείνουν να βράσουν στο ζουμί τους)Δεν αποκλείεται τα παιδιά να διαλέξουν το δεύτερο)
Καλά θα κάνουν αυτοί που έχουν ταβέρνες, δωμάτια ,περίπτερα ,μεταφορικά μέσα ,να μην κατακλέβουν τον κόσμο για να μπορέσει να κάνει διακοπές.
Παλιά τα χωριά 30 χρόνια και βάλε το καλοκαίρι τα χωριά γέμιζαν με κόσμο που πήγαινε στο πατρικό να περάσει λίγες μέρες ξεγνοιασιάς ,αργότερα λιγόστεψαν οι άνθρωποι στα χωριά τα σπίτια σιγά σιγά άδειαζαν και από τους μόνιμους κατοίκους.
Τα τελευταία χρόνια πολλοί άρχισαν να γυρνάνε στα πατρικά τους ,νομίζω πως φέτος η προέλευση στα χωριά θα είναι μεγαλύτερη λόγω ΚΡΙΣΗΣ.
Λέτε να έχει και τα καλά της;;; Μπα!!!!δεν το πιστεύω!!
Καλές διακοπές σας εύχομαι ,εγώ εδώ θα είμαι .έχω και μόνιμη θάλασσα ,έχω και βουνό όταν θελήσω ,θα δουλεύω ,την άδεια μου την έφαγα το χειμώνα. κλαψ κλαψ.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
φιλαράκια από 1/9/08
