Ετσι χωρίς λόγο

Η  αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω τι να γράψω,πολλοί μπορούν να πουν γράψεις δε γράψεις το ίδιο πράμα είναι!.
 Όμως νιώθω ότι θέλω να γράψω ,ίσως έχω πολλά μέσα μου και να θέλω να τα πω,αλλά και πάλι δεν βγαίνουν.Εμένα μου αρέσουν τα απλά λόγια ,τα ζεστά λόγια,όχι τα μελιστάλαχτα αλλά τα ανθρώπινα,ακόμα και αν μιλούν για άσχημα πράγματα!.
 Καμιά φορά μου αρέσει  να πω για κάτι που έκανα και θέλω να το μοιραστώ μαζί σας,όπως τότε που πήγαινα στο σχολείο δεύτερης ευκαιρίας και μετά που άρχισα το νυκτερινό λύκειο,αλλά το σταμάτησα γιατί έτσι έπρεπε να γίνει,ήταν κάτι που το αποφάσισα μόνη μου και δεν μετανιώνω,καμιά φορά στη ζωή μας υπάρχουν προτεραιότητες πάνω από εμάς.
 Η ζωή μου συνεχίζετε με την οικογένεια μου και τη δουλειά μου ,φέτος  να είμαστε καλά θα αφοσιωθώ και στις φιλίες μου ,κάτι που σταμάτησα εδώ και δυο χρόνια σχεδόν για να μπορέσω να αντεπεξέλθω στις αντιξοότητες .
 Ενα γατάκι που έφερε η κόρη μου τις γιορτές κάπως με απόσπασε από τα πολλά που έχω στο μυαλό μου,μπορώ να πω μας συνεπήρε όλους ,σε λίγες μέρες βέβαια θα το πάει ο γιος μου στην Αθήνα μαζί του (μένει με τα παιδιά μου το γατί) και θα μας κακοφανεί .Όμως εντάξει δεν κολλάω σε τέτοια ,κάτι έχω στο μυαλό μου για φέτος, δεν θα κάτσω φρόνιμα,ίσως  προσπαθήσω να μάθω καμιά (τέχνη),τώρα που δουλεύω λιγότερες ώρες.Και ίσως αργότερα πάω και στη Κύπρο για λίγες μέρες, να ανοίξει πρώτα ο καιρός.Άντε έβγαλα μερικά από μέσα μου.




 

Μνήμες ημερών

Οι καιροί μας δεν είναι για χαρτοπαίγνια  ούτε για το καλό(τώρα βέβαια από που και ως που είναι καλό να ξημεροβραδιάζετε κάποιος για να χάσει λεφτά δεν ξέρω από που προήλθε) ( χε χε καλά είναι όμως όταν κάποιος κερδίζει).
 Τώρα τα χέρια στις τσέπες και τα λεφτά (ποια λεφτά) ; .
 μέσα βαθιά στη τσέπη .
   Τι κάθομαι τώρα και λέω ; (είναι ψωμί να φάμε δεν έχουμε ραπανάκι για την όρεξη γυρεύουμε) σχήμα λόγου είναι μη πάει ο νους σας ότι δεν έχουμε,ε να φάμε!
  Εγώ θέλω να σας πω για πριν πολλά  χρόνια πριν το 1974 ,πριν την εισβολή(λέτε τελικά να μας μείνει σημείο αναφοράς η εισβολή; και να τη θυμόμαστε έτσι;)Αυτό πρέπει να το προσέξουμε.
 Τον καιρό λοιπόν εκείνο που ήμασταν μια χαρά στα σπιτάκια μας τα μικρά τα φτωχικά ,που βγαίναμε στην αυλή μας ,που είχαμε τους γείτονες και μαζί μεγαλώναμε και όλοι γνωριζόμαστε μεταξύ μας,το κόβω εδώ το παραλήρημα για να μην το σοβαρέψω ,γιατί νομίζω θα ξεφύγω.
 Κατευθείαν στο θέμα ,παίζαμε χαρτιά  ,παίζαμε τριανταένα κουμ καν (έτσι δεν γράφετε) και με τι νομίζετε ; με  αμύγδαλα και κανένα καρύδι ,αν υπήρχε!! καμιά φορά βάζαμε και καμιά μπακίρα (περίπου καμιά δεκάρα πάνω κάτω,για τους ελλαδίτες η διευκρίνηση).Τα αμύγδαλα όμως ήταν το πλέον σύνηθες.
  Αχ τι καλά που ήταν !!Τώρα  ένα σωρό αμύγδαλα και ένα σωρό καρύδια και βαριέμαι να τα σπάσω να φάω και κανένα!!.
  

Τα πράγματα άλλαξαν

Χρόνια πολλά αγαπημένοι μπλογκόφιλοι είθε ο νέος χρόνος να φέρει σε όλους και στο καθένα ξεχωριστά αυτό που πραγματικά έχει ανάγκη.
 Φέτος τα πράγματα στην Ελλάδα όπως όλοι γνωρίζουμε  άλλοι απ' έξω και άλλοι από μέσα(αλίμονο στους από μέσα), έχουν ζορίσει  όχι, δεν πρόκειται να αναλύσω τα οικονομικά ,αυτά τα ξέρει ο καθένας από τη δική του μεριά και όταν βάζει το χέρι στη τσέπη του.
 Φέτος που λέτε (εγώ λέω)  οι δρόμοι και συγκεκριμένα τα μπαλκόνια δεν έχουν όψη γιορτινή θάλεγα το 99% είναι  χωρίς φωτάκια να αναβοσβήνουν ,χωρίς αστέρια,χωρίς αη Βασίληδες να σκαρφαλώνουν ,ούτε στα τζάμια έχουν κολλήσει διάφορα γιορτινά σχέδια με φωτάκια, ευτυχώς δηλαδή που  ο Δήμος έχει στολίσει τους κεντρικούς δρόμους και κάπως φέγγει το πρωί που πάω στη δουλειά.
    Βγήκα πριν λίγο να πάω στο σούπερ μάρκετ και ο δρόμος εν συγκρίσει με πέρσι είναι σαν μεγάλη Παρασκευή στα μαγαζιά κανένας δεν μπαίνει ,μόνο στα σούπερ μάρκετ βλέπεις κόσμο .Από φαΐ καλά πάμε (ακόμα)!
  Τώρα θα μου πείτε εδώ γίνετε το έλα να δεις και εσύ τα στολίδια σκέφτεσαι; Δεν είναι έτσι ,τα στολίδια ο κόσμος έτσι κι' αλλιώς τα είχε από πέρσι ,μην σας πω και από το 2000  με το μιλένιουμ ,που όλοι είχαν φορτωθεί  λαμπάκια και μπιχλιμπίδια για να  βάλουν όσα περισσότερα γινόταν(κοντέψαμε να πάθουμε μπλακ άουτ) και ξεσυνερίζονταν ο ένας τον άλλο για να πάρουν το πρώτο βραβείο για το καλύτερο στόλισμα) .
  Ο κόσμος άλλαξε (πως λένε σε μια νύκτα άσπρισαν τα μαλλιά κάποιου) ε λοιπόν μέσα σε λίγους μήνες ήρθαν τα πάνω κάτω.
 Ας όψονται οι αίτιοι!!
 
 

Γιαγιάδες και παππούδες.

Σήμερα σκέφτηκα να γράψω  για τους παππούδες και τις γιαγιάδες μου.
 Η αλήθεια είναι ότι  παππούδες δεν γνώρισα  ,ο παππούς μου από τη μεριά της μάμμας μου ήταν που τα Λημνιά της Αμμοχώστου, ήταν ένας ψηλός άνθρωπος με  μουστάκι ,έτσι τον είδα στη φωτογραφία  και απ' ότι έχω ακούσει ήταν ένας πολύ καλός και έξυπνος άνθρωπος,μακάρι να τον είχα γνωρίσει.Τον έλεγαν Γιώρκο.
 Ο  παππούς από τη μεριά του πατέρα μου ήταν από το Στατό της Πάφου ούτε αυτόν τον γνώρισα  δεν έχω δει καμιά φωτογραφία του αλλά και αυτός είχε μουστάκι νομίζω και ήταν ψηλός επειδή ο πατέρας μου είχε φύγει πολύ μικρός από το χωριό του δεν είχε και πολλές επαφές μαζί του δεν έχω να γράψω κάτι ιδιαίτερο αλλά σίγουρα θα ήθελα να τον γνώριζα και αυτόν.Τον έλεγαν Φίλιππο
  Η γιαγιά μου από τη μεριά του πατέρα μου ήταν και αυτή από το Στατό  την γνώρισα όταν ήμουν λίγο μεγάλη  πρέπει να τη είχα δει 4 φορές; ήταν πολύ καλή γυναίκα αλλά οι αποστάσεις τότε δεν μας επέτρεπαν να βρισκόμαστε,ερχόταν καμιά φορά στο χωριό το καλοκαίρι και καθόταν λίγες μέρες ,ήταν μικροκαμωμένη  με γαλανά μάτια και άσπρη επιδερμίδα .Την έλεγαν Μαρία.
   Την  γιαγιά από τη μεριά της μάμας μου την άφησα τελευταία    ,η γιαγιά ήταν από το Βαρώσι εκεί γεννήθηκε και μεγάλωσε και εκεί παντρεύτηκε εκει έκανε και τα παιδιά της ,αργότερα όταν η μάνα μου ήταν 17 χρονών ήλθαν όλοι οικογενειακώς στο χωριό που ήμασταν μέχρι το 1974.
 Η γιαγιά η Χριστίνα  με αγαπούσε πολύ  με καμάρωνε πιο πολύ απ' όλα τα εγγόνια της ,τώρα γιατί; αυτή ήξερε ! και εγώ! είμαι το καλύτερο παιδί της πιάτσας, για να καταλάβετε πόσο με αγαπούσε ,όταν στο ραδιόφωνο έπαιζε το τραγούδι που χορεύαμε την Γιάνκα έλεγε στη θεία μου να το κλείσει και  να το ανοίξει όταν θα ήμουν και εγώ εκεί για να με βλέπει να το χορεύω!!νόμιζε ότι θα κρατήσει το τραγούδι μέσα στο ράδιο
  Πάντα φύλαγε πορικά (λιχουδιές ) για μένα  όταν φορούσα κάποιο ρούχο καινούριο ήθελε να φέρω μια βόλτα μπροστά της για να με καμαρώσει και όλο έλεγε πόσο ίσια ήταν η πλάτη μου (αχ που να με έβλεπες τώρα που που δεν μπορώ να την ισιάξω για πλάτη) Για τη γιαγιά πάντα είχα δίκιο !!αυτό ίσχυε και για τον πατέρα μου ,πάντα θεωρούσε ότι εγώ είχα πάντα δίκιο και δεν με μάλωνε ποτέ(καλό κουμάσι ήμουν).Ούτε και η μάμα μου με μάλωνε ποτέ ( μήπως ζηλέψατε);Με έπιασε σήμερα να γράψω για τα παλιά γιατί τα καινούρια είναι φασκελοκουκούλωστα!!
 Και λέω εγώ η φαντασμένη τώρα ,αν γνώριζα και τους παππούδες μου και τη γιαγιά την Μαρία καλύτερα τι τύχη θα είχα άραγε μαζί τους;Την καλύτερη βρε!!!

Αν ένας άνθρωπος είναι

Ένας άνθρωπος  ανεξαρτήτως φύλου όταν είναι:
Αν είναι Κλέφτης θα βλάψει αυτόν που κλέβει.
Αν είναι ψεύτης θα κοροϊδέψει αυτόν που τον εμπιστεύεται.
 Αν είναι  τεμπέλης θα βλάψει τον εαυτό του και τους πολύ κοντινούς του.
Αν είναι  άπιστος θα βλάψει το έτερο ήμισυ.
Αν είναι ναρκομανής θα βλάψει τον εαυτό του και ίσως μερικούς ακόμα.
 Αν είναι βίαιος θα βλάψει αυτούς που έχουν αλίση βερίση μαζί του.
 Αν είναι ρατσιστής πόσους θα βλάψει;  ΟΛΟΥΣ.

Το μπαστούνι

Μέχρι  τώρα το μόνο που ένιωθα ήταν να με  κόβουν από ένα μεγάλο δένδρο και μετά να με  ξανακόβουν να με  μετράνε να με λυγίζουν να με  γυαλίζουν να με  βάφουν και μετά να με  αφήνουν σε μια γωνιά.
   Άλλαξα πολλά χέρια μέχρι να με αφήσουν ήσυχο ,τώρα στεκόμουν ,ή μάλλον κρεμόμουν  από κάπου  γιατί ένιωθα το πόδι μου ,(γιατί ένα πόδι είχα)μόλις να ακουμπά πάνω στο λευκό σατέν ύφασμα .Κάθε μέρα  πέρναγαν από μπροστά μου πολλοί άνθρωποι νέοι, γέροι, παιδιά με τους γονείς τους ,αλλά μόνο κάποιοι ηλικιωμένοι κύριοι στέκονταν καμιά φορά και με κοιτούσαν, μερικοί από αυτούς έμπαιναν μέσα στο κατάστημα και κάτι έλεγαν στον κύριο  που  καθόταν πίσω από τον πάγκο και αυτός  με έπαιρνε στα χέρια του και έλεγε καλά λόγια για λόγου μένα,αυτοί κουνούσαν το κεφάλι με  θαύμαζαν και έφευγαν ρίχνοντας  μου μια τελευταία ματιά .
 Εκείνο το πρωί μπήκε ένας νέος άντρας μέσα και ζήτησε να με δει ,αφού με περιεργάστηκε έβγαλε  τα λεφτά που του ζήτησαν με πήρε στα χέρια του και έφυγε.
   Ξαπλωμένο στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου κοιτούσα τις πολυκατοικίες  και περίμενα. 
  Κάποια στιγμή το αυτοκίνητο σταμάτησε και άκουσα την πίσω πόρτα  να ανοίγει και ένα χέρι να με  παίρνει με προσοχή  ,ανεβήκαμε  κάποια σκαλιά και φτάσαμε μπροστά σε μια πόρτα ,ο κύριος το σήκωσε λίγο πιο πάνω από τον ώμο του και με τη λαβή του κτύπησε τη πόρτα, α σκέφτηκε  η δουλειά μου είναι να κτυπώ τις πόρτες,δεν είναι άσχημα ,λίγο ζαλίστηκα αλλά θα συνηθίσω μάλλον,αφού αυτή είναι η δουλειά μου.
  Η πόρτα άνοιξε  και  μια κυρία φάνηκε και ξοπίσω της ένα παιδί καμιά δεκαριά χρονών,ποιος είναι; ακούστηκε μια τρεμάμενη φωνή,εγώ πατέρα  απάντησε ο κύριος και βάζοντας με μπροστά  με άφησε στα τρεμάμενα χέρια του ηλικιωμένου κυρίου.
  Τα έχασα  α' τώρα θα με πάρει ο παππούς και θα κτυπήσει κάποια άλλη πόρτα  να ανοίξει για να δούμε ,πλάκα έχει ,μόνο να με κτυπούν πιο σιγά για να  μην ζαλίζομαι.
  Ο παππούς με κράτησε στα αδύνατα χέρια του και με περιεργαζόταν λες και έψαχνε να βρει κάτι ,μετά έβαλε το χέρι του στη λαβή και με ακούμπησε κάτω ,με πίεσε προς τα κάτω και  τρεκλίζοντας λίγο σηκώθηκε . 
  Μπράβο πατέρα  φώναξε  ο κύριος που με αγόρασε ,μπράβο  ο καινούριος σου φίλος τα κατάφερε λίγο λίγο κάθε μέρα και θα ξανασταθείς στα πόδια σου,εξάλλου το είπε και ο γιατρός είναι θέμα χρόνου,το πρόβλημα σου δημιουργήθηκε από το σοκ ,όταν σε κτύπησε το αυτοκίνητο.
  Ώστε αυτή είναι η δουλειά μου να είμαι φίλος σε ανθρώπους που δεν μπορούν να σταθούν μόνοι στα δικά τους πόδια ,δηλαδή είμαι το τρίτο πόδι,αυτή η δουλειά μου αρέσει πιο πολύ ,θα κάνω και βόλτες ,από εκείνη την ημέρα ο παππούς δεν με άφηνε στιγμή από τα χέρια του ,μόνο που και που με έπαιρνε και ο εγγονός του για να με σκουπίσει και να με δώσει πάλι στο παππού του  και καμιά φορά όταν δεν τον έβλεπε κανείς με έβαζε στην ανοικτή του παλάμη και προσπαθούσε να με κρατήσει όρθιο,αλλά αυτό το παιχνίδι ,που μου άρεσε είναι η αλήθεια ,να βρίσκομαι ψηλά  σταμάτησε την ημέρα που του έπεσα και  σπάσαμε  μια κανάτα γεμάτη νερό.
 Τώρα έχω κάθε μέρα παρέα και ακούω τόσες ιστορίες  από τον παππού και τους φίλους του , α' ναι έχει και φίλους που οι περισσότεροι έχουν και αυτοί τον δικό τους φίλο που τους βοηθάει να σταθούν  στα πόδια τους ,είναι και αυτοί το τρίτο πόδι έτσι με αποκαλεί ο παππούς και πάντα με φροντίζει και με κρεμάει στο μπράτσο του για να μη με ξεχάσει πουθενά, χμ τώρα είμαι ένα χρήσιμο ευτυχισμένο μπαστούνι
 

Για τη Μαρία Δημητρίου.

Για τη Μαρία που είναι μόλις 25  χρονών και χρειάζετε τη βοήθεια όλων μας.
Kάντε κλικ στον τίτλο πάνω.